Η ντροπή του δεν ήταν για τα σίδερά του. Είχε πληγωθεί βαθιά η υπερηφάνια του. Και υπέφερε γι' αυτό ακριβώς. Για τη πληγωμένη του υπερηφάνια. Ω! τι ευτυχισμένος που θα ήταν αν μπορούσε να τιμωρήσει ο ίδιος τον εαυτό του! Όλα θα τα υπέφερε τότε, ακόμα και τη ντροπή και τον εξευτελισμό. Η χονδροπετσιασμένη όμως συνείδησή του, όσο αυστηρά και αν έκρινε τον εαυτό του, δεν έβρισκε να έχει κάνει στο παρελθόν κανένα ιδιαίτερο τρομερό σφάλμα, εκτός από το ότι δε πέτυχε το σκοπό του, πράγμα που μπορεί να συμβεί στο καθένα. Η ταπείνωση πήγαζε από το γεγονός ότι αυτός χάθηκε τόσο τυφλά, χωρίς ελπίδα, παράλογα και ηλίθια, και έπρεπε να υποταχθεί, να υποκλιθεί μπροστά στον παραλογισμό αυτής της "ποινής", αν ήθελε να ξαναβρεί τη γαλήνη. Αγωνία δίχως αντικείμενο και δίχως σκοπό σήμερα, μια αδιάκοπη θυσία που ήταν προορισμένη να μείνει άκαρπη αύριο -να τι του απέμενε πια στη γη...
από το "Έγκλημα και τιμωρία" του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι
