24.6.14

Λίγη στάχτη πολύ Burberry: σκέψεις από τη διαδήλωση στο Λονδίνο

Το κεντρικό κατάστημα Burberry στην αρχοντική Regent Street. Τα Mc Donald's, τα Starbucks, τα πολυκαταστήματα πολυεθνικών και τραπεζών που περάσαμε ήταν πολυάριθμα. Και όλα παρέμειναν απολύτως άθικτα, να λάμπουνε στον λονδρέζικο ήλιο

Το Σάββατο 21 Ιουνίου συμμετείχα στη διαδήλωση που διοργάνωσε το People's Assembly ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της αγγλικής συγκυβέρνησης. Για λεπτομέρειες της διαδήλωσης αυτής είχα γράψει εδώ. Δεν ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχω πάει στο Λονδίνο αλλά σύμφωνα με τους διοργανωτές μπόρεσε να μαζέψει σχεδόν 50,000 ανθρώπους. Ο καιρός εξάλλου ήταν εξαιρετικά βοηθητικός. Οι 25 βαθμοί θερμοκρασίας και η σχεδόν αδιάλειπτη ηλιοφάνεια έκανε τη πορεία στο φιλικό προς τον πεζό Λονδίνο ακόμα πιο όμορφη. Μικρές σκέψεις κατά τη διάρκεια της πορείας τις αποτυπώνω στις λεζάντες των εικόνων. Σε αυτήν την ανάρτηση θα προσπαθήσω να αναπτύξω αυτές που προέκυψαν λίγο μετά, στην ανάρρωση απ' την ηλίαση. 

Η μεγάλη απούσα της διαδήλωσης, για μια ακόμα φορά, η αγγλική αριστερά και η εργατική τάξη. Λογικό. Εδώ και χρόνια η αγγλική αριστερά στέκει μικροσκοπική, κομματιασμένη και ανυπόληπτη. Στις τελευταίες ευρωεκλογές, με μεγεθυντικό φακό ψάχναμε κάποιον εκπρόσωπό της. Και η εργατική τάξη, η κατ' εξοχήν δεξαμενή της αριστεράς των Εργατικών παραμένει ισοπεδωμένη από τις προηγούμενες δεκαετίες. Όσοι από τους εκπροσώπους της δεν έχουν υποβιβασθεί στους λούμπεν προλετάριους των μεγάλων council estates με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, εγκληματικότητας, αλκοολισμού και χρήσης/εμπορίας ναρκωτικών, βρίσκονται πια να παρακμάζουν αποποιούμενοι την τάξη τους, ονειρευόμενοι την κοινωνική ανέλιξη διαμέσω των κάθε λογής X factor. 
Μεγάλοι απόντες επίσης και οι μειονότητες. Ειδικά οι φτωχικές κοινότητες των μεταναστών στα προάστια του Λονδίνου που εκτός της ανυπέρβλητης φτώχειας έχουν πλέον να χειριστούν την προκατάληψη και τον ρατσισμό που μεθοδευμένα και διαβρωτικά καλλιεργείται από θεσμοθετημένες και μη δυνάμεις της αγγλικής πολιτικής σκηνής, του UKIP και των ανοιχτά φασιστικών οργανώσεων. Και επίσης απούσες, οι περισσότερο ενσωματωμένες και πολυπληθείς κοινότητες των Asians και των Black Carribeans. 
Έλειπαν ουσιαστικά τα στρώματα εκείνα της κοινωνίας που σε πρωταρχικό στάδιο θίγονται άμεσα από τις πολιτικές λιτότητας. Από την οριζόντια κατάργηση ή μείωση των επιδομάτων και την απευθείας κατηγορία εναντίον τους ότι είναι υπερβολικά τεμπέληδες για να βρουν δουλειές (που όμως δεν υπάρχουν). Από τα εξευτελιστικά zero hours συμβόλαια για τις κακοπληρωμένες δουλειές. Από τα εκρηκτικών διαστάσεων πρόβλημα της έλλειψης στέγης στο Λονδίνο ή των απλησίαστων ενοικίων σε όσους μπορούν να νοικιάσουν. Από την αναξιοπρέπεια των food banks που πληθαίνουν γοργά σε κάθε δήμο της πόλης. Από τη βία, τις συμμορίες, τα μαχαιρώματα, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά. 
Πέρα από αυτά, οι Λονδρέζοι έχουν και πολλά ακόμα να διαδηλώνουν εναντίον, απότοκα ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση συντηρητικών και φιλελεύθερων δημοκρατικών. Η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει φτάσει στα επίπεδα των βικτοριανών χρόνων. Ποτέ ξανά στην ιστορία αυτής της καπιταλιστικής χώρας οι πλούσιοι δεν ήταν τόσο πλούσιοι και ποτέ ξανά η ταξική πάλη δεν ήταν τόσο συντριπτική υπέρ των ελίτ. Η παιδεία παραμένει ακραία ταξική, και το NHS, το δημόσιο σύστημα υγείας, το σημαντικότερο σύστημα υγείας του κόσμου και το σπουδαιότερο κατόρθωμα αυτού του λαού, καθ οδόν προς την σκόπιμη υποτίμηση, τη συκοφάντηση με τελικό σκοπό την ιδιωτικοποίηση. 

Οι Έλληνες που συμμετείχαμε σε αυτή τη διαδήλωση, μέσα από τα μπλοκ του Ευρωπαϊκού νότου, είτε διότι δουλεύουμε εδώ και πληρώνουμε φόρους, είτε διότι σπουδάζουμε και κάνουμε χρήση των υπηρεσιών αυτής της χώρας, έχουμε ακριβώς τους ίδιους λόγους να εναντιωνόμαστε. Ζούμε στη χώρα που κατασκεύασε και τελειοποίησε τον καπιταλισμό και εφαρμόζει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές προς όφελος των ολίγων εις βάρος των πολλών. Και προερχόμαστε από τη χώρα που οι πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού αρχίζουν να δείχνουν τα πραγματικά τους αποτελέσματα: Φτωχοποίηση, εξαθλίωση, βία, φασισμός. Έχουμε την εμπειρία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν δουλεύει. Θέλουμε, στο βαθμό που μπορούμε, να τη μεταδώσουμε. Και επειδή η φωνή μας δεν μπορεί παρά να ακούγεται ελάχιστα, ενώνουμε τη φωνή μας με το κομμάτι της αγγλικής κοινωνίας που φωνάζει. Είμαστε άλλωστε ένα με αυτό.

Και μερικές φωτογραφίες:

Η κόκκινη σημαία του κόμματος (ένα είναι το κόμμα)  υψωμένη στη διασταύρωση Oξford Street & Regent Street, στο απόλυτο σημείο μηδέν του καπιταλιστικού μοντέλου κατανάλωσης. Άβατο ακόμα και στις πιο κρυφές φαντασιώσεις του μεγαλύτερου κομμουνιστή. 


Το σήμα κατατεθέν του καπιταλιστικού/καταναλωτικού Λονδίνου. Picadilly circus. Σε έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο, οι γιγαντοοθόνες θα έδειχναν χαρούμενες φάτσες διαδηλωτών, σαν τα μάτριξ του μουντιάλ που στοχεύουν σε ανέμελα τρισευτυχισμένους φιλάθλους εθνικών σωβράκων και φανέλων. 

Πανό των Ευρωπαίων ενάντια στη λιτότητα. Αντιπροσωπεία Ελλήνων, Ισπανών, Πορτογάλων και άλλων Ευρωπαίων συναντήθηκε μετά το τέλος της πορείας για την εξερευνηθεί το πεδίο μελλοντικών συνεργασιών. Μιλάμε για πολύ μούσι!

Τα αυθόρμητα πανό και συνθήματα αφθονούν γενικά στις αγγλικές διαδηλώσεις. Αγαπημένο μου παρόλα αυτά ήταν το σύνθημα σε ένα μπλουζάκι που έγραφε "Don't be such a banker!". Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το φωτογραφήσω. 

Λίγος διαδηλωτικός τουρισμός με το μπλοκ του Συριζα. 

Ιταλοί σύντροφοι, με σημαίες που ξέμειναν από τις ευρωεκλογές. Ήταν οι μόνοι από τους Ευρωπαίους που φώναξαν συνθήματα. Στη γλώσσα τους. 

Το αντιφασιστικό/αντιρατσιστικό μπλοκ ήταν αρκετά πολυπληθές. Με τον Καρατζαφέρη της Αγγλίας να θριαμβεύει στις προηγούμενες εκλογές, αναιρέθηκε η ισχυρή πεποίθηση των λονδρέζων ότι δεν έχουν καμιά ανοχή στις διακρίσεις. Μία και απόλυτη η διάκριση: ενάντια στους φτωχούς, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος. σεξουαλικής προτίμησης και θρησκείας. 


Μπροστά στη φρίκη που περνάνε οι λιγότερο προνομιούχοι λαοί της Αφρικής και της Ασίας (Ιράκ, Αίγυπτος, Σουδάν και άλλες χώρες συντετριμμένες από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό), σκέφτομαι πόσο προνομιούχοι είναι οι συγκεκριμένοι Σουδανοί που μπορούν και εκφράζονται ελεύθερα χωρίς την άμεση απειλή της μαστίγωσης και του θανάτου. Να τα λέμε και αυτά χωρίς να αποποιούμαστε το δικαίωμα της περαιτέρω κριτικής προφανώς. 

Το ίδιο και για τους Άραβες. Δεν μπορώ να ξέρω όμως τι είδους ελευθερία επιθυμούν. Στους ήσυχους δρόμους των πολυτελών συνοικιών του Δυτικού Λονδίνου, πάμπλουτοι άραβες κάγκουρες, γόνοι πετρελαιάδων μαρσάρουν τις λαμποργκίνι τους ενοχλώντας τις πατροπαράδοτες κυριούλες της ανώτερης τάξης. Τα πρόστιμα από τους τζαμαϊκανούς δημοτικούς αστυφύλακες του δήμου του Chelsea πέφτουν βροχή, αλλά τι πειράζει, οι αραβικές επενδύσεις έχουν εκτινάξει το λονδρέζικο real estate οπότε σιγά μην κλάψουν σιγά μην φοβηθούν. 

λίγο ακόμα διαδηλωτικός τουρισμός. 
και άλλο λίγο διαδηλωτικός τουρισμός

περισσότερος διαδηλωτικός τουρισμός εδώ (http://stahtikaiburberry.blogspot.co.uk/2011/03/cut-crap-london-march2011-march.html). 

Στο Parliament Square απέναντι από τη βουλή των Κοινοτήτων έγινε το free festival, με ομιλίες των διοργανωτών, εκπροσώπων των συμμετεχόντων, πολιτικών, δημοσιογράφων, κωμικών και μίνι συναυλίες καλλιτεχνών. Αποκορύφωμα ο λόγος του Russell Brand, δημοφιλούς κωμικού στην Αγγλία, ο οποίος κάλεσε για ειρηνική επανάσταση. Παραδόξως ο Brand ήταν και ο μοναδικός λόγος που η διαδήλωση αυτή τράβηξε τη προσοχή των mainstream media την ίδια μέρα. Την επομένη τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν λίγο περισσότερο λόγω κυρίως της γενικής κατακραυγής, ειδικά απέναντι στο BBC το οποίο αφιέρωσε μόνο 25 δευτερόλεπτα εικόνα και καμιά δεκαριά φράσεις στην ιστοσελίδα του στο facebook, παρά το γεγονός ότι η πορεία ξεκίνησε ακριβώς κάτω από τα κεντρικά του γραφεία. 

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το λεωφορείο και γιατί έγραφε G8 και Glastonbury στο μπροστινό του μέρος. 

Οι Ποσαδιστές του Λονδίνου!
Αγάπη μόνο ρε μουνιά και πυρηνικός πόλεμος.
Και εξωγήινοι
Και ενδείξεις ύπαρξης σοσιαλισμού σε άλλους πλανήτες. 


Και για το τέλος η φώτο που θα έκανε τον Άδωνη Γεωργιάδη να βγει από τα ρούχα του. Σύριζα, κομμουνιστές και Βενεζουέλα μαζί, ενάντια στη λιτότητα των νεοφιλελευθέρων, στο καπιταλιστικό Λονδίνο, μπρος στη βουλή των κοινοτήτων. Αλίμονο!




2 σχόλια:

  1. Υπέροχη καταγραφή φίλε μου. Πραγματικά συγχαρητήρια.!!! Ήθελα να αντιγράψω ένα κομμάτι για την ανάρτηση και δεν μπορούσα να αποφασίσω. Απογοήτευση βέβαια, από την αριστερά & τις μειονότητες. Το ζουμί για μένα είναι εδώ "Η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει φτάσει στα επίπεδα των βικτοριανών χρόνων. Ποτέ ξανά στην ιστορία αυτής της καπιταλιστικής χώρας οι πλούσιοι δεν ήταν τόσο πλούσιοι και ποτέ ξανά η ταξική πάλη δεν ήταν τόσο συντριπτική υπέρ των ελίτ. Η παιδεία παραμένει ακραία ταξική, και το NHS, το δημόσιο σύστημα υγείας, το σημαντικότερο σύστημα υγείας του κόσμου και το σπουδαιότερο κατόρθωμα αυτού του λαού, καθ οδόν προς την σκόπιμη υποτίμηση, τη συκοφάντηση με τελικό σκοπό την ιδιωτικοποίηση."
    Να είσαι πάντα καλά. _ citizen erased

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis