Διάβασα πως τις προάλλες, ο εκτελών χρέη πρωθυπουργού της Ελλάδας Παπανδρέου έσφιξε το χέρι καθενός από τους 200 επιβαίνοντες του πλοίου προς την Ύδρα και πως μάλιστα οι πλειοψηφία αυτών ανταποκρίθηκε θετικά. Και ομολογώ εδώ πως η σκέψη της παθητικής χειραψίας μεσοπέλαγα με εκείνον που αποκαλώ πολιτική μαριονέτα (με ολίγον από στρουμφ) σε κάθε μου γραπτή αναφορά σε αυτό το ιστολόγιο παρέμεινε σε μια ανυποψίαστη γωνιά του μυαλού μου ολίγον περισσότερο ακόμα από όσο απαιτείται απ' το πατροπαράδοτα ψημένο αρνί να παραμείνει στο έντερο του μπουκωμένου ψηφοφόρου του.
Φαντασιώθηκα -φευ- λαμπριάτικα πως βρισκόμουν αποκλεισμένος στο καταμαράν και πως η πολιτική μαριονέτα Παπανδρέου, με το αλησμόνητο χαμόγελο συγκρατημένης αυτοπεποίθησης που παραπλάνησε τόσους με εκείνο το "πάμε" που ξεστόμισε κάποτε, μου έδινε το χέρι ευχόμενος ειλικρινά χρόνια πολλά και ταυτόχρονα τη δυνατότητα να ξεστομίσω και εγώ ό,τι θα απελευθέρωνε αυτό το συναπάντημα από τα ακατέργαστα του ψυχισμού μου στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που θα μου αναλογούσαν.
Δύσκολη φαντάζει ακόμη και η φαντασιωσική τοποθέτηση. Γιατί ακριβώς, η φαντασίωση δεν περιλαμβάνει τον Πάγκαλο (δεν θα τον χώραγε άλλωστε) συνεπώς η ανεπηρέαστη απ' τους πολιτισμικούς κανόνες έκφραση της ναυτίας (το ξέρασμα στο πέτο του - και εγώ τα έφαγα άλλωστε - και το καταμαράν κουνάει μεσοπέλαγα) θα έχανε ένα καλό λόγο ύπαρξης. Αυτό συνεπώς σημαίνει πως με τον πρωθυπουργεύοντα θα λογόκρινα το ασυνείδητό μου;
Μπρος στην προδιαγραφόμενη συντριβή και πριν την τελική μου απόκριση, ρώτησα την εκλεκτή μου παρέα, εκείνη τι θα έκανε. Η απάντησή της σαφής: "... λυπάμαι που δεν είστε φτιαγμένος για αυτή τη δουλειά, δεν σας αναγνωρίζω καμιά εξουσία και είστε χυδαίος". Αντιπαρέρχομαι αυτή τη ραγδαία κλιμάκωση της επιχειρηματολογίας από την εκλεκτή μου παρέα, και στέκομαι μειδιώντας στη χρήση του πληθυντικού. Ο πολιτισμός εδώ κάνει ξανά το θαύμα του, ανακαλώ συγκινημένος.
Όσο και να το καθυστερούσα, έπρεπε να απαντήσω στο ερώτημα που μου σφηνώθηκε σαν καρφί σε σταυρό την πιο ιερή μέρα της χριστιανοσύνης. Εγώ πώς θα αποκρινόμουν; Από το βλέμμα μου περνούν διάφορες εικόνες, όλες βουβές. Να κουνώ απαξιωτικά το κεφάλι, να αρνούμαι τη χειραψία, να τη πραγματοποιώ αλλά κατά τη διάρκειά της να παίζω το μεσαίο μου δάχτυλο στη κλειστή καμπύλη των δύο παλαμών μας κάνοντας ένα παπανδρέου να νιώσει και πάλι παιδί ή μαλάκας, να μουρμουρίζω υποτιμητικά, να φωνάζω, να βρίζω, να κλαίω ξανά τη χαμένη αξοπρέπειά μου όπως έκανα κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα. Τελικά καταλήγω. Θα του ζητούσα απλά να θυμόταν πως η προσωπική μου άποψη θα ήταν να ξεκουμπιζόταν άμεσα αυτός και το σόι του, οι παρατρεχάμενοι και οι χειροκροτητές του, έτσι χωρίς περαιτέρω εξήγηση. Μπορεί και να καταλάβαινε, αλλά ίσως και όχι. Το πιο πιθανό είναι ότι δε θα άκουγε τίποτα βέβαια.
Χαμηλώνω το βλέμμα και μου στερώ αυτοτιμωρητικά τον σπάνιο ήλιο που μας κάνει τη χάρη να καίει στον ουρανό του Λονδίνου. Ένιωσα σαν ηθοποιός που πρόβαρε τα λόγια του στον καθρέπτη, σαν κυρίαρχος σε μια πλαστή διαλεκτική σχέση. Αποκρινόμουν στο τίποτα. Είχα μπροστά μου τον άνθρωπο και ξεχνούσα πως στόχος μου είναι ο πολιτικός. Παραπλανιόμουν. Συμμετείχα ενεργά στη εξαπάτηση. Γινόμουν σύμμαχος του προσωπικού μου νεκροθάφτη (που θα έγραφε και ο Κούντερα). Σηκώνω τα μάτια ξανά και προσπαθώ να φανταστώ τον ελληνικό ήλιο. Σκέφτομαι πως αυτός ο πολιτικός πολιτισμός ακόμα και στη φαντασίωση, σε συνθήκες μάλιστα κλειστού καταμαράν στη μέση της θάλασσας, είναι ένα μικρό βήμα προσωπικής αναξιοπρέπειας για μένα και ένα μεγάλο αρρωστημένο βήμα για την υπόλοιπη ανθρωπότητα που ξερνάει στη στεριά.
Το εξομολογούμαι όμως. Τιμωρείστε με!
Όταν με το καλό ολοκληρωθεί η πασχαλινή πέψη αναζητώ και απ' τον φίλτατο αναγνώστη τη δική του απόκριση στο σοκαριστικό ενδεχόμενο της προτεινόμενης χειραψίας με τον πρωθυπουργεύοντα.
