δύστυχε Τηλέμαχε

Η τηλεμαχία είναι βαρετή όχι λόγω της πολιτικής στειρότητας των  αντιμαχόμενων αλλά γιατί όντας τηλεοπτικό κατασκεύασμα έρχεται σε αντίθεση με τον πολιτικό πολιτισμό αυτής της χώρας.
Οι προγραμματικοί ή ρητορικοί μονόλογοι που παραμένουν παράδοξα αδιάκοπτοι, η θέσπιση κανόνων (έστω και των κανόνων που έχουν οι ελληνικές τηλεμαχίες) που παρεπιπτόντως τηρούνται, αυτή η εκκωφαντική σιωπή ανάμεσα στον ομιλούντα και στους ακροατές του, η υποχρεωτική προσφορά χρονικού περιθωρίου για να αποδείξει ο πολιτικός την ύπαρξη συνάφειας στη σκέψη του και άρθρωσης στο λόγο, όλα αυτά εξακολουθούν ασυνήθιστα και πρωτόγνωρα στη ελληνική πολιτική σκηνή. Οι έλληνες, πολίτες και πολιτικοί, δεν είναι για τέτοια πράγματα.

Γιατί μπροστά από τη κάμερα, αυτοί που στοχεύουν τη ψήφο γνωρίζουν πως  σε μια τηλεμαχία η ανεπάρκειά τους δε θα καλυφθεί από κανένα οπαδικό σύνθημα της κομματικής τους νεολαίας, το σαθρό επιχείρημα δε θα προκαλέσει τη πόλωση στη μάζα, και η ανυπαρξία πολιτικής τους σκέψης  δε θα χαθεί στο χειροκρότημα των εγκάθετων.

Μα και από την πλευρά του δέκτη, δεν υπάρχουν πολίτες αλλά τηλεθεατές. Αυτοί προετοιμάζονται  για ένα ακόμα ποδοσφαιρικό αγώνα, μα με έκπληξη διαπιστώνουν πως στη πραγματικότητα το θέαμα που τους έχει υποσχεθεί έχει δεχτεί το γκολ από τα αποδυτήρια. Ως παραδοσιακοί προσωπολάτρες, οι τηλεθεατές αναστατώνονται από την πολιτική ένδεια του ειδώλου τους, και ως κομματικοί οπαδοί αισθάνονται άβολα με αυτό το άμεσο και χωρίς τη κάλυψη της μάζας των συγκεντρώσεων τετ-α-τετ με τον αρχηγό τους.

Ο χρόνος και ο χώρος για ανάπτυξη της σκέψης και την επεξήγησή της είναι ασύμβατα με τη πραγματικότητα αυτής της κοινωνίας. Γι' αυτό και πάντα θα λατρεύουμε να ψηφίζουμε αυτούς που μας εξαθλιώνουν και πάντα λίγο πιο πριν θα χαρακτηρίζουμε βαρετό καθετί που θα απογυμνώνει αυτό που έχουμε απογίνει.