Νιώθω μελαγχολικά σήμερα γιατί το τσιτσίρισμα και η τσίκνα φτάνει μέχρι εδώ πάνω, ή τουλάχιστο η ανάμνηση αυτών. Νοσταλγώ τους αγαπημένους φίλους και τη κατανυκτική τσιπουροποσία της βραδιάς μπρος στη παραγεμισμένη πιατέλα. Οι καλύτερες πολιτικές συζητήσεις γίνονται με γεμάτο στομάχι άλλωστε. Και επειδή δε μπορώ να το έχω, λέω απόψε να διασκεδάσω τούτη την απώλεια με ψυχανάλυση. Όχι ότι θα σκεφτώ και πολύ δηλαδή, απλά θα ξαναφέρω στο προσκήνιο μια παλιά σύντομη επετειακή ανάρτηση που αγαπήθηκε σα κολασμένη, με την ελπίδα ότι το κενό και στο φαντασιακό θα επουλωθεί σύντομα:
η Τσικνοπέμπτη ως τελικό στάδιο της ένταξης των αναπαραστάσεων στο δευτερογενές και άλλα απρόοπτα
Σύμφωνα με τον έλληνα ψυχαναλυτή Νίκο Νικολαΐδη, η σημασία του ψημένου φαγητού είναι πολλαπλή. Μεταξύ άλλων, διευκολύνει και προωθεί την απώθηση της ωμοφαγικής επιθυμίας που εμπεριέχεται την ευχαρίστηση του αίματος. Το τσίκνισμα του κρέατος συντελεί στην απομάκρυνση τόσο της ανθρωποφαγικής όσο και της θεοφαγικής φαντασίωσης. Το ψημένο, ως μέσο συντήρησης της τροφής, συμβάλει στην αναστολή των αντιδράσεων χωρίς μεσολάβηση σκέψεως και συντελεί στην εγκατάσταση της πρωκτικότητας και της αποταμίευσης. Από αρχαιοτάτων χρόνων, το τσίκνισμα καθόριζε και τη διάκριση μεταξύ ανθρώπων και θεών και την εγκατάσταση της μετουσίωσης: για τους θεούς η κνίσα, για τους ανθρώπους η σάρκα. Μέσω των θυσιών, του φόνου του ζώου δηλαδή, επιτρέπεται η διοχέτευση της επιθετικότητας με τρόπο συμβολικό .
Σε μια πιο ωμή ανάλυση βέβαια, όταν το παϊδάκι τσιτσιρίζει στη ψησταριά και η μπριζόλα αναστενάζει στη θέα του ουρανίσκου, η ακατάσχετη επιμονή στη ψυχαναλυτική θεώρηση της καύσης των κρεατικών μοιάζει με τη μελαγχολία του χορτοφάγου μπρος στη παλιοπαρέα το βράδυ της αθάνατης Τσικνοπέμπτης.
Πολλές θαυμαστές λεπτομέρειες για την αποστροφή της ωμοφαγίας και την ευχαρίστηση του αίματος ο αναγνώστης μπορεί να βρει -αλλά καλά καμουφλαρισμένες- στις Βάκχες του Ευρυπίδη.
πηγή έμπνευσης και ευχαρίστησης: Νίκος Νικολαΐδης (1994) Θεοφαγία: Πρωτογενής και μεταφορική στοματικότητα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
ΛΕΥΚΗ ΚΟΛΛΑ...SO WHAT?
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://anisixos.blogspot.com/2011/02/so-what.html
Λοιπόν, στη φωτιά μέσα από την πύλη του κάστρου έψηναν νοστιμότατη φασολάδα. Στις φωτιές της Καραβατιάς φάγαμε λουκουμάδες με σοκολάτα και μετά ψάχναμε wc. Στους δρόμους της πόλης αλώνιζε αυτή η εξαίσια κατασκευή
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://i253.photobucket.com/albums/hh65/77old/MA072979.jpg
Ένα άρωμα από την μέρα των αποκριών στη πόλη :)
η φανταστική φώτο μου θυμίζει που όταν ήμουν μικρός και ντυνόμουν "καρναβάλι" σήμαινε ότι φοράω ό,τι μου κατέβει και βγαίνω: Σ' ένα ντάτσουν που έχει χιονίσει μόνο στο καπώ, ο Άγιος Βασίλης έχει μόλις κάνει έρωτα με τη συνοδηγό του τη στιγμή που ο προσωπικός φρουρός του καντάφι σε στιγμιότυπο εισόδου ντιουκς πριν τη καταδίωξη χωρίς ντιουκς πασχίζει να στρίψει τσιγάρο πριν αναρωτηθεί ποιοι διάολο είναι εκείνοι που μοιάζουν με καλοθρεμμένοι καλικάντζαροι στη καρότσα που έχει σκεπαστεί με τη γαλάζια λινάτσα που ξέμεινε από το αυγουστιάτικο πανηγύρι με τα κλαρίνα μαζί με τον κονφερασιέ που τον είχε απαγάγει ο τοπικός εξωραϊστικός σύλλογος για να δώσει παριζιάνικο αέρα μπρος στη κοσμική βιτρίνα του αγγελίδη κάπου εκεί στην κοσμοπολίτικη ανεξαρτησίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήτι ωραίο! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή