Με αφορμή τα γεγονότα στο λιμάνι του Πειραιά και τη συνεχή παρουσία ΜΑΤ οπουδήποτε, σκέφτομαι πως πλέον, η χρησιμοποίηση ωμής και απρόκλητης βίας από πλευράς κράτους σε οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα ενέχει άρωμα διαμαρτυρίας ξεφεύγει από τη σφαίρα της πιθανής αντισυνταγματικότητας, της υπερμετρης προκλητικότητας, της αλητείας ή της καταπάτησης των στοιχειωδών δικαιωμάτων και μπαίνει για τα καλά σε βαθύτερα ζητήματα ψυχοπαθολογίας.
Ο κρατικος μηχανισμός λειτουργεί βαρύτατα εθισμένος στη βία. Απολαμβάνοντας πλήρη απενοχοποίηση από τη κυβέρνηση και μια μερίδα της κοινωνίας, σε όλες του τις εκφάνσεις (υγεία, παιδεία, ασφάλεια) επιμένει να απαιτεί τα δικαιώματά του ως ασθενής, δηλαδή συγκατάβαση, ανεχτικότητα, αναστολή της πραγματικής προσφοράς στη κοινωνία, χωρίς ταυτόχρονα να προϊδεάζει αυτη τη ταλαίπωρη χώρα για τη μια και μοναδική υποχρέωσή του ως άρρωστος: την άμεση, ουσιαστική εξυγίανση.
Η κοινωνία πάλι υποφέροντας από ένα ιδιότυπο εθνικό παρανοϊκό ιδεασμό, διατηρεί τη πεποίθηση πως μας έχουν στο μάτι, ότι είμαστε ο προικισμένος γι΄αυτό και ο από παντού βαλλόμενος λαός (πεποίθηση όπου μόνο το Ισραήλ φέρνει χειρότερες αποδόσεις). Και η πεποίηθηση αυτή τη κρατά σε μια αρρωστημένη επαγρύπνηση που τη κάνει να αρνείται να δει ότι η σήψη βρίσκεται στη πραγματικότητα εκ των έσω.
Η κυβέρνηση από την άλλη εξακολουθεί καιρό τώρα υπό το καθεστώς μιας ακατανόητης αρνησης: "απαγορεύονται οι διαμαρτυρίες, μη διανοηθείτε να προσεγγίσετε με τα αιτήματά σας, δεν είναι δυνατό να σας ακούσουμε, σχεδόν δεν υπάρχετε" και μιας προφανούς απώθησης (οι δυνάμεις καταστολής της φροντίζουν για το τελευταίο). Εδώ βέβαια ούτε 40 χρόνια ψυχανάλυσης δε φτάνουν...
Και last but not least, το ίδιο το πολίτευμα. Απολαμβάνει μια καταστροφική για όλους μας συνειδητή παλινδρόμηση, μια σταδιακή οπισθοχώρηση σε αντιδημοκρατικές και βίαιες πρακτικές που έρχονται κατευθείαν από εποχές όπου η δημοκρατία βρισκόταν ακόμα στα πρώτα, πρώιμα στάδια συνειδησιακής της ανάπτυξης υπό τη "θερμή" πατρική προστασία του παρακράτους. Και είναι αστείο βέβαια, που ενώ πιστέψαμε για λιγο (με τη "τσολιαδίστικη" κατάκτηση του Euro, τη summer night dream team της άρσης βαρών και την ελληνόψυχη ολυμπιάδα) ότι επιτέλους απαλλαγήκαμε από τη δαμόκλεια σπάθη του άγχους του ευνουχισμού, με τρόμο διαπιστώνουμε ξανά πως σε αυτή τη παλινδρομητική διαδικασία, τα κυρίαρχα ονόματα εξακολουθούν τα ίδια. Οι πατέρες-τύρρανοι είναι ακόμα ζωντανοί και μας απειλούν.
Η ψυχιατρικοποίηση της θλιβερής τους εικόνας, όμως, δε θα μπορέσει ποτέ να τους εγγυηθεί ελαφρυντικά. Ίσως να είναι η μόνη φορά που η σκέψη του ασυλιακού εγκλεισμού να μη μας προκαλεί αυτή την αποκρουστική ανατριχίλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;