Τα νεύρα μου , τα χάπια μου και ένα πιστόλι να φύγω

Με τον Παπανδρέου να μας αδειάζει σύντομα τη γωνιά, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ευρωπαϊκή ολιγαρχία, που αυτές τις μέρες που οι μάσκες κατέβηκαν δείχνει την ακριβή της σχέση με τη δημοκρατία, θα προσπαθήσει να επιβάλει στο ελληνικό της προτεκτοράτο τη νέα μαριονέτα που θα δουλέψει σκληρά για να μη θιγούν τα συμφέροντά τα δικά της και των τραπεζών της. 

Και θα το κάνει με όποιο τρόπο και αν απαιτηθεί: 

1. Είτε με το περίφημο δημοψήφισμα, του αριστοτεχνικά εκβιαστικού του διλήμματος και κατατρομοκράτησης της μεσαίας τάξης, που βασίζεται στην αθάνατη μικροαστική επιθυμία των Ελλήνων να ανήκουν στο "σκληρό πυρήνα" της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ένωσης (70% σε όλως τυχαίως πρόσφατη δημοσκόπηση)
2. Είτε με κυβέρνηση εθνικής ενότητας, παράνομη στην ουσία της και ολότελα αντιδημοκρατική
3. Είτε με νομιμοφανείς εκλογές
4. Είτε με μια πραξικοπηματικού τύπου ενέργεια οριστικής και επίσημης κατάλυσης της ήδη νεκρής ελληνικής δημοκρατίας (στρατιωτική; ξενόφερτη κυπριακοτουρκικηδεξερωγωτι; εσωτερική προβοκάτσια;), συγκεκαλυμμένη αρκετά ώστε να το αποδεχτεί η δημοκρατική δύση και απολυταρχική απόλυτα ώστε να μη χαθεί ούτε σέντσι από τα κέρδη των τραπεζών της. 

Το πιο λογικοφανές ενδεχόμενο μοιάζει αυτό του 2 ή του 3. Γιατί οπωσδήποτε, θα πρέπει να είναι η λαϊκή βούληση αυτή που θα νομιμοποιήσει καλύτερα τη αρπαγή (όπως άλλωστε έκανε πάντα) και εκείνη που θα οδηγήσει ξανά στην ανάγκη της δεξιάς. Και μόνο της δεξιάς βέβαια, μιας και η προτεραιότητα της αυτοσυντήρησης στη στιγμή υπέρτατης κρίσης θα στρέψει τη κοινωνία προς τη πιο συντηρητική της κατεύθυνση. Έτσι άλλωστε έκανε πάντα. 

Μα η βεβαιότητα της ανόδου στην εξουσία, που στη πράξη θα είναι εθελόδουλη εκτέλεση διαταγών, ανθρώπων επιπέδου Σαμαρά και συνεργατών, που επί μια τετραετία σκύλευαν με ηδονιστικό μίσος το ετοιμοθάνατο σαρκίο της κοινωνίας που τους ανεχόταν και λεηλατούσαν ό,τι είχε απομείνει ακόμα ασθμαίνον, προκαλεί δέος. 

Και ακόμα χειρότερα, η πιθανότητα αναβίωσης της κατοχικής κυβέρνησης του 40 από τα σύγχρονα καθάρματα της προελαύνουσας ακροδεξιάς, στην υπάρχουσα οικονομική φρίκη και τη δεδομένη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, κάνει τη σφαίρα στον κρόταφο ένα πραγματικά πιο αισιόδοξο ενδεχόμενο.