2.9.10

9-02-10 χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς

με τον αμερικανικό τρόπο αναγραφής της ημερομηνίας, σήμερα είναι 9/02/10. Για το έθνος που περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μπρος την τηλεοπτική οθόνη, αυτή η αλληλουχία αριθμών είναι κάτι περισσότερο από σημαντική. Σηματοδοτεί μια σπουδαία επέτειο, την ημέρα μιας μεγάλης ανάμνησης, τη βαρυσήμαντη "Διεθνή Ημέρα Beverly Hills" (90210 να θυμίσω είναι ο ταχυδρομικός κωδικός του προαστίου του Λ.Α. αριθμός που οι Έλληνες σκόπιμα σνόμπαραν μιας και τι στο διάολο χρειάζεται στη πραγματικότητα ένας Τ.Κ;)


Με αφορμή τούτη την αξέχαστη ημερομηνία/διαδοχή αριθμών/Τ.Κ, αποτολμώ να διαγράψω το προφίλ μιας αξεπέραστης προσωπικότητας, η ηθική ακεραιότητα της οποίας δημιούργησε συνειδήσεις σε μια ολόκληρη γενιά αναστατωμένων τηλεθεατών. Κατά σατανικό τρόπο, της ίδιας γενιάς που καλείται να υποστεί πρώτη τη νέα πραγματικότητα στην Ελλάδα. Της δικής μου. Άραγε τι είδους εφόδια πήρε αυτή η γενιά από τον Μπράντον Γουόλς;

Ο Μπράντον ήταν ένας νεαρός αφοσιωμένος στην εργασία και την παραγωγικότητα, αλλά με ανεξήγητες επιτυχίες στις άλλες του δραστηριότητες και στις φιλικές του σχέσεις. Ήταν υπερβολικά ευσυνείδητος, λεπτολόγος και άκαμπτος σε θέματα ήθους, ηθικής ή αξιών, που ακόμα και αυτό το πολιτισμικό υπόστρωμα της καταγωγής του από τη πιο λαϊκή Μινεσότα δε θα μπορούσε να δικαιολογήσει, καθώς επίσης και ισχυρογνώμων και απρόθυμος στο καταμερισμό καθηκόντων αν δεν βεβαιονόταν πως θα γίνονταν όλα με το δικό του τρόπο. Κατά καιρούς υπήρξε και άριστος χρήστης της προσωπικής του σαγήνης ώστε να προσελκύσει τους άλλους όταν χρειαστεί. Αυτά ήταν μόνο κάποια από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που έβγαζαν το Μπράντον κατευθείαν από τα βιβλία ψυχολογίας. 
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως από μία κλασική ψυχαναλυτική άποψη ο Μπράντον αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το άγχος του ευνουχισμού προτίμησε να επιστρέψει σε μια πιο ασφαλή πρωκτική περίοδο της ψυχοσεξουαλικής του ανάπτυξης. Ενδεχομένως, υποκινούμενος από ένα τιμωρητικό υπερεγώ διάλεξε αμυντικούς μηχανισμούς που θα τον υπεράσπιζαν έναντι  λανθάνοντων επιθυμιών σχετιζόμενων με την ικανοποίηση μέσα από τις ακάθαρτες απολαύσεις αυτής της πρωκτικής φάσης. Πιθανότατα ο Μπράντον, όταν ήταν μικρός θα υπέφερε από τους ανελέητους καυγάδες με την μητέρα του σε ζητήματα εκπαίδευσης στη τουαλέτα. Να θυμίσω ότι η μητέρα του Μπράντον, μια καλλίγραφη μικρογραφία της Μητέρας Μπάρμπαρα Μπους, εξέφραζε το μεγαλύτερο όνειρο του Winnicot που ήταν μια μάνα-κάτι παραπάνω από αρκετά καλή. Οπωσδήποτε, ζητήματα γονεϊκής αποδοχής είναι έντονα παρόντα, τόσο στο Μπράντον όσο και στην αδερφή του, την αξέχαστη Μπρέντα. Αν και οι δυο γονείς φαινομενικά παρουσιάζονταν από τους σεναριογράφους ως φάροι συναισθημάτων, μια πιο προσεκτική ματιά στα αδύνατά τους σημεία θα αποκάλυπτε για τα δυο αδέρφια μία έντονη ανεκπλήρωτη λαχτάρα για εξάρτηση και ένα απόθεμα οργής, απευθυνόμενης προς τους γονείς, επειδή δεν ήταν περισσότερο διαθέσιμοι συναισθηματικά. Χωρίς αμφιβολία η τελειοθηρία του Μπράντον, αλλά και η κατά ένα μέρος προσέγγιση της τελειότητας -που βέβαια εκείνος ήταν ο μόνος που δεν την αντιλαμβανόταν- ίσως να ήταν μόνο μια απελπισμένη προσπάθεια να ανακουφιστεί από το βασανιστικό του υπερεγώ, από τον ασταμάτητα απαιτητικό γονέα που είχε ενδοβάλει και την εκτίμηση του οποίου αιώνια θα αναζητεί μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες. 


Κατασκευασμένος από έναν υπερσυντηρητικό τηλεοπτικό μεγαλοπαραγωγό, εβραϊκής καταγωγής, σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ ενδεχομένως να εμπλέκονταν σε ένα νέο Βιετνάμ στο Ιράκ (1990), ο Μπράντον δε θα μπορούσε εξάλλου παρά να εκπροσωπεί μια νεολαία όπου η πολιτική της ορθότητα όφειλε να ευθυγραμμιστεί με μια αναγκαία προδιάθεση προς τη γνωσιακή ακαμψία, τη συμπάθεια προς την ιεραρχία και μιαν εγγενή απέχθεια προς την αβεβαιότητα, την αλλαγή και προφανώς τον θάνατο. Στο πρόσωπό του επαναπροσδιορίστηκαν στο νεανικό αμερικανικό τηλεοπτικό κοινό ζητήματα ιερά, όπως αυτά της πίστης (ακόμα και αν λίγα γνωρίζουμε για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του), της σημαίας και του μιλιταρισμού. Ο Μπράντον, για όλους του παραπάνω λόγους δε θα μπορούσε παρά να ήταν ρεπουμπλικάνος, μια ιδεολογική πεποίθηση που -αλίμονο!- εξέφρασε ουκ ολίγες φορές σε κρίσιμες φάσεις των σεναριακών εξελίξεων. Στο γοητευτικό του χαμόγελο, στο απαράμιλλο ήθος και στη σαγηνευτική του ευγένεια, τα πρωτόλεια χαρακτηριστικά ενός Τζόρτζ Μπους έβρισκαν πρόσφορο έδαφος σε ένα κοινό που έδειχνε συνεπαρμένο από την ακατανόητη επιμονή της Ντόνα να διατηρήσει άθικτη τη παρθενία της. Για έναν Μπράντον Γουόλς, σαν και αυτόν που γνωρίσαμε, ο αρρωστημένος συντηρητισμός αποτελεί χωρίς αμφιβολία διάγνωση. 

15 σχόλια:

  1. Θα διαφωνήσω εν μέρει: υπάρχουν ξεκάθαρα σημάδια ότι οι καθηλώσεις του Μράντον δεν βρίσκονται στο πρωκτικό στάδιο (με μια πρόχειρη ματιά δεν δείχνει να εκδηλώνει σημάδια σαδομαζοχιστικής φαντασίωσης), ούτε όμως και στο holding and handling τα πήγε τόσο άσχημα (η σχέση με τη μητέρα μάλλον βρίθει οιδιπόδειων συμπλεγμάτων παρά καταστροφικών ενορμήσεων)-θέτω ωστόσο προς διερεύνηση τη σχέση του Μπράντον με το μεταβατικό του αντικείμενο...

    Για το Υπερεγώ του Μπράντον θα συμφωνήσω: δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι είναι ένα δύσκαμπτο και τιμωρητικό Υπερεγώ, με αισθήματα άγχους και ενοχής, μη σου πω κι όλας ότι ενδέχεται να είναι και κρυφο-ομοφυλόφιλος...

    Τέλος, στοιχιματίζω ότι οι αμυντικοί μηχανισμοί που ανακουφίζουν την εσωτερική ένταση του Μπράντον είναι η αντιστάθμιση (εδώ κάνουμε την υόθεση ότι ο Μπράντον είναι τόσο έντονα ηθικολόγος εειδή έχει έντονα απωθημένες επιθετικές ή σεξουαλικές τάσεις), η διανοητικοποίηση (έγινε φύτουλας για να αποφύγει τις ασυνείδητες συγκρούσεις του), η προβλητική ταυτοποίηση (με την Αντρέα Ζούκερμαν) και οπωσδήποτε η μετουσίωση (ο Μπράντον συνεχώς μεταστρέφει τις μη αποδεκτές ενορμήσεις του σε κοινωνικά αποδεκτά κανάλια).

    Τελειώνοντας, σου αποδίδω το μετάλλιο των πιο ασυνάρτητων αναρτήσεων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. όντως ξεκάθαρα σημεία Σ/Μ φαντασίωσης δεν είναι φανερά στη σειρά, αλλά αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να είναι κιόλας δεδομένης της τηλεοπτικής αγοράς στην οποία αρχικά απευθύνθηκαν.

    Ωστόσο δε μπορώ να μη διακρίνω μια ιδιότυπη διπλή αίσθηση εαυτού στον Μπράντον σχετικά με τις εργασιακές ή ακαδημαϊκές του σχέσεις που ίσως και να καταδεικνύει έναν λανθάνοντα σαδομαζοχισμό. Αναφέρομαι στη γνωστή δουλοπρέπεια που επεδείκνυε στους εργοδότες του, στους διευθυντές του σχολείου, τους καθηγητές και τον ανεκδιήγητο πρύτανη του πανεπιστημίου, ακόμα και στους διευθυντές σύνταξης των εφημερίδων που δούλεψε. Δουλοπρέπεια σχεδόν μαζοχιστικού βαθμού. Ο φόβος της ταπείνωσης, η κλίση προς την υποταγή και η λαχτάρα για αγάπη, τον έφερνε όταν βρισκόταν ανάμεσα σε άτομα εξουσίας σε μια μαζοχιστική υποταγή στα υπερβολικά αυστηρά ηθικά πρότυπά τους.
    Κάποιες επαναστατικές κινήσεις τύπου "Donna Martin graduate" κτλ τις αποδίδω σε μια ναρκισσιστικού τύπου προσέγγιση των κοινωνικών σχέσεων σε συνδυασμό με την εκρηκτική αίσθηση δικαίου αλλά και την σεναριακή αναγκαιότητα της αντεπίθεσης στην συνεχιζόμενη αυτοτιμωρία (να' το πάλι το μαζοχιστικό στοιχείο) μπρος την αντίληψη της επικράτησης και της σαδιστικής κυριαρχίας από τους άλλους.

    Αντίθετα, ο Μπράντον έδειχνε να αντιμετώπιζε τους υφιστάμενούς του χρησιμοποιώντας όλη τη γκάμα των πρωκτικών του στοιχείων (δες το ζητιάνο-βετεράνο του βιετνάμ ή τον άγιο βασίλη που μάζεψαν κάποτε στο σπίτι τους, το μαύρο φοιτητή-μπασκετμπολίστα που συμβούλευε στο κολέγιο, κτλ) που συνοψίζονταν κατ' εμέ σε έναν ωραιότατα ελεγχόμενο σαδισμό.

    Θέτεις δυο σπουδαία θέματα παραπάνω. Την πιθανή λανθάνουσα ομοφυλοφιλία του Μπράντον και τη σχέση με τη μητέρα. Θέλω να ανάψω τα αίματα και να υπονοήσω και μια επίσης λανθάνουσα αιμομικτική επιθυμία, όχι ως προς τη μητέρα αλλά ως προς την ίδια του την αδερφή. Άλλωστε πρόκειται για μια πετυχημένη διδυμία και τόσο ο ίδιος όσο και η Μπρέντα χαρακτηρίζονται και από ναρκισσιστικά στοιχεία. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρών σε μια μελλοντική ανάλυση του Στιβ όπου εκεί τα κρυπτομοφυλοφιλικά στοιχεία στη σχέση του με τον Μπράντον δίνουν και παίρνουν.

    Τέλος, νομίζω ότι οι παραγωγοί σκόπιμα μετέτρεψαν σταδιακά τη σειρά, μετά τα 3-4 πρώτα χρόνια, σε φτηνή σαπουνόπερα, διαφορετικά θα ήταν αναγκασμένοι να ακολουθήσουν έναν Μπράντον που θα βυθιζόταν στη κατάθλιψη μιας και πιθανότατα θα έβλεπε τα ιδεαλιστικά όνειρα της νεότητάς του να γκρεμίζονται (εκτός αν τον μετέτρεπαν σε ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή, οπότε το πράγμα θα εξελισσόταν σε μια ακόμα πιο ξεκαρδιστική κωμωδία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η τελευταία σου ανάλυση με βοήθησε ιδιαίτερα στο να ξεπεράσω ψυχαναλυτικά αδιέξοδα και να μπορέσω εν τέλει να καταδυθώ με ασφάλεια στον εσωτερικό κόσμο και την βαθύτερη ψυχοσύνθεση του Μπράντον!

    Το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση της κοινωνικής του συμπεριφοράς, αλλά και της απαγόρευσης των βαθύτερων του ενορμήσεων, βρίσκεται στη σύγκρουση ανάμεσα στην αιμομικτική του επιθυμία προς την αδερφή του Μπρέντα και τις εσωτερικευμένους κοινωνικές απαγορεύσεις που του επέβαλλε η αυστηρή και παγωμένη μητέρα-τοτέμ.

    Θα σε παραπέμψω στον Freud και ιδιαίτερα στο κείμενο Ενορμήσεις και πεπρωμένα των ενορμήσεων, όπου και αναλύεται διεξοδικά το ζήτημα του δίπολου αγάπη/μίσος που βιώνει ο Μπράντον για την Μπρέντα, και ειδικότερα ο μετασχηματισμός της σεξουαλικής επιθυμίας στο υλικό αντίθετό της (που βεβαίως είναι η επιθυμία για θάνατο), που πραγματοποιείται μέσα από τον μετασχηματισμό που έγραφα και παραπάνω. Η παρουσία ωστόσο του Στηβ στο σενάριο, όπως πολύ σωστά παρατηρείς, μας δημιουργεί ένα εννοιολογικό κενό στο οποίο είναι απαραίτητο να στηθεί η σκαλωσιά με την οποία θα φτάσουμε στην έννοια της ενόρμησης του θανάτου:

    τελικά η σεξουαλική επιθυμία προς την Μπρέντα μεταστρέφεται σε σεξουαλική επιθυμία προς τον Στηβ, δεν μπορεί όμως να βρει έκφραση λόγω του αυστηρού Υερεγώ του Μπράντον;

    ή μήπως τελικά, εκλογικεύοντας την παρόρμηση του θανάτου, ο Μπράντον κατάφερε να τον μετατρέψει σε αντικείμενο ηθικής, με στόχο την απομακρύνει από τον χώρο του συναισθήματος;

    Και επειδή κάθε έρευνα επιβάλλεται να θέτει νέα ερευνητικά ερωτήματα, τι θα μπορούσε να συμβολίζει ο ατίθασος Ντίλαν στο φαντασιακό ασυνείδητο του φίλου του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η τελευταία σου ανάλυση με βοήθησε ιδιαίτερα στο να ξεπεράσω ψυχαναλυτικά αδιέξοδα και να μπορέσω εν τέλει να καταδυθώ με ασφάλεια στον εσωτερικό κόσμο και την βαθύτερη ψυχοσύνθεση του Μπράντον!

    Το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση της κοινωνικής του συμπεριφοράς, αλλά και της απαγόρευσης των βαθύτερων του ενορμήσεων, βρίσκεται στη σύγκρουση ανάμεσα στην αιμομικτική του επιθυμία προς την αδερφή του Μπρέντα και τις εσωτερικευμένους κοινωνικές απαγορεύσεις που του επέβαλλε η αυστηρή και παγωμένη μητέρα-τοτέμ.

    Θα σε παραπέμψω στον Freud και ιδιαίτερα στο κείμενο Ενορμήσεις και πεπρωμένα των ενορμήσεων, όπου και αναλύεται διεξοδικά το ζήτημα του δίπολου αγάπη/μίσος που βιώνει ο Μπράντον για την Μπρέντα, και ειδικότερα ο μετασχηματισμός της σεξουαλικής επιθυμίας στο υλικό αντίθετό της (που βεβαίως είναι η επιθυμία για θάνατο), που πραγματοποιείται μέσα από τον μετασχηματισμό που έγραφα και παραπάνω. Η παρουσία ωστόσο του Στηβ στο σενάριο, όπως πολύ σωστά παρατηρείς, μας δημιουργεί ένα εννοιολογικό κενό στο οποίο είναι απαραίτητο να στηθεί η σκαλωσιά με την οποία θα φτάσουμε στην έννοια της ενόρμησης του θανάτου:

    τελικά η σεξουαλική επιθυμία προς την Μπρέντα μεταστρέφεται σε σεξουαλική επιθυμία προς τον Στηβ, δεν μπορεί όμως να βρει έκφραση λόγω του αυστηρού Υερεγώ του Μπράντον;

    ή μήπως τελικά, εκλογικεύοντας την παρόρμηση του θανάτου, ο Μπράντον κατάφερε να τον μετατρέψει σε αντικείμενο ηθικής, με στόχο την απομακρύνει από τον χώρο του συναισθήματος;

    Και επειδή κάθε έρευνα επιβάλλεται να θέτει νέα ερευνητικά ερωτήματα, τι θα μπορούσε να συμβολίζει ο ατίθασος Ντίλαν στο φαντασιακό ασυνείδητο του φίλου του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πο πο (silentcrossing+el Romandante) είστε άρρωστοι, μπράβο
    ... Το μόνο που θυμάμαι από τον Μπράντον είναι ότι σαν έφηβη με χνουδωτό μουστάκι και μυωπικά γυαλιά τον είχα δει στον ύπνο μου στο πιο ακατάλληλο για ανηλίκους όνειρο της τρυφερής μου ηλικίας... ενώ πάντα ισχυριζόμουν στις φίλες μου ότι δε μου άρεσε!

    Σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα του τυπικού κοινού της σειράς θεωρώ ότι η συγκεκριμένη πληροφορία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για περαιτέρω στοχασμούς και στατιστικές έρευνες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. να που επιτέλους σε αυτή την ανάρτηση περάσαμε από την θεωρία στη πράξη... :)
    thank μαριάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. silent χαίρομαι που επιτέλους μέσα από αυτή την αλληλουχία σχολίων αποκαλύφθηκε ποιος πραγματικά είναι ο Μπράντον Γουόλς. Τώρα δε μένει παρά να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για το άλλο μεγάλο μυστήριο της περασμένης δεκαετίας, τον Μιτς Μπιουκάναν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αν και στην περίπτωση του Μιτς Μπιουκάναν θα χρειαστεί να καταφύγουμε στις επισημάνσεις του Ράϊχ περί αυτο-ερωτισμού, είμαι μέσα, φυσικά...

    Κάπου εδώ όμως θα σου εκμυστηρευτώ ότι μοιράστηκα με κάποιο φίλο μου τις ψυχαναλυτικές μας ανησυχές περί της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του Μπράντον και ομολογώ ότι η ερμηνεία του έκανε σκουπίδια κάθε προσπάθεια επιστημονικής εγκυρότητας και αξιοπιστίας εκ μέρους μας:

    "He is from Minnesota dude!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. χάθηκα αφεντικούλι, το ξέρω
    αλλά ξαναγύρισα!
    Και μπήκα να διαβάσω λίγο σήμερα τα διάφορα ποστ και, μάρτυς μου και ο Silent, μόνο σε σένα θα σχολιάσω για σήμερα! Και μάλιστα σε αυτό το πόστ που ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έγραψες και έκατσε και ο άλλος "ειδικός" και σχολίασε!
    Δεν έχω κάτι να προσθέσω, τα είπατε εξαιρετικά, απλά να πω ότι φυσικά δεν τον πολυγούσταρα ποτέ αυτόν τον τύπο και τώρα όλα εξηγούνται!
    Σας ευχαριστώ και τους δύο για αυτή την ενδελεχή ανάλυση και περιμένω το φλέγον θέμα με τον Μπιουκάναν.
    Σας φιλώ και θα επανέλθω μόλις ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τι θέλω να γράψω η γυναίκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. μπαλόνη να υποθέσω ότι είχες πέσει θύμα της επαναστατικής γοητείας του ντύλαν όποτε να προσκαλέσω τον σάιλεντ σε μια ενδελεχή ανάλυση μιας τέτοιας διαστροφής;
    επίσης, δε χρειάζεται να ξεκαθαρίσεις τι θέλεις να γράψεις βρε. Αυτό είναι το υπέροχο στο μπλόγκινγκ, το ότι μπορείς να γράφεις χωρίς δισταγμό όχι μόνο αυτό που σκέφτεσαι αλλά και αυτό που νιώθεις. Άσε που σε αγαπάμε και για τον αυθορμητισμό σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αγαπητή Μαριάνα, συνεχίστε παρακαλώ τη σκέψη σας στα περί στατιστική έρευνας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. σάιλεντ, το σχόλιο σου μου θύμισε το εξής: στην κλασική ταινία "the sperminator" ο κατατρεγμένος μορμόνος φεύγει από τη Γιούτα και πάει στο Λος Άντζελες για να δουλέψει σκληρά και να χρηματοδοτήσει τη νέα εκκλησία μορμόνων στο Σολτ Λέικ Σίτυ. Λόγω ειδικών "χαρισμάτων" επιτήδειοι τον εκμεταλλεύονται στη βιομηχανία πορνό. Εκεί οι χαζοχαρούμενες συμπρωταγωνίστριές του, ενθουσιασμένες από τη χάρη του ρωτάνε για τα μυστικά της καταγωγής του. Και μόλις αυτός απαντά με υπερηφάνεια πως είναι από τη Γιούτα, εκείνες με ένα ύφος ειλικρινούς συμπόνιας του πιάνουν τον ώμο και του λένε "oh, I'm so sorry".
    (Στη ταινία πάντως το παραπάνω είναι αστείο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλά, μου αναλύειες ΕΜΕΝΑ το sperminator που είμαι ο μεγαλύτερος φαν και που έχω τοποθετήσει αυτό το μνημείο σύγχρονης τέχνης στις 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών;

    Φυσικά και το σχόλιο για τη Μινεσότα είναι παραλλαγή της Γιούτας, δεν περίμενα όμως με τίποτα να βρει κάποιος εδώ μέσα τέτοιου είδους αναφορές!

    el Romandante θα είσαι φίλος μου για πάντα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. οσονουπω μεταναστης18 Φεβρουαρίου 2011 στις 10:34 π.μ.

    με καψατε...εκατσα να πιω τον καφε μου και να χαζεψω κανα μπλοκ και ψαξε ψαξε <> εδω...έπεσα κυριολεκτικά,με καταστεψατε :)...το διαβασα,διαβασα και τα σχολια και...αντε τωρα να μαθεις τα modal και τα ανωμαλα ρηματα στα γερμανικα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis