Στην απόκοσμη θέα του νεκρού συνταγματάρχη στέκομαι για λίγο στη λέξη "νεκρού". Κρύβει μέσα της την ουδετερότητα του άψυχου προσωπείου του. Ο "νεκρός" είναι σαφώς προτιμητέος από το "δολοφονημένος". Και ο "νεκρός" πολύ πιο καλός απ' το "αυτόχειρ". Ο δολοφονημένος συνταγματάρχης θα ήταν μια κηλίδα στη νίκη της αστικής δημοκρατίας που ξέρει πώς να οργανώνει τη δίκαιη δίκη που δεν έγινε. Και ο αυτόχειρας συνταγματάρχης θα ήταν μια τελευταία νίκη ενός αιμοσταγή παρανοϊκού ναρκισσιστική που θα έβγαινε πανηγυρικά μέσα απ' τον υπόνομο. Ο -απλά- νεκρός συνταγματάρχης μας αφήνει με αναπάντητο το ερώτημα της ανεπεξέργαστης σχέσης ενός αμφίσημου νομάδα της σαχάρας και μιας ακόμα πιο αμφίσημης ολόκληρης δύσης.
