Το να κατηγορείς τους 300 μετανάστες για εκβιασμό είναι το πρώτο σκαλοπάτι της επισημοποίησης του εκχυδαϊσμού ως διανοητικού μας εθνόσημου και το τελευταίο του συνειδητού, επίμονου εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης από μια δυτική δημοκρατία.
Οι 300 είναι αθέλητα απάτριδες, γιατί το να ζεις χρόνια αλλού σε κάνει ξένο και στη ίδια τη πατρίδα σου - ή ό,τι από αυτή έχει απομείνει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Οι 300 είναι μόνοι, αφημένοι στη χρόνια διαπροσωπική μοναξιά του πρόσφυγα ή μετανάστη και πλέον, πιο κοντά από ποτέ, στην ανίκητη υπαρξιακή μοναξιά μπρος στη συνειδητοποίηση του θανάτου. Σπίτι δεν έχουν, σπίτι υπήρξε η καρότσα κάποιου φορτηγού όταν περνούσαν παράνομα τα σύνορα, μια στάνη όταν χρειάστηκε να επιβιώσουν στο βουνό, ένα γιαπί όταν φτάσανε στη πόλη, ένα κελί όταν τους πιάσανε για πρώτη φορά, ένα μικροσκοπικό δωμάτιο μαζί με πολλούς ακόμα στα χρόνια της ευημερίας τους σε αυτή τη χώρα, λίγο πριν η νομική σχολή και τώρα - λίγο πριν τη κρισιμότερη στιγμή αυτής της ζωής- το μέγαρο της Υπατείας. Γι' αυτούς η οικογένεια είναι μόνο ανάμνηση, η σκέψη της μάνας καημός, και η επανένωση με τη μικρή τους κόρη το οριστικά ανεκπλήρωτο όνειρό τους. Ο στοιχειώδης πολιτισμός τούς έδωσε τη δυνατότητα να ανακουφίσουν τις συντριπτικές τους απώλειες με το να τους προσφέρει το άσυλο. Η κοινωνία δηλαδή, μέσω της συντεταγμένης πολιτείας που δημιουργεί, αποτελεί την ασπίδα τους, το χώρο όπου θα νιώσουν ασφάλεια και όπου θα υποκαταστήσουν αυτό που τους έχει βάναυσα στερηθεί. Και αν η ελληνική κοινωνία, διαθέτει ακόμα έστω και τα τελευταία ψήγματα αλληλεγγύης και ανθρωπισμού της για να προστατέψει όσους έχουν απομείνει με το τίποτα, η πολιτεία που έχει συνθέσει επιμένει να τους το αρνείται.
Στη πραγματικότητα το τελευταίο που έχει απομείνει στους 300 είναι η βιολογική τους ύπαρξη. Το σώμα και το μυαλό. Το σώμα και το δικαίωμα της διαχείρισής του, το μυαλό και η διανοητική ικανότητα της ανάληψης ευθύνης που πηγάζει μέσα από αυτό. Η συνειδητή απόρριψη της πρόσληψης ενέργειας και νερού για τη λειτουργία του σώματος το οδηγεί στη καταστροφή του. Και αν δεν επέλθει ο θάνατος, οι 300 θα χάσουν το μόνο εργαλείο που έχουν για να επιστρέψουν στη κοινωνία ό,τι αυτή θα όφειλε να τους έχει προσφέρει. Την εργασία.
Και έτσι μένει για αυτούς μόνο η ανάληψη της ευθύνης.
Η ύπαρξή τους στέκει μπροστά μας γυμνή. Ολόκληρη η ζωή τους βρίσκεται τώρα συρρικνωμένη σε τούτη την ύστατη διανοητική πράξη.
Σας ικετεύω, μην τους την στερήσετε άλλο!
Για εμάς τους ανθρώπους, το αυτονόητο, δηλαδή το μόνο που έμεινε, είναι η ανθρώπινη ζωή σ'αυτή την ιστορία...φαίνεται πως όχι και για το σκληρόπετσο κράτος, ντρέπομαι που ζω σε μια πόλη σαν κι αυτή, τουλάχιστον να το βουλώνανε ρε φίλε
ΑπάντησηΔιαγραφήδηλαδή Κωστή, παρεμβαίνουμε ιατρικά και παρά τη θέλησή τους και τους σώζουμε; ή ρίχνουμε τη κυβέρνηση και τους νομιμοποιούμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤραγικό δίλημμα για εκείνους. Αν φάνε χάνουν τον ένα και μοναδικό στόχο που τους έχει απομείνει. Αν δε φάνε χάνουν τη ζωή τους. Ποιος θα' θελε να είναι στη θέση τους;