άσυλο και έξω από το ίδρυμα

Αισθάνομαι αλληλέγγυος με τους καταληψίες μετανάστες της νομικής. Και χαίρομαι που αποφάσισαν (οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι γι' αυτούς) να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης για την παραχώρηση ασύλου ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα. 

Η ιστορία τους γίνεται πια τόσο έντονα στιγματισμένη από αυτές τις δύο λέξεις "ίδρυμα" και "άσυλο" που με προκαλεί να συγκεντρωθώ σε αυτές. Το άσυλο είναι τόπος κατοικίας, ασφαλής, απαραβίαστος, τόπος που δε μπορεί να συληθεί. Εκείνοι που κατοικούν σε αυτόν απολαμβάνουν φροντίδα, περίθαλψη και ειδική αντιμετώπιση [*]. Μα πάνω απ' όλα, το δικαίωμα να διατηρούν την ετερότητά τους. Να συνεχίσουν να είναι αυτό που είναι όταν οι γύρω τους είναι κάτι διαφορετικό. Το άσυλο είναι ένας τόπος αφ-ιερωμένος στη προστασία του έτερου, το μέρος όπου το έτερο είναι ιερό. Το ίδρυμα, από την άλλη, υπάρχει, έχει ιδρυθεί για ένα σκοπό χρηστικό. Και αυτό είναι που το στερεί από την ιερότητα του ασύλου.

Οι συγκεκριμένοι μετανάστες μέσα από τη δυστυχία και την εξαθλίωσή τους, χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται, λένε στην ελληνική κοινωνία κάτι πολύ σημαντικό. Κατέλαβαν ένα ίδρυμα όπου κάποιο διαφορετικό είδος ασύλου είναι προς το παρόν εξασφαλισμένο. Χρησιμοποιώντας το πανεπιστημιακό θέλουν να στρέψουν τη προσοχή της ακριβώς στο άσυλο, καλώντας τους προς εξαθλίωση Έλληνες να στραφούν στα απομεινάρια του εσωτερικού τους νόμου και να αναζητήσουν μέσα τους τα ίχνη των πολιτισμικών τους επιτευγμάτων. Δύο από τα οποία υπήρξαν ανέκαθεν η αναζήτηση της ταυτότητας του ατόμου ως πολίτη και η προστασία του έτερου ως κάτι ιερό. Η σύγχρονη ελληνική δημοκρατία επιμένει να αρνείται την υπόσταση χιλιάδων ανθρώπων αγνοώντας την ύπαρξή τους σχεδόν μεταφυσικά, ενώ η έννοια της ιερότητας έχει ευτελισθεί στο επίπεδο της μονής ή της μητρόπολης, ακόμα και των "Ελλήνων τα ιερά" πωλούνται σε τιμές ευκαιρίας σήμερα από τους ενδο- και εξωκοινοβουλευτικούς τηλεοπτικούς ελληνεμπόρους.

Οι πουλημένοι δημοσιογράφοι, τα αφεντικά τους -πολιτικά και μη- και οι δορυφόροι μπάτσοι τους (και δεν εννοώ τους ένστολους) αγωνιούν να πείσουν τη κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα της (ας το πω) απο-ιδρυματοποίησης των μεταναστών, δηλαδή της άμεσης εκδίωξής τους από τη νομική, προβάλλοντας επιχειρήματα που μόνο αγγίζουν ζητήματα ηθικής ή αισθητικής και που όμως δε καταφέρνουν να νομιμοποιήσουν. Το κάνουν γιατί είναι πολύ πιο βρώμικοι από τους μετανάστες που καταγγέλλουν. Και το κάνουν ύπουλα μιας και ταυτίζουν την απο-ιδρυματοποίηση με την απο-ασυλοποίηση αφαιρώντας από την τελευταία την ιερότητά της.

Οι μετανάστες προσπαθούν να πουν στους πολίτες αυτής της ξεφτισμένης δημοκρατίας να κοιτάξουν ξανά μέσα τους. Και να κατανοήσουν πως όταν ακούνε για "έξω οι μετανάστες από τη νομική" σημαίνει "άρνηση αναγνώρισης υπόστασης". Και να νιώσουν πως η ανοχή σε αυτή τη βαθιά υποτίμηση της ανθρώπινης ύπαρξης των άλλων είναι ακόμα πιο βαθιά υποτίμηση και για τους ίδιους, ως ανθρώπους και ως πολίτες που φιλοξενούν ανθρώπους με ανάγκες στη κοινωνία τους.

[*] Θ. Υφαντή "otherness and de-institutionalisation process" (ημερ/νια-εκδ. αναζητούνται)