η οδύσσεια ενός καθαιρεμένου

Συμπαθώ τον τηλεπεριφεριάρχη, πρώην τηλενομάρχη και παντοτινό μέγα θεατρίνο γι΄αυτό και φέρνω στο φως μια πτυχή της σύγχρονης τραγωδίας που όλη η Ελλάδα δεν γίνεται μάρτυρας. Το μικρό μόριο "δεν" - σ' ένα ειρωνικό παιχνίδι της αξιολάτρευτης γλώσσας μας μπρος στο τηλεμεγαλείο- αποκαλύπτει την ουσία της τραγωδίας και την αφορμή βεβαίως τούτης της ανάρτησης. 

Οι φανατικοί ορθόδοξοι ενδεχομένως να το εντάξουν στο γνωστό συνωμοσιολογικό σενάριο περί εξαφάνισης του ελληνισμού, οι μακεδονολάτρες να δουν σ' αυτό το επόμενο βήμα προς την ύστατη λύση, οι υποψιασμένοι της δεξιάς ως το κρυφό χτύπημα του ύπουλου πασοκικού παρακράτους, οι αναρχικοί της ακροδεξιάς να βρουν το νέο είδωλο της πολιτικής καταδίκης και επικείμενης ανυπακοής και οι τεθλιμμένοι τηλεθεατές να χάσουν μια ελάχιστη ευκαιρία να γελάσει το χειλάκι τους στην εποχή της παρατεταμένης θλίψης. Όλοι τους θα έχουν δίκιο, μα πάνω απ' όλους το δίκιο θα ανήκει στον θεατράνθρωπο της καρδιάς μας. Γιατί δεν είναι δυνατό, σε τούτες τις στιγμές που η ιστορία γράφεται, οι τηλεδημοσιογράφοι να απέχουν των καθηκόντων τους. Γιατί δεν είναι δυνατό τα ζωογόνα πάνελ της τηλεόρασης να στερούν τούτες τις στιγμές τον αναγκαίο για την επιβίωση τηλεοπτικό προβολέα από το απόλυτο δημιούργημά τους.  

Το ζήτημα προφανώς και είναι βαθιά υπαρξιακό.

Η πολιτική ζωή του τηλενομάρχη υπήρξε πάντα υλικά παρούσα στα όρια της τηλεόρασης και αυτό σε μια διάσταση περισσότερο ηθική παρά επεξηγηματική. Οι τηλεοπτικές παρουσίες του τηλενομάρχη αναίρεσαν την υπόσταση ως ενέργεια της σκέψης -τουλάχιστο για τους τηλεθεατές σίγουρα-  και έδωσαν νόημα στη πολιτική ύπαρξη με ένα τρόπο που μόνο οι ελληνέμποροι του λάος μπορούν πλέον να συναγωνιστούν. Τούτες τις κρίσιμες ώρες όμως η πολιτική υπόστασή του αναζητά τον εαυτό της και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πρωινές εκπομπές λόγω μια κάποιας απεργίας αφαιρεί από εκείνον θεμελιώδη στοιχεία της ύπαρξής του. Το τηλεοπτικό φως, που όσο ζωογόνο ήταν για εκείνον τόσο φως ολοένα νεκρικό γινόταν για τους άμοιρες τηλεθεατές του, είναι προσωρινά σβηστό και έτσι ο τηλενομάρχης βρίσκει για λίγο τον εαυτό του πίσω στο κόσμο από τον οποίο είχε αποπροσωποποιηθεί. Και στον οποίο κυριαρχεί η τραγική διαπίστωση ότι η κατακρήμνιση από το δημόσιο αξίωμα δεν αποτελεί προϊόν τηλεοπτικής ψηφοφορίας. Και καλείται μέσα σ' αυτόν να σταματήσει την περαιτέρω αποφυγή της προσωπικής ευθύνης. 

Ευτυχώς όμως η απεργία σύντομα τελειώνει και οι τηλεπαρουσιαστές θα επιστρέψουν στις θέσεις τους. Ο λαοπρόβλητος πρώην τηλεπεριφεριάρχης θα ανακαταλάβει και αυτός τη δική του στο δεξί ήμισυ της οθόνης και το δικαίωμα της ανακτημένης υπόστασης. Η ειρωνεία επιτέλους θα πάψει και αυτή η προσωρινή αναστάτωση δε θα γίνει ποτέ μεταμόρφωση, θα παραμείνει πάντα μια τέλεια διαύγαση του εαυτού λουσμένη ξανά στο φως των προβολέων.