Σκέφτομαι τα πρόσφατα γεγονότα των Εξαρχείων και την κατάληψη της περιοχής από εκατοντάδες κρανοφόρους, γνωστούς αλλά -παρανόμως- άγνωστους αστυνομικούς. Παρακάμπτω το ότι κάποιος διέταξε τη παρουσία τους εκεί έχοντας συγκεκριμένες προθέσεις, το ότι οι ίδιοι παραμένουν απαίδευτοι και ανεκπαίδευτοι και το ότι αποτελούν το κατώτερο κρίκο μιας αλυσίδας με βεβαρυμένο ιστορικό και καταπιεσμένα ένστικτα. Θέλω να περιοριστώ στη δράση τους και στο τρόπο που επικοινωνούν αυτό που είναι με την υπόλοιπη κοινωνία.
Η προάσπιση της νομιμότητας έχει γι' αυτούς αντικατασταθεί από το αυτονόητο δικαίωμα του οπλισμένου, το "έτερο" είναι ποινικοποιημένο από μια ιδιότυπη αίσθηση δικαίου, και η νεολαία -η ίδια η πηγή στρατολόγησής τους- το βασικό πεδίο άσκησης της δικής τους δικαιοσύνης. Μόνο που δεν είναι εκεί για να διακρίνουν τον ένοχο απ' τον αθώο. Η αποστολή τους, δηλαδή η άνευ όρων και προϋποθέσεων καταστολή, μοιάζει και αυτή να είναι αλλοτριωμένη, σαν να μην έχουν και οι ίδιοι επαφή με αυτό το "ιερό" τους λειτούργημα. Η εξουσία τους ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο καθορισμένη, μα η ουσία αυτής τόσο ακαθόριστη. 
Αλλά γι' αυτούς, η διά του τρόμου επιβολή αυτής της ακαθόριστης εξουσίας μοιάζει να είναι η ουσία, το θεμέλιο όλης τους της ύπαρξης, το σημείο αναφοράς που παρέχει τον ύστατο νοηματικό τους ορίζοντα, κάτι για το οποίο αξίζει να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους. Αλλά, κατά ένα μαγικό τρόπο, το μόνο που υπάρχει πραγματικά δεν είναι η επιβολή, είναι μόνο αυτά τα άτομα και η δραστηριότητά τους.Και όπως θα έγραφε ο Λακάν, αυτό δεν είναι μια βαθιά αλήθεια με την οποία οφείλω να ταυτιστώ, αλλά μια αφόρητη αλήθεια με την οποία πρέπει να μάθω να ζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;