9-02-10 χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς

με τον αμερικανικό τρόπο αναγραφής της ημερομηνίας, σήμερα είναι 9/02/10. Για το έθνος που περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μπρος την τηλεοπτική οθόνη, αυτή η αλληλουχία αριθμών είναι κάτι περισσότερο από σημαντική. Σηματοδοτεί μια σπουδαία επέτειο, την ημέρα μιας μεγάλης ανάμνησης, τη βαρυσήμαντη "Διεθνή Ημέρα Beverly Hills" (90210 να θυμίσω είναι ο ταχυδρομικός κωδικός του προαστίου του Λ.Α. αριθμός που οι Έλληνες σκόπιμα σνόμπαραν μιας και τι στο διάολο χρειάζεται στη πραγματικότητα ένας Τ.Κ;)

Με αφορμή τούτη την αξέχαστη ημερομηνία/διαδοχή αριθμών/Τ.Κ, αποτολμώ να διαγράψω το προφίλ μιας αξεπέραστης προσωπικότητας, η ηθική ακεραιότητα της οποίας δημιούργησε συνειδήσεις σε μια ολόκληρη γενιά αναστατωμένων τηλεθεατών. Κατά σατανικό τρόπο, της ίδιας γενιάς που καλείται να υποστεί πρώτη τη νέα πραγματικότητα στην Ελλάδα. Της δικής μου. Άραγε τι είδους εφόδια πήρε αυτή η γενιά από τον Μπράντον Γουόλς;

Ο Μπράντον ήταν ένας νεαρός αφοσιωμένος στην εργασία και την παραγωγικότητα, αλλά με ανεξήγητες επιτυχίες στις άλλες του δραστηριότητες και στις φιλικές του σχέσεις. Ήταν υπερβολικά ευσυνείδητος, λεπτολόγος και άκαμπτος σε θέματα ήθους, ηθικής ή αξιών, που ακόμα και αυτό το πολιτισμικό υπόστρωμα της καταγωγής του από τη πιο λαϊκή Μινεσότα δε θα μπορούσε να δικαιολογήσει, καθώς επίσης και ισχυρογνώμων και απρόθυμος στο καταμερισμό καθηκόντων αν δεν βεβαιονόταν πως θα γίνονταν όλα με το δικό του τρόπο. Κατά καιρούς υπήρξε και άριστος χρήστης της προσωπικής του σαγήνης ώστε να προσελκύσει τους άλλους όταν χρειαστεί. Αυτά ήταν μόνο κάποια από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που έβγαζαν το Μπράντον κατευθείαν από τα βιβλία ψυχολογίας. 

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως από μία κλασική ψυχαναλυτική άποψη ο Μπράντον αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το άγχος του ευνουχισμού προτίμησε να επιστρέψει σε μια πιο ασφαλή πρωκτική περίοδο της ψυχοσεξουαλικής του ανάπτυξης. Ενδεχομένως, υποκινούμενος από ένα τιμωρητικό υπερεγώ διάλεξε αμυντικούς μηχανισμούς που θα τον υπεράσπιζαν έναντι  λανθάνοντων επιθυμιών σχετιζόμενων με την ικανοποίηση μέσα από τις ακάθαρτες απολαύσεις αυτής της πρωκτικής φάσης. Πιθανότατα ο Μπράντον, όταν ήταν μικρός θα υπέφερε από τους ανελέητους καυγάδες με την μητέρα του σε ζητήματα εκπαίδευσης στη τουαλέτα. Να θυμίσω ότι η μητέρα του Μπράντον, μια καλλίγραφη μικρογραφία της Μητέρας Μπάρμπαρα Μπους, εξέφραζε το μεγαλύτερο όνειρο του Winnicot που ήταν μια μάνα-κάτι παραπάνω από αρκετά καλή. Οπωσδήποτε, ζητήματα γονεϊκής αποδοχής είναι έντονα παρόντα, τόσο στο Μπράντον όσο και στην αδερφή του, την αξέχαστη Μπρέντα. Αν και οι δυο γονείς φαινομενικά παρουσιάζονταν από τους σεναριογράφους ως φάροι συναισθημάτων, μια πιο προσεκτική ματιά στα αδύνατά τους σημεία θα αποκάλυπτε για τα δυο αδέρφια μία έντονη ανεκπλήρωτη λαχτάρα για εξάρτηση και ένα απόθεμα οργής, απευθυνόμενης προς τους γονείς, επειδή δεν ήταν περισσότερο διαθέσιμοι συναισθηματικά. Χωρίς αμφιβολία η τελειοθηρία του Μπράντον, αλλά και η κατά ένα μέρος προσέγγιση της τελειότητας -που βέβαια εκείνος ήταν ο μόνος που δεν την αντιλαμβανόταν- ίσως να ήταν μόνο μια απελπισμένη προσπάθεια να ανακουφιστεί από το βασανιστικό του υπερεγώ, από τον ασταμάτητα απαιτητικό γονέα που είχε ενδοβάλει και την εκτίμηση του οποίου αιώνια θα αναζητεί μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες. 

Κατασκευασμένος από έναν υπερσυντηρητικό τηλεοπτικό μεγαλοπαραγωγό, εβραϊκής καταγωγής, σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ ενδεχομένως να εμπλέκονταν σε ένα νέο Βιετνάμ στο Ιράκ (1990), ο Μπράντον δε θα μπορούσε εξάλλου παρά να εκπροσωπεί μια νεολαία όπου η πολιτική της ορθότητα όφειλε να ευθυγραμμιστεί με μια αναγκαία προδιάθεση προς τη γνωσιακή ακαμψία, τη συμπάθεια προς την ιεραρχία και μιαν εγγενή απέχθεια προς την αβεβαιότητα, την αλλαγή και προφανώς τον θάνατο. Στο πρόσωπό του επαναπροσδιορίστηκαν στο νεανικό αμερικανικό τηλεοπτικό κοινό ζητήματα ιερά, όπως αυτά της πίστης (ακόμα και αν λίγα γνωρίζουμε για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του), της σημαίας και του μιλιταρισμού. Ο Μπράντον, για όλους του παραπάνω λόγους δε θα μπορούσε παρά να ήταν ρεπουμπλικάνος, μια ιδεολογική πεποίθηση που -αλίμονο!- εξέφρασε ουκ ολίγες φορές σε κρίσιμες φάσεις των σεναριακών εξελίξεων. Στο γοητευτικό του χαμόγελο, στο απαράμιλλο ήθος και στη σαγηνευτική του ευγένεια, τα πρωτόλεια χαρακτηριστικά ενός Τζόρτζ Μπους έβρισκαν πρόσφορο έδαφος σε ένα κοινό που έδειχνε συνεπαρμένο από την ακατανόητη επιμονή της Ντόνα να διατηρήσει άθικτη τη παρθενία της. Για έναν Μπράντον Γουόλς, σαν και αυτόν που γνωρίσαμε, ο αρρωστημένος συντηρητισμός αποτελεί χωρίς αμφιβολία διάγνωση.