τοτέμ και ταμπού

Το Τοτέμ 

 

(ποιος απ' τους δυο;)

Το ταμπού

 Θα μπορούσε μια οικειοθελής έξοδος απ' το ευρώ, για κάποια χρόνια, συμφωνημένη και οργανωμένη αμφοτερόπλευρα, χωρίς αιφνιδιασμούς ή πισώπλατα μαχαιρώματα, με τη κοινωνία πληροφορημένη και με σχέδιο προστασίας της συντονισμένο, δουλεμένο και προετοιμαζόμενο για ένα διάστημα, να ήταν μια κάποια λύση που θα έλεγε και ο Αναγνωστάκης και μαζί μια σταγόνα αξιοπρέπειας για τη κοινωνία που βουλιάζει στο τρόμο, το μίσος και την ανυποληψία.  

Πολιτικοί, νομπελίστες, οικονομολόγοι, αναλυτές, χρηματιστές, τραπεζίτες, αναρχικοί, κομμουνιστές, πράσινοι, αγανακτισμένοι, χριστιανοί, γέροι, παιδιά, εγώ, ακόμα και οι γνωστοί άγνωστοι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων θεωρούν πως υπάρχει μια εξαιρετική πιθανότητα να φύγει το ευρώ απ' την Ελλάδα. Για όσους, δε, ζουν εκτός Ελλάδας αυτό τείνει να θεωρείται ως και βεβαιότητα. Ωστόσο, εντός της ελληνικής επικράτειας, λες και τα ελληνικά γεωγραφικά σύνορα αλλοιώνουν κάπως τη νοητική διαύγεια, τούτο το ενδεχόμενο συζητείται μόνο στο πλαίσιο της μετά βεβαιότητος απόρριψής του. Η πεποίθηση της παραμονής είναι τόσο ισχυρή που κανείς δε βλέπει το λόγο να προετοιμάσει τη κοινωνία για τη μη παραμονή. Η βεβαιότητα στο δημόσιο διάλογο είναι τόσο ακλόνητη σαν η συνεπαγωγή ευρώ => Έλληνας να αποτελεί φυσικό νόμο. Τι και αν η παγκόσμια οικονομία και κάθε μια εθνική οικονομία ξεχωριστά προετοιμάζεται γ' αυτό, τι και αν κάθε οργανισμός, από τη παγκόσμια τράπεζα μέχρι το περίπτερο στη γωνία καταστρώνει ένα πλάνο έκτακτης ανάγκης, εμείς δε χρειάζεται καν να ανοίξουμε το θέμα γιατί για μας τέτοιο θέμα δεν υπάρχει. Ούτε καν ως θέμα ψιλοκουβέντας, πόσο μάλλον ως ζήτημα χάραξης πολιτικής. Το κόμμα του Σαμαρά, του Ψωμιάδη και του Βελόπουλου καθησυχάζει τους Έλληνες λόγω αυτής της νομοτελειακής, σχεδόν μεταφυσικής συσχέτισης του ευρώ με την ελληνική δεξιά (ψήφο στη νδ = παραμονή στο ευρώ, έτσι ρε μαλάκα, γιατί το λέει ο Σαμαράς) και βέβαια χάρη στη παναγία -παρόλο που την υπεραγία χρήση της τη διεκδικεί και ο Καμμένος. Ο Σύριζα από την άλλη διαβεβαιώνει τους Έλληνες, του διαβεβαιώνει, τους διαβεβαιώνει, τους διαβεβαιώνει όποτε δε χρειάζεται να μιλήσουμε άλλο γι' αυτό.

Τα μηνύματα που δέχονται οι Έλληνες όμως είναι τόσο αντιφατικά ώστε δικαίως οι περισσότεροι από αυτούς έχουν υποκύψει στη παράνοια. Είμαστε που είμαστε ένας λαός χωρίς παιδεία, χωρίς διαφοροδιακριτική ικανότητα, χωρίς διάθεση και ικανότητα αυτοκριτικής, χωρίς αυτή την εγγενή ανάγκη να αλλάζουμε, έχουμε γίνει που έχουμε γίνει θύματα συντεταγμένης τρομοκρατίας και συνεχούς παραπληροφόρησης από τους χρόνιους σωτήρες και τους ξεπουλημένους δημοσιογράφους αντίστοιχα, δεχόμαστε τώρα και τούτη τη σφοδρή επίθεση αμφισημίας, ε, είναι τόσο αναμενόμενο να καταλήγει τούτος ο λαός στις αγκάλες ενός οργανωμένου παρανοϊκού παραληρήματος, με βάθος, έκταση και περιεχόμενο. Και καθετί πια, μια δήλωση ενός πολιτικού αξιωματούχου, το πονηρό γέλιο ενός τροϊκανού αντιπροσώπου, το στενογραφικό σημείωμα ενός ξένου δημοσιογράφου, το θορυβώδες εξώφυλλο ενός περιοδικού, η υποσημείωση στις ροζ σελίδες μια εφημερίδας, μέχρι και η δοκιμή λειτουργίας ενός μηχανήματος αυτόματης ανάληψης να αποτελεί την απόδειξη αυτού του συνωμοτικού παιχνιδιού εναντίον ενός σπουδαίου λαού, το κομμάτι που έλειπε στη θεωρία της συρρίκνωσης του έθνους, της εξαφάνισης του ελληνισμού. 

Και μένει έτσι τούτος ο πραγματικά παρηκμασμένος λαός μόνος, αστήρικτος, μετέωρος, απροστάτευτος στο έλεος της βεβαιότητας, του απόλυτου, της άρνησης, της παράνοιας. Να πέσει από τα σύννεφα και πάλι αν ...