13.8.15

Μετά την αξιοπρέπεια, στόχος η αλληλεγγύη




Η κρίση με τις χιλιάδες των προσφύγων που βρίσκουν το καταφύγιο στα ελληνικά νησιά είναι κρίση πρωτίστως ανθρωπιστική. Μα ταυτόχρονα είναι και κρίση πολιτική καθώς και διαχειριστική. 

Η κρατική μηχανή και σε αυτή τη κρίση κάνει αυτό που ξέρει καλά να κάνει επί χρόνια. Να τιμωρεί τον αδύναμο, να συνθλίβει τον απροστάτευτο, να εξευτελίζει αυτόν που βρίσκεται σε ανάγκη. Τα παραδείγματα του πρόσφατου παρελθόντος εκατοντάδες. Ενδεικτικά, οι διακοπές ρεύματος στα σπίτια ανθρώπων που η ζωή τους εξαρτάται από ηλεκτρικές συσκευές, η απομάκρυνση από τα πανεπιστήμια ατόμων με ειδικές ανάγκες, η απεγκατάσταση κυλιόμενης ράμπας αναπήρων στις παραλίες, ο αποκλεισμός ανθρώπων με διανοητική στέρηση από την εργασία, η διαπόμπευση οροθετικών, η βρεφοποίηση των ψυχικά ασθενών, ο βασανισμός των μεταναστών. Το ελληνικό κράτος είναι αδίστακτο απέναντι στην ευαλωτότητα και όπου τη συναντά την τσακίζει με τον πιο τιμωρητικό τρόπο. Η βία αυτή προφανώς δεν θα μπορούσε να σταματήσει στους πρόσφυγες. Το μήνυμα που περνάει το ελληνικό κράτος σε όλους εκείνους που αναζητούν προστασία και άσυλο είναι ότι αυτή η αναζήτηση είναι ποινικοποιημένη. Τιμωρείται. Και αντί για ψωμί, κουβέρτα και στέγαση τους προσφέρει γροθιά, μαχαίρι και δακρυγόνο. 

Η κυβέρνηση Σύριζα, η κυβέρνηση που εξευτέλισε τις έννοιες της αξιοπρέπειας και της ελπίδας συνεχίζει να εξευτελίζει μέρα με τη μέρα μία μία τις αξίες αυτής της μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού που την εμπιστεύτηκε. Σειρά τώρα έχει η αλληλεγγύη προς τον αδύναμο, τον ευάλωτο, η προστασία του πρόσφυγα, το άσυλο. Η εγκατάλειψη της κρίσης στα χέρια επικίνδυνων μισανθρωπικών δημάρχων και ένοπλων ταγμάτων φασιστών καταδεικνύει πως ούτε καν στο θεωρητικά ισχυρότερο ιδεολογικό της πεδίο αυτή η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να παράξει πολιτική. Να αποδείξει δηλαδή και στην πράξη ότι η ανθρώπινη ζωή και η προστασία της, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια είναι πιο σημαντικά σε μια κοινωνία από το γκλομπ του μπάτσου και τη μπότα του φασίστα. Και βεβαίως να προβεί σε έμπρακτη και προοδευτική αμφισβήτηση των κλειστών συνόρων και της Ευρώπης φρουρίου. 

Ψιλά γράμματα βέβαια για τους ανθρώπους που φοβούμενοι την απρόσμενη εμπιστοσύνη μιας κοινωνίας κρύφτηκαν ξεδιάντροπα πίσω από τις παραμορφωτικές αγκάλες της άρχουσας τάξης που μέχρι πριν λίγο υποτίθεται θεωρούσαν αντίπαλο. Τώρα, οι εχθροί τους ξεκινούν να ταυτίζονται και τα εργαλεία για την ισοπέδωσή τους -με λίγο από Πανούση, και λίγο από Ποτάμι, και λίγο από Ταγματάρχη, και λίγο από Παυλόπουλο- περνούν εν είδη σκυτάλης στα δικά τους χέρια. 

Τι μένει, εν μέσω τέτοιας απελπισίας; 


ΥΓ. Εν μέσω τέτοιας απελπισίας λοιπόν, θέλω να εκφράσω τον θαυμασμό μου σε αυτές τις ολιγάριθμες ομάδες ατόμων, αναρχικών, αλληλέγγυων, ή απλώς έμπρακτα ευαισθητοποιημένων ανθρώπων που με τη σκληρή δουλειά τους (πχ στο Πεδίο του Άρεως) υποκαθιστούν την οργανωτική και διαχειριστική παράλυση των κρατικών δομών και επιμένουν να υποκαθιστούν όσα λίγο λίγο χάνονται. Είναι πολύ λίγοι αριθμητικά, μα αυτό που κάνουν αποκαθιστά έστω και ερήμην της την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης παρηκμασμένης κοινωνίας. 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis