τι παίρνω μαζί μου από το 2013

Ανυπόληπτη στα μάτια των θεσμών. Εξαπατημένη από τη γενιά που την χρεοκόπησε. Υποτιμημένη από την παιδεία που της προσφέρει το σχολείο. Συκοφαντημένη από τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης. Ματωμένη από το γκλομπ του μπάτσου. Στριμωγμένη από τη μπότα του φασίστα και μαχαιρωμένη απ' το στιλέτο του. Στερημένη, ένα κομμάτι της, ακόμα και ταυτότητας και προσδιορισμού ως πολίτες. Υπνωτισμένη από τη τηλεθέαση της ασημαντότητας. Καταδικασμένη στο χρέος. Εξαναγκασμένη στην ανεργία. Εξωθημένη στην μετανάστευση.  Η γενιά της των 700 που έγινε των 560 και μετά των 400. Συγχυσμένη. Μπερδεμένη. Απογοητευμένη. Θυμωμένη.

Η νεολαία της Ελλάδας.

Πώς θα μπορούσε να προσωποποιηθεί η νεολαία αυτής της χώρας μέσα στο 2013; Ο Παύλος Φύσσας, ο Σερντάρ Γιακούμπ, οι τριάδα των νεκρών από το μαγκάλι, ο Θανάσης Καναούτης, ο Humayun και ο Waqar, η Ζέλντα και η Μέλνικα, η τετράδα του Βελβεντού, ο Κώστας Σακκάς. Και τόσοι ακόμα που τα ονόματά τους θα ξεχαστούν με το που θα ολοκληρωθεί αυτή η ανάρτηση και με το που γυρίσει ο χρόνος, μέχρι η προσωρινή μας συλλογική μνήμη να απασχοληθεί με νέα ονόματα και πρόσωπα το 2014. Θύματα και θύτες σε μια κοινωνία που αναμένει ακόμα τον κρότο της τελικής πρόσκρουσης, κληρονόμοι ενός κόσμου βουρκωμένου στην αμορφωσιά, την κοινωνική αδικία, την ανελευθερία και ακόμα, ενόσω όλα γύρω της έχουν τελειώσει, βυθισμένου στο ελληνορθόδοξο σκοτάδι. 

Και μόνη της αναλαμβάνει το πελώριο κόστος καλούμενη στην εξαναγκαστική της ωρίμανση. Και αναλαμβάνει την ευθύνη, την ΕΥΘΥΝΗ, με τις πράξεις της και όχι με τους γελοίους ισχυρισμούς ή τους παιδιάστικους συναισθηματισμούς των κασιδιάρηδων, των λιάπηδων, των τομπούλογλων και των λοιπών δυναστών της. Είτε εδώ, είτε στη μετανάστευση, με το τρόπο που ο καθένας μπορεί, με τις δυνατότητες και μέσα από τις ανάγκες του καθενός.

Μες στο σκότος μια λάμψη στο 2013:




Καλή νέα χρονιά σε όλες/ους. Λευτεριά και προκοπή.

Κόπανοι της χρονιάς 2013 - Top 10 (μέρος δεύτερο)

Συνεχίζουμε με θέρμη το δεύτερο μέρος της λίστας με τους 10 τοπ κόπανους για το 2013. Το πρώτο μέρος (από το 10 ως το 6) εδώ.  

5. Νότης Σφακιανάκης

Με τις εμπρηστικές του δηλώσεις για τη Χρυσή Αβγή στο 2013, οι άνθρωποι χωρίστηκαν ξανά σε δύο κατηγορίες. Αυτοί που θεωρούν τον Νότη κόπανο και εκείνοι που τον θεωρούν εκφραστή. Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Ο Νότης είναι ο εκφραστής. Της μαγκιάς της φυλής. Του θράσους του Έλληνα που δε μασάει πουθενά. Του αμόλυντου αίματος. Του πιτόγυρου μέσα στη μερσεντέ και το Καγιέν. Της λευκής πλαστικής καρέκλας. Του λουλουδικού. Με την λεκτική ευφράδεια τύπου Παναγιώταρου. Με τη εκκεντρικότητα ως υπεραναπλήρωση των ελλειμμάτων στη προσωπικότητα, και την αποκατάσταση του συνδρόμου κατωτερότητας ως τη μισαλλόδοξη μεγαλομανία του μικροαστού. Και με αυτή την σοβαρότητα της επαναπλαισίωσης της θεωρίας καταγωγής μας από τους Ελ. Ο Νότης είναι το πολιτισμικό σύμβολο του νεοέλληνα. Και δε θα σβήσει αν δε ψοφήσει και ο τελευταίος που χαρακτηρίζεται έτσι. Εντάξει, είναι και κόπανος. 

4.   Θάνος Τζήμερος, Λένα Διβάνη, Σώτη Τριανταφύλλου και λοιποί νεοφιλελεύθεροι.
Και ο Μπάμπης ο Παπαδημητρίου

Είναι οι άνθρωποι για τους οποίους ο ορθολογισμός αποτελεί αυτονόητο δικαίωμα, και αυτοί που φέρουν την αποκλειστική του αντιπροσωπεία, απαγορεύοντας στον οποιοδήποτε που δεν ασπάζεται τις ιδέες τους να σκέφτεται με βάση τη λογική. Σε πλήρη άνθιση το 2013, κατέδειξαν με σαφήνεια τα βασικά χαρακτηριστικά της ιδεολογίας τους: Η περιφρόνηση του ανθρώπου και ο υποβιβασμός του ως το μέσο για τη κερδοφορία, η λατρεία της ανισότητας, η αποθέωση του ατομισμού ως το υπέρτατο ιδανικό, και ένας βαθύς, ωμός κυνισμός που θα έκανε τη πατρόνα τους, μακαρίτισσα το 2013 Βαρόνη Θάτσερ να τους αγκάλιαζε με υπερηφάνεια. Οι καλύτεροι υποψήφιοι να συνεχίσουν το σοκ και δέος του success story, να μα τον Πάσχο Μανδραβέλη...

3.  Μιχάλης Λιάπης

Ο πρώην υπουργός, που θα μπορούσε να ήταν και πρωθυπουργός αν δεν ήταν γιος γυναίκας απογόνου Καραμανλή και δε στερούταν έτσι το περιβόητο επίθετο, κάλλιστα διεκδικεί θέση και στο τοπ 10 κόπανων της δεκαετίας. Προσοχή όμως. Θα ήταν λάθος να περιορίσουμε την ανάλυσή μας αποκλειστικά στην βλακεία που τον δέρνει. Η συμπεριφορά και η στάση του αποτελεί κάτι περισσότερο από απότοκο ανοησίας. Είναι το αποτέλεσμα πολλαπλών παραγόντων, ενός εκρηκτικού μίγματος μιας φεουδαρχικής αντίληψης της κοινωνίας, του θράσους μιας δήθεν αριστοκρατικής καταγωγής, της υπεροπτικής ψευδαίσθησης της υπερπήδησης του νόμου, του ιστορικού διαρκούς ατιμωρησίας, της ασυδοσίας του πλούτου του, και βέβαια της αλαζονείας της χρόνιας εξουσίας. Πάνω απ' όλα της ασυδοσίας του πλούτου και της αλαζονείας της χρόνιας εξουσίας. Γιατί ο πλούτος και η εξουσία είναι όντως τα απεχθέστερα συμπτώματα της χειρότερης αρρώστιας μιας κοινωνίας. Και όλα αυτά σε καθεστώς κατάρρευσης και παρακμής. Είναι πραγματικό κατόρθωμα τέτοια ξεφτίλα. 

Περισσότερη βλακεία και εξουσία στο ιστολόγιο εδώ.

2.  Φαήλος Κρανιδιώτης και η ομάδα αλήθειας της Νέας Δημοκρατίας

Είναι η πρόγευση του πώς θα ζούμε στην Ελλάδα των επόμενων χρόνων αν η αριστερά δε συντρίψει ενωμένη και αποφασιστικά τα μνημόνια και τους εγχώριους υπηρέτες τους. Το ιδεολογικό περιθώριο, ο σκοταδισμός, η ιδεολογική έκφραση ακαλλιέργητων ενστίκτων μακριά από τον πολιτισμό, η αμορφωσιά, η ασημαντότητα και η μισαλλοδοξία όλα μαζεμένα σε μερικές προσωπικότητες. Δεκαετίες παραδοσιακού ακροδεξιού παρακράτους αναβιώνουν στην εποχή των ηλεκτρονικών δικτύων ενημέρωσης, εμβαπτισμένες στην χρόνια αποευαισθητοποίηση της κοινωνίας στη σαπίλα των ψωμιάδηδων, των καρατζαφέρηδων, των χριστόδουλων και των υπολοίπων ελληνορθόδοξων πατριωτών. Καλύτερα φτωχός και μετανάστης...

1. Ο Αντώνης ο Σαμαράς

Ο εκτελεστής του success story που όλοι βιώνουμε

Ο συνεργάτης του Βενιζέλου

Ο καλύτερος πρωθυπουργός του Κεδίκογλου και ο δεύτερος καλύτερος του Κεφαλογιάννη μετά τον Καραμανλή

Μας αξίζει ό,τι μας συμβαίνει

Κόπανοι της χρονιάς 2013 - Top 10 (μέρος πρώτο)

Τέλος του χρόνου, η εποχή της λίστας. Αναζητώ τους κόπανους του 2013, αφήνοντας την ερμηνεία του κόπανου στο θυμικό και στον αυθορμητισμό με βάση την εμπειρία. Πολλοί από τους κόπανους της λίστας έχουν διαχρονική αξία ως τέτοιοι, και ακριβώς αυτή η διαχρονικότητα κάνει την κατάσταση ανησυχητική. Η κοινωνία για κάποιο λόγο δε μπορεί να τους αφήσει στο περιθώριο. Η λίστα πάντως περιορίζεται στα γεγονότα του 2013.

10.   Γιώργος Τράγκας
Χρόνια σκληρός δεξιός, δουλεύει με μαεστρία για να ξεπλένει τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Στη διαβόητη εκπομπή του στο Σκάι στις 7 Απριλίου έδωσε αβάντα σε 4 νεοναζί να μολύνουν με τη βρωμιά τους τη κοινωνία που παρακολουθούσε, κλείνοντας το μάτι της νομιμοποίησης στον συντετριμμένο από τα χρέη μικροαστό, επωάζοντας στα λούμπεν στοιχεία που τον ασπάζονται το δικαίωμα του να δολοφονούν ως σχεδόν αυτονόητο. 

9.   Γιώργος Κατίδης

Ποδοσφαιριστής και τέλειο κατασκεύασμα του εκπαιδευτικού συστήματος και του νεοελληνικού λάιφστάιλ. Αμετροεπής, αλαζόνας, αμόρφωτος, ανιστόρητος αλλά και διάσημος, πλούσιος, χίπστερ και μπαλαδόρος. Το όποιο ταλέντο του το πέταξε στα σκουπίδια το 2013 όχι γιατί ήταν τόσο κόπανος να χαιρετήσει ναζιστικά, όχι γιατί ήταν τόσο ψεύτης ώστε να δηλώσει ότι δεν ήξερε ποιος είναι ο Χίτλερ και τι ήταν οι ναζί αλλά γιατί διατηρούσε τη σοβαρή πεποίθηση ότι όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να ξεπλύνουν τη βρωμιά του φασισμού ως απότοκο μιας κυρίαρχης μόδας. Και δεν είναι παιδί...

περισσότερος Κατίδης στο ιστολόγιο εδώ.


8. Άδωνις Γεωργιάδης

Τον αδικώ που τον εντάσσω εντός των 10 μεγαλύτερων κόπανων της χρονιάς. Στη πραγματικότητα είναι ένας πραγματικός θριαμβευτής αλλά με βάση τις δημοσκοπήσεις είναι ο πρώτος που περνά από το μυαλό των Ελλήνων στην ερώτηση περί κόπανων. Να τον υπερασπιστώ θέλω. Αντιήρωας είναι μέσα στη μνημονιακή λαίλαπα. Αποφασιστικός, δραστήριος, εργατικός και παραγωγικός. Σχεδόν άριστος. Δίκαιη η ανέλιξή του από τον υστερικό, γραφικό τηλεπωλητή και τηλεμαϊντανό μπουμπούκο στον πλέον αξιόπιστο υπουργό της τρόικας. Ιδανικός στο ρόλο που του ανατέθηκε, αυτιστικά ανθεκτικός στις επιθέσεις, άψογος εργάτης των αφεντικών του. Αν βελτίωνε κάπως τις αρχηγικές του ικανότητες και δεν υπήρχε βεβαίως ο Βορίδης θα μπορούσε στο μέλλον να πρωθυπουργεύσει. Πάχυνε λίγο όμως.

7.  Μιχάλης Ταμήλος

Angry Bird με εξωτική προφορά, είχε ήδη από το 2012 ξεφύγει από την ανυποληψία του επαρχιακού βουλευτή αρνούμενος να επεκτείνει τις γνώσεις του αναφορικά με το περιβάλλον λόγω του ότι είναι πολιτικός. Στο 2013 απέδειξε ότι δεν υπήρξε κομήτης και δίκαια μπαίνει στο πάνθεον όσων από εδώ και πέρα η λέξη "κόπανος" θα μας γαργαλάει το υπογάστριο. Πολιτικός ειλικρινής καθώς όντως «την ΝΔ και την κυβέρνηση την βόλευε η Χρυσή Αυγή με τη δράση που έκανε γιατί εκκαθάριζε τους αλλοδαπούς από τις γειτονιές, χωρίς να χρεώνεται πολιτικό κόστος η κυβέρνηση και η αστυνομία», μα πάνω απ' όλα πολιτικός πιστός ιδεολόγος που παλεύει για να μη πάρει ο κουμουνισμός τα σπίτια του κοσμάκη. «Δεν έχουμε κομμουνιστικό καθεστώς για να είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε δουλειά και ένα πιάτο φαΐ στον κόσμο». Αν και προσκείμενος στη γνήσια λαϊκή δεξιά συναγωνίστηκε το 2013 τους νεοφιλελεύθερους σε ορθολογισμό αποθεώνοντας την ατομική υπευθυνότητα στο ζήτημα των μαγκαλιών. Και μη ξεχνάτε, τον έχετε ψηφίσει. 

6. Άκης Τσοχατζόπουλος και Βασίλης Παπαγεωργόπουλος
(και συντόμως Γιώργος Παπακωνσταντίνου)

Ο λόγος που μπαίνουν στο τοπ 10 των κόπανων της χρονιάς του 2013 είναι απλά γιατί αυτοί, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, δε την έβγαλαν καθαρή. Πόσο εξαπατημένα θα αισθάνονται αυτά τα δυο υπέρλαμπρα πολιτικά όντα που θα πεθάνουν ξεχασμένα και ανυπόληπτα στη μπουζού, όταν οι ομογάλακτοί τους στην εξουσία απατεώνες καταφέρνουν και τη γλυτώνουν και κάποιοι από αυτούς απολαμβάνουν ανενόχλητοι τα πλούτη τους στις off shore ενώ κάποιοι άλλοι την ασυλία της βουλής και τη αγκίστρωση στην εξουσία. Ας μην παρασυρόμαστε όμως που κάποιοι έστω, και ειδικά οι εν λόγω απατεώνες και υπαίτιοι της χρεωκοπίας της κοινωνίας, καταδικάστηκαν από την αστική δικαιοσύνη το 2013. Όχι, δεν αποκαταστάθηκε ξαφνικά η δικαιοσύνη, ο νόμος, η αρετή και η τάξη στη μικρή, πτωχευμένη μας αστική δικτατορία. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών έγινε. Τακτοποίηση εκκρεμοτήτων. Ξεσκαρτάρισμα της αστικής τάξης. Όσων τα ανομήματα υπερχείλισαν τον βούρκο με τα σκατά απλά τους άφησαν να τους πνίξουν. Οι άλλοι καρχαρίες κρατιούνται ακόμα γερά. Και άφθονη έπεσε η στάχτη στα μάτια των δύσμοιρων τηλεθεατών.

Όπως μπορεί κανείς να υποθέσει, η λίστα κόπανων από το 5 ως το 1 θα συνεχίσει να είναι το ίδιο προβλέψιμη όπως αυτή από το 10 στο 6. Μέχρι αυτή να αναρτηθεί, κάθε σχόλιο ή πρόβλεψη σχετικά με τους πρωταθλητές κόπανους του 2013 ευπρόσδεκτο/η στα σχόλια. 

Γιατί νομίζουμε ότι μας ψεκάζουν; (1)

Η σκέψη: Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ψεκάζει με ψυχοφάρμακα για να ελέγχει τις μάζες και να τις κάνει πειθήνια όργανα στους μυστικούς της σχεδιασμούς.

Η σκέψη αυτή έχει δυο χαρακτηριστικά προς ανάλυση. Τη δομή και το περιεχόμενο.

Περιεχόμενο της σκέψης: Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ψεκάζει με ψυχοφάρμακα για να ελέγχει τις μάζες και να τις κάνει πειθήνια όργανα στους μυστικούς της σχεδιασμούς. Τα ψυχοφάρμακα τα ρίχνουν στους πληθυσμούς από αέρος, με τη χρήση αεροπλάνων. Όλοι μπορούμε να δούμε τις λευκές χημικές γραμμές στον ουρανό πάνω απ’ τις μεγάλες πόλεις, να παραμένουν αναλλοίωτες για ώρες. Απόδειξη της δράσης αυτής είναι ότι όντως έχουμε γίνει τα πειθήνια όργανα και ότι κανείς δεν αντιδρά στους εφαρμοζόμενους σχεδιασμούς.

Δομή: Η δομή έχει ολοφάνερα στοιχεία παραληρηματικού ιδεασμού. Αποτελεί μια πεποίθηση που είναι ισχυρή, με βάθος ανάλυσης και έκταση (πχ εδώ), και που συνοδεύεται από έντονη ενασχόληση μαζί της από όσους την φέρουν παρά το ότι η πεποίθηση αυτή δεν στοιχειοθετείται από τη λογική, ούτε υποστηρίζεται από ουσιαστικές αποδείξεις.

Inception ή αλλιώς τα μυαλά μας πονάνε:
Το παραλήρημα περιλαμβάνει έναν ενδογενή παραλογισμό του οποίου η επεξεργασία αποτελεί ένα διανοητικό γλωσσοδέτη. Ο ενδογενής παραλογισμός είναι ο εξής:
Η βασική θεωρία των ψεκασμών λέει πως τα χημικά που ρίχνουν τα αεροπλάνα είναι ψυχοφάρμακα. Φάρμακα αντιψυχωσικά που είναι σε θέση να μεταβάλουν τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου μέσα από μια χημική πλύση εγκεφάλου.
Τα αντιψυχωσικά λειτουργούν με το να διορθώνουν τα επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο τα οποία είναι αυξημένα κατά τη φάση της ενεργούς παραληρηματικής διαταραχής. Δε ξέρουμε πώς το καταφέρνουν τελικά αλλά τις περισσότερες φορές όντως σταματάνε τις ενεργές παραληρηματικές σκέψεις.
Συνεπώς, το ψέκασμα με αντιψυχωσικά θα όφειλε να σταματήσει τη μαζική ενεργή παραληρηματική διαταραχή οπότε και θα παύαμε να πιστεύαμε ότι μας ψεκάζουν.
Αυτό δε συμβαίνει όμως μιας και η πεποίθηση ότι μας ψεκάζουν γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής και ολοένα και πιο ισχυρή ανάμεσα σε αυτούς που τους ψεκάζουν παρά τη χρήση των αντιψυχωσικών που λογικά θα οδηγούσε στο αντίθετο.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι αν προσπαθήσουμε να αφεθούμε στο παραλήρημα, εντασσόμενοι στη δομή του και  αποδεχόμενοι το περιεχόμενο, και πάλι τίποτα δε βγάζει νόημα.

Τι συμβαίνει συνεπώς; Πώς θα λυθεί αυτός ο διανοητικός γρίφος; Ξαναδιαβάζοντας όσα έγραψα μέχρι τώρα διαπιστώνω πως το κλειδί της απάντησης βρίσκεται στο ότι το περιεχόμενο του παραληρήματος αναιρεί τη δομή του. Η σκέψη από μόνη της αναιρείται εκ των έσω. Ούτε καν ως παραλήρημα δε μπορεί να σταθεί. Αυτοί που πιστεύουν ότι τους ψεκάζουν χρειάζεται κατεπειγόντως να επιλύσουν αυτή την ενδογενή αντίφαση στη σκέψη τους.

Πώς;
Σκέφτομαι δύο ενδεχόμενα:
1) Όσοι πιστεύουν ότι ψεκάζονται χρειάζονται μεγαλύτερη δόση αντιψυχωσικού (η Νέα Τάξη Πραγμάτων ακούει;)
2) Όσοι πιστεύουν ότι ψεκάζονται χρειάζονται μια εξέλιξη στη παραληρηματική ιδέα ότι μας ψεκάζουν. Ίσως για παράδειγμα ότι τα ψυχοφάρμακα που τους ρίχνουν λειτουργούν στη πραγματικότητα αντίστροφα. Αντί να διακόπτουν δηλαδή το παραλήρημα, το διευρύνουν ακόμα περισσότερο.

Το ενδεχόμενο 1 είναι μια παρέμβαση στη δομή του παραληρήματος. Το ενδεχόμενο 2 είναι μια παρέμβαση στο περιεχόμενο.

Έχω μεγάλη περιέργεια για το πώς η χημεία του συλλογικού εγκεφάλου μιας κοινωνίας σε παράκρουση θα εξελίξει τούτο το παραλήρημα. Ακούω ήδη τα χέρια ανθρωπολόγων, κοινωνιολόγων και ψυχιάτρων να τρίβονται με ευχαρίστηση. Θα παρακολουθήσω το θέμα περιμένοντας με αγωνία τις εξελίξεις.


Στις επόμενες αναρτήσεις διαβάστε το δεύτερο μέρος της μεγάλης έρευνα του ιστολογίου με θέμα «Γιατί νομίζουμε ότι μας ψεκάζουν; Όλη η αλήθεια για τους ψεκασμούς», όπου θα καταπιαστώ αγωνιωδώς με την ψυχοκοινωνική εξέλιξη μιας κοινωνίας που πιστεύει ότι την ψεκάζουν. 

ποιοι είναι οι γύφτοι;

Είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τον συναισθηματισμό όταν πρόκειται να μιλήσει (ή να γράψει) για τους τσιγγάνους και τους γύφτους. Ειδικά όταν το μόνο που γνωρίζουμε εμείς οι "αστικοποιημένοι" για αυτούς προέρχεται από μια επαφή που είναι βαθιά χρωματισμένη από τον δικό μας συναισθηματισμό. Ο δικός μας συναισθηματισμός που απογυμνώνεται σκόπιμα μέσα από τα γνωστά στερεότυπα για αυτή τη φυλή. Ώστε να αφήνεται τελικά εκτεθειμένος στον δικό τους (συναισθηματισμό) και να απολαμβάνει έτσι την εκπλήρωση της προφητείας για την ύπαρξη της οποίας οι τσιγγάνοι δεν έχουν ιδέα και για την εκπλήρωση της οποίας δε δίνουν δεκάρα.

Το ξανθό αγγελούδι υπήρξε για αυτές τις λίγες μέρες το παιδί καθενός από εμάς, των ξεφτισμένων αλλά επίμονων αστών. Η κοινή γνώμη, διαμέσου του τύπου που τόσα χρόνια τη διαμορφώνει, είδε στη φωτογένειά της, που παρά τη ταλαιπωρία ξεχώριζε μες στην ασχήμια των τσιγγάνων θετών γονιών της, την υιοθέτηση (ή ακόμα χειρότερα την εξαγορά) κάτι δικού της από το Έτερο, το Ξένο. Και διεγέρθηκε. Γιατί όπως είχε γράψει κάποτε και ο Όργουελ, ο μέσος αστός διακατέχεται από μια λανθάνουσα ταξική προκατάληψη που δε χρειάζεται παρά κάτι ελάχιστο για να αναδυθεί. Εδώ η προκατάληψη δεν είναι μόνο ταξική, είναι και φυλετική. 

Η φύση βέβαια πήρε την εκδίκησή της.

Μια πεντάχρονη τσιγγάνα με ανεπάρκεια μελανίνης, μέσα από τη προσωπική της τραγωδία, αποκάλυψε πόσο βαθιές είναι οι ρίζες της ρατσιστικής μας φύσης ως κοινωνία και πόσο επιφανειακές οι συναισθηματικές μας αποκρίσεις στο ξεδίπλωμα της τραγωδίας της.

Οι αστικοποιημένοι Έλληνες αναμετρήθηκαν με τους τσιγγάνους για το ποιος την έχει μεγαλύτερη τη μεθοριακότητα και έχασαν πανηγυρικά. Το ξανθό αγγελούδι με τα πράσινα μάτια δεν ήταν παρά μια λαθραία αλμπίνα γύφτισσα από τη τριτοκοσμική Βουλγαρία που τώρα πρέπει να απελαθεί.

Από την κομμένη ανάσα της συμπαραστατικής αγωνίας του πανελλήνιου στην περιφρόνηση, μια δερματολογική εξέταση δρόμος. 

  

Η φώτο είναι από τη ταινία Gadjo Dilo του Tony Gatlif. Ολόκληρη η ταινία εδώ. 

Περισσότερη γυφτιά σε αυτό το ιστολόγιο εδώ: Μουκλιόμος

10+1 σκέψεις για την εξάρθρωση της χρυσής αβγής

1. Η χρυσή αβγή κατέρρευσε στη κυριολεξία σε μία νύχτα. Οι υπηρεσίες του κράτους (δικαστικές, διωκτικές και μυστικές) έδρασαν συντονισμένα και μυστικά με κατηγορητήριο που απλώνεται σε βάθος χρόνου και έκταση αδικημάτων. Είναι προφανές ότι η στοιχειοθέτηση του κατηγορητηρίου προετοιμαζόταν από καιρό, δεν είναι κάτι των τελευταίων δύο ημερών. Η κυρίαρχη τάξη είχε έτοιμο το εναλλακτικό πλάνο και τώρα το έθεσε σε εφαρμογή.

2. Το σχέδιο Β μπήκε σε εφαρμογή όταν το τέρας είχε ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Και όταν βέβαια μπήκε στο «πολιτικό» παιχνίδι η απειλή των εκλογών. 

3. «Ξήλωσαν την αστυνομία, ξήλωσαν την ΕΥΠ». Φράση ενός από τους συλληφθέντες νεοναζί. Αποκαλυπτική -μέσα από τη δήθεν αγανάκτηση- μιας βαθιάς διαφθοράς και ενός πανίσχυρου παρακράτους, κομμάτι του οποίου προφανώς ήταν οι ναζήδες. 

4. Τα γεγονότα των συλλήψεων απογυμνώνουν την δικαιοσύνη, τη κυβέρνηση, την αστυνομία, τους παπαγάλους των μέσων ενημέρωσης. Απογυμνώνουν την υποκρισία τους, την συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας, τη συστημική συμπόρευση με ένα οργανωμένο παρακράτος επί μήνες. 

5. Το πλήρες σκεπτικό για την εξάρθρωση της νεοναζιστικής συμμορίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα, εντός μηνών, θα εφαρμοστεί ακέραιο και ίσως πιο αποφασιστικό στο «άλλο άκρο» της θεωρίας που με ευλάβεια, συστηματικά και δίχως σημαντική αντίσταση καλλιεργείται τους τελευταίους μήνες. 

6. Το «εθνικιστικό κίνημα», όπως όλοι βεβαίως γνωρίζαμε, ήταν και είναι μια μπούρδα. Η ηθική και οι αρχές των χρυσαύγουλων φαίνονται από το ανύπαρκτο κύμα αλληλεγγύης των συλληφθέντων εγκληματιών. Τα λούμπεν, εγκληματικά και σοσιοπαθητικά στοιχεία αυτής της συμμορίας βεβαίως θα συνεχίσουν να σφάζουν και να μαχαιρώνουν στα σοκάκια των εργατικών συνοικιών διαιωνίζοντας την εγκληματική τους δράση. Σαν πυρήνες παρακράτους και όχι κίνημα. 

7. Η άρχουσα τάξη με μπροστάρη τη κυβέρνηση σάρωσε. ΣΑΡΩΣΕ. Ήταν μια τεράστια νίκη η ανακούφιση των μικροαστών νοικοκυραίων, η κατακράτηση των εν δυνάμει χρυσαυγιτών ψηφοφόρων, η περαιτέρω εξαπάτηση των εξοντωμένων και εξαθλιωμένων χωρίς πολιτική συνείδηση. Μεγάλη νίκη, άλλοθι μιας πολιτικής που θα συνεχίσει να εκφασίζει.  

8. Πόσο επιδραστικό είναι το αντιφασιστικό κίνημα στην Ελλάδα; Ποιος ο ρόλος του; Ποιο το μέγεθός του μπροστά  σε όλο αυτό το στημένο σκηνικό; Η φωνή του υπάρχει, ακούστηκε μαζικά και βροντερά τις τελευταίες μέρες, μα αναρωτιέμαι, πόσο στη πραγματικότητα διαπεραστική μπορεί να είναι μπρος στον εκκωφαντικό θόρυβο κράτους και παρακράτους. 

9. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με τον ολοκληρωτισμό, τη βία και τα φασιστικά χαρακτηριστικά αυτού του κράτους και αυτής της κυβέρνησης. Η προπαγάνδα για δήθεν νίκη της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και του συνταγματικού τόξου δε θα καταφέρει να καταπνίξει τις φωνές των δολοφονημένων μεταναστών στα τμήματα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο τοίχος του Έβρου, τις κραυγές των διαπομπευμένων οροθετικών, των εξαρτημένων, των φυλετικών μειονοτήτων, των ομοφυλοφίλων. Ο φασισμός είναι καλά εδραιωμένος στην ελληνική κοινωνία με ή χωρίς τη χρυσή αβγή. Δεν φεύγει με μηχανήματα της ΕΥΠ και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Η παιδεία, η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη και ένας λαός ενωμένος είναι ο τρόπος για τη ξερίζωσή του. 

10. Μια μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς έχει δυσθεώρητα εμπόδια να ξεπεράσει. Μυστικά, υπόγεια, συντονισμένα, οργανωμένα. Σε ένα κράτος διεφθαρμένο που χρόνια τώρα προχωρά χέρι χέρι με το παρακράτος. 

11. Μια μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς, με το λαό μπροστάρη στο δρόμο, μπορεί παρομοίως να ανατρέψει τα πάντα, εν μία νυκτί. 

Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Λονδίνου

Συμμετείχα τις προάλλες στη διαμαρτυρία για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που οργανώθηκε από διάφορες πολιτικές οργανώσεις του Λονδίνου, ελληνικές και βρετανικές, μπροστά από την Ελληνική πρεσβεία, στο Holland Park. Τη συγκέντρωση χαρακτήρισε η ταυτόχρονη παρουσία πολιτικών ομάδων πολλών διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων όπως οι οργανώσεις Λονδίνου του Σύριζα, της Ανταρσύα, του ΚΚΕ, των antifa αλλά και πολλών ανένταχτων, καθώς και προσώπων που απλά αισθάνονται την αηδία του καλπάζοντος ελληνικού νεοφασισμού και αποφάσισαν να ενώσουν μεμονωμένα τις δυνάμεις τους με τους υπολοίπους. Το βρήκα εξαιρετικά θετικό ότι όλοι οι παραπάνω συναντηθήκαμε επιτέλους κάπως οργανωμένα στο Λονδίνο. Έστω και με αυτή τη τραγική αφορμή, ακόμα και αν στηθήκαμε σε απέναντι πεζοδρόμια, ακόμα και αν αντιδράσαμε ποικιλότροπα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα έντασης αυτής της ωραίας ειρηνικής διαμαρτυρίας.

Το καλύτερο νομίζω όμως ότι κρατήθηκε για το τέλος της διαμαρτυρίας. Το γεγονός δηλαδή ότι αρκετό κομμάτι του κόσμου που παραβρέθηκε έξω απ' τη πρεσβεία, παρέμεινε και συμμετείχε σε μια ανοιχτή συγκέντρωση που οργανώθηκε λίγο αργότερα σε ένα ξέφωτο του παραπλήσιου Holland Park. Στη συγκέντρωση αυτή συζητήθηκε η παρούσα συγκυρία και η αναγκαιότητα της δράσης συγκεκριμένα απέναντι στην υπαρκτή και καλπάζουσα φασιστική απειλή στην Ελλάδα καθώς και πώς οι Έλληνες του Λονδίνου θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε αυτή (στη δράση εννοώ). Συμφωνήθηκε ότι θα άξιζε μια ανοιχτή αντιφασιστική συνέλευση Λονδίνου να έπαιρνε ένα πιο οργανωμένο σχήμα. Έτσι αυτό το αρχικό εγχείρημα του Holland Park καταρχήν συνεχίζεται. 

Είναι σημαντικό να τονίσω ότι ΔΕΝ αποτελώ κανενός είδους εκπρόσωπο της συνέλευσης αυτής. Απλά συμμετείχα και θεωρώ σημαντικό να δημοσιευθεί περαιτέρω και να συμμετέχουν όσοι περισσότεροι γίνεται. 

Για κάθε ενδιαφερόμενο, Έλληνα κάτοικο του Λονδίνου ή επισκέπτη:

Η δεύτερη συνάντηση θα γίνει το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013, στα γραφεία της Unite. 

Διεύθυνση: Unite House, 128 Theobald's Road, Holborn, London, WC1X 8TN. 

Facebook event: εδώ

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και απευθύνεται σε ΟΛΟΥΣ όσους ενδιαφέρονται. Εννοείται πως όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο.

Για την ειδωλοποίηση του Παύλου Φύσσα

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Η σκηνή χιπ-χοπ του Περάματος. Χιπ-χοπ καλλιτέχνης. Hip hop artist. Και η υπόσταση αποκτά διαφορετικές διαστάσεις. Περισσότερο νόημα. Δημιουργία, καλλιτεχνία, η μουσική, το μήνυμα των στίχων. Killah P. Η μορφή του, με την ωραία κορμοστασιά, την αγέρωχη στάση, το μαντήλι του στο πρόσωπο, το μικρόφωνο στο στόμα, το «σιγά μη φοβηθώ» ουσιαστικό σύνθημα στην νεοναζιστική επέλαση. Γκράφιτι, στένσιλ, αφίσες. Η αναγωγή του πέρα από τον μέσο όρο, σε μια οικεία απόσταση, μέσα απ’ τα ηχεία μας, τα ακουστικά και τις οθόνες. Πόσο πιο απαλή γίνεται και για μας η απώλειά του. Πόσο λιγότερο απρόσφορη η δολοφονία. Και πόσο πιο ανακουφιστική η αποφορά της θλίψης μας, η διοχέτευση της δυσνόητα πολύπλοκής οργής μας.

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Πασχίζω να συναισθανθώ όσο μπορώ τι σημαίνει να χάνεις απ’ το μαχαίρι του νεοναζί τον γιο σου, τον αδερφό σου, τον φίλο σου, τον σύντροφό σου. Αδυνατώ να αγγίξω το συναίσθημα, ο πόνος μου περιορίζεται απλά στην ιδιότητά του ως συνομήλικός μου. Για να με προστατέψει. Ο Παύλος Φύσσας, σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, το πρόσωπο και για το οποίο θα δίνονται πλέον οι μάχες, το όνομα στα χείλη όσων ακόμα παλεύουν για την αξιοπρέπεια τους. Πόσο λιγότερο αβάσταχτος ίσως να είναι έτσι ο θάνατός του για τους αγαπημένους τους, πόσο λιγότερο επώδυνη έτσι η ξαφνική απώλειά του για εκείνους που τον ‘χάσαν, τον πατέρα, τη μάνα, τον αδερφό, το φίλο, τη σύντροφο. 

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Ετών 34. Της γενιάς των εφτακοσίων ευρώ. Της γενιάς των νέων μεταναστών. Των πτυχιούχων. Που μέχρι κάποια στιγμή θα περνούσε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο καλύτερη ζωή από τη γενιά των γονιών της. Η δική μου γενιά. Η δική μου ηλικία. Ετών 34. Σκοτωμένος από το μαχαίρι του νεοναζί, μαχαιρωμένος από τον μπάτσο μέσα μας που δεν σκοτώσαμε, θύμα του χειρότερου εαυτού μας που δεν ποτέ δε καταφέραμε να αποτρέψουμε. Πασχίζω να αποδιώξω την τάση για ταύτιση. Του να ήμουν εγώ αντί αυτός. Και νιώθω όπως ο δεκαπεντάχρονος το Δεκέμβρη του 08, σαν μαθαίνει τα νέα για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Είναι η φράση που χρησιμοποίησε φίλος του Παύλου Φύσσα μιλώντας για εκείνον στην Ελληνοφρένεια. Με συγκλονίζει αυτή η φράση γιατί  οριοθετεί με τον πιο απογυμνωτικό της τρόπο τον αντίκτυπο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Γιατί με γειώνει ωμά στις τραγικές μα και συνάμα αληθινές λεπτομέρειες της άδικα χαμένης ζωής του. Πόσο περισσότερο απλά μπορεί κανείς να τοποθετηθεί πολιτικά; Πόσο μπορεί μια φράση να εξηγήσει τη περίσταση, τη ψυχολογία, την ιδεολογία, την ίδια τη ζωή;

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια».
Και το άψυχο σώμα εκείνου θαμμένο στο φρεσκοσκαμμένο χώμα ενός νεκροταφείου. Και εμείς να ψάχνουμε τρόπους να αποδεχτούμε την απώλεια.

Αγαπητέ Κ (δημόσιο γράμμα σε ένα χρυσάβγουλο)

Είχα να σε δω από όταν δουλεύαμε μαζί, και τη προσωπικότητά σου θα την ανακαλούσα με συμπάθεια υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα έχασα όταν σε είδα να ξεχωρίζεις από αυτή την αγέλη των νεοναζί.

Κοιτώντας με θλίψη τις φωτογραφίες όπου η κατάντια σου πρωτοστατεί, από τη μνήμη μου ανακλήθηκαν στιγμές που καθόσουν δίπλα μου στην μπάρα της δουλειάς, όταν χαλάρωνες για λίγο από την αγγαρεία των ποτηριών, και μιλούσες για τις δυσκολίες της ζωής σου: τα προβλήματα στο σπίτι, την αγωνία σου για τη δουλειά, την πληγή του να μην είχες επενδύσει στη μόρφωση, την ανεπιθύμητη (αυτό-) σύγκρισή σου με τους άλλους στην ηλικία σου, την ανασφάλειά σου με τις γυναίκες. Δυσκολευόσουν, θυμήθηκα, να δεις τα καλά· τη φιλοτιμία σου, την εργατικότητα και την ευγένεια του χαμηλού σου προφίλ. Και μακάρι να είχες επιμείνει λίγο περισσότερο σε εκείνες τις σκέψεις για τη θέση σου ως εργάτης μέσα στη κοινωνία, ίσως αν τις συνέχιζες αυτές να σε είχαν αποτρέψει από τη επιλογή του να έχεις ενταχθείς τώρα στη νεοναζιστική συμμορία. Η τελευταία φορά που σε είδα, πριν γίνεις σημαιοφόρος της χυδαιότητας, ήταν όταν ανακοίνωνες πως θα ακολουθούσες το δρόμο της ένστολης μισθοφορίας πενταετούς υποχρέωσης, σε αποστολές μάλιστα εκτός Ελλάδας, προκειμένου να λύσεις μια και καλή το πρόβλημα της επιβίωσης. Δεν έχω ιδέα τι μεσολάβησε τα τελευταία χρόνια αλλά ό,τι και να συνέβη δε στάθηκε ικανό να μη προσβληθείς και εσύ απ' τη πανούκλα. 

Αγαπητέ Κ, το ξέρω, ο συναισθηματισμός αυτών των αναμνήσεών μου είναι φτηνός. Σε κάθε μου απόπειρα να κατανοήσω τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς λόγους που σε οδήγησαν στον ναζισμό, τη μετατροπή σου από εργάτη σε λούμπεν υποκείμενο και από κει σε καθυστερημένο φασίστα, εσύ είμαι σίγουρος θα απαντούσες με την ύστερη εθνικιστική υπεραναπλήρωση του νεοπαγούς χρυσάβγουλου (ένα αιματηρό cognitive dissonance βασισμένο στην σοσιοπάθεια και την αμορφωσιά, δηλαδή) και το ρόπαλο. Θα άξιζε κάθε μορφή κατανόησης να συντριβεί κάτω από τη μπότα των καθυστερημένων συντρόφων σου και οπωσδήποτε δε θα δίσταζες καθόλου να το έκανες αν σε διέταζαν. Η ζωή σου ήταν ένα μείγμα με τα πιο δύσκολα συστατικά, το αναγνωρίζω, εσύ όμως είχες τη κουτάλα να το ανακατέψεις. Και αποφάσισες πως το μείγμα αυτό, από θρεπτικό ζωμό εμπειρίας και ζωής, θα το ανακάτευες στο χυλώδες έμεσμα της υποταγής σου στο ναζισμό. Σε ευχαριστώ που μου το κάνεις ξεκάθαρο. Που μου απενοχοποιείς τη μεταλλαγή της συμπάθειας. Που ανοσοποιείς το μίσος μου απέναντι στο φασισμό καθώς το χέρι σου σηκώνει τη σβάστικα. Γιατί βλέπεις, ακόμα και σε στιγμές ακραίας περιθωριοποίησης, φτώχειας, εξαθλίωσης, υπάρχει πάντα μια τελευταία διαχωριστική γραμμή, η διάβαση της οποίας είναι μη αντιστρεπτή. Τους ανθρώπους που νιώθουν τον τρόμο της καθώς είναι στα πρόθυρα να τη διαβούν αλλά δεν το κάνουν, τους κατανοώ και θα απλώσω το χέρι μου να τους τραβήξω. Αλλά εσύ αυτή τη γραμμή τη διάβηκες. Και ακόμα και όταν πνιγείς στον ίδιο σου τον εμετό και θελήσεις να επιστρέψεις, θα είσαι καταδικασμένος στην μη επιστροφή του στρατοπέδου που διάλεξες, έστω και αν βρεις στην άλλη πλευρά κάποιο χέρι να σε κρατήσει. 

Το ερώτημα του πώς θα μπορούσα να συμφιλιωθώ με άτομα σαν και εσένα σε μια μελλοντική κοινωνία, εκτός από βασανιστικό, τώρα είναι και προσωποποιημένο. Μου φέρνεις αηδία και για ένα λόγο παραπάνω.

με ειλικρινή απέχθεια

R

δεν ήτανε βλακεία, ήταν εξουσία

Διακοπές. Αυτή η πολύ αναμενόμενη περίοδος, εν μέσω αβάσταχτου θέρους, που αναβάλλει τα σημαντικά για το φθινόπωρο και επιτρέπει στο θυμικό σου να φαντασιώνεται success stories. Ακόμα και για σένα, που διακατέχεσαι από το κύρος αυτού που προεδρεύει στην δημόσια εταιρία που ειδικεύεται στις πωλήσεις των πηγών πλούτου ενός ολόκληρου λαού, οι διακοπές σου είναι πολύτιμες. Συμβαίνει καμιά φορά βέβαια, αν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις σου είναι τόσο κομβικές να χρειαστεί να διακόπτεις τις διακοπές σου για να ανταποκριθείς άμεσα στο συμφέρον του εργοδότη σου (που τυχαίνει να είναι ο ελληνικός λαός). Συμβαίνει  αυτό στις δουλειές υψηλού κύρους. Είσαι γρήγορος όμως. Και αποτελεσματικός. Και αφού εκπλήρωσες το καθήκον επέστρεψες, στις διακοπές φυσικά, με τη ταχύτητα, την αγωνία, την επιθυμία που μαρτυρά τη βαθιά μικροαστική σου φύση. Είχες βέβαια και λίαρ τζετ διαθέσιμο. Και δεν έχασες, ευτυχώς, στιγμή από τον εναπομείναντα διαθέσιμο χρόνο για μερικά μπανάκια ακόμα.  Έτσι είναι οι θέσεις κύρους και οι συνομιλίες με τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης.

Τάξη. Λέξη που περισσεύει μέσα στη κάψα των διακοπών. Ηθική τάξη. Ευτυχώς που οι προϊστάμενοι σου, υπάλληλοι και αυτοί του ελληνικού λαού, έμπλεοι με ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, αποκατέστησαν αυτή τη τάξη που διασάλεψες με τη σχεδόν βλακώδη, απεγνωσμένη και άμεση καταφυγή σου στους μικροαστικούς πόθους σου για τις παραλίες. Και να που τώρα, εξαιτίας της ηθικής σου αταξίας έχασες τη θέση κύρους. Πώς να αισθάνεσαι άραγε που εκτός από τη βλακεία σου αντιλήφθηκες και την αναλωσιμότητά σου; Αυτός είναι ο κόσμος. Αναλώνει άνεργους δεκαεννιάχρονους για 1,40 ευρώ στα λεωφορεία, αναλώνει και executives των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ στα λίαρ τζετ. Ευτυχώς βέβαια που επιβάλλεται αυτού του είδους η ηθική τάξη, αλλιώς θα χρειαζόταν να αντιπαρατεθούμε στο ηθικό ζήτημα του ξεπουλήματος του πλούτου των ελλήνων σε υπόδικους λαθρεμπόρους. Και να χαλάμε τις διακοπές μας σκεπτόμενοι. 

Με διορθώνεις όμως, και οφείλω να σου ζητήσω συγγνώμη. Δεν ήταν βλακεία αυτό που έκανες.  Δεν ήτανε βλακεία. Ήταν εξουσία. Αυτή άσκησες, λίγο περισσότερο άγαρμπα βέβαια, ίσως λόγω του όμορφα εκδηλωμένου μικροαστισμού σου,  ίσως λόγω και της επίδραση μιας σαμπάνιας κρυστάλ για τα συχαρίκια του ξεπουλήματος. Τη άσκησες ξεχνώντας πόσο γρανάζι είσαι και συ σαν όλους εμάς τους υπολοίπους. Για να διαπιστώσεις πως η εξουσία σου είναι μικρή και πως ο ρόλος σου σε αυτόν τον τομέα της μηχανής ετελείωσε. Ας περάσει ο επόμενος. Είστε τόσο πολύ άλλωστε...

μεγαλοψυχία βαριά, όσο και η πούτσ@ του τσολιά

Το Ελληνικό κράτος μαθαίνω τίμησε τον μετανάστη από το Πακιστάν που στα όρια της αυτοθυσίας προσπάθησε με δυο συμπατριώτες του να σώσει δυο ηλικιωμένους από τις γραμμές του τρένου. Οι συμπατριώτες του θυσιάστηκαν αφήνοντας παρακαταθήκη στην ελληνική κοινωνία που ζέχνει τις μόνες αξίες που το βρώμικο συλλογικό ασυνείδητό της δε μπόρεσε να τους αποστερήσει: την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τους. Τότε είχα γράψει για άδολη έκφανση της χριστιανικής ιδεολογίας και στάσης των "λαθραίων", "αλλόθρησκων" και "φυλετικά κατώτερων" μεταναστών που παρέμεναν και μετά θάνατον θλιβερά ανώνυμοι και πάντα βέβαια Πακιστανοί. Ο επιζώντας μετανάστης κρυβόταν μπρος στο φόβο της απέλασης και προφανώς στο τρόμο των νεοναζί που προελαύνουν στους δρόμους των μικροαστικών συνοικιών. 

Τώρα το Ελληνικό κράτος τον τιμά. Τι βαθιά, τη χυδαία υποκρισία. Το ελληνικό κράτος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, το ελληνικό κράτος της φιλοναζιστικής αστυνομίας, του αυταρχισμού, της βίας, του θεσμοθετημένου ρατσισμού και της απούσας δικαιοσύνης, το ελληνικό κράτος του εξευτελισμού των πολιτών του τιμά αυτόν τον άνθρωπο. Μιλά για τον ανθρωπισμό του, την αυτοθυσία, την αποθέωση της συνύπαρξής του με τον Άλλο. Και σαν επιστέγασμα της βρωμιάς του, της σκατοψυχίας του, του σκοταδιού του, το Ελληνικό κράτος του προσφέρει ένα χρόνο "νόμιμη παραμονή". ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΜΟΝΗ! Η ύπαρξη του είναι αναγνωρίσιμη για ένα χρόνο, ο τρόμος στη ψυχή του, η βία σε κάθε του βήμα, η φρίκη του εγκλεισμού των συνανθρώπων του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι νόμιμη για ένα χρόνο. 

Η φευγαλέα μου σκέψη, αμέσως μετά τη συγκράτηση των εμεσμάτων που μου προκάλεσε η μεγαλοψυχία του κράτους που μου διαθέτει την υπηκοότητα, ήταν ότι αν πραγματικά η ευγνωμοσύνη δεν είχε χάσει το νόημά της [και ο Ξένιος Δίας δεν υπήρξε ποτέ μια επιχείρηση σκούπας ψυχών - των ίδιων ψυχών που αυτοθυσιάστηκαν],  τότε ο Μασούντ Αχμέτ που επέζησε θα είχε αποκτήσει ήδη την ελληνική υπηκοότητα. Και οι Γουακάρ Αχμέτ και Χιουμαγιούν Ανβάρ που σκοτώθηκαν θα είχαν αποκτήσει και αυτοί μετά θάνατον την ελληνική υπηκοότητα. Θα ήταν τιμή μου να μοιραζόμουν την ίδια υπηκοότητα με τρεις τέτοιους ανθρώπους. Θα ήταν τιμή μου να αναζητούσα το νόημα του να αυτοαποκαλούμαι Έλληνας  δια μέσω αυτών των ανθρώπων έστω και τεχνητά. 

Μα, πόσο ακόμα θα κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Τι με κάνει να φαντασιώνομαι για λογαριασμό του; Ποιος θα ήθελε να μοιράζεται το ίδιο τίτλο με όσους τον έχουν μετατρέψει σε χυδαίο αυτονόητο δικαίωμα...

πίσω από κάθε Σαμαρά κρύβεται ενας Παπαδόπουλος

Τούτο το βίντεο κρύβει μια υπέροχη σημειολογία. Μου την αποκάλυψε ένας Άγγλος φίλος, όταν ενθουσιωδώς μου ζήτησε να θαυμάσω το πιθανό νέο απόκτημα της αγαπημένης του Λίβερπουλ. 

Τι είστε, με ρωτάει, εσείς οι Έλληνες; Είστε ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, κόκκινοι από οργή, αφημένοι στο τρόμο της αβεβαιότητας μέχρι τη παράνοια; Ή Γιώργος Σαμαράς, καταραμένοι στη γοητεία αυτού που αποδέχεται το τετελεσμένο;

Υπερβολές, σκέφτηκα, ενός Άγγλου που τα έχει όλα και του μένει μόνο να μνημονεύει τη χαμένη του ορμή φαντασιώμενος την εν δυνάμει επαναστατικότητα ενός λαού που χάνει τα πάντα. 

Και ξαναείδα τότε το βίντεο: 

Το ωραίο απωθεί το τρομακτικό πασχίζοντας να το συνεφέρει ώσπου να αντιληφθεί τη ματαιότητα της προσπάθειας. Και εκείνο, το τρομακτικό, κινείται πίσω από τη πλάτη του ωραίου, αρνούμενο να αποσύρει τη ματιά του παρανοϊκού από πάνω του. Και εξέρχεται ύστερα από λίγο με τη βεβαιότητα μιας βίαιης ακαθοριστίας. Ποιος εαυτός μάς κοιτάει έτσι σαν του γυρνάμε τη πλάτη; Γελάω με αυτή την αντίστιξη, με το χάσμα ανάμεσα στους δύο πόλους της οικειότητας. 

Μα -λες και δε θα μπορέσουμε ποτέ να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας- πέρα από το ωραίο, και πέρα από το τρομακτικό, μια άλλη σημειολογία κατατροπώνει το αστείο. 

Πίσω από τον Σαμαρά παραμονεύει πάντα ένας Παπαδόπουλος.

ένας χρόνος και έξι μέρες

Παραλλαγμένο πασχαλιάτικο τραπέζι σε μια πρόσφατη ετεροχρονισμένη ανάμνηση. Η εκλεκτή μου συντροφιά και εγώ στο ελληνικό εστιατόριο σε μια τουριστική γειτονιά του Λονδίνου. Μόνοι αλλά όχι μοναχικοί. Εκείνη επίμονα λεπτεπίλεπτη στη γεύση επιμένει στη νηστεία σε αντίθεση με μένα που συνέχιζα απρόσκοπτα την κρεατοφαγία, μιας γουρουνοπούλας αυτή τη φορά. Ο σερβιτόρος, Έλλην,  ελληνότατος θα έλεγα, ευθαρσώς καταδείκνυε πως τουλάχιστο εκεί μέσα η υιοθετημένη βρετανική αβρότητα στη παροχή υπηρεσιών ήταν μόνο αστεία υπόθεση όσο απ’ τα ηχεία «είχε παλιόκαιρο τη μέρα που σε γνώριζα».

Η εκλεκτή κάποια στιγμή τον ρωτά τη κοινοτοπία: πόσο καιρό είσαι εδώ; Κοινοτοπία μόνο στην επιφάνεια βέβαια. Γιατί στη πραγματικότητα αυτή η ερώτηση είναι ένα βήμα πιο πέρα από την απλή διαπίστωση ότι μιλούμε την ίδια γλώσσα και γελάμε με τα ίδια αστεία, είναι μια γέφυρα ανάμεσα σε δυο παραπλήσιες πορείες, ένα εισιτήριο ενσυναίσθησης στη ψυχολογία του μετανάστη, ενδεχομένως και κατανόησης αν όχι αμερόληπτης συμπαράστασης. Εκείνος, τη κοιτάζει όσο πιο βαθιά μπορούσε στα καστανά της μάτια λες και χρειαζόταν για λίγο να συνέλθει από την ομορφιά της και αμέσως μετά, ανταποκρινόμενος στην αδήριτη σκληρότητα της ερώτησης, ανήμπορος να την αποφύγει, προτάσει το καρπό και κοιτάζει το ρολόι του. Και μετά από λίγο επιτέλους ανταποκρίνεται: «ένα χρόνο και έξι μέρες». 

Ένας χρόνος και έξι μέρες.

Γελάσαμε με μια αξιοπρόσεχτη ασυγκρατησία. Και οι τρεις. Όχι γιατί ήταν αστείο έτσι όπως αυθόρμητα επικοινώνησε το πώς στην πραγματικότητα περνά για εκείνον ο χρόνος όντας μακριά από εκεί που ενδεχομένως επιθυμούσε να ήταν πασχαλιάτικα. Αλλά γιατί καθένας από μας, ήταν τόσο ξεκάθαρο, χρειαζόταν να διασκεδάσει το δυνατό λιγότερο επώδυνα αυτή τη ατελείωτη χρονομέτρηση της ξενιτιάς.

ο γυμνισμός είναι σοσιαλισμός

Μόνο ευχάριστη μου είναι η έκπληξη του να βλέπω τη νυν καγκελάριο της Γερμανίας στα νιάτα της να απολαμβάνει το γυμνό της σώμα, ελεύθερα, με αυτοπεποίθηση, αφημένη στη συντροφιά των χαριτωμένων φιλενάδων της, μακριά από τους εφιαλτικούς συνειρμούς του τωρινού της ρόλου. Ως νεαρή σοσιαλίστρια ίσως κιόλας να συμμετείχε και στο κίνημα του Freikörperkultur, το συμπαγές κίνημα γερμανικού γυμνισμού υπαρκτό από τη δημοκρατία της Βαϊμάρης ήδη, που όμως στο ανατολικογερμανικό καθεστώς χρειάστηκε αποφασιστική ακτιβιστική δράση επιμονής και ανυπακοής για να επικρατήσει. Εξάλλου το γυμνό σώμα είναι η καλύτερη μέθοδος κατάργησης της ταξικής ταυτότητας. Και η πλέον αναίμακτη. Και τόσο μακριά από τη χρήση του ως σεξουαλικοποιημένο προϊόν από τους διαφημιστές της δύσης. Το καθεστώς όχι απλά δε κατάφερε να καταπολεμήσει το γυμνό σώμα αλλά αντίθετα, και ίσως περισσότερο συνειδητά από οποιαδήποτε άλλη απόπειρα φιλελευθεροποίησης, το υιοθέτησε ως υπόδειγμα σοσιαλιστικής αφήγησης της σεξουαλικής ελευθερίας και κοινωνικής προόδου. Και λίγο αργότερα, μετά την ενοποίηση των Γερμανιών, ο γυμνισμός επέμεινε ως μια ενδεικτική διαφοροποίηση της σοσιαλιστικής ταυτότητας, ένας πραγματικός φιλελευθερισμός, μια μικρή αντίσταση στη μαζική αφομοίωση του δυτικογερμανικού καπιταλισμού.

Έστω και έτσι, έστω και αυτή η γυναίκα, μου θύμισε ότι ο γυμνισμός είναι σοσιαλισμός. Και μάλιστα ένας αναρχικός σοσιαλισμός, εθελοντικός, εθελούσιος. Συνώνυμος ελευθερίας, ατομικής ανεξαρτησίας, αυτοδιάθεσης, αυτοδιαχείρησης, αυτονομίας. Και ισότητας. Ατόφιας, αταξικής ισότητας. Ο γυμνισμός, και ίσως περισσότερο εκείνος της ανατολικής Γερμανίας, θυμίζει πιο πολύ από κάθε τι πως η ελευθερία σε κάθε πτυχή της ζωής είναι το σημαντικότερο μέσο ανύψωσης του ανθρώπου σε ευτυχέστερες συνθήκες διαβίωσης. Και οπωσδήποτε το πλέον ορατό.

Και αφημένος έτσι στη συνειρμική διάθεση, θυμήθηκα μια ακόμη γυναίκα που δοκίμασε αυτή την αίσθηση αναρχικού σοσιαλισμού. Το πλήρωσε ακριβά το τίμημα της άσκησής του, πέφτοντας θύμα των πιο βρόμικων από τα χαμερπή ερπετά. Για να αφεθεί βέβαια και αυτή στη συνέχεια στα χέρια του νεοελληνικού σοσιαλισμού εξασφαλίζοντας  όπως όλοι μας μια θέση στη κόλαση.

άραγε τα παιδιά μας θα μοιάζουνε με εμάς;

Πώς τα καταφέρνει ο Αναγνωστάκης και στοιχειώνει τις αναρτήσεις μου 

Περισσότερη στάχτη και ποίηση εδώ.

σκέτοι κατίδηδες

Θυμάμαι ότι λίγα χρόνια πιο πίσω, σε μια σύναξη του πρωτεργάτη της απενοχοποίησης της φασιστικής ακροδεξιάς Καρατζαφέρη ένας παρευρισκόμενος χαιρέτισε ναζιστικά σε μια πρώτη δημόσια έκφραση αυτού του αθεράπευτου cognitive dissonance απ’ το οποίο υποφέρουν τα χρυσαβγίτικα κατακάθια. Τότε, αυτός ο χαιρετισμός καταδικάστηκε ως μεμονωμένο γεγονός. Θυμάμαι ακόμα ότι πριν μερικούς μήνες, ο αρχηγός της συμμορίας της χρυσής αβγής είχε δύο φορές δημόσια χαιρετίσει ναζιστικά, χαιρετισμοί που βρήκαν διάχυτη δημοσιοποίηση αλλά όχι θερμή καταδίκη. Δυστυχώς πέραν από πρωτοβουλίες αναρχικών ομάδων, κανείς μας δε φρόντισε να καθαρίσει τη βρωμιά πριν ακόμα αυτή καθιερωθεί ως η νέα μας επιδερμίδα. Τα χρυσαβγίτικα τομάρια βρομίζουν τώρα πια νόμιμα και θεσμικά με τη παρουσία τους τη κοινωνία.

Η δράση τους είναι συστηματική, οργανωμένη και -παρά τη μπόχα της- καθαρή. Η δυναμική τους τονώνεται από τις καθεστωτικές φυλλάδες, απενοχοποιείται θεσμικά από τη δικαιοσύνη και προστατεύεται από την αστυνομία. Περιπολίες, συσσίτια, αιμοδοσίες, νηπιαγωγεία, σχολεία, εργαστήρια, εργατικά συνδικάτα, εκδηλώσεις, συνάξεις, γιορτές. Δράσεις στοχευμένες στο μικροαστό που συντρίβεται, στον νέο που λουμπενοποιείται. Πράξεις που θεωρητικοποιούν τα θεριεύοντα βίαια ένστικτά του, κανονικοποιούν τις αδυναμίες του, εξουδετερώνουν τις αναστολές, παροχετεύουν την αναξιοπρέπεια της κοινωνίας στην αποχέτευση της εθνικής παλιγγενεσίας.

Το κάνουν στα φανερά. Αλλά το τρομακτικό είναι το το κάνουν ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο σθεναρά, ακόμα πιο αποφασιστικά όταν το κάνουν στα κρυφά. Για να ψάχνουμε όλοι μαζί το τι μας συνέβη όταν δούμε τα ποσοστά τους στις επόμενες εκλογές, για να μένουμε να αναζητούμε τα αίτια σαν εκείνοι θα βρίσκονται ήδη απέναντί μας με τα μαχαίρια, για να καθόμαστε να βρίσκουμε τις λέξεις όταν αυτές θα έχουν οριστικά χάσει το νόημά τους μέσα απ' τα βρώμικα στόματά τους.

Οι δράσεις τους είναι τόσο κρυφές ώστε πλέον όλοι τους να έχουν την αυτοπεποίθηση να τις κάνουν στα φανερά. Και το κάνουν. Έτσι, αυθόρμητα, χωρίς σκέψη, ασφαλείς στη γνώση πως δεν κινδυνεύουν, ισχυροί στη πίστη πως γνωρίζουν τον τρόπο, στη πεποίθηση ότι πλέον δεν είναι μόνοι, αφοσιωμένοι στη ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας τους. Αυθόρμητοι, υπερφίαλοι, υπερόπτες, αμόρφωτοι, κενοί, παιδιάστικα νάρκισσοι. Βουτηγμένοι στα μούσκουλα και στα ύστερα αναφιλητά εκλιπαρώντας σαν σε αποκάλυψη τη συγγνώμη.

Σκέτοι κατίδηδες.

η ακροδεξιά βία φτηνά ξεπλένεται

Η ξεφτίλα της ελληνικής δημοκρατίας ξεκινά από το ότι χρειάστηκε κοινοβουλευτική ψηφοφορία για να μπορέσει να βρεθεί προ των ευθυνών του απέναντι στη δικαιοσύνη (έστω και αυτή τη δικαιοσύνη) ένας κασιδιάρης. Προ των ευθυνών του αυτό το βίαιο, μισάνθρωπο υποκείμενο, σοσιοψυχοπαθητικής προσωπικότητας πρωτοπαλίκαρο μιας εγκληματικής συμμορίας με νεοναζιστικές πεποιθήσεις και φασιστικές πρακτικές. Για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας, σε απευθείας μετάδοση σε πανελλήνιο δίκτυο, στη τηλεόραση.

Και όμως, αυτό το άσυλο που προστατεύει τους κασιδιάρηδες και τους κεφαλογιάννηδες αυτής της χώρας ακόμα καλείται πολιτικό. Πολιτικό είναι το άσυλο που εκλήθησαν να άρουν οι πατέρες ενός έθνους που σαπίζει βουτηγμένο στην εξαθλίωση και την ανελευθερία του.  Πολιτικό γιατί θεσμοθετεί -υποτίθεται- και προστατεύει -θεωρείται- την ελευθερία λόγου και έκφρασης στο ναό της δημοκρατίας και -με μια κατάχρηση- την ελευθερία λόγου και έκφρασης έξω από αυτό, αλλά με μια παραφροσύνη καταλήγει να αποποινικοποιεί τη βία και το έγκλημα και εντός και εκτός αυτού. 

Τρεις βουλευτές της νέας δημοκρατίας (και ένας καθηγητής ιατρικής!) αποφάσισαν ότι αυτού του είδους το άσυλο -το πολιτικό άσυλο- δε έπρεπε να αρθεί για το υποκείμενο κασιδιάρης. Ένας απ' τους βουλευτές, γενικός γραμματέας του κυβερνώντος κόμματος. Μια σπουδαία, παλικαρίσια πολιτική πράξη, από άτομα χωρίς ίχνος πολιτικής υπόστασης. Μια πράξη που δείχνει πόσο ξεκάθαρα στην κυρίαρχη ιδεολογία η αποποινικοποιημένη ακροδεξιά βία είναι πολιτική. Μια πράξη που δίνει επιτέλους στη γελοία ψηφοφορία τη πολιτική υπόσταση που θα όφειλε να έχει, όπως πλέον απαιτεί ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας. Μια πολιτική υπόσταση που αποδέχεται επισήμως ως πολιτικό επιχείρημα το τραμπουκισμό των κασιδιάρηδων, τη βία των παναγιώταρων, τη σκατοψυχία των φαηλοκρανιδιώτηδων, τον διανοητικό μεσαίωνα των λογιών λογιών υπουργικών συμβούλων και το πνευματικό βάραθρο νεοναζί μητροπολιτών. Το σκότος ως πολιτικό επιχείρημα, η σαπίλα ως πολιτική πράξη. Που θέλουμε δε θέλουμε καθορίζει πλέον τις ζωές μας. Και τις συνομιλίες μας. Και τις ψυχές μας.  

Τίμια ξεδιπλώνεται η ιδεολογία της ακροδεξιάς δράκας που διαχειρίζεται τις εντολές των δανειστών της κοινωνίας. Τίμια και γοργά. Με τη μπότα του φασίστα, το γκλομπ του μπάτσου, το μικρόφωνο του δημοσιογράφου, το γραμμάτιο του τραπεζίτη. Τώρα και με το φτηνό ξέπλυμα της βίας τους. 

Ασφυκτιώ

hasta proxima! Suerte

Πριν κάμποσα χρόνια, όταν ο Ούγκο Τσάβες βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του και πριν ακόμα υποψιαστεί ότι θα άφηνε ορφανό το λαό του χτυπημένος απ' τον καρκίνο, είχα την άτυχη έμπνευση να αφεθώ σε μια νοητική απεικόνιση του ως τον Γιώργο Καρατζαφέρη της Λατινικής Αμερικής.

Το καταλαβαίνω. Τεράστιο λάθος. Καταστροφικό ως προς την προσωπική μου αντίληψη των αναγκών ενός περήφανου λαού, πλούσιου σε φυσική και πολιτιστική κληρονομιά μα εξαθλιωμένου απ' τη συντριπτική επιβολή επάνω του της άρχουσας τάξης. Μα όπως κάθε νοητική απεικόνιση που ξεπετάγεται απότομα από τα κατάβαθα του ασυνείδητου και που καρφώνεται στη πρόσκαιρη μνήμη σαν ενοχλητική μελωδία έμεινε εκεί, στο νοητικό μου προσκήνιο σαν πικρή εμμονή, σαν γκρίζα επανάληψη, ένα οπτικό αποτύπωμα που αν δεν ήταν τόσο αισθητικά αποτρεπτικό θα μπορούσε απλά να ήταν αυτό που λέμε η κακιά στιγμή. Και που δεν έφευγε με τίποτα.

Τι και αν ο λαός από την απόλυτη φτώχεια ανέβηκε στη μερική φτώχεια. Τι και αν ο λαός από τα να πεθαίνει στα παραπήγματα απέκτησε μια στοιχειώδη δημόσια υγεία. Τι και αν η αμορφωσιά κατάφερε να γίνει μια στοιχειώδης παιδεία. Και οι από τα κάτω να βρουν μια φωνή. Και οι από τα πάνω να αμπαρωθούν πανικοβλημένοι μεταξύ των τειχών των πολυτελών τους σπιτιών. Ήταν ο Τσάβες που ήταν Καρατζαφέρης. Μια καταραμένη σφηνωμένη διαιωνιζόμενη άδικη νοητική εικόνα, παντελώς ασήμαντη στο κοσμικό επίπεδο, σαν μικρή τρίχα από τους αδένες του, αλλά τόσο ισχυρή στο φτωχικό μου μυαλό. Ο Ούγκο Τσάβες ως ο Γιώργος ο Καρατζαφέρης της Λατινικής Αμερικής.

Είχα γνωρίσει ένα Βενεζολάνο το καλοκαίρι του 09. Είχαμε ξεμείνει και οι δύο σε μια χαώδη εστία στο μίζερο εκείνο βροχερό λονδρέζικο καλοκαίρι και συζητάγαμε για ώρες. Αυτός δικηγόρος, γόνος βενεζολάνικης ελίτ, με ένοπλη συνοδεία στις μετακινήσεις του στο Καράκας, μου συστήθηκε ως αυτοεξόριστος που αναγκάζεται να δουλέψει εδώ, στο καλύτερο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου μέχρις να τελειώσει το διδακτορικό του στο LSE. Ο πατέρας του είχε τα αυτονόητα δικαιώματά του ως ελίτ μεγαλοαστός και η μάνα για χρόνια περιορισμένη στην έπαυλη. Οι υπάλληλοι του πατέρα, κάθε εβδομάδα, του έστελναν επιστολές με καλά κρυμμένες επιταγές λόγω του περιορισμού του χρηματικού ποσού που μπορούσε να μεταφέρει νομίμως έξω από τη χώρα. Είχε αλλάξει υπερβολικά η ζωή του με το που μπαστακώθηκε το κάθαρμα ο Τσάβες. Τι καλά να μπορούσε να εξαφανιζόταν και να ήταν όλα όπως πριν!

Το μίζερο, βροχερό λονδρέζικο καλοκαίρι του 09, και εκείνες οι λίγες στιγμές με τον μεγαλοαστό αυτοεξόριστο Βενεζολάνο δικηγόρο που ο Τσάβες έπαυε να είναι Γιώργος Καρατζαφέρης.

Αυτός ο Τσάβες είναι τώρα νεκρός. Από το τρυφερό σώμα αυτού του λαού έφυγε πια εκείνη η σκιά που το έκρυβε από τα αρπακτικά. Και εκείνα ξανά θα ακονίσουν τους κυνόδοντες για να ορμήξουν στους απροστάτευτους.

το αόρατο χέρι της δημοκρατίας

Η ερασιτεχνική συγκάληψη καθιστά το χέρι -που πιάνει με τη βία τον λαιμό- αόρατο.

Το χέρι που πιάνει τον λαιμό.
Που τον σφίγγει.
Με βία.
Το χέρι που γίνεται αόρατο.

Αυτό το χέρι είναι το χέρι που σφίγγει τον λαιμό σου.

Το ξέρεις καλά αυτό το χέρι. Είναι το ίδιο χέρι που φιλούσες τόσα χρόνια αλλά επειδή σε χάιδευε για λίγο αντί να σε χαστουκίζει, σε έκανε να ζεις στη ψευδαίσθηση της ισότιμης χειραψίας. Τώρα που η ψευδής χειραφέτηση κατέρρευσε, νιώθεις το χέρι να σε πιάνει απ' το πηγούνι και να σε σφίγγει, ακούς τη φωνή να σε διατάζει και δε καταλαβαίνεις τίποτα, θέλεις να στρέψεις το κεφάλι σου μα το χέρι σε κρατά σφικτά απ' το πηγούνι, στο απαγορεύει, καταλαβαίνεις ότι κάτι δε πάει καλά, και τότε νιώθεις το χέρι να σε χαστουκίζει, μέχρι να συμβιβαστείς με τον εγκλωβισμό το χέρι ήδη έχει αρπάξει το λαιμό σου, ναι, για το ίδιο χέρι πρόκειται, που τώρα σε καταδικάζει στην αβοηθησία.

Αυτό το χέρι είναι το χέρι που σφίγγει τον λαιμό σου. 

Η μόνη σου επιλογή πλέον είναι το αν θα το βλέπεις ή όχι. 

Γιατί, για ακόμα λίγο το πόσο ορατό θα είναι το χέρι της εξουσίας που σου σφίγγει το λαιμό θα καθορίσει τελικά και το πόση δημοκρατία αυτή η εξουσία σου δίνει. Η δημοκρατία στην Ελλάδα, προς το παρόν, αποφασίζει το χέρι που σου σφίγγει το λαιμό να παραμένει αόρατο. Αν θα μπορούσες να το δεις, με τις τεταμένες του φλέβες, τα δάκτυλά του να πιέζουν απειλητικά τη καρωτίδα, τους συσπασμένους μύες του αντιβράχιου, τις τρίχες μιας ωμής αρρενωπότητας, ένα μόνο χέρι, αποκομμένο από το υπόλοιπο σώμα, χωρίς κεφάλι, χωρίς πρόσωπο, αν μπορούσες να δεις αυτό το χέρι να σφίγγει το λαιμό, ίσως ένιωθες περισσότερο ανάλαφρος από την υποψία που αρχίζεις να αποκτάς ότι η δημοκρατία που νόμιζες ότι είχες δεν είναι δημοκρατία.

Δεν υπάρχει καλύτερο στιγμιότυπο του ποια είναι σήμερα η Ελλάδα από αυτό.

αβασάνιστα;

Θυμάμαι τον μπάτσο που ασκούσε φυσική βία σε ένα μετανάστη, διατάζοντάς τον να χαστουκίζει με δύναμη έναν άλλο. Θυμάμαι τον άλλο μπάτσο να εξευτελίζει δύο γυναίκες ασκώντας πάνω τους σεξιστική και σεξουαλική βία. Ο εκκολαπτόμενος φασισμός και σαδιστική μεταχείριση του αδύναμου κρυβόταν τότε άρον άρον κάτω από την νομιμοποιητική ταμπέλα του "μεμονωμένου επεισοδίου". Εκείνη η "μεμονωμένη" βία εναντίον των μεταναστών σήμερα έχει μετεξελιχθεί στη συλλογική λύση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του τοίχους του Έβρου και των συγκεκαλυμμένων δολοφονιών. Εκείνη η "μεμονωμένη" βία εναντίον των γυναικών σήμερα έχει μετεξελιχθεί στη συλλογική λύση του δημόσιου εξευτελισμού και της στοχοποίησης. 

Αποκτώ πλέον συνείδηση και για το πόσο νόμιμα είναι σήμερα τα βασανιστήρια στην Ελλάδα. Τα έχει νομιμοποιήσει πολιτικά ο υπουργός δημόσιας τάξης και ο προϊστάμενος πρωθυπουργός του με τη παρατεταμένη πολιτική αμφισημία του να αρνούνται την ύπαρξή τους και να συναινούν ταυτόχρονα στη περαιτέρω εφαρμογή της ίδιας στρατηγικής καταστολής. Τα έχει νομιμοποιήσει η βουλή με την κατά πλειοψηφία αποδοχή της κρατικής βίας ως νόμιμης και μόνης μη καταδικαστέας βίας. Τα έχει νομιμοποιήσει η δικαιοσύνη με την παραδειγματική αθώωση των ζαρτινιέρων, την ισόβια φυσική και ψυχική εξόντωση εικοσάχρονων με κατσαρόλες μέσα στις φυλακές και την απελευθερωτικά ατιμώρητη βία αναρίθμητων ένστολων θυτών και των προστατευομένων τους νεοναζί εγκληματιών. 

Τα βασανιστήρια που υπέστησαν συλληφθέντες των μοτοποριών εναντίον του φασισμού (για τα οποία ο υπουργός θα μήνυε τον Guardian που τα διερεύνησε) αλλά και τα πλέον πρόσφατα (μέχρι τα επόμενα) απέναντι στους νεαρούς για τα πολιτικά κίνητρα στη ληστεία μιας τράπεζας, δεν είναι παρά η εφαρμογή αυτού που έχει θεσμικά νομιμοποιηθεί. Είναι η νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουν οι μελλοντικά συλληφθέντες κοινωνικοί αγωνιστές των δρόμων. Η νέα παραδοχή που χρειάζεται να κάνει εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που "το σκέφτεται" να αντιδράσει. 

Έχω αγωνία να δω τη στάση της κοινωνίας απέναντι στη θεσμική νομιμοποίηση και των βασανιστηρίων αλλά δεν έχω πολλούς λόγους να διατηρώ ακόμα ελπίδες. Ήδη, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας έχει βρει καταφύγιο στον φασισμό και κορένει την πείνα του με μίσος και βία. Για αυτούς, ο βασανισμός του έτερου είναι κομμάτι όσων πιστεύουν. Οι υπόλοιποι ίσως ακόμα θεωρούν πως τα κρατικά φυσικά βασανιστήρια δεν τους αφορούν. Έχουν βασανιστεί και οι ίδιοι αρκετά, ίσως να σκέφτονται, από την επιδεινούμενη εξαθλίωση και την οικονομική βία, σημάδι δυστυχώς πως η ανάγκη στοιχειώδους δημοκρατίας είναι πλέον δευτερεύουσας σημασίας. Ο καλλιεργούμενος τρόμος, η εκμαθημένη αβοηθησία και ο ψυχικός εκβιασμός ακόμα τους κρατούν εναγκαλισμένους στη μικροδιαφθορά τους με την εξουσία, νομιμοποιώντας τους δυνάστες τους και ως θύτες. Και είναι μόνοι, σε αυτό, μικροσκοπικοί και απροστάτευτοι, τόσο ώστε το βασανιστήριο του άλλου να είναι η λύτρωση για το ότι δεν έχουν νιώσει ακόμα τη σύνθλιψη της δικής τους πτώσης. Αλλά οι μοίρα το φέρνει, αν δεν είναι αυτοί να είναι τα παιδιά τους.  

μια γραβάτα που δεν πνίγει

Ο μεγάλος κρατά το πλακάτ που συνθηματολογεί "έξω οι νεοναζί". Αναρωτιέμαι πόσα θα ξέρει για τους ναζί, πόσα θα πρόλαβε να μάθει στο σχολείο ή για πόσα θα είχε χρόνο να του μιλήσει ο πατέρας του. Ο μικρός πάλι, κρατά ένα μπαλόνι στο χέρι, πόσο πιο συμβατό με την ηλικία του και με αυτό που είναι σε θέσει  να εγγράψει στη άγουρη συνειδητότητά του!

Η προσπάθεια να κατανοήσουν, φαντάζομαι, θα είναι τιτάνια. Ένας θάνατος: πρόωρος, ξαφνικός, βίαιος. Το μίσος: ρατσιστικό, εκδικητικό, στοχευμένο. Η διάκριση ενάντιά τους. Η διαφορετικότητά τους που βίαια γίνεται ένοχη. Το χρώμα τους. Η θρησκεία τους. Τα ελληνικά τους και το θράσος να είναι η δεύτερή τους γλώσσα. Η διαφορετική τους προφορά. Η ίδια τους η ταυτότητα. Το ποιοι είναι. Η ίδια τους η ύπαρξη. Είναι τόσα πολλά για μια τέτοια μικρή ηλικία που αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουν να είναι σε θέση να επιτρέψουν ξανά στους εαυτούς τους τα όνειρα.

Και ο πατέρας τους, αυτός που ενδεχομένως να βλέπουν ελάχιστα μέσα στη μέρα, και που όταν επιτέλους βρίσκονται μαζί να χρειάζεται να υποκύπτουν στην ασυνείδητη υποχρέωση να γίνονται εκείνοι οι προστάτες του στο καθεστώς του τρόμου και της βίας, αυτός ο πατέρας τούς φόρεσε αυτή τη μέρα, του πένθους μα και της αλληλεγγύης, τα καλά τους, ο μεγάλος με το κοστουμάκι του και τη γραβάτα, το κοστούμι των τριών κομματιών, με το γιλέκο από μέσα, ο μικρός.

Σαν να πηγαίνουν σε γιορτή.
Λαμποκοπώντας αξιοπρέπεια.