στον κόλπο των χοίρων

Σκέφτομαι ότι τα μέτρα που λαμβάνονται για τη γρίπη των χοίρων μοιάζουν υπερβολικά αλλά έχουν λογική: 1. η ίωση μπορεί να εξαπλωθεί εύκολα και ραγδαία, 2. είναι ακόμα αγνωστο το νοσολογικό της φορτίο, το πόσο βλαπτική δηλαδή μπορεί να είναι για τον άνθρωπο.

Αναρωτιέμαι όμως και για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας ανησυχίας. Μια ματιά στην ιστοσελίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας φτάνει για να δει κανείς πως σε περιοχές του κόσμου ενδημούν νόσοι με μεγάλη μεταδοτικότητα και ακόμα μεγαλύτερη θνησιμότητα από τη γρίπη των χοίρων:

μόνο για το 2009, ο Π.Ο.Υ. έχει επισημάνει επιδημίες χολέρας στη Ζιμπάμπουε, κίτρινου πυρετού πρώτα στη Σιέρρα Λεόνε και μετά στη Γουινέα, Έμπολα στο Κογκό και στις Φιλιππίνες, πολυομυελίτιδας στη Νιγηρία, το Σουδάν και τη δυτική Αφρική, της νόσου των πτηνών στη Κίνα, την Ινδονησία, την Αιγυπτο, το Βιετνάμ, μηνιγγιτιδοκοκκικές στη Νιγηρία, στο Τσαντ και σε άλλες αφρικανικές χώρες, και βέβαια του AIDS που πανδημεί σε όλη την υποσαχάρια αφρική και βρίσκεται σε τρομακτική άνοδο σε πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.

Όλες αυτές οι χώρες έχουν ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό: είναι αναπτυσσόμενες, πάμπτωχες, με ανύπαρκτες υποδομές και χωρίς πρόσβαση σε κέντρα λήψης αποφάσεων. Αντίθετα, η γρίπη των χοίρων έχει την ιδιαιτερότητα τα μέχρι τώρα κρούσματά της να έχουν επιβεβαιωθεί σε χώρες του αναπτυγμένου κόσμου. Σε χώρες όπου υπάρχουν κατάλληλα διαγνωστικά εργαλεία και αξιόπιστοι φορείς δημόσιας υγείας. Είναι η πρώτη επιδημία στον δυτικό κόσμο που καταγράφει ο Π.Ο.Υ. από το 2004 (με μόνη εξαίρεση κάποια κρούσματα αιμμοραγικού πυρετού το 2005 στην Ολλάνδια που εισήχθησαν από την Αφρική). Στον δυτικό κόσμο επίσης, η αερομεταφορά (άρα και η μετακίνηση του ιού) είναι εύκολη και συχνή, η κοινωνία ικανοποιητικά τρομοκρατημένη και τα ΜΜΕ αρκετά ισχυρά για να δημιουργήσουν και να συντηρούν κλίμα ενός ακόμα πανικού.

Τα επιδημιολογικά χαρακτηριστικά της απήχησης της επιδημίας φαίνεται να ξεπερνούν τα επιστημονικά της. Μια ακόμα απειλή για την ευημερία της δυτικής κοινωνίας αποκάλυψε τη φοβερή επάρκεια της κοινωνίας αυτής στους πόρους και στα μέσα επίτευξης των σκοπών της. Μια απειλή που αν και ραγδαία μεταδιδόμενη παραμένει ανισομεγέθης μπροστά σε ό,τι ακόμα ισοπεδώνει εκείνες τις κοινωνίες που θυσιάζονται για την ευημερία της μίας.

για το χρήμα και τη δόξα

Η διοίκηση των καταστημάτων "Στάχτη και Burberry", το υπηρετικό προσωπικό και οι δωδεκάχρονοι του Μπαγκλαντές που εργάζονται για το απαράμιλλο στυλ ανακοινώνουν ομόφωνα:

Βρισκόμαστε στη μέση της μεγάλης μεταπασχαλινής περιοδίας των καταστημάτων μας στην ελληνική ενδοχώρα. Οι δουλειές πάνε περίφημα και δε προλαβαίνουμε ούτε μια ανάρτηση της προκοπής να κάνουμε. Ωστόσο με βεβαιότητα μπορούμε να ισχυριστούμε πως προσθέτουμε ανελέητη κομψότητα στη νεοελληνική καθημερινότητα.

Επισκεφθείτε μας στα κινητά μας υποκαταστήματα-τρίκυκλα, θα τα βρείτε παρκαρισμένα στους πιο κοσμοπολίτικους πεζόδρομους και στις κυριότερες διαβάσεις ατόμων με αναπηρία.
Καταναλώστε με ασφάλεια, άνθρωποί της θα ελέγχουν για σας καθέναν που δε φέρει χαρακτηριστικά καθαρού έλληνα καταναλωτή.
Εφοδιαστείτε με τη νέα πιστωτική μας κάρτα, δε θα μάθετε ποτέ πόσα θα ξοδέψετε
Ποζάρετε στις νέες μας κάμερες, γίνετε και σεις τα κοσμαγάπητα μοντέλα που δείχνει η τηλεόραση
Αφήστε μας όλα σας τα στοιχεία, λατρεύουμε να γνωρίζουμε τα πάντα για τους πελάτες μας.
Και μη διστάσετε να μιλήσετε με το καλοδιάθετο προσωπικό μας, έχουν όλοι τους μεταπτυχιακό και ελπίδα για το μέλλον.
Σύντομα και στη γειτονιά σας

με τιμή
el Romandante
creative director

μέγας είσαι κύριε

Έγινε και φέτος, με τιμές αρχηγού κράτους, η υποδοχή της γνωστής λαμπάδας απ' την Ιερουσαλήμ. Η λαμπάδα καιγεται από φως, για τη θεϊκή προέλευση του οποίου το ελληνικο κράτος είναι πεπεισμένο. Γι' αυτό άλλωστε και η εκτελεστική, η νομοθετική, η δικαστική και η στρατιωτική του εξουσία παρατάχθηκε για το ιερό χειροφίλημα του ρασοφορεμένου βαστάζου της, ώστε -πέρα απ' την απαραίτητη φωτογράφιση- το κράτος που υπηρετούν να ανανεώσει την εκ των άνωθεν του ευλογία.
Θα ακολουθήσει επίσημο δείπνο, όπου η προσκεκλημένη λαμπάδα θα αναλύσει στους συγκεντρωμένους πολιτειακούς φορείς και στον ίδιο τον πρόεδρο της δημοκρατίας τη συνεισφορά των ελληνικών στρατευμάτων στο αφγανιστάν στην απελευθέρωση της μακρινής αυτής χώρας απ' τη τρισκατάρατη θεοκρατία που τη ταλαιπωρεί.

I hope the Easter bunny won't mind

μέρες σαν και τούτες έρχονται στο νου μου σκηνές από το απερίγραπτου χιούμορ βιβλίο του Douglas Adams "ρεστοράν στο τέλος του σύμπαντος".
Οι ήρωες του βιβλίου, για να ξαποστάσουν από τις περιπέτειές τους στο σύμπαν, πάνε για ένα ποτό στο ρεστοράν με τη καλύτερη θέα της συντέλειας του κόσμου. Υπάρχει μάλιστα και ένας κονφερασιέ που διασκεδάζει το κόσμο με κάποιες συναρπαστικές λεπτομέρειες του τέλους.
Εκεί μαζεύεται κοσμος από ολόκληρο το σύμπαν για να δώσει επιτέλους απαντήσεις στα μεγάλα τελεολογικά του ερωτήματα αλλά και στο απόλυτο ερώτημα της ύπαρξης του θεού. Είναι προφανές πως τουλάχιστο στο τέλος του κόσμου ο θεός επιτέλους θα εμφανιστεί. Και αυτό περιμένουν όλοι.
Αλλά κάθε φορά, και μια διάψευση. Ακόμα και όταν ο κόσμος τελειώνει, ο θεός δεν είναι πουθενά.
Ευτυχώς, το εστιατόριο είναι εξοπλισμένο με ένα ειδικό χρονικό μηχανισμό αυτοπροστασίας που λίγο πριν την οριστική συντέλεια, πριν καταστραφεί και το ίδιο, επιστρέφει και πάλι κάνα τέταρτο πριν και άντε πάλι απ' την αρχή.

Ώσπου, ξαφνικά, ένα απόγευμα, εκεί που οι θαμώνες απολάμβαναν τη συντέλεια με ένα ποτήρι πανγαλαξιακής γαργαροκροτίδας και ο κονφερασιέ τα πήγαινε πραγματικά περίφημα με τις περιγραφές αποκάλυψης, μια λάμψη φωτός έλουσε το εστιατόριο και ο κόσμος πάγωσε. Εμφανίστηκε... Εκείνος! Για πρώτη φορά! Υπάρχει!
Μα πριν καλά καλά νιώσουν τη παρουσία Του, το ρεστοράν, καλοκουρδισμένη μηχανή, επέστρεψε ξανά 15 λεπτά πριν από την οριστική συντέλεια του κόσμου και ο θεός το ίδιο ξαφνικά πήγε από κει που ήρθε.

σκέφτομαι τη χριστιανοσύνη που περιμένει με ανυπομονησία το χαρμόσυνο μήνυμα. Κάθε φορά αυτό έρχεται. Σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.
Μα φαντάζομαι και τη φορά που δε θα έρθει, που δεν θα έχει ανάσταση, έτσι απρόσμενα, εκεί που δε θα το περιμένει κανείς, που όλοι θα μείνουμε με τη γαργαροκροτίδα στο χέρι,
σαν θαμώνες στο "ρεστοράν στο τέλος του σύμπαντος".

βιβλίο: Douglas Adams, Το ρεστοράν στο τέλος του σύμπαντος, μετ. Δημήτρης Αρβανίτης, εκδ. Φανταστικος Κόσμος, Αθήνα

o μεγαλειώδης Douglas Adams εδώ

μπορούμε και κάτω απ' τα θρανία

διάβασα στον χθεσινό Guardian το εξής:
σχολεία στη μεγάλη βρετανία σκέφτονται σοβαρά να προσλάβουν "μπράβους" ή άτομα με στρατιωτική ή αστυνομική εκπαίδευση ως επιτηρητές και προσωρινούς αντικαταστάτες των δασκάλων. Σκοπός τους το "crowd control & childminding" εντός του σχολικού χώρου.
Στην αγγελία που μπήκε από σχολείο του Λονδίνου ζητήθηκαν για τη συγκεκριμένη δουλειά πορτιέρηδες, πρώην αστυνομικοί, πυροσβέστες, στρατιωτικοί, δεσμοφύλακες καθώς και πεζονάυτες . Προσελήφθησαν ήδη δύο αλλά ο ένας απολύθηκε σύντομα λόγω "πειθαρχικών παραπτωμάτων".
Οι φήμες πως οι μαθητές που θα βρεθούν να αντιγράφουν θα στέλνονται κατευθείαν στο Γκουαντάναμο διαψεύστηκαν ως κακοήθειες

ελευθέρωσε το μίσος σου

με αφορμή την επίθεση στο σχολείο, η μπλογκόσφαιρα έχει βουλιάξει από σχολιαστές που βρήκαν την ευκαιρία να αφήσουν το μισανθρωπισμό και τη μισαλλοδοξία τους να ξεχυθεί.

Και όμως, το μίσος, ο ρατσισμός, η ακραία κοινωνική και φυλετική διάκριση, η απαξίωση, η απόρριψη, η ύβρη που εκφράζουν όλα τούτα τα ανθρωποειδή δεν είναι παρά μόνο όσα αισθάνθηκε ο 19χρονός, όσα βίωσε από αυτούς και περιέγραψε στο τελευταίο του γράμμα.

Και όσα θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται, να βιώνουν απ' τους ίδιους και να γράφουν στις τελευταίες τους επιστολές και οι επόμενοι 19χρονοι.

"δε έχετε πλέον λόγο να συνεχίσετε να ζείτε. Δυστυχώς για εσάς, είμαστε πολύ εγωιστές για να μείνετε και να συνεχίσετε να ζείτε τις γαμημένες ζωές σας. Πριν πεθάνουμε θα σας στερήσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχετε. Δεν έχουμε σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Φτύνουμε κατάμουτρα στην "αξιοπρέπεια" και την "τιμή" σας και σε ότι έχετε ιερό. Έχουμε πάρει τη απόφασή μας και δε πρόκειται να κάνουμε πίσω. Οποιοσδήπωτε βρεθεί μπροστά μας από το πρωί της 10ης Απριλίου 2009 γίνεται άμεσα στόχος - δεν θα υπάρξει καμία διάκριση στην ηλικία, το φύλο ή την καταγωγή εκείνων που θα δολοφονήσουμε, για εμάς είστε όλοι σκουπίδια. Θα σας σκοτώσουμε γιατί έτσι γουστάρουμε και θα φροντήσουμε να το...ευχαριστηθούμε όσο περισσότερο γίνεται. Για τους περισσότερους απο εσάς μπορεί να ακούγομαστε παρανοϊκοί, εγκληματίες ή δολοφόνοι... Δεν είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε περαιτέρω εξηγήσεις για τις πράξεις μας":

"ελευθέρωσε το μίσος σου", έλεγε το τραγουδι που άκουγε ο 19χρονος. Εμπρός έλληνα, ελευθέρωσέ το και συ.

αν κάθε ένα σχόλιο όλων αυτών των ελλήνων ήταν και από μία λέξη, μόλις θα είχε γραφτεί από αυτούς ξανά το τελευταίο γράμμα του αυτόχειρα.

η τελευταία του επιθυμία (όπως τη φαντάζομαι)

ας μη κοπιάσουμε ανοίγοντας κοινωνιολογικά και ψυχιατρικά λεξικά για να εξηγήσουμε ό,τι συνέβη αυτές τις μέρες στο σχολείο του ρέντη. Tο μόνο που χρειάζεται είναι να διαβάσουμε ξανά το τελευταίο του γράμμα. Mέσα του κρύβονται όλες οι απαντήσεις.

αλλά να το διαβάσουμε όμως

the kids are all riot

δεν αναρωτιέμαι για τη σιωπή της βρετανικής κοινωνίας απέναντι στη νέα δολοφονία πολίτη απ' την αστυνομία, γιατί νιώθω ακομα την αιμωδία στα άκρα μου από τον εκκωφαντικο της απόηχο

ίσως αμυντικά, ίσως για να βεβαιωθώ πως ακόμα δεν έχω πάψει να κατανοώ, χρειάζομαι να αφεθώ για λίγο ξανά στην αναβίωση του περασμένου δεκέμβρη

τότε που μια άλλη κοινωνία, λιγότερο εύπορη, περισσότερο αδικημένη και ως αναμενόμενο, αντιφατικά ασύδοτη, απαντούσε με το μόνο τρόπο που γνώριζε στη πιο ωμή αναπαράσταση της μελλοντικής της εικόνας

έτσι θυμάμαι πως ακόμα υπάρχει ελπίδα, παρόλο που και αυτή στις μέρες μας αφήνεται επικίνδυνα στις δικές της αναβιώσεις

anarchy in the UK

Αυτή η συνάντηση των G20 θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του παγκόσμιου κινήματος. Γιατί ήταν η πρώτη φορά που οι καπιταλιστές κατέβηκαν στο δρόμο για να διεκδικήσουν επιτέλους τα κεκτημένα και τα δικαιώματά τους (φώτο αριστερά).

Μέρες τώρα διαδιδόταν η φήμη πως στο City του Λονδίνου εκατοντάδες bankers δε θα φορούσαν αυτό το πρωί αρμάνι, ώστε να περάσουν όσο το δυνατό πιο απαρατήρητοι από τους προλετάριους που θα περιφρουρούσαν τη κηδεία του καπιταλισμού.

Η προηγούμενη, άλλωστε, ήταν μια νύχτα τρόμου για το City, όπου ομάδες ταραξιών τραπεζιτών, που είχαν «ταμπουρωθεί» στο μέγαρο της HSBC από το απόγευμα της Τρίτης, επιδόθηκαν ανενόχλητοι σε ιππασία, γκολφ και φιλανθρωπίες, προκαλώντας τον τρόμο σε περαστικούς και αθώους θαμώνες pub. Οι τραπεζίτες δε δίστασαν μάλιστα να πάρουν το brunch τους φωνάζοντας συνθήματα όπως "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ γαμάτο συνδικάτο" και "Είμαστε όλοι αμερικάνοι managers" και να πετάξουν προκυρήξεις με ισολογισμούς κερδών, την ίδια ώρα που οι G20 μνημόνευαν απαρηγόρητοι τους υπέροχους πολέμους του καπιταλισμού.

Επεισόδια στο City σημειώθηκαν και σήμερα νωρίς το πρωί, όταν ομάδα περίπου εκατό τραπεζιτών με μάστερ στη διοίκηση επιχειρήσεων επιτέθηκε με χαρτοφύλακες samsonite σε καντίνα βρώμικου στη συμβολή των οδών Old Broad και Threadneedle -όπου είχε κατουρήσει ένα βράδυ ο Καρλ Μαρξ- και πυρπόλησε κηπευτικό μηχάνημα. Στη συνέχεια, οι ταραξίες εκτόξευσαν «βροχή» από πολύτιμους λίθους, μεταλλικά σήματα Bentley, μπουκάλια σαμπάνιας και καπαρτίνες Burberry εναντίον διμοιριών προλετάριων, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις, έκαναν χρήση ινδικής κάναβης για να περιορίσουν τη δράση τους.

Προς στιγμήν, φάνηκε πως η κατάσταση θα ξέφευγε από κάθε έλεγχο, αφού οι τραπεζίτες, σιγά σιγά, γίνονταν όλο και πιο επιθετικοί και εκτόξευαν εναντίον του προλεταριάτου κουβανέζικα πούρα και ό,τι πιστωτική κάρτα είχαν μαζί τους. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, που είχαν καλύψει τα πρόσωπά τους με κουκούλες με το logo της γνωστής οργάνωσης London School of Economics, έριξαν τα κάγκελα ενός παρακείμενου πάρκου και επιχείρησαν να μπουν στο συντριβάνι, όταν επενέβησαν οι προλεταριακές δυνάμεις, κάνοντας ξανά εκτεταμένη χρήση κάναβης για να τους διαλύσουν.

Τις πράξεις βίας απειροελάχιστων μειοψηφιών, όπως τις αποκάλεσε, καταδίκασε ο εκπρόσωπος της κεντρικής επιτροπής και εξέφρασε παράλληλα την αποφασιστικότητα της επανάστασης να περιφρουρήσει με όλα τα μέσα την έννομη τάξη.

hasta la victoria station, siempre!

London Obituary

άραγε να είναι αυτή η παγερή γαλήνη της οριστικής αναγνώρισης του θανάτου; πώς αλλιώς να αντιληφθώ την ατμόσφαιρα μετά τη σύνοδο των 20 στο Λονδίνο; Αυτοί που έχουν τη μοίρα του κόσμου στα χέρια τους μαζεύτηκαν, συμφώνησαν σε αυτά που μπορούσαν να συμφωνήσουν, έβγαλαν και μερικές φωτογραφίες και έφυγαν. Ξέχασαν όμως το πτώμα.

το σώμα που ψυχορραγούσε τόσα χρόνια κείτεται τώρα απόκοσμα με την ανάμνηση των 20 που γύρισαν ξανά στα τετρημμένα της εξουσίας, των χιλιάδων που κατέβηκαν στους δρόμους και των εκατομμυρίων που συνεχίζουν να ζουν μέχρι να πεθάνουν.

καμιά φορά μου είναι τόσο προφανές που ανησυχώ: το πτώμα το έχουμε, τη τελευταία κατοικία την ξέρουμε, οι τεθλιμμένοι συγγενείς κάθε χρόνο ολοκληρώνουν και από μία σύνοδο, και το απέραντο πλήθος έτοιμο από καιρό να αποδώσει το ύστατο χαίρε. Γιατί ακόμα δεν βρίσκουμε νεκροθάφτη;