web-μπλοκ αγροτών και στο κατάστημά μας

Οι αγρότες και οι φοιτητές ήταν δυο κοινωνικές ομάδες που στις διεκδικήσεις υποτίθεται πως προχωρούσαν ενωμένες για το συνολικό καλό. Είναι πια τα πράγματα έτσι;
Το κράτος σήμερα αντιλαμβάνεται τους εξεγερμένους (κατα τα δελτία) αγρότες ως συνομιλητές: Χωρίς ΜΑΤ και ασφαλίτες κουκουλοφόρους, χωρίς δακρυγόνα, χωρίς παράνομες συλλήψεις και ξυλοδαρμούς, τους καλεί σε "διάλογο" παραβλέποντας τη πρωτοφανή ασυδοσία των μπλόκων και τους παρακαλάει να δεχτούν κάποια 500 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που άλλες εργασιακές συντεχνίες ισοπεδωμένες από την "ελεύθερη" κρίση της αγοράς ούτε που έχουν διανοηθεί να βάλουν στο χέρι. Οι ίδιοι αρνούνται, ζητάνε τα τριπλάσια και δεν το κουνάνε από την απόλυτα αντικοινωνική και άμεσα αντιπαραγωγική τους κατάληψη (Οι τράπεζες δηλαδή με τα 28δις πιο έξυπνες είναι;).
Από την άλλη πλευρά, οι φοιτητές και οι μαθητές εξεγέρθηκαν και αυτοί διεκδικώντας και οι ίδιοι με τη σειρά τους τα "πάντα". Το μόνο που πήραν ήταν ξύλο, καρκινογόνα αέρια, δίκες υπό τον αντιτρομοκρατικό νόμο και την υπόσχεση για μια ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση στη παιδεία και ακόμα περισσότερη καταστολή στη ζωή.
Πού οφείλεται η διαφορετική αντιμετώπιση των δυο αυτών ομάδων από το κράτος; Στην εκλογική δύναμη της καθεμιάς; Λογικοφανές αλλά και επιπόλαιο. Στο λαϊκό τους έρεισμα; Ίσως, αλλά σε μια φοβισμένη κοινωνία όπως η ελληνική με ασθενή μνήμη και ισχυρά συντηρητικά αντανακλαστικά, οι πραγματικές πράξεις αλληλυγγύης έχουν την ημερομηνία λήξης τους. Η απάντηση πιθανότατα βρίσκεται στο πανίσχυρο ένστικτο αυτοσυντήρησης του κράτους και όσων κατέχουν την εξουσία: Η νεολαία απαίτησε αλλαγή εδώ και τώρα, όρθωσε με θράσος ανάστημα απέναντι στη βία που κατατροπώνει τη φαντασία της και έβαλε φωτιά σε ό,τι από καιρό μύριζε πτώμα. Για να γνωρίσει τελικά τη λυσσαλέα καταστολή από την εξουσία όταν αυτή κατάλαβε πως απειλούταν. Μα η νεολαία είχε αποφασίσει να τα αλλάξει όλα. Αντίθετα, οι αγρότες αποφάσισαν να μην αλλάξει τίποτα. Παλεύουν μόνο για τη τσέπη τους (που όντως των περισσότερων εξ΄αυτών είναι άδεια) και για τη χοντροκομμένη τους συντεχνεία. Οι άλλοι ας περιμένουν μπλοκαρισμένοι στη καθημερινή τους αποσύνθεση, δεκάρα δε θα δώσουν (απ' τα 500). Και πράγματι, τα 500, το 1, τα 2 δις δεν είναι παρά ψίχουλα για ένα κράτος που το πραγματικό κόστος που τρέμει είναι αυτό του οριστικού του ενταφιασμού .