μέχρι την επόμενη δόση

Η παγκόσμια ανοχή στην ασύλληπτη βία του γενοκτόνου κράτους του Ισραήλ δε μπορεί να στηρίζεται μόνο στην επίδειξη της υπεροπλίας του έναντι των γειτόνων και στο παραδοσιακό πατρονάρισμά του από την μοναδική υπερδύναμη. Πρέπει και να υπάρχει κάτι ακόμα, βαθύτερα χαραγμένο στην οικουμενική συνείδηση που έχει μετατρέψει την ανοχή της βίας σε κυνική αποδοχή. Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η συνεχής επαναληψιμότητά της. Η επαναληψιμότητα μοιάζει θαυμάσια στρατηγική για το κράτος αυτό με την οποία ενίει ύπουλα στον υπόλοιπο κόσμο το δηλητήριο της βίας του σε σταδιακές δόσεις μη θανατηφόρες (οι θανατηφόρες φυλάσσονται για τους αποκλεισμένους ή τους ειρηνιστές), για να εξασφαλίζει όμως το ίδιο -και παράδοξα- την απαιτούμενη ανοσία, που εδώ έχει την έννοια της ατιμωρησίας. Η απεγνωσμένη επίκληση της διεθνούς νομιμότητας ή του ηθικού δίκαιου, ο παγκόσμια εκδηλωμένος αποτροπιασμός, η οργισμένη φραστική καταδίκη των συνεχιζόμενων δολοφονιών, η ρεαλιστική σύσταση για αυτοσυγκράτηση και κάθε άλλη ανθρώπινη, κοινωνική, πολιτική αντίδραση στη φρίκη μοιάζουν μόνο εκφράσεις αυτής της διεστραμμένα αμφίδρομης μορφής μιθριδατισμού. Η ανοσία της ανθρωπότητας αποδεικνύεται όπλο για το Ισραήλ αποτελεσματικότερο και απ' τις σφαίρες.

Αναρωτιέμαι τι άλλο επιφυλάσσει αυτό το κράτος για το μέλλον: ρουκέτα σε πρόσκοπο που περνά τη γιαγιούλα στο απέναντι πεζοδρόμιο;