με αφορμή την επίθεση στο σχολείο, η μπλογκόσφαιρα έχει βουλιάξει από σχολιαστές που βρήκαν την ευκαιρία να αφήσουν το μισανθρωπισμό και τη μισαλλοδοξία τους να ξεχυθεί.
Και όμως, το μίσος, ο ρατσισμός, η ακραία κοινωνική και φυλετική διάκριση, η απαξίωση, η απόρριψη, η ύβρη που εκφράζουν όλα τούτα τα ανθρωποειδή δεν είναι παρά μόνο όσα αισθάνθηκε ο 19χρονός, όσα βίωσε από αυτούς και περιέγραψε στο τελευταίο του γράμμα.
Και όσα θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται, να βιώνουν απ' τους ίδιους και να γράφουν στις τελευταίες τους επιστολές και οι επόμενοι 19χρονοι.
Και όμως, το μίσος, ο ρατσισμός, η ακραία κοινωνική και φυλετική διάκριση, η απαξίωση, η απόρριψη, η ύβρη που εκφράζουν όλα τούτα τα ανθρωποειδή δεν είναι παρά μόνο όσα αισθάνθηκε ο 19χρονός, όσα βίωσε από αυτούς και περιέγραψε στο τελευταίο του γράμμα.
Και όσα θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται, να βιώνουν απ' τους ίδιους και να γράφουν στις τελευταίες τους επιστολές και οι επόμενοι 19χρονοι.
"δε έχετε πλέον λόγο να συνεχίσετε να ζείτε. Δυστυχώς για εσάς, είμαστε πολύ εγωιστές για να μείνετε και να συνεχίσετε να ζείτε τις γαμημένες ζωές σας. Πριν πεθάνουμε θα σας στερήσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχετε. Δεν έχουμε σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Φτύνουμε κατάμουτρα στην "αξιοπρέπεια" και την "τιμή" σας και σε ότι έχετε ιερό. Έχουμε πάρει τη απόφασή μας και δε πρόκειται να κάνουμε πίσω. Οποιοσδήπωτε βρεθεί μπροστά μας από το πρωί της 10ης Απριλίου 2009 γίνεται άμεσα στόχος - δεν θα υπάρξει καμία διάκριση στην ηλικία, το φύλο ή την καταγωγή εκείνων που θα δολοφονήσουμε, για εμάς είστε όλοι σκουπίδια. Θα σας σκοτώσουμε γιατί έτσι γουστάρουμε και θα φροντήσουμε να το...ευχαριστηθούμε όσο περισσότερο γίνεται. Για τους περισσότερους απο εσάς μπορεί να ακούγομαστε παρανοϊκοί, εγκληματίες ή δολοφόνοι... Δεν είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε περαιτέρω εξηγήσεις για τις πράξεις μας":"ελευθέρωσε το μίσος σου", έλεγε το τραγουδι που άκουγε ο 19χρονος. Εμπρός έλληνα, ελευθέρωσέ το και συ.
αν κάθε ένα σχόλιο όλων αυτών των ελλήνων ήταν και από μία λέξη, μόλις θα είχε γραφτεί από αυτούς ξανά το τελευταίο γράμμα του αυτόχειρα.
Δυστυχώς πόσο δίκιο έχεις...αλλά και πόσο μακρινό είναι ΄΄το τοπίο΄΄, το mindscape, αυτού του δίκιου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΗλία καλώς ήρθες, χαίρομαι που συμφωνείς
ΑπάντησηΔιαγραφήκαμιά φορά όταν περικυκλώνομαι από τέτοιες ακραίες αντιλήψεις ελλήνων που δε σκέφτονται, αισθάνομαι αυτό το απότομο άδειασμα σαν να ακούω ένα δυσάρεστο νεό για πρώτη φορά.
μπορείς να αναλύσεις κάπως το minscape?
Χαίρομαι που σε βρήκα κι εγώ, παρεμπιπτόντως, σε ανακάλυψα από το σχόλιο που έκανες στο μπλογκ κοινωνικά δίκτυα σχετικά με τον Νέγκρι και τον Ζίζεκ. Το ανέβασα στο μπλογκ του Personal Cinema γιατί κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι very saying... Για το mindscape του ΄΄δίκιου΄΄ τα πράγματα είναι απλά. Το λες με κάποιο τρόπο και συ ακριβώς από πάνω στο σχόλιο σου σαν αυτό το ΄΄απότομο άδειασμα΄΄ που νιώθεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεταφορικά, σαν μια εικόνα, το τοπίο του ΄΄δίκιου΄΄ αυτής της μορφής δίκιου, για το οποίο μιλάμε, θα μπορούσε να είναι ο εθνικός κήπος. Τόσο κεντρικά τοποθετημένος στο ευρύτερο αστικό τοπίο της πόλης και στο δημόσιο αίσθημα γι΄αυτή και την ίδια στιγμή τόσο απομονωμένος, τόσο αγνοημένος, θύμα μιας τυφλής πολιτικής για την εμπειρία και το αισθητό , έως του σημείου να αφορά μόνο ΄΄παράξενους΄΄, ΄΄περιθωριακούς΄΄ ανθρώπους που τελικά ολοκληρώνουν και σηματοδοτούν το τοπίο του. Έτσι και το δίκιο της άποψης σου, τόσο κεντρικό , τόσο αυτονόητο αν θες αλλά και τόσο παράξενο ακόμα και δυσπρόσιτο για τους πολλούς , που μπορεί να το διασχίζουν καθημερινά όταν το κοινωνικό μίσος τους σημαδεύει απομονωμένα τον καθένα , αλλά τόσο ανίκανοι να το αντιληφθούν σαν κοινό έδαφος.(τον τρίτο πληθυντικό στο παράδειγμα τον χρησιμοποιώ ΄΄ποιητική αδεία΄΄, θα μπορούσε να ήταν άνετα πρώτος πληθυντικός ή και ενικός ακόμα):)
αυτή η αδυναμία που επισημαίνεις, στην αντίληψη άνευ προϋποθέσεων της διαφοράς μεταξύ ατομικού και κοινωνικού επιπέδου ερμηνειών των διαφόρων γεγονότων, είναι πολύ κεντρική στη σκέψη αρκετών από των σχολιαστών αυτών (παρόλο που ακούγεται τόσο προφανής αυτή η διαφοροποίηση).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε φορά που διαμαρτύρομαι, πχ, σε ένα μπλογκ για την ισοπεδωτική εξίσωση ενός σχιζοφρενή με ένα δολοφόνο, η απάντηση που παίρνω είναι: αν σου σκοτώσει τη γυναίκα τι θα σκεφτείς;
Μια ανάλυση που μπορεί να είναι μόνο κοινωνική ανάγεται σε ατομική και χάνει έτσι τη σημασία της.
Και αναρωτιέμαι, αν οφείλεται αυτό σε αδυναμία σκέψης ή σε μια ματαιωτική θολωμένη παρόρμηση
Συνήθως μπλοκάρουμε επειδή δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, δλδ αδυναμία σκέψης. Το αίσθημα ματαίωσης έρχεται αναπόφευκτα κατόπιν. Όμως δεν νομίζεις πως και τα 2 συστατικά που κάποτε ήταν ΄΄αυτοφυή΄΄ και προέκυπταν τυχαία ,δεν εννοώ σε συχνότητα αλλά σε οργάνωση, τώρα τα έχουν οικειοποιηθεί διάφοροι μηχανισμοί ελέγχου, που έχουν αντικαταστήσει τη μεν κατάσταση αδυναμίας σκέψης , σε cool συμπεριφορά ΄΄πολιτισμένου καταναλωτή΄΄ το δε αίσθημα ματαίωσης σε ατομική ενοχή και αποκλεισμό;
ΑπάντησηΔιαγραφήο μοναδικός πραγματικός μηχανισμός ελέγχου που μπορώ αυτή τη στιγμή να σκεφτώ είναι η αλλοτρίωση, η παγιωμένη ασύνειδη απόσταση από τους θεσμούς, που θα έλεγε και ο καστοριάδης
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις απόλυτο δίκιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο θέμα είναι τι θα γίνει απο δω και περα για να μην ξανασυμβούν τα ίδια..
απάντηση; τίποτα.
κάθε φορά αντιμετωπίζουμε όλα αυτά σαν "μεμονωμένα" περιστατικα και τελειώνουμε μαζί τους..
ως την επόμενη φορα!
Δωροθέα καλώς ήρθες στο διάλογο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί που ασχολούνται με το policy making (και που εμείς τους βάλαμε σε αυτή τη θέση!) αποδεικνύουν μόνιμα ότι δεν είναι διατεθιμένοι να προσπαθήσουν (ή ότι δεν έχουν ιδέα). Από αυτή την οπτική τα πράγματα είναι σκούρα. Η βάση της κοινωνίας, από την άλλη, εμένα μου φαίνεται πολύ κουρασμένη και ανεκπαίδευτη να πάρει πρωτοβουλία. Ακόμα πιο σκούρα δηλαδή. Το θέμα όμως που σκέφτομαι είναι άλλο: από ποιον η παρέμβαση (αν και όταν υπάρξει) θα είναι αποτελεσματική;
χαιρετω το μπλογκ της θολης κουλτουρας και της ζαλισμενης διαννοησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήτα συγχαρητηρια μου και ευχομαι τα δακρυβρεχτα πονηματα σας να δημοσιευτουν καποτε- δερματοδετα βεβαια...
ενας υπανθρωπος Ελληνας.