άσυλο και έξω από το ίδρυμα

Αισθάνομαι αλληλέγγυος με τους καταληψίες μετανάστες της νομικής. Και χαίρομαι που αποφάσισαν (οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι γι' αυτούς) να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης για την παραχώρηση ασύλου ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα. 

Η ιστορία τους γίνεται πια τόσο έντονα στιγματισμένη από αυτές τις δύο λέξεις "ίδρυμα" και "άσυλο" που με προκαλεί να συγκεντρωθώ σε αυτές. Το άσυλο είναι τόπος κατοικίας, ασφαλής, απαραβίαστος, τόπος που δε μπορεί να συληθεί. Εκείνοι που κατοικούν σε αυτόν απολαμβάνουν φροντίδα, περίθαλψη και ειδική αντιμετώπιση [*]. Μα πάνω απ' όλα, το δικαίωμα να διατηρούν την ετερότητά τους. Να συνεχίσουν να είναι αυτό που είναι όταν οι γύρω τους είναι κάτι διαφορετικό. Το άσυλο είναι ένας τόπος αφ-ιερωμένος στη προστασία του έτερου, το μέρος όπου το έτερο είναι ιερό. Το ίδρυμα, από την άλλη, υπάρχει, έχει ιδρυθεί για ένα σκοπό χρηστικό. Και αυτό είναι που το στερεί από την ιερότητα του ασύλου.

Οι συγκεκριμένοι μετανάστες μέσα από τη δυστυχία και την εξαθλίωσή τους, χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται, λένε στην ελληνική κοινωνία κάτι πολύ σημαντικό. Κατέλαβαν ένα ίδρυμα όπου κάποιο διαφορετικό είδος ασύλου είναι προς το παρόν εξασφαλισμένο. Χρησιμοποιώντας το πανεπιστημιακό θέλουν να στρέψουν τη προσοχή της ακριβώς στο άσυλο, καλώντας τους προς εξαθλίωση Έλληνες να στραφούν στα απομεινάρια του εσωτερικού τους νόμου και να αναζητήσουν μέσα τους τα ίχνη των πολιτισμικών τους επιτευγμάτων. Δύο από τα οποία υπήρξαν ανέκαθεν η αναζήτηση της ταυτότητας του ατόμου ως πολίτη και η προστασία του έτερου ως κάτι ιερό. Η σύγχρονη ελληνική δημοκρατία επιμένει να αρνείται την υπόσταση χιλιάδων ανθρώπων αγνοώντας την ύπαρξή τους σχεδόν μεταφυσικά, ενώ η έννοια της ιερότητας έχει ευτελισθεί στο επίπεδο της μονής ή της μητρόπολης, ακόμα και των "Ελλήνων τα ιερά" πωλούνται σε τιμές ευκαιρίας σήμερα από τους ενδο- και εξωκοινοβουλευτικούς τηλεοπτικούς ελληνεμπόρους.

Οι πουλημένοι δημοσιογράφοι, τα αφεντικά τους -πολιτικά και μη- και οι δορυφόροι μπάτσοι τους (και δεν εννοώ τους ένστολους) αγωνιούν να πείσουν τη κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα της (ας το πω) απο-ιδρυματοποίησης των μεταναστών, δηλαδή της άμεσης εκδίωξής τους από τη νομική, προβάλλοντας επιχειρήματα που μόνο αγγίζουν ζητήματα ηθικής ή αισθητικής και που όμως δε καταφέρνουν να νομιμοποιήσουν. Το κάνουν γιατί είναι πολύ πιο βρώμικοι από τους μετανάστες που καταγγέλλουν. Και το κάνουν ύπουλα μιας και ταυτίζουν την απο-ιδρυματοποίηση με την απο-ασυλοποίηση αφαιρώντας από την τελευταία την ιερότητά της.

Οι μετανάστες προσπαθούν να πουν στους πολίτες αυτής της ξεφτισμένης δημοκρατίας να κοιτάξουν ξανά μέσα τους. Και να κατανοήσουν πως όταν ακούνε για "έξω οι μετανάστες από τη νομική" σημαίνει "άρνηση αναγνώρισης υπόστασης". Και να νιώσουν πως η ανοχή σε αυτή τη βαθιά υποτίμηση της ανθρώπινης ύπαρξης των άλλων είναι ακόμα πιο βαθιά υποτίμηση και για τους ίδιους, ως ανθρώπους και ως πολίτες που φιλοξενούν ανθρώπους με ανάγκες στη κοινωνία τους.

[*] Θ. Υφαντή "otherness and de-institutionalisation process" (ημερ/νια-εκδ. αναζητούνται)

αναμνήσεις από το αλβανικό έπος - η ανακάλυψη του άλλου από το εγώ

Τον Γενάρη του 1991 - ακριβώς 20 χρόνια πριν δηλαδή- τα ελληνοαλβανικά σύνορα άνοιγαν και χιλιάδες εξαθλιωμένοι άνθρωποι ξεχύνονταν στην πολιτισμένη και αναπτυγμένη χώρα μας αναζητώντας το δικό τους ελληνικό όνειρο. Η ανάρτηση του Γκασμέντ Καπλάνι για εκείνη την εποχή συντάραξε τις αναμνήσεις μου και τροφοδότησε την αναβίωση μιας εβδομάδας που υπήρξα στη κυριολεξία στην αντίθετη πλευρά του φράκτη: 

Ήμουν μόλις 13 τότε και ζούσα σε μια μικρή αγροτική-ημιαστική κωμόπολη όπου πέρασα τα γυμνασιακά μου χρόνια, μιάμιση ώρα από τα σύνορα με την Αλβανία. Είχα ξυπνήσει εκείνο το πρωινό του Γενάρη αντικρύζοντας το σχολείο μου, ένα σχολικό συγκρότημα γυμνασίων και λυκείου, κατειλλημένο από άγνωστους, ριζικά ξένους, τους πιο εμφατικά "άλλους" που υπήρξαν ποτέ για μένα. Το σχολείο, ενδεχομένως για λόγους έκακτης ανάγκης σε συνθήκες έλλειψης σχεδίου, είχε μετατραπεί για μία βδομάδα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των νεόφερτων στη πόλη μας αλβανών μεταναστών. Ποτέ δεν εξηγήθηκε σε εκείνη την άγουρη κοινωνία που με μεγάλωνε ο λόγος, ούτε συζητήθηκαν ποτέ οι συνέπειες, μόνο είχε αφεθεί μόνη της στις εσωτερικές της ζυμώσεις, βουτηγμένη στις ενδογενείς της ανεπάρκειες και τις μοναχικές της διεξόδους. 

Οι έγκλειστοι "άλλοι" δεν έμοιαζαν με τίποτα με ό,τι είχα συνηθίσει μέχρι τότε. Οι άντρες είχαν φουσκωτά μαλλιά και μακριές φαβορίτες, φορούσαν στενά πουλόβερ, παντελόνια καμπάνες και ξεφτισμένα πανωφόρια ενώ οι γυναίκες διατηρούσαν ακόμα τις φούστες τους πάνω από ένα κατ' επίφαση μοντέρνο τζιν.  Ήταν αδύνατοι, λιπόσαρκοι, μα όχι αρκετά για να περάσουν ανάμεσα από τα κάγκελα που του περιέφραζαν και τους κράτησαν κλειδωμένους για μέρες. Είχαν απλωθεί στη περιφέρεια των κιγκλιδωμάτων, είχαν βάλει τα πρόσωπα ανάμεσα στα κάγκελα και κοιτούσαν απορημένοι το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο απ' έξω και που τους κοιτούσε και αυτό με την ίδια απορία. Δε μπορώ να θυμηθώ σε ποια πλευρά του φράκτη οι άνθρωποι ήταν περισσότερο τρομαγμένοι. Μα με βεβαιότητα πιστεύω πως οι κλειδωμένοι ένιωθαν πιο ελεύθεροι.  

Τρία περιστατικά σχετικά με αυτή τη "συγκέντρωση" ανθρώπων διαμόρφωσαν τη συνείδησή μου ως προς το Ξένο: 

1. Οι ντόπιοι, σε μια ευγενική ένδειξη συμπαράστασης και φιλανθρωπίας, τους παρέδωσαν ρουχισμό και τρόφιμα. Οι έγκλειστοι, σαν μελίσσι, στριμώχθηκαν για να αρπάξουν ό,τι μπορούσαν, σφραγίζοντας στη μνήμη μου τη πρώτη ειδησεογραφική στιγμή που εξελισσόταν ποτέ μπροστά μου. Κάποιοι όμως τους πέταξαν αποφάγια τα οποία παρέμειναν αξιοπρεπώς ανέγγιχτα, ίσως επειδή οι πεινασμένοι ήταν Αλβανοί και όχι σκύλοι. 
2. Δύο μαθητές του σχολείου, που με σύγχρονους όρους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αναδρομικά και ως bullies, σε μια επίδειξη ασύγκριτης τόλμης, πήδηξαν τα κάγκελα και προκάλεσαν δύο έγκλειστους σε ένα αγώνα μπάσκετ. Οι περίεργοι έλληνες από έξω, άλλοι ανήσυχοι και άλλοι βέβαιοι, τους προέτρεψαν να το αποφύγουν για εκείνο το πάντα πειστικό "δικό τους καλό". Οι μαθητές όμως ρίσκαραν και συνέτριψαν τους Αλβανούς αντιπάλους τους. Θα ήταν μια γλυκύτατη προσέγγιση του έτερου αν στο πρόσωπο των μαθητών δεν ήταν χαραγμένη η ικανοποίηση από τη κατάκτηση του διαστήματος. Το τελικό αποτέλεσμα της δικής τους συνάντησης με το ξένο υπέδειξε ασυζητητί τον νικητή. 
3. Η αυλή της πολυκατοικίας μου συνόρευε με το προαύλιο του σχολείου-στρατοπέδου και πιθανολογώ ότι από κάπου εκεί ένας ευέλικτος αλβανός έφηβος θα είχε καταφέρει να μπει μέσα σ' αυτή. Ξαναζώ ακόμα έντονη την ανάμνηση των ήχων της ξεσκισμένης γαλότσας του όσο αναζητούσε πανικόβλητος την έξοδο στις σκάλες προς το υπόγειο, και των απειλών του σπιτονοικοκύρη εναντίον του που επέμεναν στη λέξη σκυλί. Αν και ελαφρά μεγαλύτερός μου, δε κατάφερα να συναισθανθώ τον αλβανό έφηβο γιατί δυσκολευόμουν τότε να αναλύσω συνεκτικούς δεσμούς μες στη κοινωνία και μόνο τώρα καταλαβαίνω πως ο τρόμος που ένιωσα δεν ήταν από τη παραμορφωτική πείνα του αλβανού αλλά από τη διαστρέβλωση της ανθρώπινης φύσης του από τον σπιτονοικοκύρη μας που δε σταμάτησε ποτέ να τον αποκαλεί σκύλο. 

Γυρίζοντας τώρα το χρόνο στο 1991 αποκαθιστώ έστω και νοερώς την επαφή με εκείνο το 13χρονο αγόρι που υπήρξα και που βίωσα την συνύπαρξη στις δυο πλευρές ενός φράκτη. Συνομιλώ μαζί του και υπομονετικά το αφήνω να εκφράσει όλα εκείνα που δεν του επέτρεπαν να καταλάβει. Του χαϊδεύω το κεφάλι με την ελπίδα να απορροφήσω τώρα ίσως λίγη από την απρόσμενη μα λογική ένταση της επαφής με το ξένο.  Ο λόγος της διαφορετικότητας άλλωστε είναι πάντα δύσκολος λόγος. Του απαλύνω την αμφιθυμία προσπαθώντας να βγάλω από πάνω του την ευθύνη της μικροαστικής του διαπαιδαγώγισης. Δε θα του πω τίποτα για το μέλλον του ούτε για το τι απέγινε αυτή η χιλιάδα ανθρώπων που κρατήθηκε προσωρινά στο σχολείο του. Θα ενθαρρύνω όμως τη προσέγγιση και θα τον αφήσω ελεύθερο να νιώσει πως εκείνη η "συνάντηση" δεν υπήρξε ποτέ στη πραγματικότητα συνάντηση. Θα τον βάλω να σκεφτεί -όσο η ηλικία του τού επιτρέπει- πόσο αυτόνομες είναι μεταξύ τους οι λέξεις "γνωρίζω, αγαπώ και κατακτώ" και αν μπορέσει ίσως να νιώσει από τότε τη διαφορετικότητα των ανθρώπων μέσα στην ισότητα. Με το πλεονέκτημα της γνώσης του μεγαλύτερου και της εμπειρίας των 20 χρόνων που έχουν μεσολαβήσει ανάμεσά μας, δικαιοδοτούμαι  τώρα να του ζητώ να εξοπλιστεί με κάθε γνώση και δεσμούς απέναντι στους φράκτες που θα υψώνονται γύρω του. Και ίσως και εκείνο να με συγχωρέσει που θα αργήσει τόσο να καταλάβει πως η μόνη θωράκιση απέναντι στη βαρβαρότητα λέγεται αλληλεγγύη. 

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στον έφηβο αλβανό που "εισέβαλε" τότε στη πολυκατοικία, με την ειλικρινή περιέργεια από μέρος μου για το πώς να εξελίχθηκε από τότε η ζωή του και για το αν κατάφερε ποτέ να ρίξει μέσα του τους φράχτες...

The cares of the day seem to vanish, the ending of day brings release, each wonderful night in Tunisia, where the nights are filled with peace

Τις τελευταίες μέρες, με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, ο λαός της Τυνησίας πραγματοποίησε ένα χάπενινγκ με σοβαρό κόστος για την εθνική οικονομία. Δημιούργησε ομάδες χιλιάδων ανθρώπων για να ρίξουν τη δημοκρατικά εκλεγμένη δικατορία της χώρας τους. Τι κατάλαβανε;  Οι κεντρικές οδοί και οι πιο πολυσύχναστοι δρόμοι του κέντρου στη Τύνιδα, πρωτεύουσα της Τυνησίας, λίγες μόλις ημέρες μετά την επανάσταση έχουν ερημώσει. Ο λιγοστός κόσμος που πια περνάει, αρκείται σε φευγαλέες ματιές στις βιτρίνες χωρίς να δελεάζεται από τις προσφορές των καταστημάτων που σε αρκετές περιπτώσεις φτάνουν έως και το 50%. Μετά τη χρεοκοπία των καταστημάτων, είναι και ο τουρισμός που πλήττεται από τα χάπενινγκ των επαναστατών. Είναι σίγουρο ότι πολλοί σιχτίρισαν την ώρα που αποφάσισαν να δώσουν μερικές χιλιάδες δολάρια για να επισκεφθούν τις ομορφιές της χώρας. Ποιος ξένος θα προγραμματίσει στο εξής τις διακοπές του στην Τυνησία, όταν θα υπάρχει η πιθανότητα να υποστεί ταλαιπωρία σαν αυτή που έχουν ήδη υποστεί πολλοί τουρίστες την τελευταία περίοδο. Ακόμα και ο πρόεδρος της χώρας αναγκάστηκε τώρα να εγκαταλείψει τις ομορφιές της και να αναζητήσει την ελευθερία σε άλλες δημοκρατίες . Αποκαλύπτουμε εδώ πως στο μακρύ ταξίδι του προς την αυτοεξορία αιτήθηκε ασύλου και από τη πάντα φιλόξενη για τους κατατρεγμένους πρόσφυγες Ελλάδα αλλά απορρίφθηκε μετά λύπης με το σκεπτικό ότι δε χωρά άλλη δημοκρατία σε αυτή τη χώρα. 

Μοναδική όαση στην κατάθλιψη και το σκηνικό τρόμου, η ανάδειξη της θαυμάσιας δουλειάς των Τυνιδίstas, των αυτοδίκαιων και αποκλειστικών εκπροσώπων της φρεσκάδας, της νεότητας και του εναλλακτισμού στη πρωτεύουσα της Τυνησίας. Οι Τυνιδίστας είναι εκεί και έτοιμοι για δράση. Με αυτοθυσία και αυταπάρνηση ανέλαβαν τη πρωτοβουλία να καθαριστούν επιτέλους οι δρόμοι από τα πτώματα της εξέγερσης και οι στάσεις των λεωφορείων από το αίμα.

ΥΓ. ο τίτλος από το τραγούδι της Ella Fitzgerald - A Night In Tunisia 

κατά βαρβάρων δωρούμενος

Η πνευματική λύτρωση από το άχθος μιας προπατορικής αμαρτίας, και ειδικά όταν το δόγμα τη καθαγιάζει με την θεοποίηση της περιστέρας, με κάνει να θέλω να σφίξω το χέρι της ιδιοφυΐας που το εμπνεύστηκε. Ο θαυμασμός μου για τούτη την απλοποιημένη παροχή σωτηρίας ξεπερνιέται μόνο από το θαυμασμό για τη δυσανάλογα περιορισμένη πνευματικότητα στην αντιμετώπισή της. 

Έτσι δε μου μένει να λογαριάζω την ημέρα των Θεοφανείων παρά μόνο για τα παρακάτω δύο:

1. Εν αναμονή της ανέγερσης του Εβροϊκού τοίχους και εις ανάμνηση των εκατοντάδων ψυχών προσφύγων και μεταναστών που χάθηκαν και θα χαθούν στα νερά του Αιγαίου, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω, ω χριστιανοί ορθόδοξοι ότι ο αγιασμός των ίδιων υδάτων δε θα καθαγιάσει ποτέ τα βάθη της ψυχής αυτών των δυστυχισμένων που θεώρησαν τη πατρίδα σας σωτηρία από το προπατορικό αμάρτημα της γέννησης σε χώρες κατεστραμμένες από τις κυβερνήσεις σας. Και σήμερα, και μια ακόμα μέρα, έχετε στολίσει ξανά τον επιτάφιό τους.
2. Τούτο το αριστούργημα (παρακαλώ κάντε διπλό κλικ για να το απολαύσετε στις πλήρεις του διαστάσεις):

άλαλα τα χείλη

Κάποτε, παραμονές των φώτων ένας παπάς μου χτυπά τη πόρτα. Πριν καλά ανοίξω τον βλέπω να εισβάλει. "Ποιος είστε και τι θέλετε;" του λέω ενοχλημένος από την απρόσκλητη παρουσία του. "Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός..." μου απαντά ψάλλοντας και με ραίνει με άγιο ύδωρ. "Σας παρακαλώ" του λέω, "περάστε έξω", "...καὶ τὸν κόσμον φωτίσας δόξα σοι..." συνεχίζει απτόητος εκείνος εισβάλλοντας προκλητικά και στα άλλα δωμάτια. "Με ποιο δικαίωμα..;" επιμένω, για να σιωπήσω σχεδόν αμέσως διαπιστώνοντας το αβάσταχτο βάρος του παράλογου ενός ακόμα αυτονόητου δικαιώματος...

δώσε τρόπο στην οργή

Υποκύπτοντας σε ένα πολιτισμικό καταναγκασμό, αναζητούσα για πρώτη ανάρτηση της χρονιάς κάτι που να εμπεριέχει δυναμισμό, αισιοδοξία και αξιοπρέπεια. Έκανα τρεις μέρες να το βρω αλλά με χαρά παρουσιάζω παρακάτω το μανιφέστο της νεολαίας της Γάζας. Δε βρίσκω νόημα να σχολιάσω το πολιτικό της περιεχόμενο, ούτε να εκθέσω κάποια εύλογα θαρρώ ερωτηματικά μου, μου αρκεί προσωρινά να αφουγκραστώ τη κραυγή και να συναισθανθώ όσο μπορώ το συσφιγγκτικό αίσθημα της παρατεινόμενης ασφυξίας μπρος στη θρησκευτική-εθνικιστική καταπίεση και την ιμπεριαλιστική κατοχή. 

Fuck Χαμάς. Fuck Ισραήλ. Fuck Φατάχ. Fuck ΟΗΕ. Fuck UNWRA.Fuck USA! Εμείς, οι νέοι στη Γάζα, έχουμε τόσο βαρεθεί το Ισραήλ, τη Χαμάς, την κατοχή, τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας! Θέλουμε να ουρλιάξουμε και να σπάσει αυτό το τείχος της σιωπής, της αδικίας και της αδιαφορίας, όπως τα ισραηλινά F16 σπάνε το φράγμα του ήχου. Ουρλιάζουμε με όλη τη δύναμη στην ψυχή μας, προκειμένου να απελευθερώσουμε αυτή την τεράστια απογοήτευση που μας κατατρώει εξαιτίας αυτής της γαμημένης κατάστασης που ζούμε. Είμαστε σαν ψείρες μεταξύ δύο καρφιών που ζούμε έναν εφιάλτη μέσα σε έναν εφιάλτη, χωρίς περιθώρια για ελπίδα, χωρίς χώρο για την ελευθερία. 

Έχουμε σιχαθεί να βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε τέτοιο πολιτικό αγώνα. Έχουμε σιχαθεί τις σκοτεινές νύχτες με αεροπλάνα να κάνουν κύκλους πάνω από τα σπίτια μας. Έχουμε σιχαθεί αθώοι αγρότες να δολοφονούνται στην ουδέτερη ζώνη επειδή φροντίζουν τη γη τους, γενειοφόροι να περπατούν οπλισμένοι και καταχρώμενοι την εξουσία τους, να δέρνουν ή να φυλακίζουν νέους που διαδηλώνουν για αυτό που πιστεύουν. Έχουμε σιχαθεί αυτό το τείχος του αίσχους που μας χωρίζει από την υπόλοιπη χώρα μας και να μας κρατά φυλακισμένους σε ένα κομμάτι γης μεγέθους γραμματόσημου. Έχουμε σιχαθεί να μας απεικονίζουν ως τρομοκράτες, φανατικούς με εκρηκτικά στις τσέπες και το κακό στα μάτια μας. Έχουμε σιχαθεί την αδιαφορία που συναντάμε από τη διεθνή κοινότητα, όπου οι αποκαλούμενοι ειδικοί εκφράζουν ανησυχίες και να συντάσσουν ψηφίσματα, αλλά στη πραγματικότητα δειλοί στο να επιβάλλουν οτιδήποτε συμφωνήσουν. Έχουμε σιχαθεί να ζούμε μια ζωή στα σκατά, να κρατούμαστε στη φυλακή από το Ισραήλ, να ξυλοκοπούμαστε από τη Χαμάς και αγνοούμαστε πλήρως από τον υπόλοιπο κόσμο.

Υπάρχει μια επανάσταση που γεννιέται μέσα μας, μια τεράστια δυσαρέσκεια και απογοήτευση που θα μας καταστρέψει αν δεν βρούμε ένα τρόπο να διοχετεύουμε αυτή την ενέργειας σε κάτι που μπορεί να αμφισβητήσει το status quo και να μας δώσει κάποια ελπίδα. Η τελική σταγόνα που έκανε τις καρδιές μας τρέμουν με την απογοήτευση και την απελπισία συνέβη στις 30 Νοεμβρίου, όταν αστυνομικοί της Χαμάς ήρθαν στο Φόρουμ Νεολαίας Sharek , μια κορυφαία οργάνωση νεολαίας (www.sharek.ps) με όπλα, ψέματα και αγριότητα, πετώντας όλους μας έξω, φυλακίζοντας ορισμένους και απαγορεύοντας τη λειτουργία του Sharek. Λίγες ημέρες αργότερα, οι διαδηλωτές μπροστά από Sharek ξυλοκοπήθηκαν και μερικοί κρατήθηκαν. Ζούμε πραγματικά ένα εφιάλτη μέσα σε έναν εφιάλτη.Είναι δύσκολο να βρούμε λέξεις για την καταπίεση που δεχόμαστε. Έχοντας μόλις επιζήσει της επιχείρησης Cast Lead, όπου το Ισραήλ μας ξέσκισε στις βόμβες, καταστρέφοντας χιλιάδες σπίτια και ακόμη περισσότερες ζωές και όνειρα. Δεν ξεφορτώθηκαν τη Χαμάς, όπως είχαν την πρόθεση, αλλά μας φόβισαν για πάντα και προκάλεσαν μετά-τραυματικό σύνδρομο στρες σε όλους, καθώς δε μπορούσαμε πουθενά να κρυφτούμε.

Είμαστε μια νεολαία με βαριά καρδιά. Φέρνουμε μέσα μας μία ένταση τόσο απέραντη που καθιστά δύσκολο για εμάς να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα. Πώς να το απολαύσουμε όταν μαύρα σύννεφα βάφουν τον ορίζοντα και ζοφερές αναμνήσεις περνούν μπροστά από τα μάτια μας κάθε φορά που τα κλείνουμε; Χαμογελούμε για να κρύψουμε τον πόνο. Γελάμε για να ξεχάσουμε τον πόλεμο. Ελπίζουμε ώστε να μην αυτοκτονήσουμε εδώ και τώρα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου κατανοήσαμε πλήρως ότι το Ισραήλ ήθελε να μας σβήσει από το πρόσωπο της γης. Κατά τα τελευταία χρόνια η Χαμάς κάνει ό,τι μπορεί για να ελέγχει τις σκέψεις μας, τη συμπεριφορά και τις προσδοκίες μας. Είμαστε μια γενιά νέων ανθρώπων που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση των πυραύλων, εκτελώντας την από ό, τι φαίνεται αδύνατη αποστολή του να ζει2 μια φυσιολογική και υγιή ζωή, που μόλις μετά βίας ανεκτή από μια μαζική οργάνωση που έχει εξαπλωθεί στην κοινωνία μας σαν καρκίνος, προκαλώντας χάος και τη δολοφονώντας στο διάβα της αποτελεσματικά όλα τα ζωντανά κύτταρα, τις σκέψεις και τα όνειρα, και παραλύοντας τους ανθρώπους με το καθεστώς τρόμου της. Για να μην αναφέρουμε τη φυλακή στην οποία ζούμε, μια φυλακή που φτιαγμένη από μια λεγόμενη δημοκρατική χώρα.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται με το πιο σκληρή τρόπο και κανείς δεν του φαίνεται να νοιάζεται. Είμαστε φοβισμένοι. Εδώ στη Γάζα είμαστε φοβισμένοι να μας φυλακίζουν, να μας ανακρίνουν, να μας χτυπούν, να μας βασανίζουν, να μας βομβαρδίζουν, να μας σκοτώνουν. Φοβόμαστε να ζήσουμε, γιατί κάθε βήμα που κάνουμε πρέπει να το σκεφτούμε καλά, υπάρχουν περιορισμοί παντού, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε όπως θα θέλαμε, να πούμε αυτό που θέλουμε, να κάνουμε ό, τι θέλουμε, μερικές φορές ακόμη δε μπορούμε να σκεφτούμε τι θέλουμε, γιατί η κατοχή έχει καταλάβει το μυαλό και τις καρδιές μας τόσο ασφυκτικά που πονάει και αυτό μας κάνει να θέλουμε να ρίξουμε ατελείωτα δάκρυα απογοήτευσης και οργής!

Δεν θέλουμε να μισούμε, δεν θέλουμε να έχουμε όλα αυτά τα συναισθήματα, δεν θέλουμε να είμαστε τα θύματα πια. ΑΡΚΕΤΑ! Φτάνει ο πόνος, αρκετά τα δάκρυα , αρκετά τα δεινά, αρκετός ο έλεγχος, οι περιορισμοί, οι άδικες δικαιολογήσεις, η τρομοκρατία, τα βασανιστήρια, οι δικαιολογίες, οι βομβιστικές επιθέσεις, οι άγρυπνες νύχτες, οι νεκροί άμαχοι, οι μαύρες μνήμες, το ζοφερό μέλλον, το θλιβερό παρόν, η διαταραγμένη πολιτική, οι φανατικοί πολιτικοί, οι θρησκευτικές μαλακίες, η φυλακή! ΛΕΜΕ STOP! Αυτό δεν είναι το μέλλον που θέλουμε!

Θέλουμε τρία πράγματα. Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Θέλουμε να είμαστε σε θέση να ζήσουμε μια φυσιολογική ζωή. Θέλουμε την ειρήνη. Είναι πολλά αυτά που ζητούμε; Είμαστε ένα κίνημα ειρήνης αποτελούμενο από τους νέους ανθρώπους στη Γάζα και τους υποστηρικτές τους αλλού και δεν θα ησυχάσουμε μέχρι η αλήθεια για τη Γάζα να γίνει γνωστή σε όλους σε αυτό τον κόσμο και σε τέτοιο βαθμό ως καμιά σωπηλή συγκατάθεση ή θορυβώδης αδιαφορία δε θα γίνονται δεκτές.

Αυτό είναι το μανιφέστο της Γάζας νεολαίας για αλλαγή!

Θα ξεκινήσουμε με την καταστροφή της κατοχής που μας περιβάλλει, θα απελευθερωθούμε από αυτό το διανοητικό εγκλεισμό και θα επανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας και τον αυτοσεβασμό. Θα σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά παρά το γεγονός ότι θα αντιμετωπίσουμε αντίσταση.Θα εργαστούμε μέρα και νύχτα, προκειμένου να αλλάξουμε αυτές τις άθλιες συνθήκες κάτω απ' τις οποίες ζούμε. Εμείς θα χτίσουμε όνειρά όπου υπάρχουν τοίχοι.

Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι, θέλουμε να ζήσουμε, θέλουμε την ειρήνη.

ΕΛΕΎΘΕΡΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ!

Λεπτομέρειες και (διαδικτυακή) υποστήριξη, εδώ.