"...Τετάρτ
η 21 Γενάρη, ώρα 14:30: ...η πλάσα Reial έλιωνε από τα χάδια των Αλκυωνίδων και ο λαμπερός μεσογειακός ήλιος, που επέμενε λες και μου χρώσταγε, έφερνε στο φως τη σκοτεινή πλευρά αυτής της πλατείας: ανυπόμονοι εξαρτημένοι που περίμεναν ντίλερ, ζητιάνοι με αξιοθαύμαστες επιδόσεις υποτακτικότητας και υπέρμετρη αναξιοπάθεια, άστεγοι ξενύχτηδες, ψυχικά ασθενείς χωρίς αγωγή και επανένταξη, όλοι αυτοί οι φτωχοδιάβολοι, που μοιάζουν απαραίτητοι για να διατηρήσουμε όλοι οι υπόλοιποι τα κεκτημένα μας, ένα πλανόδιο τσίρκο που χθες αργα έδινε τη παράστασή του στα σκοτεινά καντούνια της Ραβάλ και σήμερα μαζεμένο ξανά μπροστά μου στο κέντρο του Barrio Gottico. Με αυξημένα τα επίπεδα γλυκόζης, λίπους, καφεϊνης, μελανίνης και ενδορφίνης (προσωπικός μου ντίλερ ο καφές, το τσορίσο και ο ήλιος) αποφάσισα να κλείσω τη σύντομη παραμονή μου στη Βαρκελώνη με ένα νεωτερίστικο περίπατο για ένα τελευταίο άρωμα μοντερνισμού που σα πρωτοποριακό νέφος περιβάλλει όλη τη πόλη.
Ξεκίνησα από το Pato Loco, ένα καφενείο στη γωνία DiPutacio και Aribau για μια εικόνα της Βαρκελώνης που δεν έχει αλλάξει (λένε) εδώ και ένα αιώνα. Εκεί το μάτι μου παλινδρόμησε ανάμεσα σε μερικές όμορφες καταλανές που επίναν καφέ solas και τον Donald Duck που για κάποιο περίεργο λόγο κοσμούσε την επιγραφή του καφενείου. Από πότε ο συμπαθής μου πάπιος έγινε μπροστάρης στο μοντερνισμό; αναρωτήθηκα, χωρίς να δώσω περισσότερη σημασία σε αυτή τη περιττή ρητορεία.
Διασχίζοντας τη DiPutacio αποφάσισα να περιπλανηθώ για λίγο στους κήπους του πανεπιστημίου. Οι συνειρμοί μου προς τα αντίστοιχα ελληνικά ιδρύματα λίγο έλεiψαν να με οδηγήσουν στη θλίψη, αλλά μια όμορφη περαστική μου χαμογέλασε και τότε κατάλαβα πως αφού τα κατάφερε η Βαρκελώνη, τα κουρέλια κρατούν ακόμα τη γαϊδουροφωνάρα τους. Τους κήπους τους βρήκα κλειστούς και έμεινα απ' έξω. Αλλά και οι δυο επόμενες μοντερνίστικες προτάσεις ούτε που βρέθηκαν μπροστά μου, προφανώς λόγω μιας ακατα
νόητης δυσκολίας να τους εντοπίσω στο χάρτη. Περίεργο, λίγο πιο πριν αναλογιζόμουν την έμφυτη ικανότητά μου να προσανατολίζομαι εύκολα στις πόλεις αλλά όταν έφτασα στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησα, αποφάσισα να αναθεωρήσω. Έτσι έμεινα με τη περιέργεια για τη gran via και το Palace Barcelona hotel και το επονομαζόμενο και ποίημα της καταλανικής αρ νουβώ Κάζα Καλβέτ, δια χειρός Γκαουντί. Είδα και απόειδα με τον κρυμμένο μοντερνισμό, αλλά ούτε και το Μανζάνα ντε λα Ντισκόρντια είδα, ούτε το μουσείο των αρωμάτων ούτε και την υπόλοιπη τριάδα της "παραφωνίας"! Τουλάχιστο, γνώριζα πως η πορεία μου προς τα άλλα δυο αριστουργήματά του ήταν βέβαιη γιατί άλλωστε 26 ώρες τώρα σε αυτή τη πόλη, όλοι οι δρόμοι με οδηγούσαν εκεί.
Η μοντερνίστικη αποτυχία μου να επιταχύνω με προβλημάτισε, Ίσως έπρεπε να είχα καθίσει με τον Ντόναλντ, σκέφτηκα, να δω παππούδες να παίζουν σκάκι ή να αφεθώ στην απόρριψη του φλερτ μου από καμιά καταλανή με αυτό το μαγευτικό τρόπο που έχουν να απορρίπτουν: μελαχροινές, με λεπτά σώματα και μακρά άκρα, χαλαρές και με στυλ (παρά τη κακόγουστη αυτοκρατορία των Ζάρα και των λοιπων υποπροϊόντων κομψότητας που εξάγει η πατρίδα τους), σε κοιτούν όταν μιλάς και νιώθεις σαν να εξερευνούν το στόμα σου, σαν να σε προκαλούν να παρατηρήσεις το χαμόγελο της κατάφασης που κρύβουν επίμονα κάτω από τις μύτες των γυαλιών τους και όταν τελικά σου κοπεί η ανάσα, κάνουν μια τελευταία ρουφηξιά και απομακρύνονται αδιάφορα. Τέλος πάντων...
Συνεχίζοντας τον περίπατο συνέλαβα το μυαλό μου να έχει κολλήσει στην από αιώνα πρωτοποριακή αστικοποίηση αυτής της πόλης. Στοχαζόμουν με τα μάτια υψωμένα προς τους πρώτους ορόφους των κτιρίων για το πάθος των κατοίκων της για το ντιζάιν. 3 λέξεις έσπερναν μέσα μου δαιμόνια: μοντερνισμός, μοντερνισμός, μοντερνισμός. Η τόλμη της μετατροπής της φαντασίας σε δημιουργία και της δημιουργικότητας σε ομορφιά είναι διάχυτη και οι κάτοικοι δείχνουν να το απολαμβάνουν κατακλύζοντας τους δημόσιους χώρους.
Τελικά έφτασα, ξανά, στο Passeig de Gracia (εκεί που τη προηγούμενη νύχτα κάναμε τα εγκαίνια του Stahti kai Burberry Barcelona- δες παρακάτω). Η πολυτέλεια των ισογείων των κτιρίων που οφειλόταν στα καταστήματα γνωστών εταιριών με άφηνε και πάλι αδιάφορο, μέχρι που τελικά ξεπετάχτηκε παιχνιδιάρικα μπροστά μου η κάσα Μπατλιό. Ο Γκαουντί είχε πεισμώσει που άλλοι αρχιτέκτονες γοήτευαν τη μεγαλοαστική τάξη της Βαρκελώνης με τα κατά παραγγελία κομψοτεχνήματα που ονόμαζαν κτίρια και τρόχισε για τα καλά τη φαντασία του με αυτή τη πολυκατοικία.Αλλά
υπήρχε κάτι λίγο πιο πάνω που ήταν για τον εθισμένο στο μοντερνισμό ό,τι και το λουκάνικο σε ένα πεινασμένο σκυλί: Λα Πεδρέρα! Αυτό το σουρεαλιστικό αριστούργημα που μοιάζει με χάρτινο σκηνικό σε φουτουριστική ταινία του ύστερου εξπρεσιονισμού (παραλληρώ) και κάνει όλα τα διπλανά κτίρια να μοιάζουν με γελοίες σοβαροφανείς εκφράσεις της μεγαλοαστικής τους αυστηρότητας. Μπήκα μέσα αφηνιασμένος θέλοντας να αγγίξω, να μυρίσω, να νιώσω και τη παραμικρή λεπτομέρεια! Βγήκα θαμπωμένος και έκατσα σε ένα παγκάκι στη νησίδα στη μέση της λεωφόρου, μόνο και μόνο για να ανακαλύψω ένα ακόμα μικρό διαμάντι φαντασίας και δημιουργικότητας αυτής της πόλης: μαρμάρινο παγκάκι με γρανιτένια επένδυσ
η προς τα πάνω που κορυφώνεται σε ένα πρωτοποριακό αρ νουβώ φανοστάτη.Ώρα18:00, δε προλαβαίνω, πρέπει να παρακάμψω τον υπόλοιπο περίπατο αν θέλω να ξαναδώ τη Famiglia Sagrada και ταυτόχρονα να προλάβω τη πτήση. Οι 30 ώρες λιγοστεύουν απειλητικά... Το μετρό, το αγαπημένο μετρό της Βαρκελώνης, με απογοητεύει. Η είσοδος προς τη μπλε γραμμη στον σταθμό Diagonal είναι κλειστή για τεχνικούς λόγους, πρέπει να κατέβω με τη πράσινη και να αλλάξω με τη μωβ, όχι δε προλαβαίνω, πάει η Σαγράδα, πάλι καλά που πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ μαζί της, αλλά δε θα τη δω στο φως της μέρας.... Δε
πειράζει, άλλωστε στην επιστροφή μου στη Βαρκελώνη θα έχει προσθέσει μερικά ακόμα στοιχεία της απόκοσμης τελειότητάς της (100 χρόνια και ακόμα να ολοκληρωθεί!!), 3 ολόκληρες γενιές αυτής της πόλης δεν έζησαν για να τη δουν ολοκληρωμένη, ας μη παραπονιέμαι... Προσπαθώντας να ανακαλέσω τη συνομιλία μου με το κτίριο αυτό τη προηγούμενη νύχτα θυμήθηκα πως δίπλα σε κάθε αρχιτεκτονικό αριστούργημα αυτής της πόλης παρασιτούσε και ένα McDonald's. Αν είναι έτσι, 1000 φορές ο Ντόναλτ του Pato Loco και σαν αστραπή τότε ένας κακόγουστος συνειρμός με έκανε να ανατριχιάσω: αν κάποιος εξυπνάκιας 
αμερικάνος μηχανικός υπέκλεβε τα σχέδια της Famiglia Sagrada θα την είχε έτοιμη σε 3-4 χρονάκια εκεί στην έρημο του Λας Βέγκας και θα την πουλούσε για ξενοδοχείο πρώτο πράμα! Μα τι συμβαίνει; τι σκέφτομαι; είναι που πρέπει να βιαστώ, αλλά και πάλι αν δε βιαστώ θα μείνω εδώ...Τρέχοντας προς τον Εστασιόν Νόρντε αναρωτήθηκα φοβισμένα αν έπρεπε να είχα εντάξει σε αυτόν το μοντερνίστικο περίπατο τον πραγματικό ναό αυτής της πόλης, το γήπεδο της Μπαρτσελόνα, όμως δεν ήταν και τόσο μοντερνίστικος, σκέφτηκα καθώς έπαιρνα τις τελευταίες βαθιές ανάσας βαρκελωνέζικου αέρα, και από την άλλη έπρεπε να παραδεχτώ φωναχτά ότι η αρχιτεκ....."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;