απ' την χαρά μας λύπη μας έμεινε και αναμνήσεις ένα σωρό

14 Ιουνίου 1987, ώρα 11.43

"είμαστε πολύ υπερήφανοι διότι νικήσαμε και αυτό αποδεικνύει ότι μπορούμε πάντοτε να κάνουμε να είμαστε πρώτοι υπό τη προϋπόθεση ότι θα έχουμε ομόνοια και συνεργασία αυτό αποδείχτηκε και με αυτόν τον έξοχο τρόπο με τον οποίο δούλεψαν τα ελληνόπουλα"

Χρήστος Σαρτζετάκης 

τ. Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας

......

1. αυτή η σφιχτή λαβή στο ρύγχος του μικροφώνου, η ήπια κάμψη της βεβαρημένης οσφύος μπροστά στην αναζήτηση της έγκυρης δημοσιογραφικής της απο-κάλυψης, ο βαρύς σκελετός των γυαλιών του που παρασυρόταν απ' τον ιδρώτα που κυλούσε στη μυτόνγκα απ' το μακρύ, πεπλατυσμένο του κούτελο, η χαρά να ακουστεί και η δικιά του γνώμη μες στον πανζουρλισμό της εθνικής παλιγγενεσίας και η θλίψη τού να απαγγέλλει τελικά ό,τι θυμόταν από τον ετήσιο του λόγο στη τελευταία παρέλαση... Αυτό το άγνωστο, ακαταλαβίστικο ανθρώπινο σύμβολο μιας προεδρίας αφημένης στη λήθη... 

.

2. το '87 με θυμάμαι να φορώ ταυτόχρονα το μπλουζάκι του ΠΑΟ και το σορτσάκι του θρύλου ενώ   παρακολουθούσα τον Άρη να βαδίζει ασυγκράτητος τον δρόμο προς τη Γάνδη... και άκουγα τον πατέρα που μνημόνευε με ηπιότητα τα πάθη του ΑΕΚτζή καθώς μοιρολογούσε μαζί σιωπηλά τον ΠΑΣ στις τελευταίες ημέρες της δόξας του πριν βυθιστεί για πάντα στον ανίκητο επαρχιωτισμό του... 

.

Συμπέρασμα: Ευτυχώς εκείνες τις σοσιαλιστικές μέρες του '87, οι κρίσιμες εποχές της ψυχοκινητικής μου εξέλιξης ανήκαν ήδη σε ένα ανώδυνο παρελθόν, ώστε να μην ανησυχώ σήμερα υπερβολικά για  τη προφανή παιδική μου εναιώρηση ανάμεσα στα σύμβολα και τις φανέλες. 

.

τη μεγαλειώδη επέτειο μου θύμισε αυτό το ιδιαίτερα φορμαρισμένο ιστολόγιο.

Ναι, στη φωτογραφία είναι και εκείνος...