η εκδίκηση της ζωής

Η μαύρη κουκούλα έχει από καιρό τροποποιήσει το νόημά της. Το αυθόρμητο, χειμαρρώδες κίνημα των τελευταίων μηνών, που είναι πιο μεγάλο από τις παρατάξεις που προσπάθησαν να το οικειοποιηθούν και πιο δυνατό απ' τις δυνάμεις που αποπειράθηκαν να το καταστείλουν, ορμώμενο απ' τη νεότητα και την αναγκαιότητα απέναντι στη καταπίεση, αλλοίωσε την ταυτότητά της και ανέτρεψε τον συμβολισμό της (παρά τις φαιδρές προσπάθειες κράτους και παρακράτους για τη συντήρηση του στερεότυπου). Ο τρόμος της εξουσίας μπρος στην ενδυμασία (και η γελοία απόπειρα ποινικοποίησής της) επιβεβαίωσε το νέο της σημαινόμενο: Είναι η ατομικότητα στην υπηρεσία (επιτέλους) του συνόλου.

Γιατί το καλυμμένο πρόσωπο πλέον είναι το κοινό πρόσωπο όσων έχουν φωνή αλλά δεν ακούγονται.

Είναι το πρόσωπο των μαθητών που ακόμα ασθμαίνουν από τη σφαίρα που καρφώθηκε στο θώρακα τον περασμένο δεκέμβρη.

Είναι το πρόσωπο των νέων που το όραμα της ζωής κατέπεσε στο δικαίωμα της επιβίωσης.

Είναι το πρόσωπο των μεταναστών, αλλοιωμένο από τη ταπείνωση της ανθρώπινης υπόστασής τους,

και των φυλακισμένων γιατί η σκλαβιά αποτελεί μόνο την αφορμή για τη σκληρότερή τους τιμωρία.

Είναι το πρόσωπο των εξαρτημένων, και των σχιζοφρενών, που δε θα πάψουν ποτέ να διώκονται απ' τους δαίμονές τους.

Το πρόσωπο των πολιτών, όταν αντικρύζουν τους θεσμούς που εξαιρούν εαυτούς από τη εφαρμογή των νόμων.

Είναι το πρόσωπο όλων εκείνων που βιώνουν την αδικία, που υφίστανται τη ματαίωση, που εισπράττουν τη βία ξανά και ξανά στη καθημερινότητα.

Είναι το πρόσωπο όλων εκείνων που αποφασίζουν να απορρίψουν το μέλλον γιατι απαιτούν το παρόν,

είναι το πρόσωπο καθενός από μας.

Δεν είναι η κουκούλα που προκαλεί τον φόβο στην εξουσία, αλλά αυτή η όψη της αυθόρμητης ενότητας και η σιωπηλή της υπόσχεση μέχρι την αλλαγή.

κάτι για να ευθυμήσουμε

Χρησιμοποιούμε τη διαπροσωπική μας μοναξιά και τη προσωπική μας μοναξιά ("το να μη βρίσκεις τον εαυτό σου") για να μη γνωρίσουμε ποτέ πως υπεύθυνη μοναξιά για όλες αυτές τις ανόητες απελπισίες που μας καταθλίβουν είναι μόνο η υπαρξιακή.

Ειναι η αίσθηση, δηλαδή, ότι καθένας μας υπάρχει στην ουσία μόνος, ότι έτσι γεννήθηκε και -το πλέον βασανιστικό- χωρίς ποτέ να λυτρωθεί από το αβάσταχτο βάρος της θα πεθάνει. Όσο και αν σφίξουμε με τα δάχτυλά μας την απόγνωση στη γροθιά ενός αγαπημένου προσώπου, όσο συμφιλιωτικά με τη θνητότητα μπορεί να λειτουργήσει μέσα μας ο θεός (ή ο ψυχίατρος) η σύλληψη της ολοκληρωτικής μοναξιάς μπρος στο άγνωστο του θανάτου είναι το τραγικότερο τίμημα αυτής της κατα τ' άλλα υπέροχης ζωής.

Η είδηση του θανάτου της Jade αυτό μου έφερε στο μυαλό.

Η γυναίκα που συνειδητοποίησε την ύπαρξή της μέσα από το φως μιας τηλεοπτικής κάμερας, βρήκε σ' αυτή το μόνο εργαλείο για να παλέψει με την υπαρξιακή της μοναξιά, όταν είδε το θάνατό της να πλησιάζει. Και αν πιστέψουμε πως το μόνο αντίδοτο σε αυτή τη μοναξιά είναι η αθανασία, η απόφασή της να πεθάνει σε ζωντανή μετάδοση ήταν αναμφίβολα η ύστατη προσπάθεια να τη κατακτήσει.

Η Jade είναι νεκρή τώρα, δε θα μάθουμε ποτέ ποια ήταν η τελευταία της σκέψη, ούτε αν η αθανασία όπως ο άνθρωπος μπορεί να την αντιληφθεί αξίζει πράγματι ένα τέτοιο αγώνα.

η ζωή της Jade εδώ:
παλαιότερες σκέψεις για τη Jade εδω:

μια εποχή στη κόλαση

Λωτός

πού θα μας οδηγήση
ο φόβος των φτερών
όταν
οι ψαλμοί των λοστών
ταράξουν τη λεπτή ζωή των Παρθενώνων;
ή μήπως ένας πράσινος καθρέπτης
-ένας απλούστατος πράσινος βελούδινος κατρέφτης-
είναι αρκετός
να συγκρατήση
τους λυγμούς
-τους ρυθμικούς κι υπόκωφους λυγμούς-
των καταχθόνιων
ελασμάτων;

σιγή
σταγών
σταγών
χοάνη

Νίκος Εγγονόπουλος
μην ομιλείτε εις τον οδηγόν
(1938)

η παγκόσμια ημέρα της ποίησης
στα καταστήματά μας

Τέρμα τα ψέματα, με το νέο νόμο θα εντυπωσιάσετε!

Ο χειμώνας που έφυγε ήταν μια σαιζόν πολύ σκούρα από μόνη της για να προκύψει κάποιο μόνιμο κομψό αποτέλεσμα, γι' αυτό χωρίς λύπη σας ανακοινώνουμε ότι τα μαύρα χρώματα έκλεισαν για φέτος τον fashion κύκλο τους. Και φυσικά αυτό απαιτεί, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, κουκούλες, full-face και σκούφοι μέσα στη ντουλάπα. Αυτό ήταν. Σε αποθήκευση λοιπόν.

Η ποινικοποίηση, βέβαια, της χειμερινής κολλεξιόν απ' τη κυβέρνηση, ως ακραίο μέτρο αναχαίτισης της κακογουστιάς των ελλήνων διαδηλωτών, μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Περιμέναμε από την αστυνομία να αναγνώριζε την ειδικότητά μας στην κομψότητα και να μας συμβουλευόταν, τουλάχιστο. Δε το έκανε. Γι' αυτό και εμείς απορρίπτουμε τις αποφάσεις της, προτείνοντας εναλλακτικά ένα νέο urban παλμό στα παγκόσμια trends για τα αξεσουάρ κεφαλής.

Ο ντεμοντέ ολοπροσωπος σκούφος δίνει τώρα τη θέση του στο μινιμάλ μεταpunk και το αυστηρό tailoring του κράνους της φωτογραφίας. Το ασημοκόκκινο είναι εδώ για να δηλώσει κατηγορηματικά αν παρακολουθείτε τις εξελίξεις ή όχι. Με γωνίες όρασης ανανεωμένες και up-to-date, αυτορυθμιζόμενους αεραγωγούς για τα δακρυγόνα και αποσπώμενο σαγόνι που κουμπώνει - ξεκουμπώνει πανεύκολα με clips (δεν χρειάζεται μπλογκ), οι διμοιρίες των urban praetorians δε μπορούν παρά να σας κολακέψουν για το απαράμιλλο στυλ σας.


Η λογική του less is more και του contemporary ύφους μετά τον ανασχηματισμό είναι της μόδας πιο πολύ από ποτέ. Απανταχού fashionistas των δρόμων κάνετε τη διαφορά ανάμεσα σε όλα τα not black full face! Τα φετινά δυναμικά και σε πολλές περιπτώσεις επιθετικά σχέδια,(φώτο) δεν υποστηρίζονται παρά με εξίσου powerful λύσεις για τα μάτια. Με ανσωματωμένους ειδικούς φακούς για extreme συνθήκες ηλιοφάνειας και χημικών ετοιμαστείτε για μια "επεισοδιακή" εμφάνιση όπου κι αν είστε καλεσμένοι.

Το κρυφό μας χαρτί, ωστόσο, και το νέο πλέον απόλυτο φετίχ του καλοκαιριού, είναι το θαλάσσιο στρώμα, ενδεικτικό του μεσογειακού μας ταμπεραμέντου. Ξαπλώστε αναπαυτικά στο διπλό ανάκλιντρο με την παρέα σας πίνοντας ένα δροσιστικό χυμό και διατηρείστε την ανωνυμία σας. Από ασφαλές βινύλιο με ασφαλείς βαλβίδες. Με κυματιστή βάση, άνετα καθίσματα-πολυθρόνα και 4 θέσεις για ποτά. Μαζί θα πάρετε και ανταλλακτικά μπαλώματα για τυχόν επιδιορθώσεις. Αν μέχρι τώρα για κάποιους λόγους το αποφεύγατε, φέτος αξίζει να το τολμήσετε.

ήταν ένας αλβανός, ένας γερμανός και ένας έλληνας...

Το να είσαι Αλβανός μετανάστης σήμερα στην Ελλάδα είναι ένα γιγάντιο βάσανο. Αν είσαι παιδί και προσπαθείς σκληρά από νωρίς για να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις για μια καλύτερη ζωή (ανεξάρτητα από τη ματαίωση που θα νιώσεις αργότερα), οι υψηλές σου επιδόσεις θα υπονομευθούν από το σύνδρομο κατωτερότητας των αυτόχθονων ιθαγενών. Αν είσαι νέος, μεγαλωμένος σε αυτή τη χώρα (όπως ο θύτης του εγκλήματος στον Γερμανό, προχθές) και έχεις ήδη εισπράξει τη ματαίωση (όπως όλοι της γενιάς σου) τότε είσαι αυτό που προστάζει για σένα το ελληνικό στερεότυπο, ένας εν δυνάμει επικίνδυνος εγκληματίας. Αν είσαι ποδοσφαιριστής ή σηκώνεις βάρη (και αποδεχτείς βέβαια τη πρόσκληση στην εθνική), θα χειροκροτηθείς και θα νιώσεις την αποθέωση του ελληνικού ονείρου, μα όταν μαθευτεί πως ντοπάρεσαι για να συντηρήσεις την αποθέωση, γίνεσαι ξανά ο δαίμονας Αλβανός που ήρθες να μαγαρίσεις τη χώρα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όταν επιτέλους επιστρέφεις στη πατρίδα σου, κουβαλάς μαζί σου εκεί ό,τι χειρότερο σου πρόσεφερε αυτή η κοινωνία, από τον άκρατο ρατσισμό και την ξενοφοβία, ως τη λευκή πλαστική καρεκλίτσα για το μπαλκόνι της νεοελληνικής πολυκατοικίας που φτιάχνεις. Η καταπίεση που ζεις είναι κοινωνική, εργασιακή, σεξουαλική μα πάνω απ' όλα υπαρξιακή.

Η επιμονή των μέσων να υπερπροβάλουν την εθνικότητα του δράστη της δολοφονίας της άτυχης εργαζόμενης στο Γερμανό είναι μια συνιστώσα της παθογένειας της κοινωνίας απέναντι σε αυτούς που φιλοξενεί οι οποίοι στηρίζουν την οικονομία και τη συνταξιοδότησή της. Το γεγονός ότι ο νεαρός δράστης μεγάλωσε σε αυτή τη χώρα, πήρε την ίδια παιδεία, είδε την ίδια τηλεόραση και ήπιε τον ίδιο φραπέ με τα παιδιά όσων στιγματίζουν την εθνική του προέλευση δεν θα απασχολήσει ποτέ κανέναν.

Το ότι "δε θα γίνεις έλληνας ποτέ" , αγαπητέ γείτονα, ας μη σε στενοχωρεί, ίσως και να είναι το μοναδικο ευχάριστο νέο που θα ακούσεις στη μακρά, καταπιεσμένη, μίζερη διαβίωσή σου σε αυτή τη παράλογη χώρα.

εξερχόμενοι του καταστήματος, αφαιρέστε την ετικέτα

Είναι πολύ κρίσιμη για τη κοινωνία η στιγμή όπου μια ετικέτα (δολοφόνος) συνδέεται με ένα πολιτισμικό χαρακτηριστικό (σχιζοφρενής, Αλβανός κτλ), αφού με αυτό το τρόπο δημιουργείται ένα στερεότυπο σχεδόν ακλόνητο (Αλβανός φονιάς, φιλιπινέζα υπηρέτρια, σχιζοφρενής δολοφόνος, βρωμιάρης γύφτος, ξεφωνημένος ομοφυλόφιλος κτλ). Η σύνδεση αυτή κατασκευάζει τη λογική του διαχωρισμού και της υποτίμησης. Η διάκριση στο "εμείς" και "εκείνοι" γίνεται έτσι σχεδόν ασυναίσθητα. Και οι "εκείνοι" είναι απειλή για τους "εμείς" γιατί οι "εκείνοι" είναι οι ανήθικοι, οι αλλόδοξοι, οι τεμπέληδες, οι βρώμικοι, ενώ οι "εμείς" είναι αυτονόητα οι δικαιούχοι, οι επιούσιοι, οι θιγόμενοι, οι καθαροί.

Στη καλύτερη των περιπτώσεων, αυτός που φέρει το πολιτισμικό χαρακτηριστικό (Αλβανός) θα είναι μόνο στιγματισμένος. Στη χειρότερη, θα γνωρίσει τη καταπίεση, θα συναισθανθεί το μίσος, θα γίνει το θύμα στο όνομα της παράλογης συλλογικής ευθύνης.
Είναι προφανές όμως πως το γενεσιουργό "κακό" δε βρίσκεται στο πρόσωπο που υφίσταται τις συνέπειες του στερεότυπου, αλλά στη κοινωνία που του αποδίδει την ετικέτα.

μπήκες μόνος σου στη μαύρη λίστα

με εκπλήσσει η ειλικρίνεια του βήματος...

εν είδει δημοσιογραφικής αποκάλυψης, συγκέντρωσε και στρίμωξε σε ένα φύλλο χαρτί μερικούς από τους σπουδαιότερους εχθρούς της ελληνικής κοινωνίας. Λείπουν κάποιοι βέβαια, αλλά και αυτοί που λείπουν παραμένουν στόχοι. Και ας μη κλαψουρίζουν τώρα ότι στοχοποιούνται από τις γνωστές αιμοβόρες και μυστικές προβοκατόρικες οργανώσεις. Η ίδια η κοινωνία τους έχει στοχοποιήσει που ούτε μυστικά δρα ούτε προβοκατόρικα (για το αιμοβόρικα, πάντως, κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί, με τόση αφαίμαξη που της έχουν κάνει).

ο τελευταίος άνδρας

η πραγματική ημέρα της γυναίκας είναι εκείνη που θα αντιληφθεί την υπέροχη ετερότητά της

η πραγματική ημέρα της γυναίκας είναι εκείνη που θα καταργήσει την ημερολογιακή πιστοποίηση της καταπίεσής της

η πραγματική ημέρα της γυναίκας υπήρξε εκείνη που εφευρέθηκε το χάπι

η 8η μαρτίου να γίνει ημέρα μνήμης του τελευταίου άνδρα

η προσφορά στον συνάνθρωπο που έγινε θεσμός

Για το ετήσιο φιλανθρωπικό γκαλά "sleep out" που διεξάγεται και φέτος, παρά τη κρίση, τα καταστήματά μας προτείνουν ειδικές αμφιέσεις για μια πιο κομψή συναστροφή με το φαινόμενο homelessness.

Για νωρίς, εντυπωσίασε τον άστεγο σχιζοφρενή με μια αδιάβροχη καμπαρντίνα και παντελόνα με βινύλ λεπτομέρειες. Ψάξε οπωσδήποτε μαζί του στους κάδους για φαγητό, κάτι μου λέει πως φέτος θα έχει τάπας και σάλτσα χούμους. Αντί για ξυλόπνευμα στη χαρτοσακούλα, προκάλεσέ τον με κοσμοπόλιταν-κοκτέιλ, είναι πιο σικ. Αν δροσίσει ρίξε από πάνω σου ένα βελούδινο μπολερό ή κάποια ριγέ πλεκτή μπλούζα με παγέτες, θα προκαλέσει στον μετανάστη την ίδια ανατριχίλα που προκάλεσε σε σένα όταν το είδες.

Όσο για τη κατάκλιση στο παγκάκι, ποιος είπε ότι τα πανωφόρια πρέπει να είναι χοντρά και άκομψα; ας μάθει επιτέλους το λούμπεν προλεταριάτο της πόλης πως φέτος έχει πολλές επιλογές ανάμεσα στα κοντά τζάκετ, στα γούνινα και τα off white παλτό. Προτείνουμε μάλλινο παλτό με γούνα στο γιακά και τις μανσέτες ή τρουακάρ καρό τζάκετ. Συνδίασέ το με λουστρίνι γόβες και μάλλινο μπερέ. Φτιάχνουν το πιο προχωρημένο urban outfit για έναν τέτοιο urban θεσμό. Για extreme homeless look προτείνουμε κάπα-καπιτονέ πόντσο που μπορείς να συνδιάσεις άψογα με γραβάτα δεμένη φιόγκο και ριγέ καλσόν και οπωσδήποτε μπότες ιππασίας.

A, μη ξεχάσεις, το sleeping bag να 'ναι από ντεγκραντέ σατέν μεταξωτό ύφασμα, αξίζει το κρυοπάγημα, άλλωστε who cares, ένα γαμοβράδυ θα είναι. Θυμήσου μόνο ν' αφήσεις λίγο χώρο και γι' αυτόν που του πήρες τη θέση.

Ως μεταμοντέρνος άστεγος, θα χρειαστείς βέβαια να κάνεις και το πιπί σου στην αστική φύση. Κάν'το με στυλ: σκουπίσου με lifo, τον εναλλακτικό lifestyle οδηγό της πόλης που έχει ήδη γράψει για σένα.

Και θυμήσου: όπου και να κοιμήθηκες το βράδυ, ο άστεγος θα το έχει ήδη ξεχάσει, έχει και αυτός τα δικά του προβλήματα, βλέπεις.

me dicen el clandestino

Όσες μάσκες και να φορεθούν σε αυτή τη πόλη, όσα κοστούμια και αν χρωματίσουν προσωρινά τη καθημερινή της θλίψη, η Πάτρα δε θα πάψει να ψυχορραγει όσο ακόμα στα περιθώριά της άνθρωποι θα υπομένουν την εξαθλίωση, την απομόνωση και το μίσος.

Αναφέρομαι στους εκατοντάδες στοιβαγμένους συνάνθρωπους που δυστυχούν, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν σε πρόχειρους καταυλισμούς στο λιμάνι της Πάτρας με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.


Τους ονομάζουμε λαθρομετανάστες και αυτό μας δίνει το άλλοθι να κλείνουμε τα μάτια. Και όμως, αν είχαμε τη δύναμη να κοιτάξουμε στα δικά τους μάτια, θα βλέπαμε όλα εκείνα που χάνουμε καθημερινά στο κυνήγι του κέρδους και της επιτυχίας: το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το πάθος για ζωή, το όνειρο που είναι ακόμα ζωντανό, τη φθαρτότητα, την ίδια τη τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης.


Η κοινωνία που τους φιλοξενεί, τραγικά συνένοχη στη δυστυχία τους, χτίζει τείχη αντί να τα γκρεμίζει. Τα πρώτα φρούρια της Ευρώπης τα ορθώνουμε εμείς, αθόρυβα στις γειτονιές μας... αφού πρώτα έχουμε εξαντλήσει κάθε πόρο στις δικές τους πατρίδες και τους έχουμε βουτήξει στη φτώχεια, το αίμα, στο φυλετικό και θρησκευτικό φανατισμό. Και τώρα μας χτυπούν τη πόρτα. Μα δεν το κάνουν μόνο για να περάσουν, να βρουν προστασία και φαγητό, αλλά και για να μας ειδοποιήσουν ότι έρχεται η σειρά μας.


Το γύρισμα της πλάτης, ο κοινωνικός αυτοματισμός και η βία μοιάζουν οι φθηνότερες λύσεις σε ένα πρόβλημα που έχει πια μόνο πολιτική απάντηση. Η ευημερία μπορεί να υπάρξει για όλους, αυτός ο κόσμος άλλωστε παράγει πλούτο για όλους. Και αν η πολιτική δε μοιράσει το πλούτο ισότιμα σε όλους, θα το κάνει η πείνα. Αυτο είναι βέβαιο και κανένα κανόνι δε θα μπορέσει να το αποτρέψει.