προς καθέναν που πιστεύει ότι τον ενδιαφέρει
Απόψε, που ψηφίζεται ο προϋπολογισμός του νέου έτους και που η κυβέρνηση αναζητεί στη πράξη ψήφο εμπιστοσύνης και απεγνωσμένα την ηθική νομιμοποίηση εντός του κοινοβουλίου (γιατί εκτός την έχει χάσει οριστικά), αν πραγματικά στόχευες στην ουσιαστική πάλη απέναντι στους δωσίλογους και στους καταστροφείς της συλλογικής αξιοπρέπειας και κοινωνικής δικαιοσύνης και δεν έπαιζες ακούσια το παιχνίδι τους, θα εμφανιζόσουν περισσότερο οργανωμένος/η και περισσότερο αποφασιστικός/ή.
Δε θα έκανες στάση εργασίας το μεσημέρι. Θα παρότρυνες τους εργαζόμενους να δουλέψουν κανονικά και θα καλούσες σε συγκέντρωση στις 22.00 το βράδυ στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή. Θα ανέστελλες προσωρινά την 24ωρη απεργία των μέσων μεταφοράς από το απόγευμα και μετά και θα επέτρεπες στο κόσμο να κινηθεί ελεύθερα προς τον στόχο του/σου.
Αν ήθελες πραγματικά να στεκόσουν στο ύψος των προσδοκιών θα οργάνωνες απόψε το βράδυ κατασκήνωση έξω από τη βουλή. Θα άφηνες επίμονα όλο το βράδυ τη καυτή ανάσα των εργαζομένων να τσουρουφλίσει το δέρμα αυτών που παράνομα αποφασίζουν το μέλλον όλων μας εκεί μέσα και δε θα έφευγες αν δεν γνώριζες πως έστω και με καθυστέρηση κάποιοι τους αποφάσισαν να σε ακούσουν και να σε σεβαστούν.
Αν όντως η πάλη αφορά την εργατική τάξη δε θα επέτρεπες σε κανέναν/καμία από τους τριακόσιους να φύγει από τη βουλή αν πρώτα δεν αποκτούσε το θάρρος να σταθεί όρθιος/α απέναντι στο λαό και να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του/της.
Καμιά απεργία, καμιά διαδήλωση και καμιά συγκέντρωση δε μπορεί να είναι συμβολική αυτές τις μέρες. Καθένας, εντός και εκτός κοινοβουλίου χρειάζεται ελεύθερα και αποφασιστικά να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Από τη πλευρά της εργατικής τάξης δε μπορώ να δω κάποια άλλη ανάληψη ευθύνης πέρα από την ουσιαστική, μαζική και συνεχής δράση, με περικύκλωση της βουλής και κατάληψη των χώρων έξω από αυτήν τις κρίσιμες μέρες ή νύχτες. Σαν την αποψινή. Είναι μόνο ή τώρα ή ποτέ!
