ασφυξία

Οι διαβόητοι τετρακόσιες χιλιάδες Έλληνες σφιχταγκαλιάζουν επίσημα από σήμερα το φασισμό.

Μπορώ πια να αποδεχτώ αυτή την ομολογία χωρίς να ανησυχώ πως αδικώ αυτό το μέρος της κοινωνίας. Γιατί αυτοί που δεν ήξεραν την 6η του Μάη, έμαθαν. Και το αποδέχτηκαν στηρίζοντάς το και πάλι, κερδίζοντας επάξια τον βρωμερό τίτλο του χρυσαυγίτη. 

Δεν είναι πια μια εγκληματική συμμορία οι χρυσαυγίτες, με μικρούς πυρήνες δράσης, πρόθυμους μπάτσους και μπράβους της νύχτας. Είναι ένας στρατός πολλαπλών χιλιάδων. Γιατί κάθε ένας από αυτούς που τους ξαναψήφισαν, από ψηφοφόρος, από πολίτης, από μέλος της κοινωνίας, έγινε χρυσαυγίτης. 

Κανένας από αυτούς τους τετρακόσιους χιλιάδες δε μετέχει της θλίψης μου. Δεν έχει το σεβασμό μου. 

Αυτοί θα είναι οι νέοι εχθροί στο αγώνα για αξιοπρέπεια. Και θα έρχονται από τα κάτω. Από κει όπου θα έπρεπε μόνο να καταφτάνουν οι σύμμαχοι. 

Δε ξέρω αν μπορείς να νιώσεις από τώρα τη σύνθλιψη. 

μια ψυχολογική ερμηνεία της αντίδρασης Κασιδιάρη

Τίποτα δεν είδαμε από τον Κασιδιάρη που δε γνωρίζαμε ή δε περιμέναμε. Η δράση του, η σκέψη του και ο χαρακτήρας του χαρακτηρίζεται από βαθιά αντικοινωνικά χαρακτηριστικά και η διαβόητη τηλεοπτική του εμφάνιση ανέδειξε περίλαμπρα στην ολότητά της μια χαρακτηριστικά διαταραγμένη προσωπικότητα. Ο Κασιδιάρης κατέδειξε μια φτωχή αντίληψη της προσωπικής ευθύνης, πλήρη απαξίωση των κοινωνικών κανόνων και νορμών, ανύπαρκτη ανοχή στην προσωπική δυσαρέσκεια και εξαιρετικά χαμηλή ουδό έκφρασης οργής και βίας. Επιπλέον αυτός και οι όμοιοι του αδυνατούν να αντιληφθούν την έννοια του οίκτου, των τύψεων ή του "σωφρονισμού" από μια τιμωρία, και οπωσδήποτε η αποδεδειγμένα αντικοινωνική δράση του χαρακτηρίζεται διαχρονικά από παντελή έλλειψη εμ-πάθειας και ενσυναίσθησης απέναντι στο άλλο και ειδικά στο Έτερο, το Ξένο. 

Κάποτε η συμπεριφορά αυτή ονομαζόταν "ψυχοπαθητικότητα, psychopathy ή sociopathy", οι όροι αυτός όμως έχουν εγκαταλειφθεί. Συνήθως άνθρωποι με τέτοια προσωπικότητα καταλήγουν σε σωφρονιστικά ή άλλα ιδρύματα. Το 40% των κρατούμενων στις αγγλικές φυλακές φέρει στοιχεία τέτοιου είδους προσωπικότητας. Απροσδιόριστο είναι το ποσοστό της στους bankers του λονδρέζικου City ή στους δεσμοφύλακες των φυλακών. (Να θυμίσω μια άλλη χαρακτηριστική περσόνα με παρόμοια δομή προσωπικότητας που επίσης είχε σοκάρει την ελληνική κοινωνία, τον Πάσαρη).

Αυτό που όμως, πέρα από το προφανές του παλιοχαρακτήρα του Κασιδιάρη, τσακίζει κόκαλα σε αυτόν και στους υπόλοιπους νεοναζί συμμορίτες της χρυσής αυγής (καθώς και σε άλλα ακροδεξιά παλιοτόμαρα, αναβαπτυσμένα τώρα στη κολυμπήθρα του αστισμού) είναι το ιδιαίτερα κοινό ψυχολογικό φαινόμενο που ονομάζεται Cognitive dissonance. Σύμφωνα με αυτό το άτομο αισθάνεται μια πραγματική ψυχική δυσανεξία στο να συντηρεί ταυτόχρονα δύο αντικρουόμενες γνωσίες (αξίες, ιδέες, πεποιθήσεις) ή συναισθηματικές αντιδράσεις. Για παράδειγμα, ο Κασιδιάρης να μισεί παράφορα τους αριστερούς και να καλείται να συζητήσει μαζί τους στη τηλεόραση ή -άλλο παράδειγμα- ο Κασιδιάρης με γραβάτα τη στιγμή που ο Κασιδιάρης αγαπά τον εαυτό του με το μπλουζάκι με τα ναζιστικά σύμβολα. Ο Κασιδιάρης και στα δυο αυτά παραδείγματα δίχως αμφιβολία θα ασφυκτιά. Πώς εξομαλύνει λοιπόν τούτη τη δυσανεξία; Με το να χρησιμοποιεί την ανώριμη εκλογίκευση όταν αναγκαστικά θα κληθεί να υποκύψει στη μία από τις δύο γνωσίες: Ο Κασιδιάρης θα διακηρύξει το μίσος του για την αριστερά και θα γρονθοκοπήσει τη Κανέλη. Η ανώριμη εκλογίκευση έγκειται στο ότι, ενώ όλοι αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό νόημα της πράξης του, ο ίδιος τη θεωρεί ως μια πραγματική γροθιά στο κατεστημένο με το βραχύχρονο όφελος της παροδικής υποστήριξης από μερικούς ακόμα καθυστερημένους. Μια ακόμα ανώριμη εκλογίκευση που ενδεχομένως να προκύψει θα είναι και η αυτοανάδειξή του σε "μάρτυρα του καθεστώτος" όταν η αστυνομία θα τον συλλάβει, κάνοντας τη καρδιά της πέτρα. 

Ό,τι συμβαίνει στο Κασιδιάρη είναι παραπλήσιο με αυτό που λαϊκά κάποιοι θα λέγανε "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δε την αφήνει" το οποίο ανώριμα θα εκλογικευτεί με το "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια". 

ΩΣΤΟΣΟ

Κάθε απόπειρα ψυχιατρικοποίησης αυτού του διαταραγμένου νεοναζί είναι παγίδα. Του προσκολλά μια διάγνωση και του αποστερεί την προσωπική ευθύνη. Η αντικοινωνική του προσωπικότητα δεν είναι διάγνωση και δεν είναι αρρώστια. Ο Κασιδιάρης έχει πλήρη επίγνωση του ποιος είναι και ποιο ρόλο αναλαμβάνει, και φέρει την απόλυτη προσωπική ευθύνη γι' αυτό. Και σαν καλός χρυσαυγίτης που του φόρεσαν γραβάτα θα είναι καταδικασμένος στη cognitive dissonance. Η ιδεολογία του δεν είναι αρρώστια, όσο αρρωστημένη και αν είναι. Ο Κασιδιάρης είναι ένας Έλληνας Μπρέιβικ που δεν έχει ακόμα δολοφονήσει μαζικά. Ακόμα και αν του φορτώσουν μια νόσο, αυτός θα την αποτινάξει. 

Και για όσους ενδιαφέρονται, μια παλιότερη ψυχαναλυτική ερμηνεία από αυτό το μπλογκ του ελληνικού χρυσαυγίτικου μίσους απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Εδώ: για έναν απελευθερωμένο ακροδεξιό σαδομαζοχισμό

τοτέμ και ταμπού

Το Τοτέμ 

 

(ποιος απ' τους δυο;)

Το ταμπού

 Θα μπορούσε μια οικειοθελής έξοδος απ' το ευρώ, για κάποια χρόνια, συμφωνημένη και οργανωμένη αμφοτερόπλευρα, χωρίς αιφνιδιασμούς ή πισώπλατα μαχαιρώματα, με τη κοινωνία πληροφορημένη και με σχέδιο προστασίας της συντονισμένο, δουλεμένο και προετοιμαζόμενο για ένα διάστημα, να ήταν μια κάποια λύση που θα έλεγε και ο Αναγνωστάκης και μαζί μια σταγόνα αξιοπρέπειας για τη κοινωνία που βουλιάζει στο τρόμο, το μίσος και την ανυποληψία.  

Πολιτικοί, νομπελίστες, οικονομολόγοι, αναλυτές, χρηματιστές, τραπεζίτες, αναρχικοί, κομμουνιστές, πράσινοι, αγανακτισμένοι, χριστιανοί, γέροι, παιδιά, εγώ, ακόμα και οι γνωστοί άγνωστοι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων θεωρούν πως υπάρχει μια εξαιρετική πιθανότητα να φύγει το ευρώ απ' την Ελλάδα. Για όσους, δε, ζουν εκτός Ελλάδας αυτό τείνει να θεωρείται ως και βεβαιότητα. Ωστόσο, εντός της ελληνικής επικράτειας, λες και τα ελληνικά γεωγραφικά σύνορα αλλοιώνουν κάπως τη νοητική διαύγεια, τούτο το ενδεχόμενο συζητείται μόνο στο πλαίσιο της μετά βεβαιότητος απόρριψής του. Η πεποίθηση της παραμονής είναι τόσο ισχυρή που κανείς δε βλέπει το λόγο να προετοιμάσει τη κοινωνία για τη μη παραμονή. Η βεβαιότητα στο δημόσιο διάλογο είναι τόσο ακλόνητη σαν η συνεπαγωγή ευρώ => Έλληνας να αποτελεί φυσικό νόμο. Τι και αν η παγκόσμια οικονομία και κάθε μια εθνική οικονομία ξεχωριστά προετοιμάζεται γ' αυτό, τι και αν κάθε οργανισμός, από τη παγκόσμια τράπεζα μέχρι το περίπτερο στη γωνία καταστρώνει ένα πλάνο έκτακτης ανάγκης, εμείς δε χρειάζεται καν να ανοίξουμε το θέμα γιατί για μας τέτοιο θέμα δεν υπάρχει. Ούτε καν ως θέμα ψιλοκουβέντας, πόσο μάλλον ως ζήτημα χάραξης πολιτικής. Το κόμμα του Σαμαρά, του Ψωμιάδη και του Βελόπουλου καθησυχάζει τους Έλληνες λόγω αυτής της νομοτελειακής, σχεδόν μεταφυσικής συσχέτισης του ευρώ με την ελληνική δεξιά (ψήφο στη νδ = παραμονή στο ευρώ, έτσι ρε μαλάκα, γιατί το λέει ο Σαμαράς) και βέβαια χάρη στη παναγία -παρόλο που την υπεραγία χρήση της τη διεκδικεί και ο Καμμένος. Ο Σύριζα από την άλλη διαβεβαιώνει τους Έλληνες, του διαβεβαιώνει, τους διαβεβαιώνει, τους διαβεβαιώνει όποτε δε χρειάζεται να μιλήσουμε άλλο γι' αυτό.

Τα μηνύματα που δέχονται οι Έλληνες όμως είναι τόσο αντιφατικά ώστε δικαίως οι περισσότεροι από αυτούς έχουν υποκύψει στη παράνοια. Είμαστε που είμαστε ένας λαός χωρίς παιδεία, χωρίς διαφοροδιακριτική ικανότητα, χωρίς διάθεση και ικανότητα αυτοκριτικής, χωρίς αυτή την εγγενή ανάγκη να αλλάζουμε, έχουμε γίνει που έχουμε γίνει θύματα συντεταγμένης τρομοκρατίας και συνεχούς παραπληροφόρησης από τους χρόνιους σωτήρες και τους ξεπουλημένους δημοσιογράφους αντίστοιχα, δεχόμαστε τώρα και τούτη τη σφοδρή επίθεση αμφισημίας, ε, είναι τόσο αναμενόμενο να καταλήγει τούτος ο λαός στις αγκάλες ενός οργανωμένου παρανοϊκού παραληρήματος, με βάθος, έκταση και περιεχόμενο. Και καθετί πια, μια δήλωση ενός πολιτικού αξιωματούχου, το πονηρό γέλιο ενός τροϊκανού αντιπροσώπου, το στενογραφικό σημείωμα ενός ξένου δημοσιογράφου, το θορυβώδες εξώφυλλο ενός περιοδικού, η υποσημείωση στις ροζ σελίδες μια εφημερίδας, μέχρι και η δοκιμή λειτουργίας ενός μηχανήματος αυτόματης ανάληψης να αποτελεί την απόδειξη αυτού του συνωμοτικού παιχνιδιού εναντίον ενός σπουδαίου λαού, το κομμάτι που έλειπε στη θεωρία της συρρίκνωσης του έθνους, της εξαφάνισης του ελληνισμού. 

Και μένει έτσι τούτος ο πραγματικά παρηκμασμένος λαός μόνος, αστήρικτος, μετέωρος, απροστάτευτος στο έλεος της βεβαιότητας, του απόλυτου, της άρνησης, της παράνοιας. Να πέσει από τα σύννεφα και πάλι αν ...