ημερολόγιο ενός προσωρινά επαναπατρισθέντα ΙΙΙ

μέρα 3η, 23/11/2010

-το φαϊ σου, την τιβί σου και άντε και γ..ήσου-

Η καινούργια μέρα ξεκίνησε πρόωρα με το μεταμεσονύχτιο καυγά του συνασπισμού γατιών που φιλοξενεί η μάνα στην αυλή. Προηγουμένως ο γατούλης τσίπρας τζούνιορ είχε αποπεμφθεί από το συνασπισμό λόγω ισχυρών αισθητικών διαφωνιών στις διαδικασίες αναδιανομής των friskies και κοιμόταν μονος στο κατώφλι της εξώπορτας. Ένας γάτος εισέβαλε το βράδυ παράνομα στην αυλή και τον απείλησε. Ο γατούλης νιαούρισε σε βοήθεια απελπισμένα καλώντας σε ένα μαζικό και ενωτικό κίνημα για την απόκρουση και ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης. Ο συνασπισμός συγκάλεσε έκτακτη γενική συνέλευση για την αντιμετώπιση της κρίσης και ζήτησε το άνοιγμα ενός ειλικρινούς συντροφικού διαλόγου πάνω στα θεμελιακά ιδεολογικά και στρατηγικής φύσης ζητήματα. Τα νιαουρίσματα βοήθειας όμως κορυφώθηκαν κατά τη διάρκεια της συνέλευσης οπότε τελικά παρενέβησαν οι μεγάλες δυνάμεις που με ένα σκουπόξυλο έδιωξαν τον εισβολέα γάτο. Για την επίθεση στο γατούλη ο συνασπισμός γατιών της αυλής εξέδωσε ψήφισμα που κατήγγειλε την ολομέτωπη επίθεση καταστολής και τρομοκράτησης, ενώ για τη δική μου παρέμβαση με το σκουπόξυλο δήλωσε πως αποτέλεσε μια μαχητική απάντηση στη διαρκή πολιτική τρομοκράτησης και αναίρεσης γατίσιων δικαιωμάτων προς όφελος των κεφαλαιοκρατών γατοτρόφων.

Η νύχτα συνεχίστηκε το ίδιο δραματικά:  Αναστατωμένος από την ακραιφνή έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των γατιών της αυλής άνοιξα τη τιβί αναζητώντας μάταια ηρεμία μέσα από κάποιο ξεχασμένο αφιέρωμα στον Κακναβάτο από τα κρατικά κανάλια. Αλίμονο όμως! Η κατεπείγουσα αναγκαιότητα για λίγη ομορφιά καταπλακώθηκε από τη κατεπείγουσα προπαγάνδα της κρατικής τηλεόρασης για την αναγκαιότητα της πολιτικής συμμαχίας. Η κυβέρνηση μαριονέτα δεν νομιμοποιείται με τίποτα  γι΄αυτό και στη παράσταση χρειάζεται να προστεθούν και οι λοιπές φιγούρες του θεάτρου σκιών που παίζεται ταυτόχρονα και παραλλήλως. Το μέλλον που σχεδιάζεται είναι στημένο και αυτό γίνεται πιο ευκρινές τούτες τις στιγμές πρωινής διαύγειας. Και η επιβολή του προετοιμάζεται με τη μέθοδο της αναπόφευκτης βεβαιότητας. Αυτές τις πρώτες ώρες του ξημερώματος όμως, μέσα στη  αιώνια βεβαιότητα της μετατροπής της νύχτας σε ημέρα, μπορώ να νιώσω και τις λίγες στιγμές του τρομακτικού μεταίχμιου του λυκόφωτος όπου μέσα του τα πάντα μπορούν να συμβούν. 

Στα θέλγητρα της μόνιμα ανοιχτής τηλεόρασης υπέκυψα ξανά και το μεσημέρι. Στάθηκα τότε αμίλητος μπρος στη συνέντευξη του κυβερνήτη του Προτεκτοράτου της Ελλάδας κυρίου Τόμσεν. Απευθυνόταν  σε ένα λαό που δε γνωρίζει και απ' τον οποίον ποτέ δε προσκλήθηκε να δώσει τις υπηρεσίες του. Νομίζω πως φοβάται κάπως γι΄ αυτό και κρύβεται σθεναρά πίσω από τον στυγνό τεχνοκρατισμό του μπρος στη σκέψη πως αποφασίζει για ανθρώπους που σηκώνουν ανώριμα το μεταφυσικό βάρος του να αποτελούν απογόνους των εμπνευστών της δημοκρατίας. Σιώπησα απέναντι σε αυτή την ανείπωτη επίδειξη δύναμης απέναντι στη λαϊκή κυριαρχία.

Ο πατέρας παρακολουθούσε θυμωμένος και τόνισε πόσο ασύλληπτα άδικο είναι που του παίρνουν ετσιθελικά το ένα τρίτο των δεδουλευμένων του. Θέλησα να του πω ότι αυτή τη τρομερή αδικία την ακούω από το στόμα του για τρίτη συνεχόμενη μέρα αλλά μια ισχυρή ενσυναίσθηση με απέτρεψε.

Η ελληνορθόδοξη συμμορία έμαθα ότι σήμερα συνέστησε επίσημα καινούργια μη κυβερνητική εταιρία και για να γιορτάσουν τις νέες ευλογημένες μπίζνες μαζεύτηκαν όλοι οι γνωστοί δυνάστες αυτού του λαού. Στο ρόλο του εκ μέρους όλων μας νομιμοποιητή, ο πρόεδρος του κράτους - προτεκτοράτου, που τυχαίνει να κατάγεται και από την εκλεκτή πόλη που προσωρινά με φιλοξενεί αυτές τις μέρες. Σε αυτή την αγαστή συμπόρευση παρόντων πολιτικών, επιχειρηματιών, στρατιωτικών, δικαστικών και δημοσιογράφων με τους θεσμοθετημένους πνευματικούς καταπιεστές-ιεροκύρηκες της χριστιανικής αγάπης και χριστεμπορίας αισθάνθηκα για ακόμη μια φορά ανήμπορος και μόνος. Και ξένος. Πολύ ξένος. Πιο ξένος και από όσο μέσα στο αφιλόξενο μετρό του Λονδίνου.

Στο καφενείο που πίνω τσίπουρο με τους αγαπημένους φίλους, άκουγα να μνημονεύουν τη τύχη του να χτίζω μια ζωή "μακριά από δω πέρα". Κοιτώντας τα πρόσωπά τους ένιωθα από τώρα πόσο θα μου λείψουν, ώσπου έπιασα το νου μου να γυρνά απρόκλητα στις γάτες της μάνας μου. Να τέλειωσαν άραγε, σκέφτηκα, επιτέλους εκείνη τη μακρά, γατίσια συνέλευσή τους;

φώτο: ο συνασπισμός γατιών στην αυλή της μάνας μου στα πρώτα δειλά βήματα προς τη ρήξη και την ανατροπή