υπερασπίζομαι το δικαίωμα του πρωθυπουργού στη κατάθλιψη

Τα παρακάτω αφορούν κάποιον που είναι ακόμα πρωθυπουργός αλλά που τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του εδώ και καιρό απολαμβάνουν μια άνευ προηγουμένου ελεύθερη πτώση.

Δελφίνοι, πολιτικοί αντίπαλοι και εντεταλμένα μπλογκ (όπως αυτό και εκείνο) αφήνουν να εννοηθεί ότι πάσχει από βαριά ψυχική νόσο, ενώ τις φήμες αναπαράγουν και σοβαρές εφημερίδες (όπως αυτή και εκείνη) που αναζητούν αποδείξεις. Η είδηση εξάλλου ότι αυτός ο πρωθυπουργός απαγορεύει αυστηρά το κιάντι και το τυρί στο φαγητό του πυροδότησαν και άλλο τις υποθέσεις ότι λαμβάνει α-ΜΑΟ (αναστολείς μοναμινοξειδάσης), ένα παλιομοδίτικο αλλά ισχυρό αντικαταθλιπτικό που σε συνδιασμό με τις παραπάνω τροφές προκαλεί θανατηφόρες παρενέργειες.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του αυτός ο πρωθυπουργός ρωτήθηκε άμεσα αν παίρνει "παυσίπονα και άλλα χάπια για να ανταπεξέλθει"  και αυτό ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι.

Σήμερα, μια ψυχική ασθένεια όπως η κατάθλιψη λίγες φορές μπορεί να γίνει τόσο "ακρωτηριαστική" για τη καθημερινή δραστηριότητα όσο το πολιτικό κουτσομπολιό και η σκοπιμότητα θα ήθελαν να τη παρουσιάσουν. Η ερώτηση του δημοσιογράφου υπαγόρεψε τη θέση της ψυχικής νόσου μέσα στη κοινωνία, που σε ένα σημαντικό ποσοστό εξακολουθεί να είναι το περιθώριο. Στο φόβο του πολιτικού κόστους, η μονολεκτική και απαθής απάντηση του πρωθυπουργού ("όχι") στην ερώτηση, ενέκρινε το ασύμβατο μεταξύ δημόσιας ζωής και κατάθλιψης. Η απόπειρα απόκρυψής της ήταν ένα βήμα πίσω στη προσπάθεια καταπολέμησης του στίγματος που κουβαλά, και  σε ατομικό επίπεδο μια απάνθρωπη κλωτσιά σε αυτή την βαθιά εκτόνωση της παραδοχής της.


Για την ιστορία, ο Γουίνστον Τσώρτσιλ, ένας ακόμα βρετανός πρωθυπουργός, έπασχε από βαριά κατάθλιψη (την οποία αντιμετώπιζε με αλκοόλ και πούρο), ενώ το 1998 ο πρωθυπουργός της Νορβηγίας Κίιλ Μάγκνε Μπότεβνικ πήρε 4 εβδομάδες αναρρωτική για να αντιμετωπίσει το μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο που του έτυχε.

ιδέες μεγαλείου

η απόδοση υπερφυσικών-τερατόμορφων διαστάσεων σε ένα πρόσωπο έχει διττό νόημα. Γίνεται είτε για να τρομάξει, είτε για να γελοιοποιήσει. Σε αυτούς τους εικοσάχρονους, με τη κατσαρόλα και  τη γιάφκα-πατρικό σπίτι, ισχύει το πρώτο. Για τον  γιωργάκη, που μετατράπηκε απρόσμενα σε Γιώργο (και εξακολουθεί έτσι υπερφυσικά μεγενθυμένος), άραγε τι να ισχύει;

ήρθε η ώρα του Καραμανλή

 

Where there was Id, there shall Ego be

Ο Κούντερα, στοχαζόμενος πάνω στην ανθρωποκεντρικότητα, κατέληξε σε τρεις μείζονες επαναστάσεις στον τρόπο σκέψης που αποτέλεσαν καίρια απειλή γι΄αυτή (την ανθρωποκεντρικό- τητα δηλαδή):

Πρώτον, ο Κοπέρνικος που απέδειξε ότι η γη δεν είναι το κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλα τα ουράνια σώματα.
Δεύτερον, ο Δαρβίνος που μας δίδαξε ότι δεν είμαστε το κέντρο της ζωικής αλυσίδας, αλλά όπως όλα τα άλλα πλάσματα, αποτελούμε εξέλιξη άλλων ζωικών μορφών.

Και τρίτον, ο Σίγκμουντ Φρόυντ που μας έμαθε ότι δεν είμαστε στη πραγματικότητα κύριοι του οίκου μας- ότι μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς μας διέπεται από δυνάμεις έξω από τη συνείδησή μας.
Ο τελευταίος πέθανε σαν σήμερα πριν από 70 χρόνια


μια επιλεγμένη βιβλιογραφία του (απ' τη βικιπέδια)

• Η ερμηνεία των ονείρων (Die Traumdeutung, 1900)
• Η Ψυχοπαθολογία της Καθημερινής Ζωής (Zur Psychopathologie des Alltagslebens, 1901)
• Τρεις μελέτες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας, (Drei Abhandlungen zur Sexualtheorie, 1905)
• Τοτέμ και Ταμπού (Totem und Tabu, 1913)
• Για το Ναρκισσισμό (Zur Einführung des Narzißmus, 1914)
• Πέρα από την αρχή της ηδονής, (Jenseits des Lustprinzips, 1920)
• Το εγώ και το εκείνο (id) (Das Ich und das Es, 1923)
• Το μέλλον μιας αυταπάτης (Die Zukunft einer Illusion, 1927)
• Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας (Das Unbehagen in der Kultur, 1929)
• Ο άνδρας Μωυσής και η μονοθεϊστική θρησκεία (Der Mann Moses und die monotheistische Religion, 1939)
• Ιστορία της Ψυχανάλυσης (Abriß der Psychoanalyse,1940) 
  

 το ευχάριστο είναι ότι τα έργα του Σίγκμουντ, δεκαετίες μετά,  είναι σχετικά εύκολα στην ανάγνωση και τη κατανόηση και ιδιαίτερα συναρπαστικά, δε χρειάζονται εκπαιδευμένο μυαλό, παρά μόνο ανοιχτό!

το πρόσωπο που θα ολοκλήρωνε την ευτυχία των ντιμπέιτ

Τον λένε Toyama Koychi, είναι 37 ετών, ντυμένος στα μαύρα, με ξυρισμένο κεφάλι, πρώην καλλιτέχνης δρόμου, αυτοαπακολούμενος "φασίστας αναρχικός επαναστάτης",  υποψήφιος κυβερνήτης του Τόκιο το 2007. Παρακάτω είναι η τηλεοπτική προεκλογική του εμφάνιση που έμεινε στην ιστορία:

αν δεν ήταν αυτή η ξαφνική απώλεια της ενσυναίσθησης των λόγων του στο τελευταίο λεπτό, θα μπορούσε στη περίεργη μειοψηφία στην οποία απευθύνεται να ακουστεί τόσο ριζοσπάστης όσο θα ήθελε. 

Αλλά ακόμα και έτσι, τι μπορεί κανείς να σκεφτεί για κάποιον που ομολογεί: "ένα πράγμα έχω να δηλώσω σε περίπτωση που εκλεγώ: θα τα κάνουν πάνω τους... Και εγώ  ο ίδιος... θα τα κάνω πάνω μου"

περισσότερα στοιχεία για τον Toyama Koychi εδώ

η επίσημη σελίδα του εδώ

δύστυχε Τηλέμαχε

Η τηλεμαχία είναι βαρετή όχι λόγω της πολιτικής στειρότητας των  αντιμαχόμενων αλλά γιατί όντας τηλεοπτικό κατασκεύασμα έρχεται σε αντίθεση με τον πολιτικό πολιτισμό αυτής της χώρας.
Οι προγραμματικοί ή ρητορικοί μονόλογοι που παραμένουν παράδοξα αδιάκοπτοι, η θέσπιση κανόνων (έστω και των κανόνων που έχουν οι ελληνικές τηλεμαχίες) που παρεπιπτόντως τηρούνται, αυτή η εκκωφαντική σιωπή ανάμεσα στον ομιλούντα και στους ακροατές του, η υποχρεωτική προσφορά χρονικού περιθωρίου για να αποδείξει ο πολιτικός την ύπαρξη συνάφειας στη σκέψη του και άρθρωσης στο λόγο, όλα αυτά εξακολουθούν ασυνήθιστα και πρωτόγνωρα στη ελληνική πολιτική σκηνή. Οι έλληνες, πολίτες και πολιτικοί, δεν είναι για τέτοια πράγματα.

Γιατί μπροστά από τη κάμερα, αυτοί που στοχεύουν τη ψήφο γνωρίζουν πως  σε μια τηλεμαχία η ανεπάρκειά τους δε θα καλυφθεί από κανένα οπαδικό σύνθημα της κομματικής τους νεολαίας, το σαθρό επιχείρημα δε θα προκαλέσει τη πόλωση στη μάζα, και η ανυπαρξία πολιτικής τους σκέψης  δε θα χαθεί στο χειροκρότημα των εγκάθετων.

Μα και από την πλευρά του δέκτη, δεν υπάρχουν πολίτες αλλά τηλεθεατές. Αυτοί προετοιμάζονται  για ένα ακόμα ποδοσφαιρικό αγώνα, μα με έκπληξη διαπιστώνουν πως στη πραγματικότητα το θέαμα που τους έχει υποσχεθεί έχει δεχτεί το γκολ από τα αποδυτήρια. Ως παραδοσιακοί προσωπολάτρες, οι τηλεθεατές αναστατώνονται από την πολιτική ένδεια του ειδώλου τους, και ως κομματικοί οπαδοί αισθάνονται άβολα με αυτό το άμεσο και χωρίς τη κάλυψη της μάζας των συγκεντρώσεων τετ-α-τετ με τον αρχηγό τους.

Ο χρόνος και ο χώρος για ανάπτυξη της σκέψης και την επεξήγησή της είναι ασύμβατα με τη πραγματικότητα αυτής της κοινωνίας. Γι' αυτό και πάντα θα λατρεύουμε να ψηφίζουμε αυτούς που μας εξαθλιώνουν και πάντα λίγο πιο πριν θα χαρακτηρίζουμε βαρετό καθετί που θα απογυμνώνει αυτό που έχουμε απογίνει.

ο τόπος περνά κρίσιμες ώρες

υγ: φώτο "στάχτη και Burberry"

επιστροφή στο καθήκον

"It's exciting; I don't know whether I'm going to win or not. I think I am. I do know I' m ready for the job. 

And if not, that's the way it goes"

George W. Bush, 2004

με άλλα λόγια

"win or lose, we go shopping after the election."

Imelda R. Marcos, 1984