η Μαρία και οι λύκοι

Η δημοκρατία αποβλήθηκε ως απέκκριμα από το παρατεταμένα ετοιμοθάνατο σώμα της Ελλάδας λες και η περίσσεια της ήταν αυτή που οδηγούσε τους Έλληνες στον επιθανάτιο ρόγχο. Το παρόν της, ελεύθερα πια μιας και τα πιο δημιουργικά της κομμάτια εξακολουθούν ακρωτηριασμένα, αφήνεται να βρυκολακιάζει από το πρόσφατο παρελθόν. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, τα τρία αγαπημένα της τέκναναναλαμβάνουν τις τύχες της πνίγοντας τη ζωή των υπολοίπων που συνυπάρχουν μαζί τους εντός των συνόρων.  Και είναι τα τέκνα αυτά, οι ολιγάρχες της αστικής τάξης, οι νεοφασίστες του 6% και οι αιώνια επιβήτορες παπάδες της ορθοδοξίας. 

Οι ολιγάρχες, όσοι εντός της Ελλάδας ξεμείνουν από το αναγκαίο ξεκαθάρισμα, οριστικοποιούνται στην εξουσία, για να σφετεριστούν ακόμα περισσότερο πλούτο με μπροστάρη τον τραπεζίτη πρωθυπουργό. Οι νεοφασίστες, πνευματικά παιδιά του πατακού και ιδεολογικά ξαδέρφια του νορβηγού μακελάρη Μπρέιβικ, θριαμβευτές από κυβέρνηση και τηλεοράσεις, θα κηρύττουν τον τρόμο, την υποταγή, τη καταπίεση για να κάνουν τον πολίτη όπως τον θέλει ο φασισμός. Και οι παπάδες, αιωνόβιοι στη παρουσία τους και ακάθεκτοι στη κυριαρχία τους, θα συνεχίσουν να υποκρίνονται τη ευλάβεια, τη πίστη και τη φιλανθρωπία σκεπάζοντας με το πρόσχημα της θείας παρέμβασης τη πιο βρώμικη συνδιαλλαγή τους με τα υπόλοιπα δύο τέκνα. Οι τρεις γόνοι που ανέλαβαν την Ελλάδα γνωρίζουν καλά το ρόλο τους απ' τα παλιά. Οι ολιγάρχες, με το νόμο και το κράτος στο πλευρό τους, θα συνεχίσουν να πίνουν το αίμα της κοινωνίας, οι νεοφασίστες θα σπέρνουν το μίσος και το διχασμό με τον φανφαρονισμό και τη χυδαιώδη πατριδοκτησία τους, και όλοι αυτοί θα τα κάνουν αυτά με τη "θέληση του θεού" βεβαίως βεβαίως, για να είναι σίγουροι πως οι υπόλοιποι δε θα μπορούν να στήσουν μια ζωή ούτε καν στα ερείπια. 

ΥΓ. Ο τίτλος και η ανάρτηση είναι εμπνευσμένες από τη ταινία "Anna y los lobos" του Κάρλος Σάουρα (1972), μια θαυμάσια αλληγορία για την φρανκική Ισπανία που τη κατασπάρασσε ο φασισμός, η μεγαλοαστική ολιγαρχία και ο καθολικισμός. Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι μια τέτοια αλληγορία θα μπορούσε να πλέον αναζητήσει την έκφρασή της και στη χώρα απ' όπου κατάγομαι. 

δέκα σκέψεις για τη νέα παπαδημοκρατία

Θαυμάσια η αναγεννημένη ελληνική παπαδημοκρατία. Φέρνει όλα τα πατρογονικά χαρακτηριστικά των προπατόρων της, της καραμανλικής και της παπανδρεϊκής, και το απαιτούμενο άρωμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας των τραπεζιτών:

1. Γεννήθηκε από ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που μεταδόθηκε σε απευθείας μετάδοση και εξελίχθηκε με τον πλέον γελοίο τρόπο στην ιστορία των πραξικοπημάτων. 
2. Παρεκτράπηκε προσωρινά από την ανεξέλεγκτη καινοτομία ενός μεγάλου της σκέψης που ίσως ποτέ να μην μάθουμε αν ήταν πραγματικά τόσο αφελής όσο επί πενθημέρου έπειθε την ανθρωπότητα ότι ήταν αλλά που μετά βεβαιότητας καταλάβαμε ότι υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός που κυβέρνησε τη χώρα της φαντασίας του. 
3. Θα εκπροσωπούταν απ΄τον Πετσάλνικο. 
4. Είχε λόγο γι' αυτή κάποιος Καψής. 
5. Συνετίστηκε σε απευθείας και πάλι μετάδοση από ένα εκνευρισμένο, παχύσαρκο πολιτικό υποπροϊόν που πέρασε τα τελευταία τριάντα χρόνια παρασιτώντας σε διακομματικές ρωγμές εκπροσωπώντας τις πολιτικές δυνάμεις που αναδεικνύονται μόνο στις κάθε είδους παπαδημοκρατίες και που το ανέκδοτο που έχει για κόμμα κατόρθωσε να αποτελεί τον ακρογωνιαίο της λίθο.
6. Διαπραγματεύτηκε την ύπαρξή της σχεδόν σοβαρά με τον τελευταίο καλό οπορτουνίστα της γενιάς που διέλυσε τη κοινωνία τον οποίον και εξαπάτησε με μια -ίσως την τελευταία στη ιστορία- καλοοργανωμένη πασοκιά
7. Ηγείται από τον τον ξεκάθαρο, απροκάλυπτο και ειλικρινή εκπρόσωπο των εξουσιών που βίαια και επιθετικά απομυζούν τη χώρα από ό,τι της ανήκει και που το γεγονός ότι η κοινωνία δε το ουρλιάζει με όλη της ψυχή και προτιμά ακόμα να ελπίζει δείχνει την ασύγκριτη ισχύ και υπερδύναμή τους
8. Στελεχώνεται από οντότητες που σε σε μια στοιχειώδη κοινωνία δικαίου θα καθάριζαν τα πατώματα των σωφρονιστικών καταστημάτων, από κάποιες των οποίων ο μισανθρωπισμός και η μισαλλοδοξία θα πανηγύριζαν το χρυσό μετάλλιο στην ολυμπιάδα του 36, και κανά δυο ακόμα που πάντοτε προσέγγιζαν το τίποτα με επιτυχία και που η επανεμφάνισή τους επιβεβαιώνει περίτρανα πως ουδέποτε υπήρξε θεός
9. Περισσότερο από ποτέ επιβλήθηκε από τηλεοπτικές παρουσίες τις οποίες η μόνη ελπίδα να ξεφορτωθούμε θα ήταν να έπεφταν απρόσμενα από το διογκωμένο εγώ τους
10. Θα ήταν εξαιρετική αν διοικούσε τη φανταστική χώρα του πρώην πρωθυπουργού αλλά είναι μόνο το καπάκι στο λουστραριστό, σκαλιστό φέρετρο εισαγωγής μιας κοινωνίας που μπρος στη βιαιότητα του επικείμενου θανάτου προτιμά τη ντροπιαστική σφαίρα στη πλάτη από την αξιοπρεπή του κροτάφου. 

τόση δημοκρατία ούτε στη χούντα

Για την απρόσκοπτη κατάλυση της δημοκρατίας, το ολονύχτιο άγχος του κυνηγητού των προσώπων είναι η επιστημονικότερη μέθοδος της οριστικοποίησής της.

Όμως, για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία τα πρόσωπα δεν έχουν τη παραμικρή σημασία. Γιατί για αυτούς και για την ολοκλήρωση της οικονομικής υποδούλωσης του ελληνικού προτεκτοράτου από μέρους τους δεν απαιτείται κάποια σημαντική πολιτική προσωπικότητα, αλλά ένας αποφασισμένος ιδεολογικός τους αντιπρόσωπος (που ιδανικά θα ήταν και αντιπρόσωπος του λαού) ή μια μαριονέτα. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός ήταν και τα τρία, γι' αυτό και η δραματική ευκολία της αντικατάστασής του, σε μια ασύμβατη με την ουσία της δημοκρατίας διαδικασία.

Ο ερχόμενος, χωρίς αμφιβολία, θα είναι και ιδεολογικός αντιπρόσωπος και μαριονέτα. Το να είναι και αντιπρόσωπος του λαού δεν θα απαιτηθεί, ούτε καν ως ιδανικό άλλοθι, γιατί την ευρωπαϊκή ολιγαρχία δε τη νοιάζει η δημοκρατία όπως απέδειξε πρόσφατα, αλλά μόνο τα κέρδη των τραπεζών της. Αλλά ούτε και οι φυσικοί ενσαρκωτές των ελληνικών δημοκρατικών θεσμών (βουλή, πρόεδρος, δικαιοσύνη) έδωσαν καμιά δεκάρα για τη δημοκρατία ή τη λαϊκή βούληση, μιας και τούτο το σαββατοκύριακο έδειξαν καθαρά πως ανάμεσα στη δημοκρατία και τη σαπίλα που τους θρέφει και μπορεί ακόμα να τους αναγεννά, προτιμούν τη πιο βιώσιμη γι' αυτούς λύση.

Ας μην καταθλιβόμαστε όμως. Από αυτό το σαββατοκύριακο η σύγχυση θεσμών-φυσικών προσώπων ξεδιαλύνεται πανηγυρικά για όλους. Για εκείνους, με το πιο κερδοφόρο τρόπο που θα μπορούσαν να φανταστούν εν μέσω αυτοδιάλυσης, και για μας με ένα τρόπο απρόσμενο και λυτρωτικό που αποδιώχνει κάθε ενοχή από όλες τις επόμενες κινήσεις. 

Περιττό να αναφέρω ότι ΚΑΙ εγώ δεν αναγνωρίζω καμία τέτοια τέτοια κυβέρνηση. 

Τα νεύρα μου , τα χάπια μου και ένα πιστόλι να φύγω

Με τον Παπανδρέου να μας αδειάζει σύντομα τη γωνιά, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ευρωπαϊκή ολιγαρχία, που αυτές τις μέρες που οι μάσκες κατέβηκαν δείχνει την ακριβή της σχέση με τη δημοκρατία, θα προσπαθήσει να επιβάλει στο ελληνικό της προτεκτοράτο τη νέα μαριονέτα που θα δουλέψει σκληρά για να μη θιγούν τα συμφέροντά τα δικά της και των τραπεζών της. 

Και θα το κάνει με όποιο τρόπο και αν απαιτηθεί: 

1. Είτε με το περίφημο δημοψήφισμα, του αριστοτεχνικά εκβιαστικού του διλήμματος και κατατρομοκράτησης της μεσαίας τάξης, που βασίζεται στην αθάνατη μικροαστική επιθυμία των Ελλήνων να ανήκουν στο "σκληρό πυρήνα" της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ένωσης (70% σε όλως τυχαίως πρόσφατη δημοσκόπηση)
2. Είτε με κυβέρνηση εθνικής ενότητας, παράνομη στην ουσία της και ολότελα αντιδημοκρατική
3. Είτε με νομιμοφανείς εκλογές
4. Είτε με μια πραξικοπηματικού τύπου ενέργεια οριστικής και επίσημης κατάλυσης της ήδη νεκρής ελληνικής δημοκρατίας (στρατιωτική; ξενόφερτη κυπριακοτουρκικηδεξερωγωτι; εσωτερική προβοκάτσια;), συγκεκαλυμμένη αρκετά ώστε να το αποδεχτεί η δημοκρατική δύση και απολυταρχική απόλυτα ώστε να μη χαθεί ούτε σέντσι από τα κέρδη των τραπεζών της. 

Το πιο λογικοφανές ενδεχόμενο μοιάζει αυτό του 2 ή του 3. Γιατί οπωσδήποτε, θα πρέπει να είναι η λαϊκή βούληση αυτή που θα νομιμοποιήσει καλύτερα τη αρπαγή (όπως άλλωστε έκανε πάντα) και εκείνη που θα οδηγήσει ξανά στην ανάγκη της δεξιάς. Και μόνο της δεξιάς βέβαια, μιας και η προτεραιότητα της αυτοσυντήρησης στη στιγμή υπέρτατης κρίσης θα στρέψει τη κοινωνία προς τη πιο συντηρητική της κατεύθυνση. Έτσι άλλωστε έκανε πάντα. 

Μα η βεβαιότητα της ανόδου στην εξουσία, που στη πράξη θα είναι εθελόδουλη εκτέλεση διαταγών, ανθρώπων επιπέδου Σαμαρά και συνεργατών, που επί μια τετραετία σκύλευαν με ηδονιστικό μίσος το ετοιμοθάνατο σαρκίο της κοινωνίας που τους ανεχόταν και λεηλατούσαν ό,τι είχε απομείνει ακόμα ασθμαίνον, προκαλεί δέος. 

Και ακόμα χειρότερα, η πιθανότητα αναβίωσης της κατοχικής κυβέρνησης του 40 από τα σύγχρονα καθάρματα της προελαύνουσας ακροδεξιάς, στην υπάρχουσα οικονομική φρίκη και τη δεδομένη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, κάνει τη σφαίρα στον κρόταφο ένα πραγματικά πιο αισιόδοξο ενδεχόμενο. 

τι έχω καταλάβει μέχρι τώρα:

Ακούω προσεκτικά τις μοναδικές δημόσιες δηλώσεις των μαριονετών τις τρόικας και στραγγαλίζω το μυαλό μου να εντοπίσω την συνάφεια στο περιεχόμενο των λόγων. Αδίκως. Πιο προσιτή είναι η αλλοιωμένη δομή σκέψης ενός σχιζοφρενή και πιο απτό το διαστρεβλωμένο της περιεχόμενο του παράφρονα από τη σκέψη αυτών των δυο.

Μαζεύω ερμηνείες, διαβάζω γνώμες, πασχίζω για το συμπέρασμα. Ποια είναι η πορεία της αιτιολογικής σχέσης: Το χάος της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης διαχύθηκε στον οιδηματώδη εγκέφαλο ενός καταρρακωμένου πιονιού του και τον μετέτρεψε σε εκτελεστή; Ή η σύγχυση ενός συνειδητού θύτη εξαπλώθηκε στους ευαίσθητους νευρώνες ενός σαπισμένου συστήματος; 

Η γενικευμένη παράνοια με οδηγεί στην αναζήτηση απίθανων ερμηνειών: βλέπω τώρα το ύστατο όπλο της γενικής και αόριστης άρχουσας τάξης για την εκβιαστική τελική λύση; είναι ο γόνος μιας καταστρεπτικής οικογένειας σε ένα τελευταίο παραλήρημα παπανδρεϊκού μεγαλείου με ένα εγώ παχύτερο των αντιπροέδρων του; 

Όσο περισσότερο ο καθείς μας έρχεται σε επαφή με τη ψυχοπαθολογία, τόσο κατανοητό γίνεται πως κανείς από αυτά τα καθάρματα δεν είναι παράφρων. 

Και όταν το πιόνι κάποια στιγμή θα φαγωθεί, ο βασιλιάς βρίσκει εύκολα ακόμα ένα, αν μόνος στόχος του είναι να κερδίσει.