δέκα σκέψεις για τη νέα παπαδημοκρατία

Θαυμάσια η αναγεννημένη ελληνική παπαδημοκρατία. Φέρνει όλα τα πατρογονικά χαρακτηριστικά των προπατόρων της, της καραμανλικής και της παπανδρεϊκής, και το απαιτούμενο άρωμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας των τραπεζιτών:

1. Γεννήθηκε από ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που μεταδόθηκε σε απευθείας μετάδοση και εξελίχθηκε με τον πλέον γελοίο τρόπο στην ιστορία των πραξικοπημάτων. 
2. Παρεκτράπηκε προσωρινά από την ανεξέλεγκτη καινοτομία ενός μεγάλου της σκέψης που ίσως ποτέ να μην μάθουμε αν ήταν πραγματικά τόσο αφελής όσο επί πενθημέρου έπειθε την ανθρωπότητα ότι ήταν αλλά που μετά βεβαιότητας καταλάβαμε ότι υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός που κυβέρνησε τη χώρα της φαντασίας του. 
3. Θα εκπροσωπούταν απ΄τον Πετσάλνικο. 
4. Είχε λόγο γι' αυτή κάποιος Καψής. 
5. Συνετίστηκε σε απευθείας και πάλι μετάδοση από ένα εκνευρισμένο, παχύσαρκο πολιτικό υποπροϊόν που πέρασε τα τελευταία τριάντα χρόνια παρασιτώντας σε διακομματικές ρωγμές εκπροσωπώντας τις πολιτικές δυνάμεις που αναδεικνύονται μόνο στις κάθε είδους παπαδημοκρατίες και που το ανέκδοτο που έχει για κόμμα κατόρθωσε να αποτελεί τον ακρογωνιαίο της λίθο.
6. Διαπραγματεύτηκε την ύπαρξή της σχεδόν σοβαρά με τον τελευταίο καλό οπορτουνίστα της γενιάς που διέλυσε τη κοινωνία τον οποίον και εξαπάτησε με μια -ίσως την τελευταία στη ιστορία- καλοοργανωμένη πασοκιά
7. Ηγείται από τον τον ξεκάθαρο, απροκάλυπτο και ειλικρινή εκπρόσωπο των εξουσιών που βίαια και επιθετικά απομυζούν τη χώρα από ό,τι της ανήκει και που το γεγονός ότι η κοινωνία δε το ουρλιάζει με όλη της ψυχή και προτιμά ακόμα να ελπίζει δείχνει την ασύγκριτη ισχύ και υπερδύναμή τους
8. Στελεχώνεται από οντότητες που σε σε μια στοιχειώδη κοινωνία δικαίου θα καθάριζαν τα πατώματα των σωφρονιστικών καταστημάτων, από κάποιες των οποίων ο μισανθρωπισμός και η μισαλλοδοξία θα πανηγύριζαν το χρυσό μετάλλιο στην ολυμπιάδα του 36, και κανά δυο ακόμα που πάντοτε προσέγγιζαν το τίποτα με επιτυχία και που η επανεμφάνισή τους επιβεβαιώνει περίτρανα πως ουδέποτε υπήρξε θεός
9. Περισσότερο από ποτέ επιβλήθηκε από τηλεοπτικές παρουσίες τις οποίες η μόνη ελπίδα να ξεφορτωθούμε θα ήταν να έπεφταν απρόσμενα από το διογκωμένο εγώ τους
10. Θα ήταν εξαιρετική αν διοικούσε τη φανταστική χώρα του πρώην πρωθυπουργού αλλά είναι μόνο το καπάκι στο λουστραριστό, σκαλιστό φέρετρο εισαγωγής μιας κοινωνίας που μπρος στη βιαιότητα του επικείμενου θανάτου προτιμά τη ντροπιαστική σφαίρα στη πλάτη από την αξιοπρεπή του κροτάφου.