άραγε να είναι αυτή η παγερή γαλήνη της οριστικής αναγνώρισης του θανάτου; πώς αλλιώς να αντιληφθώ την ατμόσφαιρα μετά τη σύνοδο των 20 στο Λονδίνο; Αυτοί που έχουν τη μοίρα του κόσμου στα χέρια τους μαζεύτηκαν, συμφώνησαν σε αυτά που μπορούσαν να συμφωνήσουν, έβγαλαν και μερικές φωτογραφίες και έφυγαν. Ξέχασαν όμως το πτώμα.
το σώμα που ψυχορραγούσε τόσα χρόνια κείτεται τώρα απόκοσμα με την ανάμνηση των 20 που γύρισαν ξανά στα τετρημμένα της εξουσίας, των χιλιάδων που κατέβηκαν στους δρόμους και των εκατομμυρίων που συνεχίζουν να ζουν μέχρι να πεθάνουν.καμιά φορά μου είναι τόσο προφανές που ανησυχώ: το πτώμα το έχουμε, τη τελευταία κατοικία την ξέρουμε, οι τεθλιμμένοι συγγενείς κάθε χρόνο ολοκληρώνουν και από μία σύνοδο, και το απέραντο πλήθος έτοιμο από καιρό να αποδώσει το ύστατο χαίρε. Γιατί ακόμα δεν βρίσκουμε νεκροθάφτη;
