διάβασα πρόσφατα σε μια βρετανική εφημερίδα ότι παραπάνω απ' τους μισούς βρετανούς φιλάθλους ζητούν από την αγγλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου να εφαρμόσει πιο αυστηρούς κανόνες για τη πάταξη του ομοφοβικού περιεχόμενου των οπαδικών εκδηλώσεων στα αγγλικά γήπεδα. Όπως συμπληρώνεται από επίσημους φορείς, ούτε ένας ομοφυλόφιλος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής δεν πιστεύει ότι η αγγλική ποδοσφαιρική βιομηχανία είναι ασφαλές πεδίο να εκφραστεί δημόσια ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Μάλιστα συστήνεται ειδική εκπαίδευση των επιτηρητών ασφάλειας των γηπέδων (stewards) απέναντι στην ομοφοβικού τύπου λεκτική κακοποίηση, η αύξηση των ποινών για τους παραβάτες και η σύσταση ειδικών ομάδων υποστήριξης των ομοφυλόφιλων ποδοσφαιριστών.
Αυτή η προέκταση στη κοινωνιολογία του ποδοσφαίρου μοιάζει πρωτότυπη αλλά αν το σκεφτεί κανείς, εντός των γηπέδων είναι η πιο διαδεδομένη απ' όλες. Η μεγάλη πλειοψηφία της συλλογικής οπαδικής συνθηματολογίας και η συντριπτική της ατομικής έχει σεξουαλικό περιεχόμενο το οποίο είναι αμιγώς ομοφυλοφιλικό. Και για να είμαι πιο ακριβής, ομοφοβικό.Και ενδεχομένως αυτό να μην είναι παράλογο, μιας και η όποια αμφισβήτηση της αρρενωπότητας του συγκεκριμένου αθλήματος σε συνδιασμό με τη συντηρητική στάση της κοινωνίας στα ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού θα μπορούσε να μετατρέψει ένα γήπεδο σε ηφαίστειο.
Το γήπεδο άλλωστε μοιάζει με στρατώνα: υπερβολική τεστοστερόνη, ακατέργαστο πάθος, οικειότητα, έντονο αίσθημα συντροφικότητας, μπόλικη συναισθηματική αβρότητα, σεξουαλικά απωθημένα, και το σημαντικότερο, χιλιάδες άντρες και ελάχιστες γυναίκες.
Η συσσωρευμένη ερωτική ένταση είναι αδύνατο να μην εκτονωθεί, και υπό τέτοιες συνθήκες, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποκτήσει ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο. Ωστόσο, η κατάκτηση του πολιτισμού μετατρέπει τη μορφή αυτής της έντασης σε οργανωμένο σεξουαλικό σύνθημα ή ατομική φραστική σεξουαλική επίθεση στον διαιτητή ή στον επιθετικό της αντίπαλης ομάδας. Και βέβαια, τα κοινωνικά στερεότυπα θα επιβάλλουν και τον ομοφοβικό χαρακτήρα στην επίθεση αυτή.Μοναδική εξαίρεση στα παραπάνω αποτελεί -φευ!- η ίδια η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, το γκολ. Τότε, τα στερεότυπα καταρρέουν, η ομοφοβία παραμερίζει και το γκολ γιορτάζεται ως ένας συλλογικός μικρός οργασμός, ως μια λιβιδινική έγχυση-καταξίωση μιας μεταφορικής πρωκτικότητας που συνοδεύεται από μια ολόκληρη συναισθηματική αναπαράσταση (όπως θα αποτολμούσα να σκεφτώ σε προηγούμενη ανάρτηση).
Στη Ελλάδα υπάρχουν σε Σούπερ Λιγκ και Β' εθνική 34 ομάδες και αγωνίζονται συνολικά περίπου 750 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Αν θεωρήσουμε σωστό το χονδρικό υπολογισμό ότι το 10% των ελλήνων είναι ομοφυλόφιλοι, αυθαίρετα υπολογίζω ότι οι ομοφυλόφιλοι ποδοσφαιριστές στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι γύρω στους 75.Το να ζητήσουμε βέβαια κάποιος ομοφυλόφιλος έλληνας ποδοσφαιριστής να εκφράσει ελεύθερα τις σεξουαλικές του προτιμήσεις είναι ένα καλό αστείο. Άλλωστε και στην Αγγλία, όπου η κοινωνία βρίσκεται μερικά χρόνια μπροστά στα ζητήματα κοινωνικής ενσωμάτωσης, ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που εκδήλωσε ανοιχτα την ομοφυλοφιλία του, ο Justin Fashanu, αυτοκτόνησε πριν από 11 χρόνια!
ΥΓ οι φωτογραφίες είναι τοποθετημένες προς χάριν αστειότητος αλλά απεικονίζουν χαρακτηριστικά τη σημειολογία του σεξουαλικού περιεχομένου των συλλογικών οπαδικών συνθήματων, ο δε τίτλος της ανάρτησης ένα παράδειγμα ομοφοβικής ατομικής-οπαδικής στάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;