όταν τα ΜΑΤ δολοφονούν τον εαυτό τους (ή αλλιώς, για μια αντικειμενοτρόπο ΜΑΤαίωση σχέσεων)

Άντρας των ΜΑΤ διάβασα πρόσφατα ότι αυτοκτόνησε, εντός των εγκαταστάσεων της υπηρεσίας του στη Θεσσαλονίκη. Είναι μια είδηση πολύ θλιβερή αν και αντιλαμβάνομαι ότι η συμπάθειά μου μπορεί να είναι και μια συνήθης άμυνα με την οποία η ανομολόγητη παρορμητική σκέψη (ή επιθυμία) μεταβλήθηκε σε αντιδιαμετρικό χαρακτηρολογικό γνώρισμα ή -σε μια επίδειξη κοινωνικής ωριμότητας- να μεταμορφώθηκε σε μια ανθρωπιστικά αποδεκτή στάση. Όπως και να είναι, ο άντρας αυτός, στέλεχος μιας ομάδας από κτήνη που δουλειά τους είναι να ξυλοκοπούν, να δηλητηριάζουν και να ενοχοποιούν ανθρώπους και που το κάνουν επιδεικνύοντας τον σαδισμό τους ως εργαλείο και ως κατάκτηση μαζί, στράφηκε προς τον εαυτό του αυτή τη φορά, ασκώντας πάνω του ίσως την πιο απόλυτη μορφή ατομικής βίας. 

Στον άνδρα των ΜΑΤ η φονική παρόρμηση κατά κανόνα παροχετεύεται σε ένα εξωτερικευμένο αντικείμενο -τον άνθρωπο- με την άδεια του νόμου και κατόπιν εντολών, και η κοινωνία το νιώθει πλέον αυτό ανοιχτά και αδιάκριτα. Στον συγκεκριμένο συνέβη η εκπεφρασμένη σαδιστικότητά του να θυματοποίησε τον ίδιο του τον εαυτό, εγκαταλείποντας (μόνιμα στη δική του περίπτωση) την αντικειμενοτρόπο σχέση του με τα βασανισμένα θύματά του. Όποια και να ήταν τα κίνητρα του αυτόχειρα δε μπορώ να μη συσχετίσω αυτή τη τραγική κίνηση με την εξαιρετικά στρεσογόνο διαδικασία του να είναι υποχρεωμένος να ανταπεξέλθει στην "υπερκόπωση", την "υπερένταση" και τις "απαιτήσεις" του επαγγέλματος αυτούς τους τελευταίους μήνες της ατελείωτης κοινωνικής έντασης, στρες που δεν ήταν προφανώς η αιτία αλλά τη πυροδότησε. Η κοινωνία εναντίον της οποίας στρέφεται ο άντρας των ΜΑΤ δεν μπόρεσε να παίξει αρκετά το ρόλο της ως διωκτικό αντικείμενο, ώστε αυτό να εσωτερικοποιήθηκε ξανά μετατρέποντας τον άντρα αυτό από εξωτερικό σε "εσωτερικό" εκτελεστή όπως θα έλεγε και ο Asch δίνοντας μια απάντηση στην κλασικά αμφιθυμική στάση απέναντι στον θάνατο που χαρακτηρίζει το "λειτούργημά" τους. 

Ήταν δυνατό να είχε προβλεφθεί αυτή η τραγική αυτοκτονία αν ο άνθρωπος αυτός είχε ειδωθεί κάτω από τους ευρέως γνωστούς πλέον παράγοντες κινδύνου: δημογραφικά και μόνο ο άντρας των ΜΑΤ είναι πιθανότατα μόνος στη ζωή, βίαιος και ίσως με χαρακτηριστικά διαταραχής προσωπικότητας, και με μια πιθανή χρήση/κατάχρηση αλκοόλ ή άλλων ουσιών, ενώ βρίσκεται και σε μια κλασσική ηλικία αυτοκτονίας. Το "λειτούργημά" του, η ίδια του η καθημερινότητα χαρακτηρίζεται από ακραίο στρες, συνεχής εναλλαγή θυμού-κατάθλιψης, αδυναμία συγκέντρωσης, αϋπνία, εξαντλητικά ωράρια, κρίσεις πανικού, απόλυτη ματαιότητα όσον αφορά τις προσδοκίες απ' τη ζωή, όλα τους παράγοντες που φέρνουν την αυτοκτονία πιο κοντά. Και οπωσδήποτε και αυτή η εύκολη πρόσβαση σε όπλο. 

Ανατριχιάζω στη ιδέα, του ότι αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη μια διμοιρία ΜΑΤ, μια διμοιρία οπλισμένων, βίαιων, διαταραγμένων ίσως στη προσωπικότητα, ματαιωμένων, άυπνων, αποπροσανατολισμένων, πανικοβλημένων, μόνων στη ζωή νεαρών αντρών που επιπροσθέτως σαν ομάδα έχουν δεχτεί και την ασύλληπτη βία του να χάσουν με αυτό το τρόπο ένα μέλος τους. Η εμπειρία αυτή θα τους κάνει και ψυχολογικά ανεξέλεγκτους. 

Θεωρώ συνεπώς ότι αυτό το περιστατικό από μια οπτική είναι εξίσου σοβαρό με την αψυχολόγητη και σκοτεινή εξωτερικοποίηση του διωκτικού αντικειμένου που πραγματοποίησε το 2008 το κτήνος ο κορκονέας. Θεωρώ επίσης, και τελειώνω έτσι απότομα αυτή τη συλλογή σκέψεων, ότι τα ΜΑΤ είναι γεμάτα από άντρες-απασφαλισμένες βόμβες που είναι θέμα συγκυρίας το αν θα επιλέξουν εσωτερικοποίηση του διωκτικού τους αντικειμένου όπως ο συνάδελφός τους ή αν απλά θα δολοφονήσουν κάποιον άνθρωπο, ύστερα από σκέψη, με πρόθεση και σενάριο.