19.12.10

no tears for the creatures of the night

Η επιλεκτική προσωποποίηση στη θυματοποίηση που συντελείται μεθοδευμένα τις τελευταίες μέρες με αφορμή τον ξυλοδαρμό του βουλευτή Χατζηδάκη και η αντίστοιχη που επιχειρείται από τη δική μας πλευρά είναι δούρειος ίππος. 
Στη πολιτική μάχη που έχει ξεκινήσει ουσιαστικά και γενικευμένα στη χώρα, και στο στάδιο που βρίσκεται προς το παρόν όπου τα επιχειρήματα γράφονται στους δρόμους και διατηρούν τη πνιγηρή για όλους οσμή του καπνού και του τρόμου, η προσωποποίηση και η ανάδειξη εξατομικευμένων δραμάτων των εμπλεκομένων έχει τόση σημασία όσο και η επίπτωση μας πολιτικής πρωτοβουλίας του Αλέξη Τσίπρα: καμία. 
Θεωρώ μάλιστα πως έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Την ανάπτυξη συμπάθειας απέναντι στους δυνάστες αυτού του λαού, όπου μάλιστα η συμ-πάθεια μπορεί να απολαμβάνει εδώ και την κυριολεκτική της έννοια. Σε αυτή τη μάχη, που επί του παρόντος τους κανόνες των εντυπώσεων τους ορίζει η αντίπαλη πλευρά, η ανάπτυξη συμπάθειας είναι πάντα μονόπλευρη και συντελείται από τους απλούς ανθρώπους-τηλεθεατές όταν βρισκόμενοι μόνοι με τη συνείδησή τους εκτείθενται στις αλλεπάλληλες εικόνες ενός προσώπου βουτηγμένου στο αίμα και το τρόμο. Αντίθετα, για τους μαχόμενους για αξιοπρέπεια με τα ανοιγμένα κεφάλια δεν περισσεύει κανένας οίκτος, συμπάθεια ή συμπόνια. Οι μπάτσοι, οι δημοσιογράφοι και τα αφεντικά τους θα συνεχίσουν να τους συκοφαντούν και να τους βιάζουν μετατρέποντας σε θύτες τα πραγματικά θύματα. 
Παρεμπιπτόντως, ό,τι συνέβη στο βουλευτή Χατζηδάκη, φυσική και ψυχολογική βία δηλαδή από ανώνυμο όχλο, συμβαίνει επανειλημμένως σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, από την επώνυμη εξουσία και τους ένοπλους προστάτες της. Ο βουλευτής Χατζηδάκης εξαναγκάστηκε βίαια σε συμ-πάθεια. Σε βίαια συμ-μετοχή στον πόνο μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ας γνωρίζει πως χάρης και στη δική του δράση η κοινωνία βρίθει πολλών ακόμα ανεξερεύνητων συναισθημάτων -δυσάρεστων ως επί τω πλείστον. 
Είναι στρατηγικό σφάλμα να αναζητούμε δικαίωση-δικαιοσύνη-συμπάθεια από τους αντιπάλους με τη προβολή εικόνων σακατεμένων διαδηλωτών. Αυτό είναι μέρος του δικού τους οπλισμού. Η βία τους βρίσκεται ούτως ή άλλως ήδη μέσα στα σπίτια μας και δεν έχουμε παρά να στραφούμε μέσα μας για να νιώσουμε το θυμό και την αγανάκτηση που προκαλεί η ατιμώρητη άσκηση ωμότητας στο διπλανό μας. Δικά μας όπλα δε μπορεί παρά να είναι μόνο η ενότητα, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη και η πάντα ανίκητη κοινή λογική. 

3 σχόλια:

  1. Καλημέρα,
    αν και συμφωνώ με το πολιτικό πλαίσιο του κειμένου, και βέβαια το κλείσιμό του, νομίζω πως είναι λάθος πως το ξύλο του Χατζηδάκη τρόμαξε ή δημιούργησε συμπάθεια στο πρόσωπό του. Οι περισσότεροι από "τους απλούς ανθρώπους-τηλεθεατές" που ξέρω εκφράστηκαν με ευχαρίστηση καιικανοποίηση για το λιντσάρισμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σας φίλοι!

    Γιώργο, θεωρώ πως η όλη προπαγάνδα στηρίζεται στη θεμελίωση της άποψης πως αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι κοινωνικά και ηθικά καταδικαστέες. Και πως η μεμονωμένη έκφραση ευχαρίστησης του τηλεθεατή αποτελεί "αμαρτία". Και το κλειδί εδώ βέβαια είναι η προσωποποίηση του θύματος και το δάκτυλο- δείκτης που στοχεύει σε καθέναν μεμονωμένα καταλογίζοντας τωρινές και μελλοντικές ευθύνες

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis