la rumba de barcelona

Βαρκελώνη σε 30 ώρες και 20 πυκνογραμμένες σελίδες του ταξιδιωτικού μου moleskine, τι να αφήσω απ' έξω και τι απ' όλα να γράψω;

"...Τετάρτη 21 Γενάρη, ώρα 14:30: ...η πλάσα Reial έλιωνε από τα χάδια των Αλκυωνίδων και ο λαμπερός μεσογειακός ήλιος, που επέμενε λες και μου χρώσταγε, έφερνε στο φως τη σκοτεινή πλευρά αυτής της πλατείας: ανυπόμονοι εξαρτημένοι που περίμεναν ντίλερ, ζητιάνοι με αξιοθαύμαστες επιδόσεις υποτακτικότητας και υπέρμετρη αναξιοπάθεια, άστεγοι ξενύχτηδες, ψυχικά ασθενείς χωρίς αγωγή και επανένταξη, όλοι αυτοί οι φτωχοδιάβολοι, που μοιάζουν απαραίτητοι για να διατηρήσουμε όλοι οι υπόλοιποι τα κεκτημένα μας, ένα πλανόδιο τσίρκο που χθες αργα έδινε τη παράστασή του στα σκοτεινά καντούνια της Ραβάλ και σήμερα μαζεμένο ξανά μπροστά μου στο κέντρο του Barrio Gottico. Με αυξημένα τα επίπεδα γλυκόζης, λίπους, καφεϊνης, μελανίνης και ενδορφίνης (προσωπικός μου ντίλερ ο καφές, το τσορίσο και ο ήλιος) αποφάσισα να κλείσω τη σύντομη παραμονή μου στη Βαρκελώνη με ένα νεωτερίστικο περίπατο για ένα τελευταίο άρωμα μοντερνισμού που σα πρωτοποριακό νέφος περιβάλλει όλη τη πόλη.

Ξεκίνησα από το Pato Loco, ένα καφενείο στη γωνία DiPutacio και Aribau για μια εικόνα της Βαρκελώνης που δεν έχει αλλάξει (λένε) εδώ και ένα αιώνα. Εκεί το μάτι μου παλινδρόμησε ανάμεσα σε μερικές όμορφες καταλανές που επίναν καφέ solas και τον Donald Duck που για κάποιο περίεργο λόγο κοσμούσε την επιγραφή του καφενείου. Από πότε ο συμπαθής μου πάπιος έγινε μπροστάρης στο μοντερνισμό; αναρωτήθηκα, χωρίς να δώσω περισσότερη σημασία σε αυτή τη περιττή ρητορεία.

Διασχίζοντας τη DiPutacio αποφάσισα να περιπλανηθώ για λίγο στους κήπους του πανεπιστημίου. Οι συνειρμοί μου προς τα αντίστοιχα ελληνικά ιδρύματα λίγο έλεiψαν να με οδηγήσουν στη θλίψη, αλλά μια όμορφη περαστική μου χαμογέλασε και τότε κατάλαβα πως αφού τα κατάφερε η Βαρκελώνη, τα κουρέλια κρατούν ακόμα τη γαϊδουροφωνάρα τους. Τους κήπους τους βρήκα κλειστούς και έμεινα απ' έξω. Αλλά και οι δυο επόμενες μοντερνίστικες προτάσεις ούτε που βρέθηκαν μπροστά μου, προφανώς λόγω μιας ακατανόητης δυσκολίας να τους εντοπίσω στο χάρτη. Περίεργο, λίγο πιο πριν αναλογιζόμουν την έμφυτη ικανότητά μου να προσανατολίζομαι εύκολα στις πόλεις αλλά όταν έφτασα στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησα, αποφάσισα να αναθεωρήσω. Έτσι έμεινα με τη περιέργεια για τη gran via και το Palace Barcelona hotel και το επονομαζόμενο και ποίημα της καταλανικής αρ νουβώ Κάζα Καλβέτ, δια χειρός Γκαουντί. Είδα και απόειδα με τον κρυμμένο μοντερνισμό, αλλά ούτε και το Μανζάνα ντε λα Ντισκόρντια είδα, ούτε το μουσείο των αρωμάτων ούτε και την υπόλοιπη τριάδα της "παραφωνίας"! Τουλάχιστο, γνώριζα πως η πορεία μου προς τα άλλα δυο αριστουργήματά του ήταν βέβαιη γιατί άλλωστε 26 ώρες τώρα σε αυτή τη πόλη, όλοι οι δρόμοι με οδηγούσαν εκεί.

Η μοντερνίστικη αποτυχία μου να επιταχύνω με προβλημάτισε, Ίσως έπρεπε να είχα καθίσει με τον Ντόναλντ, σκέφτηκα, να δω παππούδες να παίζουν σκάκι ή να αφεθώ στην απόρριψη του φλερτ μου από καμιά καταλανή με αυτό το μαγευτικό τρόπο που έχουν να απορρίπτουν: μελαχροινές, με λεπτά σώματα και μακρά άκρα, χαλαρές και με στυλ (παρά τη κακόγουστη αυτοκρατορία των Ζάρα και των λοιπων υποπροϊόντων κομψότητας που εξάγει η πατρίδα τους), σε κοιτούν όταν μιλάς και νιώθεις σαν να εξερευνούν το στόμα σου, σαν να σε προκαλούν να παρατηρήσεις το χαμόγελο της κατάφασης που κρύβουν επίμονα κάτω από τις μύτες των γυαλιών τους και όταν τελικά σου κοπεί η ανάσα, κάνουν μια τελευταία ρουφηξιά και απομακρύνονται αδιάφορα. Τέλος πάντων...

Συνεχίζοντας τον περίπατο συνέλαβα το μυαλό μου να έχει κολλήσει στην από αιώνα πρωτοποριακή αστικοποίηση αυτής της πόλης. Στοχαζόμουν με τα μάτια υψωμένα προς τους πρώτους ορόφους των κτιρίων για το πάθος των κατοίκων της για το ντιζάιν. 3 λέξεις έσπερναν μέσα μου δαιμόνια: μοντερνισμός, μοντερνισμός, μοντερνισμός. Η τόλμη της μετατροπής της φαντασίας σε δημιουργία και της δημιουργικότητας σε ομορφιά είναι διάχυτη και οι κάτοικοι δείχνουν να το απολαμβάνουν κατακλύζοντας τους δημόσιους χώρους.

Τελικά έφτασα, ξανά, στο Passeig de Gracia (εκεί που τη προηγούμενη νύχτα κάναμε τα εγκαίνια του Stahti kai Burberry Barcelona- δες παρακάτω). Η πολυτέλεια των ισογείων των κτιρίων που οφειλόταν στα καταστήματα γνωστών εταιριών με άφηνε και πάλι αδιάφορο, μέχρι που τελικά ξεπετάχτηκε παιχνιδιάρικα μπροστά μου η κάσα Μπατλιό. Ο Γκαουντί είχε πεισμώσει που άλλοι αρχιτέκτονες γοήτευαν τη μεγαλοαστική τάξη της Βαρκελώνης με τα κατά παραγγελία κομψοτεχνήματα που ονόμαζαν κτίρια και τρόχισε για τα καλά τη φαντασία του με αυτή τη πολυκατοικία.

Αλλά υπήρχε κάτι λίγο πιο πάνω που ήταν για τον εθισμένο στο μοντερνισμό ό,τι και το λουκάνικο σε ένα πεινασμένο σκυλί: Λα Πεδρέρα! Αυτό το σουρεαλιστικό αριστούργημα που μοιάζει με χάρτινο σκηνικό σε φουτουριστική ταινία του ύστερου εξπρεσιονισμού (παραλληρώ) και κάνει όλα τα διπλανά κτίρια να μοιάζουν με γελοίες σοβαροφανείς εκφράσεις της μεγαλοαστικής τους αυστηρότητας. Μπήκα μέσα αφηνιασμένος θέλοντας να αγγίξω, να μυρίσω, να νιώσω και τη παραμικρή λεπτομέρεια! Βγήκα θαμπωμένος και έκατσα σε ένα παγκάκι στη νησίδα στη μέση της λεωφόρου, μόνο και μόνο για να ανακαλύψω ένα ακόμα μικρό διαμάντι φαντασίας και δημιουργικότητας αυτής της πόλης: μαρμάρινο παγκάκι με γρανιτένια επένδυση προς τα πάνω που κορυφώνεται σε ένα πρωτοποριακό αρ νουβώ φανοστάτη.

Ώρα18:00, δε προλαβαίνω, πρέπει να παρακάμψω τον υπόλοιπο περίπατο αν θέλω να ξαναδώ τη Famiglia Sagrada και ταυτόχρονα να προλάβω τη πτήση. Οι 30 ώρες λιγοστεύουν απειλητικά... Το μετρό, το αγαπημένο μετρό της Βαρκελώνης, με απογοητεύει. Η είσοδος προς τη μπλε γραμμη στον σταθμό Diagonal είναι κλειστή για τεχνικούς λόγους, πρέπει να κατέβω με τη πράσινη και να αλλάξω με τη μωβ, όχι δε προλαβαίνω, πάει η Σαγράδα, πάλι καλά που πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ μαζί της, αλλά δε θα τη δω στο φως της μέρας.... Δε πειράζει, άλλωστε στην επιστροφή μου στη Βαρκελώνη θα έχει προσθέσει μερικά ακόμα στοιχεία της απόκοσμης τελειότητάς της (100 χρόνια και ακόμα να ολοκληρωθεί!!), 3 ολόκληρες γενιές αυτής της πόλης δεν έζησαν για να τη δουν ολοκληρωμένη, ας μη παραπονιέμαι... Προσπαθώντας να ανακαλέσω τη συνομιλία μου με το κτίριο αυτό τη προηγούμενη νύχτα θυμήθηκα πως δίπλα σε κάθε αρχιτεκτονικό αριστούργημα αυτής της πόλης παρασιτούσε και ένα McDonald's. Αν είναι έτσι, 1000 φορές ο Ντόναλτ του Pato Loco και σαν αστραπή τότε ένας κακόγουστος συνειρμός με έκανε να ανατριχιάσω: αν κάποιος εξυπνάκιας αμερικάνος μηχανικός υπέκλεβε τα σχέδια της Famiglia Sagrada θα την είχε έτοιμη σε 3-4 χρονάκια εκεί στην έρημο του Λας Βέγκας και θα την πουλούσε για ξενοδοχείο πρώτο πράμα! Μα τι συμβαίνει; τι σκέφτομαι; είναι που πρέπει να βιαστώ, αλλά και πάλι αν δε βιαστώ θα μείνω εδώ...

Τρέχοντας προς τον Εστασιόν Νόρντε αναρωτήθηκα φοβισμένα αν έπρεπε να είχα εντάξει σε αυτόν το μοντερνίστικο περίπατο τον πραγματικό ναό αυτής της πόλης, το γήπεδο της Μπαρτσελόνα, όμως δεν ήταν και τόσο μοντερνίστικος, σκέφτηκα καθώς έπαιρνα τις τελευταίες βαθιές ανάσας βαρκελωνέζικου αέρα, και από την άλλη έπρεπε να παραδεχτώ φωναχτά ότι η αρχιτεκ....."

γόνιμο σπέρμα

Ο διάλογος δικαιώνεται

καθώς ο γόνιμος υπουργός

με τη φαντασιακή εκσπερμάτωση του νάρκισσου

γεμίζει τη τσέπη τ' αγρότη με το καυτό του σπέρμα

Ας βιαστεί τώρα να ποτίσει τη γη

πριν χυθεί σταλιά απ' το πολύτιμο δώρο

τα δέντρα της υπακοής ήταν πάντα τα πιο καρποφόρα

(από τη ποιητική συλλογή "γεωργεία αγάπη μου", εκδόσεις Στάχτη και Burberry, 2001, δωρεάν με κάθε αγορά 100 ευρώ και άνω στα καταστήματά μας)

Stahti & Burberry Barcelona: εικόνες από το νέο μας πολυκατάστημα

Εγκαινιάστηκε τη προηγούμενη εβδομάδα το Stahti Kai Burberry Barcelona. Μετά την Αθήνα, το Λονδίνο και τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας τώρα πια και στη πρωτεύουσα της Καταλωνίας!
Εκκεντρικές φόρμες, ανάλαφρη διάθεση, έντονες χρωματικές αντιθέσεις, καταναλωτικά σύμβολα και επιδίωξη του εντυπωσιασμού μέσω της υπερβολής είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του νέου μας καταστήματος στη κοσμοπολίτικη Βακελώνη. Οι διακοσμητές μας, μποέμ τσιγγάνοι και πνεύματα αναρχικά, μιμήθηκαν με μια παντοτινή "νέο-εμπρηστική" ευρεσιτεχνεία τη νεωτερίστικη διάθεση της πόλης και τόλμησαν χρωματικές εκρήξεις στο γνώριμο καρό ώστε να καταναλώνετε χωρίς να καταλαβαίνετε το παραμικρό, όσο για την ασφάλεια, οι τουαλέτες και τα δοκιμαστήρια έχουν εξοπλιστεί με τις τελειότερες κάμερες. Στο ισόγειο του κτιρίου θα βρείτε μοντέρνο καφέ για μπουγάτσα και καπουτσίνο. Και βέβαια, μη ξεχάσετε να θαυμάσετε τη νέα μας σειρά από τα υπερσύγχρονα μηχανήματα πιστωτικών καρτών, λίγο πριν τη πύλη εξόδου.


Αποκλειστικές φώτο από τα εγκαίνεια. Κομψά μανεκέν κερνάνε τους ξαφνιασμένους καταλανούς τάπας και μπακλαβάδες που συνοδεύονταν από δωροεπιταγή-γίγαντα έκπληξη.





Δεν έλειψαν βέβαια και τα απρόοπτα. Τρεις νεκροί και δώδεκα βαριά τραυματισμένοι (φώτο) από σοβαρές ταραχές το προηγούμενο βράδυ έξω απ' το κατάστημά μας, όταν μια ομάδα κουκουλοφόρων νεαρών προσπάθησε με λοστούς και καδρόνια να βρεθεί στη κορυφή της ουράς των ανυποψίαστων καταναλωτών που περίμεναν υπομονετικά το άνοιγμα της πύλης. Οι κουκουλοφόροι, που χάθηκαν στα στενά του Barrio Gottico, προειδοποίησαν ότι θα χτυπήσουν ξανά τη περίοδο των εκπτώσεων.

web-μπλοκ αγροτών και στο κατάστημά μας

Οι αγρότες και οι φοιτητές ήταν δυο κοινωνικές ομάδες που στις διεκδικήσεις υποτίθεται πως προχωρούσαν ενωμένες για το συνολικό καλό. Είναι πια τα πράγματα έτσι;
Το κράτος σήμερα αντιλαμβάνεται τους εξεγερμένους (κατα τα δελτία) αγρότες ως συνομιλητές: Χωρίς ΜΑΤ και ασφαλίτες κουκουλοφόρους, χωρίς δακρυγόνα, χωρίς παράνομες συλλήψεις και ξυλοδαρμούς, τους καλεί σε "διάλογο" παραβλέποντας τη πρωτοφανή ασυδοσία των μπλόκων και τους παρακαλάει να δεχτούν κάποια 500 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που άλλες εργασιακές συντεχνίες ισοπεδωμένες από την "ελεύθερη" κρίση της αγοράς ούτε που έχουν διανοηθεί να βάλουν στο χέρι. Οι ίδιοι αρνούνται, ζητάνε τα τριπλάσια και δεν το κουνάνε από την απόλυτα αντικοινωνική και άμεσα αντιπαραγωγική τους κατάληψη (Οι τράπεζες δηλαδή με τα 28δις πιο έξυπνες είναι;).
Από την άλλη πλευρά, οι φοιτητές και οι μαθητές εξεγέρθηκαν και αυτοί διεκδικώντας και οι ίδιοι με τη σειρά τους τα "πάντα". Το μόνο που πήραν ήταν ξύλο, καρκινογόνα αέρια, δίκες υπό τον αντιτρομοκρατικό νόμο και την υπόσχεση για μια ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση στη παιδεία και ακόμα περισσότερη καταστολή στη ζωή.
Πού οφείλεται η διαφορετική αντιμετώπιση των δυο αυτών ομάδων από το κράτος; Στην εκλογική δύναμη της καθεμιάς; Λογικοφανές αλλά και επιπόλαιο. Στο λαϊκό τους έρεισμα; Ίσως, αλλά σε μια φοβισμένη κοινωνία όπως η ελληνική με ασθενή μνήμη και ισχυρά συντηρητικά αντανακλαστικά, οι πραγματικές πράξεις αλληλυγγύης έχουν την ημερομηνία λήξης τους. Η απάντηση πιθανότατα βρίσκεται στο πανίσχυρο ένστικτο αυτοσυντήρησης του κράτους και όσων κατέχουν την εξουσία: Η νεολαία απαίτησε αλλαγή εδώ και τώρα, όρθωσε με θράσος ανάστημα απέναντι στη βία που κατατροπώνει τη φαντασία της και έβαλε φωτιά σε ό,τι από καιρό μύριζε πτώμα. Για να γνωρίσει τελικά τη λυσσαλέα καταστολή από την εξουσία όταν αυτή κατάλαβε πως απειλούταν. Μα η νεολαία είχε αποφασίσει να τα αλλάξει όλα. Αντίθετα, οι αγρότες αποφάσισαν να μην αλλάξει τίποτα. Παλεύουν μόνο για τη τσέπη τους (που όντως των περισσότερων εξ΄αυτών είναι άδεια) και για τη χοντροκομμένη τους συντεχνεία. Οι άλλοι ας περιμένουν μπλοκαρισμένοι στη καθημερινή τους αποσύνθεση, δεκάρα δε θα δώσουν (απ' τα 500). Και πράγματι, τα 500, το 1, τα 2 δις δεν είναι παρά ψίχουλα για ένα κράτος που το πραγματικό κόστος που τρέμει είναι αυτό του οριστικού του ενταφιασμού .

'When Scotland forgets Burns, then history will forget Scotland.'

O my Luve's like a red, red rose. That's newly sprung in June; O my Luve's like the melodie; That's sweetly play'd in tune.
As fair art thou, my bonnie lass, So deep in luve am I; And I will love the still, my Dear, Till a' the seas gang dry.
Till a' the seas gang dry, my Dear, And the rocks melt wi' the sun: I will love thee still, my dear, While the sands o' life shall run.
And fare thee weel, my only Luve! And fare thee weel, a while! And I will come again, my Luve, Tho' it were ten thousand mile!

Βραδιά ποίησης απόψε στο πολυκατάστημά μας! Σαν σήμερα, 250 χρόνια πριν, γεννήθηκε στη Σκωτία ο Robert Burns, ο βάρδος του Ayrshire, ο μέγας πρωτοπόρος ποιητής του ρομαντισμού και εμείς γιορτάζουμε, όπως όλοι οι λάτρεις του, ακολουθώντας απόλυτα μια παραδοσιακή σκωτσέζικη τελετουργία, "το δείπνο του Burns".

Αυτή ξεκινά με ένα γερό καλωσόρισμα των καλεσμένων φανατικών του φίλων και ύστερα από κάποιες πομπώδεις ανακοινώσεις, γίνεται η απαγγελία του περίφημου Selkrik Grace, του ποίηματος που έγραψε ο Burns όταν ο ίδιος άργησε σε ένα επίσημο δείπνο. Ακολούθως διαβάζουμε το Address to a Haggis, ένα ακόμα σπουδαίο ποίημα καθώς κόβουμε την αρνίσια μπόλια, το επίσημο πιάτο της βραδιάς. Ο κόσμος θα μπορέσει να ξεκινήσει το φαγητό αμέσως μετά, καθώς οι οικοδεσπότες, εμέις δηλαδή, θα κάνουμε αναφορά στην "αθάνατη μνήμη " του Burns διαβάζοντας επιλεγμένα αποσπάσματα από την ζωή του. Στη συνέχεια, όλοι μαζί τραγουδάμε το Auld Lang Syne και από κει και πέρα ατέλειωτοι χοροί, άφθονο ουίσκι και ολονύχτιες απαγγελίες: A man's A man for A' that, to a Louse, to a mouse, the battle of Sherramuir και το αγαπημένο a red red rose. Το κιλτ, ως ενδυματική επιλογή, δεν επιβάλλεται αλλά θα αποτελέσει μια ευχάριστη έκπληξη (στο κατάστημά μας θα βρείτε μια θαυμάσια συλλογή κιλτ και άλλων σκωτσέζικων υφασμάτων)

Tο ποίημα Scots Wha Hae θεωρείται ακόμα και σήμερα ο ανεπίσημος εθνικός ύμνος της Σκωτίας και ο ίδιος ο εθνικός της ποιητής. Η ποίησή του σημάδεψε βαθιά τη βρετανική λογοτεχνία και σήμερα μνημονεύεται με αγάπη από κάθε Σκωτσέζο.

Όπως κάθε ρομαντικός που σέβεται τον εαυτό του ο Robert Burns πέθανε νέος, μόλις στα 37.

ελεύθερος συνειρμός

Αγροτικό προϊόν ή αλλιώς πού έγραψαν οι αγρότες την υπόλοιπη κοινωνία τον περασμένο Δεκέμβρη

αγρότη, εργάτη, φοιτητή... ωραίο αστείο

Αγρότες: Η κοινωνική τάξη που περισσότερο από κάθε άλλη συνδιαλλέγεται με την εξουσία, το πιο ισχυρό γρανάζι στο πελατειακό σύστημα που συντηρεί τη σαπίλα, οι βασικότεροι εκφραστές της ιδεολογίας "δως τα λεφτά και γω θα κοιτάξω τη δουλείτσα μου", η μόνη κοινωνική τάξη της Ελλάδας που δεν έδειξε να συγκινείται από τη εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη, που αδιαφόρησε προκλητικά σε αυτή την ύστατη απόπειρα μήπως και αλλάξουμε κάτι από τη καθημερινή μας θλίψη. Αυτή η απομονωμένη στα τρακτέρ της κοινωνική τάξη προκαλεί τώρα σε αυτή τη ταλαιπωρημενη χώρα το ετήσιο της χάος, μέχρις ο αυτισμός που τη βασανίζει να ζαλιστεί ξανά από τη λάμψη του χρήματος και ικανοποιημένη να ανανεώσει το ραντεβού της για την επόμενη χρονιά.

νέο κατάστημα "Στάχτη και Burberry"

Έλληνες καταναλωτές του κόσμου, επόμενος προορισμός: Βαρκελώνη! Πάρτε τώρα τα καινούργια σας δάνεια και μπείτε στο πρώτο αεροπλάνο. Με μεγάλη συγκίνηση σας ανακοινώνουμε πως το υπερκατάστημά μας ανοίγει επιτέλους τη καινούργια αστραφτερή του μπουτίκ στη πρωτεύουσα της Καταλονίας. Αύριο θα είμαστε όλοι εκεί για τα εγκαίνιά της. Θα λείψουμε μόλις δυο μέρες αλλά θα φροντίσουμε αυτές να είναι γεμάτες. Κοσμικό φωτορεπορτάζ και καυτό παρασκήνιο από τη πόλη και το μεγαλειώδες πάρτυ, λίαν συντόμως σε όλα τα περιοδικά μόδας.

πρεμιέρα με νέο ρεκόρ

1300 νεκροί με το καλημέρα;







yes we can!

στα τσακίδια

Willy Pete: ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά

"Περίμενα μέρες να ανοίξει ο ουρανός στη δύση και να που ανοίγει, γνώριζα, θηλυκός αρχάγγελος με ειδοποίησε χθες σκοτώνοντας στα μάτια μου τρία παιδιά, το λαμπρό του χέρι τώρα φαίνεται ξεκάθαρα, είναι θεϊκό, έχει τρία δάκτυλα, ένα από κάθε παιδί, τη λευτερώνει γιατί είναι ώρα, φωτιά από τον ουρανό που μισεί τη γη και τους ανθρώπους και πριν πέσει γίνεται βροχή και κόμη του Σαμψών στις φλόγες, δε θα γλιτώσω είχε προφητέψει η αρχάγγελος της αποκάλυψης, σιωπηλός μάρτυρας της ένωσής μου με το ένα".

Παραληρηματική ευαγγελική περικοπή, βιβλική απελπισία ενός σχιζοφρενή ή μόνο λευκός φώσφορος; Για τους κατοίκους της Γάζας αυτή ήταν μια πραγματική θρησκευτική εμπειρία.

Η βόμβα φωσφόρου είναι εμπρηστικό όπλο και προκαλεί επώδυνο θάνατο από εγκαύματα 3ου βαθμού και ασφυξία. Στην στρατιωτική αργκό ονομάζεται Willy Pete από τα αρχικά W.P. (White Phosphorus). Η ονομασία αποδίδεται στους βρετανούς σχεδιαστές της. Η χρήση της βόμβας φωσφόρου είναι αρκετά αμφιλεγόμενη σήμερα λόγω των μεγάλων απωλειών σε άμαχο πληθυσμό. Ωστόσο, έδω και πολλά χρόνια χρησιμοποιείται: 1ος και 2ος παγκόσμιος πόλεμος, Κορέα, Βιετνάμ, Τσετσενία, Ιράν-Ιράκ και τώρα Παλαιστίνη.
Κάντε κλικ εδώ για να δείτε την επίδραση της βόμβας φωσφόρου στον άνθρωπο (κρατήστε ανάσα!)

shopping therapy

Η φωτογραφία δείχνει κομμάτι της βιτρίνας του σοσιαλιστικού βιβλιοπωλείου Bookmarks στην Bloomsberry street του Λονδίνου. Στο πάνω μέρος, φαίνεται καθαρά ένα πόστερ φοιτητικών εκπτώσεων με μια φώτο ελλήνων φοιτητών που διαδηλώνουν στην Αθήνα.

Ύπουλη εμπορική εκμετάλλευση στο πνεύμα της εποχής, αυθόρμητη εκδήλωση αλληλεγγύης κορνιζαρισμένη σε διαφημιστικό πόστερ ή απλή πολιτισμική προσαρμογή της ελληνικής πραγματικότητας στα δεδομένα αυτής της χώρας;

Η πολιτική εκμετάλλευση των κινητοποιήσεων, μόλις αυτές τελειώνουν, σχεδόν νομοτελειακά παύει να ελέγχεται από όσους τις πραγματοποιούν όταν το πολιτικό υπόβαθρο δεν είναι επαρκές και όταν το ιδεολογικό πρόταγμα για τη παιδεία εξακολουθεί θολό. Σε μια χώρα όπου η είσοδος στη φοιτητική λέσχη του πανεπιστημίου γίνεται με την επίδειξη ταυτότητας στον σεκιούριτι, μια ελληνική παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο παιδείας για ένα ακαθόριστου τύπου πανεπιστήμιο δε μπορεί παρά να θυμίζει αυτή τη νοσταλγική διαφημιστική φωτογραφία στη βιτρίνα ενός σοσιαλιστικού βιβλιοπωλείου.

Αγγλία δε θα γίνουμε ποτέ

ΑΤΜ με ταξική συνείδηση στο Μάντσεστερ έβγαζε για ένα απόγευμα διπλάσια χρήματα από αυτά που κάποιος ζητούσε.

Μα οι Βρετανοί, για ακόμα μια φορά, παρέδωσαν μαθήματα ανωτερότητας, φλέγματος και πολιτισμού. Εκατοντάδες ανθρώπων, ο ένας πίσω από τον άλλο, σχημάτισαν ουρά, as usual, και περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους για να κλέψουν τα χρήματα. Μερικοί, πραγματικοί τζέντλεμαν , πρόσφεραν ευγενικά τη θέση τους στις κυρίες, ενώ τα άτομα με ειδικές ανάγκες λήστεψαν κατ' απόλυτη προτεραιότητα.

(Άνθρωποι της ΝΔ πάντως, για καλό και για κακό, επικοινώνησαν με τους σχεδιαστές του συγκεκριμένου ΑΤΜ ζητώντας τους να αναλάβουν και τις κάλπες των επόμενων εκλογών).

η οικογένεια uber alles

Είδηση Σοκ! Στο Νιού Τζέρσεϋ της Αμερικής, δυο αδελφάκια, ο τρίχρονος Αδόλφος Χίτλερ και η κατά λίγο μεγαλύτερή του Αρεία Φυλή, βρέθηκαν από τις κοινωνικές υπηρεσίες μόνα τους στο σπίτι, δεμένα σε καναπέ να παρακολουθούν δορυφορικά τον ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό Τηλεάστυ. Οι υπηρεσίες ειδοποιήθηκαν από τους γείτονες που ανησύχησαν από τα επίμονα νιαουρίσματα της χαριτωμένης γάτας της οικογένειας, της Γκεστάπο (φώτο).
Ο πατέρας, ιδιοκτήτης ο ίδιος παιδικού σταθμου ονόματι "Χρυσή Αυγή" και πρόεδρος του συνδέσμου οπλοφόρων εκπαιδευτικών "ο Τσάρλτον Ήστον", κρατείται. Για συντροφιά ζήτησε μόνο το πολυδιαφημισμένο best seller του Κ Πλεύρη «Εβραίοι – Όλη η αλήθεια». Η γερμανικής καταγωγής μητέρα, Γκούντρουν 36 ετών, υπάλληλος σε κατάστημα με δερμάτινα εξαρτήματα, ζει μόνιμα εδώ και χρόνια με τον παιδίατρο της οικογένειας, δόκτωρα Μένγκελε, ενώ η μεγαλύτερη κόρη, η 15χρονη Χίμλερ, δουλεύει ανασφάλιστη σε γνωστή αλυσίδα φαστ φουντ. Οι σατανικοί γονείς όπως ήταν φυσικό έχασαν άμεσα την επιμέλεια των άτυχων παιδιών.

στη βλακεία απαντάμε με σφαίρες

εμπρός όλοι μαζί, για τους νέους τρομονόμους!

επαναστατικός ξενώνας

Αποσπάσματα από τη προκύρηξη και αντίστοιχη μετάφραση στα σύγχρονα ελληνικά:
"...έμειναν και οι τρεις να μας κοιτούν. Ενώ είχαν το περιθώριο ν’ απαντήσουν, δεν το έκαναν...." μετάφραση: "νομιμοποιείστε επιτέλους τη χρήση όπλων απ' την αστυνομία"
"...στιγμή μάλιστα που η θέση του του επέτρεπε να χρησιμοποιήσει το όπλο του με ασφάλεια..." μετάφραση:"αυστηρότερα μέτρα τώρα! περισσότερη ασφάλεια για όλους"
"...Η προσπάθεια κάποιων να εμφανίσουν ότι η επίθεση έγινε «εκ του ασφαλούς λόγω της ύπαρξης του ασύλου» κι ότι δεν μπορούσε να μας καταδιώξει η αστυνομία, είναι γελοία κι αστήρικτη..." μετάφραση: "ας ανοίξει επιτέλους κάποιος το θέμα της κατάργησης του ασύλου"

Αν αυτοί οι τύποι δεν είναι θλιβερά εγκάθετοι, είναι σίγουρα αιματηρά ηλίθιοι.
Ας ελπίσουμε ότι οι άλλοι αιματηρά ηλίθιοι, οι κυβερνώντες, δεν θα πάρουν τις προτροπές τους στα σοβαρά.

το πλοίο των τρελών

Τουλάχιστο, αυτή η απέραντη αυτοκρατορία θλίψης και σήψης που λέγεται ελληνικό κράτος περιβάλλεται ακόμα από συλλογικότητες αποφασισμένων τρελών που επιμένουν να αψηφούν το υποταγμένο ασυνείδητο της παρακμιακής της άρχουσας τάξης.

Ο Αρίων, το περιορισμένων διαστάσεων πλοιάρο που είναι όμως πολύ πιο μεγάλο από κάθε θλιβερό δεξαμενόπλοιο που εξέρχεται του Αστακού γεμάτο πυρομαχικά, βρίσκεται ήδη, και παρά τις αντιξοότητες, εν πλω από τη Λάρνακα προς το αποκλεισμένο λιμάνι της Γάζας μεταφέροντας δημοσιογράφους, ακτιβιστές και το κυριότερο γιατρούς και ιατρικό υλικό.

Το ισραηλινό ναυτικό έχει προειδοποιήσει πως δεν ανέχεται τέτοιες πρωτοβουλίες και ήδη εμβόλισε στα διεθνή ύδατα το Dignity, ένα άλλο καράβι που προσπάθησε να σπάσει το εμπάργκο της Γάζας.

Αλλά αυτοί οι τρελοί φαίνονται πολύ πιο δυνατοί από αυτό και εντελώς αποφασισμένοι να μας κρατήσουν όλους σε αγωνία... τους ζηλεύω.

πώς μπορούμε να το αρνηθούμε; (click εδώ)

σαββατοκύριακο στον Αστακό; καλή ιδέα

πρόταση ανάσα για το διεθνές εμπόριο

Παρακαλούνται οι Σομαλοί πειρατές να εγκαταλείψουν άμεσα τα στενά του Άντεν και να σπεύσουν στην Ελλάδα. Δεκάδες πλοία γεμάτα πολύτιμα πυρομαχικά σύντομα σαλπάρουν προς Ισραήλ και αξίζουν και αυτά τη δική τους γερή λεηλασία.

(many thanx to John Angliss for this idea)

εσείς βόμβες, εμείς αστακούς

Στην Αμερική, ένας τυχερός υπεραιωνόβιος αστακός, ονόματι Τζωρτζ, σώθηκε τη τελευταία στιγμή από την κατσαρόλα ενός εστιατόριου χάρης την πίεση περιβαντολλογικών οργανώσεων.

Στην Ελλάδα ένας άλλος Αστακός (στην Αιτωλοακαρνανία), ίδιας ηλικίας αλλά λιγότερο τυχερός, θα χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά αμερικάνικων πολεμοφοδίων στο Ισραήλ, για σκοπούς προφανείς

Η εταιρία μας, με μια ευγενική προσφορά, προτείνει τη μεταφορά των πολεμοφοδίων στη κατσαρόλα του αμερικάνικου εστιατορίου και χρηματοδοτεί όλους τους ευαισθητοποιημένους αλληλέγγυους αστακούς που θα ήθελαν να αντεπιτεθούν σε αυτή τη μεγάλη αδικία που εξελίσσεται.

ο διαδηλωτής του χειμώνα: προτάσεις μόδας για όσους επιλέγουν το δρόμο

Γιορτάζουμε τον ερχομό της νέας κυβέρνησης και σας καλωσορίζουμε όλους στον συναρπαστικό κόσμο της επιβίωσης στους δρόμους της χώρας όπου όλα πια γίνονται.

Η φιλοσοφία της νέας μας γραμμής: η ασφάλεια σε μια ελεύθερη, ειρηνική αντικυβερνητική διαδήλωση γίνεται πια το ζητούμενο σε ένα περιβάλλον τόσο εχθρικό για τον άνθρωπο, γι' αυτό και εμείς είμαστε εδώ για να προσφέρουμε το ανεκτίμητο πλεονέκτημα του εξοπλισμού που σε πραγματικές συνθήκες θα κάνει την διαφορά τόσο σε αποτελεσματικότητα όσο και σε στυλ.

Άλλωστε, και φέτος η μόδα δε μπορεί παρά να θυμίζει θέατρο δρόμου, χωρίς να αποκλείονται βέβαια τα extreme μακιγιάζ ή τα gaza prints παντού καιρού...

Ας το ξεκαθαρίσουμε όμως από την αρχή: Το χακί χρώμα, το παντελόνι παραλλαγής και τα tank tops-στολή αγγαρείας με στρας δε φοριούνται μιλιτέρ, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι στυλίστες των δελτίων που τα φορούν σα δεύτερο δέρμα. Το μιλιτέρ αφορα τη γραμμή, το κόψιμο, το στυλ, όχι το print.

Το κράνος πάντως φέτος έχει και πάλι τη τιμητική του και πολλοί σχεδιαστές το πήγαν παραπέρα από το κλασσικό, φορτώνοντάς το προκλητικές ζώνες με πολλαπλές αγκράφες και χώρους για πολεμοφόδια. Αν θέλετε κάτι τέτοιο, προτιμήστε κάτι πιο εικονικό στο μοντέρνο στιλ της Χαμάς ή ακόμα και της Χεζμπολάχ.
Αν έχετε πιο εκκεντρική διάθεση, ψάξτε κάτι σε ύφος του μιλιτέρ φορέματος της Tzipi Livni: αυστηρή σιλουέτα, κοφτούς ώμους και faux στρογγυλά κουμπιά μπροστά. Κοντά σακκάκια στο ίδιο ύφος, αναζητείστε στις κολεξιόν του Donald Rumsfeld, από τις οποίες μπορείτε να είστε σίγουροι ότι θα αναπηδήσουν δεκάδες παραλλαγές μετά την εκλογή του νέου προέδρου.


Όσο και να σας δυσφημίσουν όμως οι κακόγουστοι, θυμηθείτε! ο διαδηλωτής του Χειμώνα είναι βαμπ αλλά και ιδεολόγος, μοντέρνος αλλά και αποφασιστικός, σικ μα και έτοιμος για όλα, παίζει μεταξύ της αυστηρής αντρικής γραμμής και της εξαναγκασμένης μιλιτέρ και κλείνει το μάτι σε μια σοβαρή παλέτα χρωμάτων, που την αρχίζει από το βαθύ κόκκινο και την καταλήγει στο μαύρο, αφήνει να ξετυλίγεται το μυστήριο μέσα από κοψίματα αλλά και εξαρτήματα που τυλίγουν με χάρη το σώμα......
ο διαδηλωτής του Χειμώνα είναι αυτός που θα διαμορφώσει την ιστορία...

οπορτουνισμός

όπλα, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες θα εισάγει η αστυνομία από το Ισραήλ... μποϋκοτάζ τώρα στους δολοφόνους της Γάζας!!

η ψυχική υγεία και πάλι στο προσκήνιο

η παρέα των καταθλιπτικών κατευθύνεται προς το πλησιέστερο φαρμακείο, μόλις έμαθαν πως είναι η νέα κυβέρνηση

παράκληση νούμερο 3 και τελευταία

παρακαλείται ο 21χρονος ματατζής να τα καταφέρει...
κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει υπηρετώντας αυτό το χυδαίο κράτος

παράκληση νούμερο 2

παρακαλούνται οι οπλοφόροι των Εξαρχείων να πάψουν να σημαδεύουν άλλο τη καρδιά του κινήματος, ενέχεται κίνδυνος νέας ραγδαίας κλίσης προς τα δεξιά

παράκληση νούμερο 1

παρακαλούνται όλοι οι οπλοφόροι της περιοχής Εξαρχείων να δίνουν στο εξής μεγαλύτερη σημασία στους τοίχους της γειτονιάς τους

(μια προσφορά χριστιανικής μεγαλομανίας από τα καταστήματά μας)