μαμμά μαζί σου

ολόκληρο το βίντεο εδώ. 

"Μη με βαρέσεις" είναι η φράση που θα προτιμήσει το παιδί μπρος στο υψωμένο χέρι ενός γονέα που το κακοποιεί συστηματικά. Και που θα τη προφέρει παρασυρμένο από τη παθητική προστακτικότητα της παρήχησης "μ-μ-β-ρ" μέχρις ότου η αυτοεκπληρούμενη προφητεία αυτής της παθητικο-επιθετικότητας να ικανοποιηθεί. 

Η εντολοδόχα από τα αφεντικά της κυβέρνηση της Ελλάδας και προσωπικά η πολιτική μαριονέτα Παπανδρέου είναι ο γονέας που υψώνει το χέρι. Πριν χτυπήσει κάνει σαφές ότι το παν γι' αυτή είναι να σώσει το παιδί της. Και πως γνωρίζει τον τρόπο γι' αυτό που δε μπορεί παρά να είναι μόνο ένας, μονόδρομος. Το παιδί ασφυκτιά πνιγμένο στη αντίφαση της απειλής του υψωμένου χεριού και της διαβεβαίωσης της γονεϊκής προστασίας. Όταν θα σηκωθεί απ' το πάτωμα, δε θα αντεπιτεθεί στη παράλογη βία αλλά θα επινοήσει το γονεϊκό δίκιο και θα υποταχθεί σ' αυτό. 

Χρονίως εθισμένοι στο πατρονάρισμα και στην αποπομπή της ατομικής ευθύνης, αφημένοι στην ασφάλεια του να χρειάζεται να δείχνουμε πολιτικά ενήλικες μόνο κάθε τέσσερα χρόνια πίσω από τα παραβάν, αναπαυμένοι στη λύση της μικροδιαφθοράς μας με το βουλευτάκο, αναζητήσαμε απρόσμενα τη χειραφέτηση αλλά φαίνεται ότι ξεχάσαμε να τη συνδυάσουμε με την ενηλικίωση.  Γι' αυτό και πιστέψαμε πως η ιδεολογία φέρνει τη βία και συμφωνήσαμε να την αποπέμψουμε, γι΄αυτό και καταδικάσαμε τη βία απ' όπου και αν προέρχεται, γι΄αυτό και προς στιγμήν θεωρήσαμε πως ο παιδονόμος σύμμαχος αυτού του αντιφατικού γονέα, ο μπάτσος εν πλήρη εξάρτυση, θα μπορούσε να είναι ίσως και ένας από μας, να θέλει το δικό μας καλό. 

Διαψευστήκαμε αλλά αυτό μόνο στην ενηλικίωση μπορεί να μας ωθήσει. 

Η ιστορία που περιγράφει η αλληλουχία των παραπάνω εικόνων είναι τραγική. Είναι η ιστορία καθενός κατοίκου αυτής της χώρας που καλείται ξανά, μόνος, άοπλος, απροστάτευτος σαν παιδί να θυμηθεί να ενηλικιωθεί πριν ματωμένος εναποθέσει και πάλι τη μούρη του στο χώμα.