κάτι για να ευθυμήσουμε

Χρησιμοποιούμε τη διαπροσωπική μας μοναξιά και τη προσωπική μας μοναξιά ("το να μη βρίσκεις τον εαυτό σου") για να μη γνωρίσουμε ποτέ πως υπεύθυνη μοναξιά για όλες αυτές τις ανόητες απελπισίες που μας καταθλίβουν είναι μόνο η υπαρξιακή.

Ειναι η αίσθηση, δηλαδή, ότι καθένας μας υπάρχει στην ουσία μόνος, ότι έτσι γεννήθηκε και -το πλέον βασανιστικό- χωρίς ποτέ να λυτρωθεί από το αβάσταχτο βάρος της θα πεθάνει. Όσο και αν σφίξουμε με τα δάχτυλά μας την απόγνωση στη γροθιά ενός αγαπημένου προσώπου, όσο συμφιλιωτικά με τη θνητότητα μπορεί να λειτουργήσει μέσα μας ο θεός (ή ο ψυχίατρος) η σύλληψη της ολοκληρωτικής μοναξιάς μπρος στο άγνωστο του θανάτου είναι το τραγικότερο τίμημα αυτής της κατα τ' άλλα υπέροχης ζωής.

Η είδηση του θανάτου της Jade αυτό μου έφερε στο μυαλό.

Η γυναίκα που συνειδητοποίησε την ύπαρξή της μέσα από το φως μιας τηλεοπτικής κάμερας, βρήκε σ' αυτή το μόνο εργαλείο για να παλέψει με την υπαρξιακή της μοναξιά, όταν είδε το θάνατό της να πλησιάζει. Και αν πιστέψουμε πως το μόνο αντίδοτο σε αυτή τη μοναξιά είναι η αθανασία, η απόφασή της να πεθάνει σε ζωντανή μετάδοση ήταν αναμφίβολα η ύστατη προσπάθεια να τη κατακτήσει.

Η Jade είναι νεκρή τώρα, δε θα μάθουμε ποτέ ποια ήταν η τελευταία της σκέψη, ούτε αν η αθανασία όπως ο άνθρωπος μπορεί να την αντιληφθεί αξίζει πράγματι ένα τέτοιο αγώνα.

η ζωή της Jade εδώ:
παλαιότερες σκέψεις για τη Jade εδω: