αναμνήσεις από τη διαδήλωση στη Γένοβα το 2001 (μέρος 2)

μάγκες πιάστε τα γιοφύρια

Η προσέγγιση του λιμανιού της Ανκόνα το επόμενο πρωί φανέρωσε τη κεντρική ιδέα του τριημέρου: μπάτσοι, αμέτρητοι μπάτσοι παντού. Οι διαδηλωτές είχαν πιάσει τις βιτρίνες του πλοίου και τις κουπαστές και κοιτούσαν με προβληματισμό και συγκρατημένη αναμονή. Κάποιοι έβριζαν. Σταμάτησα το μέτρημα των αστυνομικών λεωφορείων που περίμεναν στο λιμάνι στο 53 γιατί κατάλαβα πως το να συνεχίσω στα υπόλοιπα δε θα προσέφερε περισσότερα στις πρωταρχικές μου σκέψεις. Η επιβίβασή μας στο λεωφορείο ωστόσο έγινε χωρίς πρόβλημα, μαθαίνοντας εκ των υστέρων πως στην επόμενη καραβιά ελλήνων διαδηλωτών, του Συνασπισμού, απαγορεύτηκε η έξοδος από το πλοίο και η είσοδος στην Ιταλία. Η συνθήκη του Σένγκεν είχε αρχίσει να εφαρμόζεται εκείνη τη χρονιά και η μετακίνησή μας ως ευρωπαίοι πολίτες, άρα και των συνασπισμένων, όφειλε να ήταν ελεύθερη. Μα ό,τι συνέβη σε αυτούς δεν ήταν παρά η πιστή εφαρμογή της Σένγκεν η οποία προέβλεπε και κλείσιμο των συνόρων όταν «ταραξίες», στη προκειμένη περίπτωση πρόγονοι του τρισκατάρατου Σύριζα, υπήρχαν υποψίες ότι θα προκαλούσαν επεισόδια. Ήταν η πρώτη εξαπάτηση του πλήθους από αυτές που εγώ αντιλήφθη εκείνο το τριήμερο.

Η μετακίνησή μας από την Ανκόνα στη Γένοβα διήρκησε σχεδόν ολόκληρη τη μέρα. Προγραμματισμένο ήταν να βρισκόμαστε στο προορισμό μας εγκαίρως για τη πρώτη διαδήλωση, της Πέμπτης, προοίμιο της μεγάλης της επόμενης ημέρας. Ωστόσο οι συνοδοί μας είχαν διαφορετικά σχέδια και μεγαλύτερη εξουσία. Η ελληνική αποστολή συνοδευόταν από κλούβες και αυτοκίνητα των καραμπινιέρων σε ολόκληρο το ταξίδι στην Ιταλία. Αυτοί ήλεγχαν το ρυθμό και τη ταχύτητα του καραβανιού και ενδεχομένως αυτοί να καθόριζαν και τις στάσεις. Δεν μπορώ να γνωρίζω, ούτε και έμαθα ποτέ τους λόγους, αν πχ σκόπευαν να μη βρεθούμε εγκαίρως στη διαδήλωση εκείνη τη μέρα. Υπήρξαν μάλιστα κάποιες στάσεις οι οποίες διήρκησαν τόσο ώστε κάποιος να αρχίσει να σκέφτεται ότι γίνεται κράτησή μας και παρεμπόδιση μετακίνησης.
Το καλό κλίμα εντός του δικού μας λεωφορείου όμως διασκέδαζε τη πατροπαράδοτη ελληνική καχυποψία και το ταξίδι γινόταν ολοένα και πιο ευχάριστο με νυν και πρώην φοιτητές στη γείτονα χώρα να μας ξεναγούν στο πέρασμά μας από το Σαν Μαρίνο, με σχόλια αστεία και σοβαρά για την ιταλική βιομηχανία που συναντούσαμε κατά μήκος της Βία Αδριάτικα, και τους χαρούμενους συνειρμούς στο πέρασμα μπρος από εργοστάσια όπως της Πιάτζιο και της Νουτέλα. Σε έναν από τους σταθμούς τροφοδοσίας που σταματήσαμε για φαγητό, τουαλέτα και τσιγάρο, διαδόθηκε η φήμη πως αυτός ανήκει σε εταιρία του Μπερλουσκόνι. Η ανωνυμία του διαδικτύου μου επιτρέπει να εκμυστηρευτώ πια πως η παραπάνω πληροφορία έδωσε σε κάποιους συντρόφους το ηθικό δικαίωμα για ένα μίνι πλιάτσικο σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως τα πατατάκια. Η αποκάλυψη της πράξης αυτής εντός του λεωφορείου επέφερε την μυστική επιδοκιμασία όλων όταν διαπιστώσαμε ότι τα κλοπιμαία (ή καλύτερα τα απαλλοτροιωθέντα) είχανε γεύση ρίγανης. 

Εκείνη την εποχή διατηρούσα την ακατανόητη τώρα και σχεδόν εφηβική πεποίθηση ότι το κινητό τηλέφωνο ήταν δείγμα κομφορμισμού γι’ αυτό και αρνιόμουν πεισματικά να αποκτήσω ένα. Έτσι δεν έμαθα ποτέ την αγωνία της μάνας μου όταν εκείνη από την άνεση της τηλεόρασής της μάθαινε ότι εκεί που έστελνε το γιο της μόλις οι μπάτσοι είχαν δολοφονήσει ένα συνομήλικό του. Παραδόξως βέβαια ούτε και οι άλλοι συνδιαδηλωτές πληροφορήθηκαν εγκαίρως τα νέα γι’ αυτό η δολοφονία Τζουλιάνι μας ανακοινώθηκε με το τρόπο που τα δυσάρεστα γεγονότα ανακοινώνονται στο στρατό, στα σχολεία και τις κατασκηνώσεις. Σε μια από τις στάσεις τροφοδοσίας ο αρχηγός της αποστολής (που αυτή τη στιγμή δε θα θυμάμαι το παραμικρό από τα προσωπικά και πολιτικά του χαρακτηριστικά) μας συγκέντρωσε και μας είπε πως τα πράγματα εκεί που πηγαίνουμε έχουν σοβαρέψει σημαντικά και πως υπάρχει ήδη ένας νεκρός.
Δεν ξέρω αν οι λέξεις ειπώθηκαν τυχαία αλλά η αποφυγή του όρου δολοφονία είχε μια ανακουφιστική επίδραση πάνω μου παίζοντας προφανώς με ένα άγουρο ένστικτο αυτοσυντήρησης για το οποίο αναδρομικά ντρέπομαι δημόσια. Κανείς δε γνώριζε περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τον θάνατο και μόνο όταν ήρθαμε σε επαφή με κατασκηνωτές στο τελικό μας προορισμό μάθαμε αυτό που είχε στη πραγματικότητα συμβεί. Στο λεωφορείο η είδηση αυτή δε συζητήθηκε ανοικτά χάνοντας έτσι και τη δυνατότητα να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλο για τα βαριά συναισθήματα που η ατμόσφαιρα πρόδιδε ότι μας διακατείχαν και να αποδείξουμε ότι ο όρος «σύντροφε» που αιωρούταν κάθε τέσσερις λέξεις εντός του λεωφορείου είχε όντως μια ουσιαστική συναισθηματική αξία. Μα από τον εκνευρισμό για τις συνεχείς διακοπές της πορείας μας από τους μπάτσους γινόταν κατανοητό ότι ο φόβος μπορούσε να μετατραπεί εύκολα στον αναγκαίο αντίποδά του της οργής.

Στη Γένοβα φτάσαμε βραδέως, αργά και καθυστερημένα, το βράδυ της Πέμπτης. Η πρώτη μέρα της προγραμματισμένης μας δράσης είχε χαθεί. Οδηγηθήκαμε κατευθείαν σε ένα τεράστιο πάρκινγκ στο λιμάνι όπου βρισκόταν ο κυρίως καταυλισμός των διαδηλωτών. Υπήρχε μια γενική αναστάτωση σε αυτό και ο λόγος δεν ήταν η συναυλία του Manu Chao που μόλις είχε τελειώσει στον ίδιο χώρο. Δεν είχε να κάνει με τη χαρούμενη μετασυναυλιακή ενέργεια που παίρνεις απ’ τον Μανού, ήταν κάτι λιγότερο από αυτό, πιο βαρύ, πιο σκοτεινό. Ή ίσως ήταν μόνο μια δική μου αντίληψη ή ένα προαίσθημα για αυτό που θα ζούσα στον ίδιο χώρο ακριβώς 24 ώρες αργότερα. Στη σκηνή που είχε στηθεί, ένας νεαρός άνδρας μιλούσε μόνος του σε ένα αόρατο πλήθος, ήταν ατημέλητος και ακατανόητος, φανερά αναστατωμένος και υποθέτω κυνηγημένος από τους δαίμονες της δικής του διαταραγμένης προσωπικής αντίληψης. Δεν τον ξαναείδα από τότε ποτέ .

εισαγωγή στις επόμενες (και ουσιαστικές) αναρτήσεις με αυτό

το πρώτο μέρος της ανάμνησης εδώ

στην επόμενη ανάρτηση:

τι ρόλο έπαιξε η γλυκιά φοιτήτρια της νοσηλευτικής;

ποιος πρόεδρος μεγάλης ΠΑΕ συμμετείχε στα γεγονότα;