ημερολόγιο ενός προσωρινά επαναπατρισθέντα ΙΙ

Τα πλατάνια στον παραλίμνιο χάνουν τα φύλλα τους και αυτά παραμένουν στο χώμα αναμένοντας τη σήψη. Αυτή ήταν η μέρα της θλίψης στα Γιάννενα. 

μέρα 2η, 22/11/10

-ΠΑΣ πρέζα υπνοστεντόν και τέζα-

12.24 αφύπνιση. Ήρεμος ύπνος, χωρίς διακοπές και πρόωρες αφυπνίσεις. Χωρίς μετατσιπουρικές κεφαλαλγίες. Αρχή αισιόδοξη. 

12.27 ύποπτο μπουμπουνητό από κάπου απροσδιόριστα, κρυφή ελπίδα πως ήταν μόνο υπνοπομπική παραίσθηση και όχι προμήνυμα μπόρας.

14.39 ο πατέρας δηλώνει τη λύπη του και την οργή για δεύτερη μέρα που το ένα τρίτο των δεδουλευμένων του χάνεται, ξέρει πως το 'χουμε ξανακούσει αλλά αυτό δεν είναι μόνο μια ανακοίνωση, είναι μια συναισθηματική δήλωση προς εκείνους τους αόρατους ακροατές δίπλα και πίσω από μένα. Οι ψιχάλες πέφτουν βαριές, η επικείμενη μπόρα δε μπορεί να περιμένει. Ανήσυχες οι γάτες ίσως να σκέφτονται πώς δε θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους.

15.58 η πολυπόθητη βόλτα στο παραλίμνιο ξεκινά. Στην υπαίθρια γλυπτοθήκη οι φιγούρες του Θ. Παπαγιάννη μοιάζουν θλιμμένες. Θέλω να φωτογραφήσω τον ουρανό μαζί τους μα και αυτός συννεφιασμένος. Η βροχή δεν έπεσε ακόμα, ακόμα μόνο τα φύλλα πέφτουν.

16.27 ο δημόσιος χώρος στη πόλη είναι πράσινος, διευρυμένος και άφθονος. Ενίοτε βανδαλισμένος. Λες και η ομορφιά είναι ασήκωτη όταν χρειάζεται μόνο να την αντικρύσουμε και όχι να τη πάρουμε στα χέρια. Το άδειο τραπεζοκάθισμα στο σύμπαν του δημόσιου χώρου είναι μια σκληρή μεταφυσική τιμωρία γι' αυτόν. Και στο δικό μας οπτικό φάσμα μια ακόμα συνήθεια.

16.31 Άνοιξα την ομπρέλα. Στα Γιάννενα, όταν ξεκινά να βρέχει τον Νοέμβρη, σταματά τον Απρίλη. Αφήνω το μικρό θέατρο και βιάζομαι προς τα έσω, βαδίζω το δρόμο που στον Θίασο ο περήφανος στρατιώτης κρατά τα δυο κομμένα κεφάλια των ανταρτών του ΕΛΑΣ:

Όλα έχουν αλλάξει τριγύρω, παρατηρώ, αλλά όπως λέει και ο στιχουργός, τα πάντα εξακολουθούν να παραμένουν ίδια.

17.40 η λόρδου Βύρωνος είναι ο πεζόδρομος των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων της πόλης και τα καταστήματά της φτιαγμένα για τις φτωχότερες τσέπες. Δε μου κάνει εντύπωση συνεπώς πως τόσα μαγαζιά σ' αυτό το δρόμο έχουν φαληρίσει. "Δεν ήταν κακός ο επιχειρηματίας...", δηλώνει το πόστερ που μια παράταξη κόλλησε στην άδεια βιτρίνα, "...ήταν η....". Αναρωτιέμαι αν η οξυμένη παρατήρηση της κρίσης είναι μόνο το βιοχημικό αποτέλεσμα μιας σκόπιμα αυξημένης ντοπαμίνης ή τα πράγματα σε αυτό το δρόμο είναι όντως κατά διαβόλου. 

18.10 στο παραδοσιακό μπουγατσοπωλείο απέναντι απ' το ρολόι ο ηλικιωμένος εργαζόμενος φωτογραφίζεται καθιστός με τη πλάτη γυρισμένη στους επίδοξους πελάτες του. Οι ώμοι  του πεσμένοι προς τα κάτω. Δυο ταψιά στη βιτρίνα, το ένα γεμάτο ακόμα και το άλλο με ένα μόνο κομμάτι να λείπει. Βρισκόταν  αποφασιστικά στο χέρι μου μιας και είναι πικρή η συνειδητοποίηση ότι σε όλοκληρο Λονδίνο αυτό που μπορεί να σου λείπει είναι η γιαννιώτική γλυκιά μπουγάτσα. Τρεις στίβες πιάτων ακέραιες αμφοτερόπλευρα και τα τραπέζια άδεια. Είναι σπουδαίο πόσο γρήγορα η θλίψη αναλαμβάνει αμέσως μετά από μια μέτρια εξυπηρέτηση.

18.20 η κεντρική πλατεία λίγο πιο πάνω συνθηματολογεί μάλλον ακίνδυνα. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις έχουν καταλάβει επιτέλους το δημόσιο χώρο αλλά μόνο με τα πολυγραφότατα σπρέυ τους.

21.11 Στο καφενείο του κυρ-ιδιοκτήτη που πίνω τσίπουρα, είχαμε υποπτευθεί κατάθλιψη για κείνον μήνες πρίν όταν καλοκαιριάτικα μας εξιστόρησε τα σωματικά του συμπτώματα. Σήμερα μας έδειξε τα αντικαταθλιπτικά που μετά από ένα μήνα χρήσης σταμάτησε γιατί ένας θαμώνας του είπε πως κάτι τέτοια είναι για τρελούς και πως θα έπρεπε να πάρει το σιρόπι που και ο ίδιος παίρνει για παρόμοιους λόγους. Πιστεύει πως το σιρόπι τον κάνει τώρα καλά, μα μπορεί να μη σκέφτηκε πως ίσως να ήταν μόνο η επίδραση της σιταλοπράμης που διέκοψε.

23.59 Η μέρα 2η τελείωσε. Όπως ένας ηλικιωμένος στο καφενείο δήλωσε καθώς χαιρετούσε: "μια ακόμα μέρα λιγότερη".