για τον συμψηφισμό των άκρων

Τα δυο άκρα που εμφανίζονται σήμερα να συγκρούονται είναι η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά. Αμφισβητώ αυτή την άποψη και θεωρώ πως είναι ένα καλά οργανωμένο ψέμα που συντηρείται και ενισχύεται συστηματικά προκειμένου να αποδυναμώσει και να κρατήσει στην αφάνεια τη πραγματική μάχη που εξελίσσεται μεταξύ δύο άλλων άκρων. Γιατί όντως υπάρχουν σήμερα δυο άκρα που συγκρούονται αλλά η απόσταση μεταξύ τους δεν είναι οριζόντια, είναι κάθετη. Τα δύο πραγματικά άκρα της σύγκρουσης είναι οι φτωχοί αυτής της χώρας που πληθαίνουν και φτωχαίνουν περισσότερο και η ελίτ που λιγοστεύει και πλουτίζει περισσότερο. 

Το ψέμα της οριζόντιας σύγκρουσης μεταξύ άκρας δεξιάς και αριστεράς το οργανώνει και το συντηρεί ο ένας πόλος της κάθετης σύγκρουσης. Ποιος είναι αυτός; Οργανωτής είναι η μεγαλοαστική τάξη και ειδικά όσοι έχουν ελπίδες να παραμείνουν μεγαλοαστοί μέσα στο μαφιόζικου τύπου ξεκαθάρισμα που εξελίσσεται ανάμεσά τους μετά την μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο της πανίσχυρης γερμανικής μεγαλοαστικής τάξης. Δευτερευόντως κάποια μεμονωμένα πρόσωπα του πολιτικού χώρου που η πολιτική τους ύπαρξη οφείλεται στη προθυμία τους να εξυπηρετήσουν τη παραπάνω τάξη στους στόχους της και που είναι υπερβολικά εξαρτημένοι από την εξουσία για να σταματήσουν. Συντηρητές του οι γνωστοί σε όλους μας δημοσιογράφοι των τηλεοράσεων και των εφημερίδων καθώς και συγκεκριμένοι προβεβλημένοι βουλευτές, με την ανεκτικότητα δυστυχώς της δικαιοσύνης που θα χρειαστεί πολύ να προσπαθήσει να αποδείξει ότι δεν είναι καθαρά ταξική. Ο πόλος αυτός είναι πανίσχυρος. Διαθέτει το χρήμα, το μέσο προπαγάνδας, το γκλομπ της πειθούς και βεβαίως το τανκ όταν θα έρθει και εκείνη η στιγμή.

Η ραγδαία άνοδος της νεοναζιστικής συμμορίας της χρυσής αυγής είναι το τραγικό αποτέλεσμα και ταυτόχρονα η απόδειξη της ακραίας πόλωσης μεταξύ αυτών των δυο κάθετων άκρων. Η δράση της όμως χρησιμοποιείται για να ενισχύσει το ψέμα της σύγκρουσης των οριζόντιων. Οι ναζήδες ορίζουν ως εχθρούς τους τους "κουμουνιστές" κυρίως (συγχωρείστε μου τον κυνισμό αλλά οι εξαθλιωμένοι, πάμφτωχοι μετανάστες είναι προφανώς μόνο η άσκηση δύναμής τους) και μετά, το ίδιο ασαφώς και αορίστως, το σύστημα. Η ελίτ και τα τσιράκια τους παίρνουν αυτή την αοριστία, την μεταποιούν και την διοχετεύουν στη κοινωνία ως κάτι σαφές: η άκρα αριστερά. Βεβαίως την αντίφαση η άκρα αριστερά, δηλαδή ο άλλος πόλος της οριζόντιας σύγκρουσης, να είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ του 30% της κοινωνίας, ο αποτελούμενος και από μετανοημένους και αναβαπτισμένους πασόκους δεν έχουν καταφέρει ακόμα να την επιλύσουν. Προσπαθούν όμως, δε λέω. Έτσι δημιουργείται και συντηρείται το ψέμα της οριζόντιας σύγκρουσης και βεβαίως έτσι χρησιμεύει η χρυσή αυγή ως ύστατο δεκανίκι της ελίτ -γι΄ αυτό κανείς δε προθυμοποιείται να τη πατάξει (τώρα εξάλλου είναι πολύ αργά).

Η καταδίκη της βίας των άκρων και ο συμψηφισμός τους ως αμοιβαίους αποσταθεροποιητές της κοινωνίας και της πολιτικής ζωής, που συστηματικά καλλιεργείται τελευταία και που μάλιστα πλασάρεται από τους ίδιους που τη δημιουργούν ως Η ορθολογιστική άποψη, εξυπηρετεί την διάχυση στη κοινωνία ότι η σύγκρουση είναι οριζόντια και όχι κάθετη. Και επίσης τη σύγχυση όσων προσπαθούν να δουν την κάθετη πραγματική της διάσταση. 

Το συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας (το 99% που λένε οι αμερικάνοι) δέχεται την ασύλληπτη βία της ελίτ του 1%. Την οικονομική, με την βίαιη αρπαγή της περιουσίας του, του πλούτου που δημιούργησε η εργασία του και των πηγών πλουτισμού του. Τη συναισθηματική με τον ασταμάτητο εκβιασμό του ώστε να διατηρήσει τους εκπροσώπους της ελίτ στην εξουσία. Τη φυσική βία των κατασταλτικών δυνάμεων, και τη ψυχολογική βία της έλλειψης κάθε μορφής θεσμικής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σαν να μην έφταναν αυτά χρειάζεται τώρα να αντιμετωπίσει και τη βία που έρχεται από τα κάτω. Των περιθωριοποιημένων στοιχείων -υποπροϊόντων της παραπάνω βίας- που εμπλουτίζουν τις τάξεις των νεοναζί που δρουν υποβασταζόμενοι από την ελίτ και προστατευμένοι από τη δικαιοσύνη. 

Όταν η κοινωνία αντιδρά σε αυτό τον παραλογισμό της βίας απ' όπου και αν της προέρχεται (όντως αυτή η φράση τελικά έχει νόημα), κατηγορείται από την ελίτ και τα τσιράκια της ότι γίνεται ίδια με αυτούς που τη κακοποιούν και βέβαια με αυτό εννοούν την ακροδεξιά βία που οι ίδιοι επικροτούν. Αν η προσπάθεια κατανόησης αυτής της στάσης πονάει το μυαλό είναι γιατί όντως αυτό προσπαθεί να κάνει. 

Μόνη λύση είναι να κατανοήσουμε ότι η μάχη που δίνουμε δεν είναι στο οριζόντιο φάσμα. Είναι στο κάθετο. Είναι οι φτωχοί που δουλεύουν και οι πλούσιοι που αρπάζουν το πλούτο της εργασίας. Οι άνθρωποι που βίαια και οργανωμένα οδηγούνται στο περιθώριο και η ελίτ που θωρακίζεται και εξοπλίζεται. Είναι οι πολλοί και οι λίγοι (τι αντίφαση και αυτή!). Οι από πάνω με τους από κάτω. Και ότι ο επιπρόσθετος εχθρός, οι χρυσαυγίτες, και αυτός είναι κομμάτι της κάθετης σύγκρουσης. Είναι ό,τι κατασκευάστηκε από τους πάνω και τοποθετήθηκε κάτω από τους κάτω για να την οριστική συντριβή τους. 

κόψτε τις μαλακίες, όχι τα επιδόματα

 

To whom it may concern.

Πορεία διοργανώνεται για τις 20 του Οκτώβρη (αύριο) εδώ στο Λονδίνο ενάντια στο μέτρα λιτότητας που η κυβέρνηση Κάμερον όχι μόνο προτείνει αλλά εφαρμόζει με ψυχαναγκαστικούς ρυθμούς. Το κάλεσμα είναι του British Trades Union Congress, της αντίστοιχης ΓΣΕΕ και συμμετέχουν πολλά σωματεία και οργανώσεις. Το βασικό σύνθημα είναι A future that works και πηγή έμπνευσης το παράδειγμα της Ελλάδας και της Ισπανίας. Ειδικά για τους προερχόμενους από τα PIIGS, καλή ώρα, υπάρχει έτοιμο και το μπλοκ.

Από τη μικρή εμπειρία μου στις πορείες σε αυτή τη πόλη, που εκτός από νικηφόρες ενάντια στους φασίστες, είναι μαζικές, εκπληκτικά οργανωμένες και εμμονικές ως προς την αποφυγή επεισοδίων, δε μπορώ παρά να υπογραμμίσω τη συμμετοχή κυρίως του κομματιού της μεσαίας τάξης με ένα καλό επίπεδο μόρφωσης και την ηχηρή απουσία της εργατικής τάξης -που θα σαρώσουν με αγριότητα τα μέτρα που ετοιμάζονται- αλλά και των μεταναστών. Δε θέλω να αναφερθώ στους λόγους που πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό, σε τούτη την ανάρτηση. Αυτή η ανάρτηση είναι για τη στοιχειώδη ενημέρωση της πρώτης παραγράφου και για αυτό που θέλω να πω στις αμέσως επόμενες. 

Περιμένοντας το αστικό που θα με πήγαινε απ' τη δουλειά στο σπίτι σήμερα αποπειράθηκα να διερευνήσω όποια πιθανή βλεμματική επαφή του ετερογενούς πλήθους που είχε στριμωχτεί κάτω από το υπόστεγο της στάσης λόγω της βροχής με τα πολυάριθμα αυτοκόλλητα (εικόνα) που κάλυπταν τις διαφημίσεις της στάσης. Ενδεχομένως οι περισσότεροι να έριξαν μια στιγμιαία ματιά αλλά αμφιβάλω αν υπέθεσαν πόσο τους αφορά ή αν τους περικλείει. 

Το αστικό που παίρνω ξεκινά από μια περιοχή του ΝΑ Λονδίνου γεμάτη μετανάστες 1ης και 2ης γενιάς από την Καραϊβική και την Αφρική, διασχίζει προσωρινά μια νησίδα μεσοαστικής τάξης για να ακολουθήσει στη συνέχεια ένα πέρασμα από περιοχές αμιγούς εργατικής τάξης και να καταλήξει σε μια γοργά υποβαθμιζόμενη περιοχή γεμάτη πάμφθηνα παλιά σπίτια, μπλοκ από εργατικές κατοικίες (τα περίφημα council estates) μαστιζόμενες από ναρκωτικά, πορνεία και ανεργία, συμμορίες και μαχαιρώματα. Προς χαράν των φασιστών του BNP, μιας πιο ήπιας παραλλαγής των χρυσαυγιτών, αυτή η περιοχή του τελικού προορισμού του αστικού κατοικείται κατεξοχήν από πάμφτωχους μετανάστες καθώς και από το εξαθλιωμένο κομμάτι της αγγλικής εργατικής τάξης που ζει κατά διαδοχικές γενιές με επιδόματα έχοντας πλέον ξεπεράσει τα όρια του λούμπεν. 

Μέσα στο λεωφορείο η ανθρωπογεωγραφία δε διέφερε σημαντικά από αυτή των προορισμών και των ενδιάμεσων στάσεων. Οι δικές μου ελληνικές μεσοαστικές καταβολές που συνδύαζαν την ιδιαίτερη για τον αντίστοιχο Άγγλο πρόσμιξη μετανάστευσης, υψηλής μόρφωσης και επαγγελματικής ειδίκευσης μου παρείχαν με ασφάλεια το ρόλο του παρατηρητή αυτού του πλήθους των επιβατών: Στη πλειοψηφία μετανάστες, κυρίως από την Αφρική, απασχολούμενοι σε χειρωνακτικές εργασίες παροχής υπηρεσιών, δυο τρεις λατινοαμερικάνοι και μερικοί λευκοί βρετανοί της εργατικής τάξης που δεν τελείωναν καμιά δουλειά και που σχεδόν όλοι τους σε αυτό το λεωφορείο απέπνεαν μια φοβερή αίσθηση αναξιοπάθειας. Όλοι οι επιβάτες σε ένα βαθμό παίρνουν ή θα χρειαστούν κάποια από τις παροχές που ραγδαία κόβονται και σε αυτή τη χώρα. Η απόστασή τους με την μεγαλοαστική τάξη γιγαντώνεται. Η ποιότητά της ζωής τους περιορίζεται στο chicken wings της μιάμισης λίρας και στη φθήνια του primark όταν δεν σαρώνεται από τον πρόσκαιρο πλουτισμό ενός της δικής τους τάξης χάρη στο X factor. Οι Αφρικανοί μετανάστες όμως λένε και ευχαριστώ που δε μένουν πια στη Σομαλία, το Σουδάν και τη Νιγηρία. Οι λατινοαμερικάνοι κλεισμένοι στις μικρές του κοινότητες βροντοφωνάζουν gracias por la visa και το όνειρο. Και οι λευκοί Βρετανοί τουλάχιστο κάποια στιγμή θα αναβαθμιστούν και αυτοί στο νέο iphone και την οθόνη LD, και όταν θα διοχετεύσουν τον κληρονομούμενο θυμό στους δρόμους αντί για το σπίτι -σαν πέρσι το καλοκαίρι- θα λεηλατήσουν τα καταστήματα φτηνών αθλητικών και τα £1 shops αντί για τις τράπεζες. Όλοι τους εξοικειωμένοι με μια νομοτέλεια που δεν επιτρέπει την αμφισβήτηση από μέρους τους. Αφημένοι στο "έτσι είναι τα πράγματα" μέχρις το λεωφορείο να τους αφήσει στη στάση τους. 

Δε χωρά αμφιβολία το πόσο αφορά η αυριανή πορεία αυτούς τους ανθρώπους σε αυτό το λεωφορείο. Αλλά και το πως γίνεται χωρίς αυτούς.

Παλαιότερες διαδηλώσεις στη πόλη που ενέπνευσε τον Μαρξ, εδώ και εδώ.

μια φορά μισάνθρωπος πάντα μισάνθρωπος

Η σύντομη ιστορία της επώασης

 

Μπρος στη γενικευμένη μετάσταση της χρυσής αυγής έχουμε αρχίσει να ξεχνούμε τα αρχικά καρκινικά κύτταρα που ογκώθηκαν και ακολουθώντας την ύπουλη εξελικτική δράση του καρκίνου ξέφυγαν του ελέγχου. 

Τα συμπτώματα τα βλέπαμε βέβαια. Ήταν ο ακραίος λαϊκισμός και ο περιστασιακός τραμπουκισμός, η πατροπαράδοτη λαμογιά και η απάτη στο όνομα των "φίλων" και των κουμπάρων, η μισαλλοδοξία, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, ο ελληνοκεντρικός παρανοϊκός ιδεασμός και η ελληνεμπορία στους αμόρφωτους, μεταξύ άλλων. 

Δε πονούσαν τούτα τα συμπτώματα όμως γιατί ακόμα τότε πασαλειβόμαστε με τη πανίσχυρη αναλγησία του χρήματος. Και γιατί συστηματικά ξεχνιόμαστε στην ετερόφωτη λάμψη των προσώπων αυτών και των υποπροϊόντων τους -γυναίκες, αδέρφια, κουμπάροι. Λάμψη που μας τύφλωνε από το να βλέπουμε την αρρωστημένη ιδεολογία τους που σάρωνε. Και σάρωνε χέρι χέρι με το κραταιό ελληνορθόδοξο σκότος και τον πολιτικό καθαγιασμό των μεγαλοαστών που πάντα χρειάζονται κάποιον για τη βρώμικη δουλειά τους. 

Έτσι οι γραφικοί των περιθωριακών καναλιών από μικροί ήρωες στις σχιζότυπες σέκτες των υποστηρικτών τους έγιναν αξιότιμοι καλεσμένοι εκπομπών. Συνομιλητές σε πανεθνικό δίκτυο. Οι νεολογισμοί τους έγιναν κοινοτυπίες. Η ελληνεμπορία τους επικερδής επιχείρηση. Τα τσεκούρια τους γραβάτες. Και θορυβωδώς όπως αρμόζει στους τενεκέδες μπήκαν στη βουλή. Η μισή κοινωνία είχε πειστεί εξάλλου πως την ψεκάζουν, πώς να απορήσει λοιπόν όταν μπήκαν και στη κυβέρνηση;

Η σύντομη ιστορία της επώασης τελειώνει κάπου εκεί. Στη κυβέρνηση. Όπου τούτα τα κύτταρα έκλεισαν το βιολογικό τους κύκλο και σαρώθηκαν αυτοστιγμεί με τη χορήγηση του γιατρικού της τρόικας. Τα πιο πονηρά βέβαια γλύτωσαν την επιστροφή στο περιθώριο. Προλάβανε και αναβαπτίστηκαν, μετακινούμενα απ' το κόμμα μικροκαρκίνωμα που τους ανέδειξε στο κόμμα εκφραστή της διανοητικής καθυστέρησης της κοινωνίας. Και με πιο σφιχτές τις γραβάτες επιβιώνουν ακόμα. 

Ας το θυμούνται όμως. Παρά τη γενικευμένη μετάσταση της χρυσής αυγής δε θα πάψουμε ποτέ να θυμόμαστε τα αρχικά καρκινικά κύτταρα που ογκώθηκαν και ξέφυγαν του ελέγχου. 

μια ιστορία για τον Hobsbawm

Τον Hobsbawm τον γνώρισα, μεταξύ άλλων, πρώτη φορά ακριβώς πάνω στην ώρα. Στις αρχές της φοιτητικής ζωής, τότε που η προσωπικότητα αναζητούσε τις κατευθυντήριες γραμμές της ώστε να γνωρίζεις τι θα είναι αυτό για το οποίο στο τέλος της ζωής σου δεν θα είσαι σίγουρος αν μετανιώνεις ή όχι που γνώρισες. Τη κρίσιμη στιγμή που κατανοείς ότι θα αποφάσιζες σε ποια τροχιά η ζωή σου θα αποκτούσε το νόημα που θα ξεκινούσες να έψαχνες. Αγαπημένος φίλος μού άφησε στα χέρια έναν ευμεγέθη τόμο πληροφορώντας με ότι εκείνου του είχε πάρει μόλις 3 μέρες να το ολοκληρώσει. Τον ξεφύλλισα και σκέφτηκα ότι κατά πάσα πιθανότητα και εμένα δε θα μου έπαιρνε περισσότερο. Ήταν "η εποχή των άκρων". Το βιβλίο του που ανέλυε την ιστορία του 20στού αιώνα. Ήταν η πρώτη μου συνάντηση μαζί του.

Θυμάμαι σαν τώρα και τη τελευταία φορά που συνάντησα τον Hobsbawm -μέχρι να μάθω σήμερα την είδηση του θανάτου του. 

Βρισκόμουν στο Λιβάδι της Φολέγανδρου, μια μέρα αυτού του καλοκαιριού τόσο καυτή όσο και τα χερούλια της κόλασης. Κάτω από τη σκιά ενός βράχου και με τους αστραγάλους μόνο να απαρνούνται τον καύσωνα έτσι βουτηγμένοι στη θάλασσα που ήταν, απολάμβανα τη χαρά να είχα τοποθετήσει στο kindle μου ανάμεσα στα άλλα και την "εποχή των άκρων". Την άνοιξα και θέλοντας να φρεσκάρω τη μνήμη και τη γνώση μου προσπάθησα να βρω κάποια αναφορά του Hobsbawm στους Έλληνες αντάρτες στην κατοχή και αν ο εμφύλιος είχε κάποιον αντίκτυπο στην εξελικτική πορεία της Ευρώπης. Αναγνωρίζω πως δεν ήταν ακριβώς το θέμα να ασχοληθεί κανείς στους σαράντα υπό σκιά σε μια έρημη παραλία αλλά θα μνημονεύω για πάντα εκείνη την έμπνευση. Γυρνώντας με προσήλωση τις ηλεκτρονικές σελίδες και εξερευνώντας τα αποτελέσματα της αναζήτησης του λήμματος "αντάρτες" ούτε που πρόσεξα πως για λίγη ώρα στο οπτικό μου πεδίο είχαν εισβάλει 10 υγρά, καλοσχηματισμένα δακτυλάκια, κάποια από τα οποία μάλιστα κινούνταν και με μια μερική ανυπομονησία. Δε στάθηκα περισσότερο σε αυτά μιας και σύντομα αφέθηκα στη περιήγηση της προς τα πάνω συνέχειάς τους. Και πολύ καλά έκανα. Γιατί τα καλοσχηματισμένα δάκτυλα των ποδιών που στάθηκαν δίπλα μου αποδείχτηκαν ότι ανήκαν σε μια εξωτική ομορφιά που έστεκε ολόγυμνη από πάνω μου. Ναι, τη κοίταξα πολύ προσεκτικά. Ήταν ολόγυμνη. "Salut" είπε. Ήταν όντως ολόγυμνη. Και ηλιοκαμμένη. Είχε το μαύρισμα που μουσικό του ανάλογο θα ήταν κάτι λίγο πιο σπουδαίο από την ενάτη συμφωνία. Και χωρίς το ίχνος λευκών γραμμών σε ολόκληρο το θείο της κορμί, που μου έδειχνε αναστατώνοντάς με πόσο πολύ απολάμβανε την ελευθερία του σε τέτοιες ερημικές παραλίες. "Τι διαβάζεις;" με ρώτησε με μια ακαταμάχητη γαλλική προφορά. Την κοίταξα, είδα λίγο μετά το βιβλίο και σαν να κατάλαβα το λάθος την κοίταξα ξανά. "Να, για κάτι Έλληνες αντάρτες", αποκρίθηκα χωρίς να μπορέσει να καταλάβει το παραμικρό μιας και σχεδόν παραλλήλισα καθώς εκστόμιζα τις λέξεις. "Partisans" συνέχισα με μια φωνή ρημαγμένη. "De qui?" ρώτησε μετά εκείνη και λυγίζοντας τα γυμνά της γόνατα κάθισε δίπλα μου. Ήταν ακόμα βρεγμένη από τη θάλασσα και όλη της η δροσιά ξεχύθηκε πάνω μου με την αγριότητα του αντάρτη. Μερικές παραπανίσιες σταλίδες έπεσαν απεγνωσμένες στις ηλεκτρονικές σελίδες και τις έκαναν μούσκεμα. Δεν κατάλαβα αν ήταν οι δικές της ή απλά ο ιδρώτας μου δραπέτευσε άγαρμπα. "Hobsbawm" απάντησα. Με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα την εκλεκτή μου συντροφιά να απολαμβάνει ξέγνοιαστη τη δροσιά της θάλασσας κάπου στα πολύ βαθιά και ήταν σαν όνειρο έτσι τόσο μακριά που βρισκόταν. "L'Âge des extrêmes?" συνέχισε κοιτάζοντάς με με την αυτοπεποίθηση εκείνης που γνώριζε πως αν και γυμνή μπροστά σε έναν άντρα εκείνος δε θα μπορούσε να την απομονώσει από τη γύμνια της. "Ναι" αποκρίθηκα υπακούοντας. "Les partisans" είπε τότε σχεδόν ακαταμάχητα. Και σηκώθηκε. Στάθηκα για λίγο και θαύμασα την άγρια, γυμνή ομορφιά της. Εκείνη το κατάλαβε και έμεινε ακίνητη για δυο λεπτά, και σιωπηλή. "Salut" είπε τότε και απομακρύνθηκε πάλι πίσω από τους βράχους... 

«Τα στοιχεία που δείχνουν ότι ο κόσμος θα είναι καλύτερος, κάθε άλλο παρά αμελητέα είναι. Εάν ο κόσμος καταφέρει να μην αυτοκαταστραφεί, έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι καλύτερος.».

Eric Hobsbawm  - Η εποχή των άκρων