Λάσκαρη, όχι πρόζακ

το γύρο του διαδικτύου κάνει η βαθυστόχαστη δήλωση της Ελληνίδας ηθοποιού και έκπαγλου καλλονής: «Μόνο οι ψυχωτικοί αγαπούν την τηλεόραση». Με μια αυτιστική δυστοκία προσπαθώ να τη κατανοήσω ως φράση και με τη διαταραγμένη πραγματικότητα του ψυχωτικού θα προσπαθήσω να την αναλύσω. Καταλαβαίνω συνεπώς πως η Ζωή Λάσκαρη αναπαράγει με τη δήλωσή της το στερεότυπο της μειωμένης αντίληψης για όσους ανθρώπους έχουν περάσει τη ψύχωση ή που πάσχουν από σχιζοφρένεια. Μιλάει με τη βεβαιότητα που της εξασφαλίζει ο εμμένοντας μικροαστισμός της για την εξαιρετικά χαμηλή νοημοσύνη των ψυχωτικών που τη ταυτίζει με εκείνη των τηλεορασόπληκτων. Επιλέγει μια ευαίσθητη ομάδα ανθρώπων για να αποτινάξει πομπωδώς από πάνω της το μίασμα της τηλεοπληξίας. Στιγματίζει πρόσωπα που υποφέρουν περισσότερο από τις δηλώσεις παρά από τη ίδια τους την ασθένεια για να αποθεώσει το αυτονόητο.

Είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι με ψύχωση ανήκουν σε εκείνη τη ομάδα ατόμων με χρόνιες νόσους που έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να βρουν και να διατηρήσουν μια συγκεκριμένη εργασία, να κάνουν μια σταθερή και μακρόχρονη σχέση, να βρουν μια μακρόχρονη και αξιοπρεπή στέγη και να ενσωματωθούν στις καθημερινές κοινωνικές δραστηριότητες. Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δε αποτελεί καθεαυτό προϊόν της αρρώστειας αλλά όλα αποτελούν παρενέργειες της στιγματοποίησης και της κοινωνικής διάκρισης. Σαν τη στιγματοποίηση που με τόση ευκολία κάνει με τη πομπώδη της δηλώση η κ. Λάσκαρη. Σαν τη διάκριση και την απομόνωση που τόσο επιπόλαια επιτείνει με τις ανοησίες της η κ. Λάσκαρη. Η οποία προφανώς δε θα έλεγε ποτέ ότι «μόνο οι διαβητικοί αγαπούν την τηλεόραση» ή ακόμα πιο βαθυστόχαστα ότι «μόνο όσοι έχουν πρόπτωση μήτρας αγαπούν την τηλεόραση». 

Θα ήταν εξαίρετα χρήσιμο αν οι προβολείς της ματαιοδοξίας της άναβαν ξανά όχι για να φωτίσουν τα απομεινάρια της ξεχασμένης δόξας αλλά για να βγάλουν την ίδια και κανέναν άλλον ακόμα από το σκότος της άγνοιας και της προκατάληψης. Θα ήταν πολύ ωραίο τα παρηκμασμένα είδωλα του παρελθόντος να εξαργύρωναν τις εναπομείνασες σταλίδες επιρροής τους προς κάτι λιγότερο υποτιμητικό για το κοινωνικό σύνολο. Να ακολουθούσαν το παράδειγμα αντίστοιχων αλλοδαπών φωτεινών κενοτήτων τύπου Κάθριν Ζέτα Τζόουνς που εφόσον καταλαβαίνουν ότι δεν καλυτερεύουν το κόσμο με το υπερτιμημένο ταλέντο τους τουλάχιστο προσφέρουν σε ανθρώπους με ψύχωση ή διπολικότητα μια αίσθηση ανακούφισης ότι αξίζουν κάτι περισσότερο από το «μόνο να αγαπούν την τηλεόραση» όπως στομφωδώς ανακοίνωσε η ελληνίδα σταρ. Και αν ποτέ κατάφερναν να απαλλαγούν από τα χασμουρητά της κοινωνικής τους τάξης, άνθρωποι σαν τη Ζωή Λάσκαρη θα καταλάβαιναν ότι μια συνειδητή περιχαράκωση προσώπων που δε διαφέρουν κατά τ' άλλα σε τίποτα από τους ίδιους μετατρέπει αυτό που πίστευαν ως διαχρονική λάμψη σε φωταψία ενός ετοιμόρροπου προβολέα.