28.10.10

χάππυ νταίη


Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και οι Μητσοτακαίοι, οι σύγχρονοι δωσίλογοι θα προβούν στην ανάπλαση της ιστορίας. Οι τιμητές του ναι που έντυσαν ξεδιάντροπα το έγκλημα κατά ενός λαού με τον μανδύα της ελπίδας, θα παρελάσουν σήμερα και θα μιλήσουν για την αξία του όχι. Θα απευθυνθούν στη λαϊκή ψυχή, στο αίσθημα και τις αξίες της κοινωνίας, στην εθνική της συνείδηση και τη υπερφυσική σύνδεσή της με το ένδοξο παρελθόν, θα φορτώσουν τον λαό με περηφάνια και θα του θυμίσουν ξανά το "χρέος" που βαρύνει τις πλάτες του. Και όσο αυτοί θα μιλούν για την εθνική ανάγκη, ο λαός θα βυθίζεται στις αυταπάτες του παρόντος, θα αναμοχλεύει τις μνήμες του παρελθόντος και θα προετοιμάζεται για τους εφιάλτες του μέλλοντος. Και όπως τότε έτσι και σήμερα καλείται από τους δυνάστες του να στρατευθεί σε αυτή την ώρα της εθνικής ανάγκης, ακούει από αυτούς να του ζητούν και πάλι να υπερασπίσει όσα κινδυνεύουν. Και να το κάνει βεβαίως συντασσόμενος κάτω από τα παράσημα των καπήλων του. Και εξαντλημένος πρόωρα από την αβεβαιότητα του επαναστατικού ονείρου τελικά θα το κάνει, γνωρίζοντας με τον ίδιο καημό πως πέφτει ξανά στη παγίδα, πως αν κάποτε περάσει ο κίνδυνος δε θα είναι ο ίδιος που θα έχει νικήσει. 

27.10.10

όταν κάτι δε πεθαίνει δε θα μπορέσει ποτέ να αναστηθεί


Το διακαναλικό τίποτα της Δευτέρας εύχομαι να το ξεκαθάρισε πλήρως: Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπρος τον γκρεμό του. Πίσω του...δεν υπάρχει πλέον τίποτα πίσω. Η αγωνία του δεν είναι αν θα πέσει, αλλά πότε θα πέσει. Χέρι να τον τραβήξει μακριά δεν υπάρχει, ο ελληνικός λαός είναι μόνος, αντιμέτωπος με την συλλογική υπαρξιακή του μοναξιά και τη μόνη επιλογή που του έχει απομείνει. Το χέρι του μνημονίου δε ήρθε για βοήθεια, ήρθε να του δώσει τη τελική ώθηση προς το χάος αφού πρώτα τον στραγγαλίσει. Προτείνω να πέσουμε μόνοι μας. Τώρα. Για να είμαστε σίγουροι πως δε θα μείνει τίποτα που να θυμίζει ποιοι έχουμε υπάρξει: μπάτσοι του εαυτού μας, υπήκοοι των βασιλιάδων που διώχναμε, εραστές του ελληνορθόδοξου σκότους μας. Η πτώση δε θα 'ναι απελευθερωτική, θα την τσακίζει η αγωνία της σύγκρουσης, η συντριβή όμως μπορεί να γίνει. 

26.10.10

κάνει ο Γιώργος την αρχή είμαστε δεν είμαστε τίποτα δεν είμαστε βρε


Επικαλούμενος έναν ακατανόητο μαζοχισμό, προτιμώ να πιστεύω πως η παρατεταμένη ασάφεια, η περιορισμένη οξυδέρκεια και η χαρακτηριστικότατη περιστασιακότητα (circumstantiality) της σκέψης του πρωθυπουργεύοντα παπανδρέου είναι αποτέλεσμα μιας συνειδητής προσπάθειας εξαπάτησης των Ελλήνων και όχι ενδείξεις μέτριας νοημοσύνης ή -αλοίμονο- γνωσιακού ελλείμματος. Γιατί αν ισχύει αυτό που ο μέσος Έλληνας αναρωτήθηκε έστω και προσωρινά το προηγούμενο βράδυ, προκύπτουν ζητήματα ηθικής στην αντιμετώπιση του εχθρού και δέους για το πόσο αδίστακτοι είναι όσοι τον επέβαλαν στο ελληνικό λαό. Ό,τι και να συμβαίνει, η μαριονέτα που παριστάνει τον ηγέτη απέδειξε ότι δεν είχε και δεν έχει να προσφέρει το παραμικρό σε όσους τον ψηφίζουν και σε όλους τους υπολοίπους που τον ανέχονται. Βέβαια, για τα δικά του αφεντικά, ο ρόλος του ως "ανθρώπου τους στην Αθήνα" δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Αν και μετά τη χτεσινή διακαναλική μαύρη τρύπα της λογικής, ο άνθρωπος που ξεπερνάει στο τίποτα ακόμα και τους πανελλήνιους πρωταθλητές καραμανλή και αβραμόπουλο είμαι σίγουρος πως θα προκάλεσε τρόμο ακόμα και σε εκείνους που δίνει λόγο -δεν εννοώ βεβαίως τους Έλληνες. Το παρελθόν αυτής της καταστρεπτικής για τη μεταπολεμική Ελλάδα οικογένειας δυστυχώς δε μπορούμε να το ανατρέψουμε. Χρειάζεται όμως να ανατρέψουμε το παρόν της. Η οριστική και αμετάκλητη παύση της ενασχόλησης με τα κοινά του δωσίλογου πρωθυπουργού πρέπει να απαιτηθεί άμεσα. Και να διεκδικηθεί. Το ίδιο και η δράση της υπόλοιπης οικογένειας -ας κάνουν τα παλικάρια ό,τι γουστάρουν, αλλά όχι στο όνομά μας και όχι με τα δικά μας λεφτά. Και μαζί να διεκδικήσουμε και τον πολιτικό εξοστρακισμό και των υπόλοιπων παχύδερμων που παρασίτησαν και παρασιτούν δίπλα του. Η στέρηση της εξουσίας για αυτόν και για τους σαπρόφυτους παρατρεχάμενούς του θα είναι τιμωρία μεγαλύτερη και από τη φυλακή. 

20.10.10

θα έχουμε πάντα το Παρίσι


Το ιδιαίτερο με τις μαζικές, γενικές απεργίες των Γάλλων είναι ότι ως λαός, μέσα σε κλίμα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, καταφέρνουν και επαναπροσδιορίζουν και πάλι το νόημα της "εθνικής αξιοπρέπειας", με το τρόπο που οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα ίσως από κάθε άλλο λαό της Ευρώπης. Μια αξιοπρέπεια που -με λαμπρή εξαίρεση την απόρριψη του ευρωσυντάγματος το '05- οι ίδιοι δέχονταν να κακοποιείται επί χρόνια: Θυμάμαι εκείνες τις διαβόητες επαναληπτικές προεδρικές εκλογές του 2003 όπου, προδομένοι και κατά συρροήν, οι αριστεροί Γάλλοι αναγκάστηκαν να ψηφίσουν Σιράκ ώστε να μη βγει η λεπενική ακροδεξιά, τους "αλήτες" των παρισινών προαστίων του 2005 που συνέτριψε η "μηδενική ανοχή" του Σαρκοζί, και τις πρόσφατες ρατσιστικές απελάσεις των Ρομά πασπαλισμένες εντέχνως με το κοσμικό μακιγιάζ της πρώτης κυρίας του. 
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις και με μια δόση ανεπιτήδευτης εξιδανίκευσης δε κατάφερα να αντισταθώ στο συνειρμό: ο Ρικ (Humphrey Bogart) και ο Βίκτορ (Paul Henreid), λίγο πριν λογομαχήσουν για το χρήμα και μια γυναίκα, ακούνε τους Γερμανούς αξιωματικούς που πίνουν στο μπαρ να τραγουδούν το ναζιστικό ύμνο "Horst Wessel Lied". Αμέσως ο Βίκτορ πηγαίνει στην ορχήστρα του μπαρ διατάσσοντάς τους να παίξουν τη Μασσαλιώτιδα, το γαλλικό εθνικό ύμνο. Ο  Ρικ αλληλέγγυα γνέφει τη συγκατάθεση. Ακολουθούν 60 δεύτερα διαδοχικών κινηματογραφικών κατ που εξηγούν με την απλότητά τους τι ακριβώς θα έπρεπε να σημαίνει "πατριωτισμός" αν η λέξη κατάφερνε ποτέ να δικαιολογήσει το νόημά της και πώς η αξιοπρέπεια θα μπορούσε να είναι μόνο το αποτέλεσμα της οργανωμένης έκφρασης της επιθυμίας. 

17.10.10

δεν είναι ήρωες, θύματα είναι


Η προσωρινή ανακούφιση από την απελευθέρωση των 33 μεταλλωρύχων και η σύντομη επαφή με τα συναισθήματά μας λίγο πριν επιστρέψουμε ξανά στις δουλίτσες μας θα 'ρθει να λογοδοτήσει και πάλι στο πεπρωμένο που η μοντέρνα ζωή επιβάλει. Οι εργάτες του ανθρακωρυχείου είναι πλέον οι ίδιοι από μόνοι τους χρυσωρυχείο. Και από κει που οι ζωές τους δεν άξιζαν τίποτα τώρα η αξία τους υπολογίζεται ως το βάρος τους σε χρυσάφι. Η υπέρμετρη φτώχεια, η κοινωνική απομόνωση και η ανυποληψία βρίσκονται ήδη θαμμένες στο ορυχείο που άφησαν πίσω, τώρα το φως της λάμπας του κράνους θα αντικατασταθεί από τους προβολείς των φωτογράφων. Αφού η ανθρώπινη θέληση έδωσε  στη τραγωδία αυτό το ευτυχές τέλος, η ανθρώπινη απληστία θα χρειαστεί να της αποδώσει και το ευτυχές κέρδος. 
Υπολογίστηκε ήδη ότι ο εγκλεισμός και η απελευθέρωση των 33 ανέβασε την ανταλλακτική τους αξία σε αυτή τη ζωή στα 300 εκατομμύρια λίρες, με τη προϋπόθεση ότι θα συναινέσουν φυσικά στις "σωστές" κινήσεις. Στο σύντομο υπολογισμό δεν υπολογίζονται τα κέρδη για τους μάνατζερ, τους παραγωγούς κινηματογράφου, τα τηλεοπτικά τοκ σόου και τους εκδοτικούς οίκους. Υπάρχει άραγε αμφιβολία ότι δε θα συναινέσουν; ότι αυτοί που θα τους προσεγγίσουν θα αφήσουν αυτό το χρυσωρυχείο ανεκμετάλλευτο; και ότι οι ίδιοι οι 33 δε θα έχουν πραγματικό λόγο στις αποφάσεις;
Ήδη για τους 33, στη πραγματικότητα θύματα της οικονομικής ανισότητας, της ανεξέλεγκτης κερδοφορίας της εργοδοσίας και των επισφαλών εργασιακών συνθηκών, κτίζεται το νέο απαραίτητο για τα δεδομένα προφίλ: γίνονται οι ήρωες, οι σταρ με τις υψωμένες γροθιές και τα κουλ γυαλιά ηλίου, ίσης κοινωνικής αξίας πλέον με τους προβεβλημένους αστέρες της ροκ ή τους ηθοποιούς του κινηματογράφου.  Κάποιοι χαρακτήρες από τους 33 έχουν ήδη απομονωθεί και οι προσωπικές τους ιστορίες, σχέσεις και στιγμές αναλύονται διεξοδικά. Ένας τους διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση, άλλος υπήρξε πρώην ποδοσφαιριστής που η τσακισμένη του μοίρα τον οδήγησε στα βάθη της γης, ο τρίτος κατατρεγμένος βολιβιανός μετανάστης, κοκ. Μάνατζερ με εγκεφάλους-ταμειακές μηχανές έχουν καταλήξει ήδη στο ποιος χολυγουντιανός αστέρας θα λάμψει ενσαρκώνοντας καθέναν από τους νεοφερμένους στο φως. Ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας που γίνονται σταρ μόνο επειδή η προσωπική τους τραγωδία δημοσιεύεται. Άνθρωποι καταδικασμένοι στη μιζέρια που κάποια μέρα η μιζέρια τους αποδείχτηκε χρυσός. Και για να παραμείνει χρυσός, η καταδίκη τους οφείλει να γίνει βαρύτερη.


Μια λονδρέζικη φυλλάδα έχει ήδη φτιάξει το καστ της ταινίας. Το αντιγράφω εδώ νιώθοντας τη ντροπή και το άγγιγμα της χυδαιότητας: George Clooney ως Luis Urzua, Gael Garcia Bernal ως Jimmy Sanchez, Javier Bardem ως Mario Sepulveda, Benecio Del Toro ως Jonni Barrios, Adriana Barraza ως Susana Valenzuela (η ερωμένη του Jonni Barrios).

Μα τι άλλο να γίνει πια να το χωνέψω: Οι άνθρωποι που κατόρθωσαν το αδύνατο για να υπερασπίσουν τον άνθρωπο, θα κάνουν επίσης και τα πάντα για να μας θυμίσουν πως εκτός από άνθρωπος μπορείς να υπάρξεις και ως κουφάρι. 

16.10.10

για λίγο στο φως

η απελευθέρωση των 33 μεταλλωρύχων ήταν εκτός από θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης και ένα εργαλείο εκτόνωσης μιας συναισθηματικής έντασης που θα ήθελα να πιστεύω πως λειτούργησε σε καθέναν μας προσωπικά. Έφερε στο φως -μαζί με τους 33- και ό,τι ειλικρινές βρισκόταν θαμμένο μέσα μας τόσο βαθιά όσο και η (ευτυχώς) προσωρινή φυλακή τους. Με την επιστροφή τους από το σπήλαιο ένιωσα πως τα συναισθήματα μπορούν να βρίσκονται ακόμα μαζί μας στη ζωή που εξαναγκαζόμαστε να ζούμε.

12.10.10

ένα ποντίκι στη σούπα τους

Για την οικογένεια, οι ποινές των μπάτσων-δολοφόνων αποτελούν την εξιλέωση. Γι' αυτό και όσο αυστηρές και να είναι ποτέ δε θα υπάρξουν αρκετές, διότι ο δεκαπεντάχρονος γιος θα βρίσκεται για πάντα θαμμένος στο χώμα. Για αυτή την οικογένεια η κατάχρηση της αυστηρότητας ποτέ δε θα είναι και κατάχρηση της εξουσίας. Για τους μπάτσους-δολοφόνους, οι ποινές ίσως να αποτελέσουν "πεπρωμένο καλύτερο και από εκείνο των εργατών" -όπως θα έγραφε ο Φουκώ. Ως ένοχοι δε θα μπορούν να βλάψουν πια και -τι χαρά!- γλυτώνουν με ανακούφιση αυτό που ως μπάτσοι επέβαλαν με το θεσμοθετημένο τους ρόλο: το σφετερισμό του σώματος και την εγγραφή των αποτυπωμάτων της εξουσίας πάνω σε αυτό (όπως πάλι θα έγραφε ο Φουκώ). Για τη κοινωνία όμως, τι διάολο σημαίνουν αυτές οι ποινές; (και βέβαια, τι θα έγραφε εδώ ο Φουκώ;)

πίνακας: λεπτομέρειες από "τον τιμωρημένο γιο" του Jean Baptiste Greuze (μουσείο Λούβρου, 1778)

9.10.10

κρι-θα-ρά-κι

Μου πήρε καιρό για να πεισθώ πως μεγάλωσα σε μια αυταρχική δημοκρατία που καταπίεζε τους πολίτες της: Ο ένδο- και εξοκοινοβουλετικός χουλιγκανισμός, η ελληνορθόδοξη σαπίλα, η σαρωτική επέλαση τον ακροδεξιών ελληνεμπόρων, ο δημοσιογραφικός φασισμός, η ωμή καταστρατήγηση του συντάγματος στο όνομα του μνημονίου, η ατέρμονη παραμύθα της εξουσίας και ο εξευτελισμός της νοημοσύνης. Έτσι τώρα μπορώ πια να δεχτώ πιο ώριμα την αγαθή συμπόρευση μας με αδερφά αυταρχικά καθεστώτα: του κράτους-κορκονέα-Ισραήλ και του κόκκινου γίγαντα της Κίνας. Δε θα δυσκολευτώ, θαρρώ, να καταλάβω πως το να αγνοούμε τη γραμμή μεταξύ του δικαίου και του αδίκου δεν είναι η αναπόφευκτη συνέπεια του να είσαι μικρός και υπανάπτυκτος στον καπιταλιστικό μας μεγάκοσμο αλλά μια ακόμα ιδιότητα της τρικοσκομικής μας δημοκρατίας.

4.10.10

αποκατάσταση τώρα


Με αφορμή τη συγκινητική βράβευση της ασυγκράτητης κινέζικης δημοκρατίας από την διεθνούς αναγνώρισης ελληνική, και μέσα σε αυτό το ελπιδοφόρο κλίμα επιχειρηματικής ομοψυχίας, νομίζω πως θα άξιζε και ένα μετάλλιο τιμής στον συμπαθή ανώνυμο μπάτσο της φωτογραφίας. Εκείνον που τότε, στη τελετή αφής της φλόγας της ολυμπιάδας του Πεκίνου στην αρχαία Ολυμπία, με αυτοθυσία υπερασπίστηκε τη τιμή της κοιτίδας της δημοκρατίας και απεκατέστησε ηρωικά τη τάξη στη μεγαλειώδη μεταλάμπαδευση των υπέρτατων αξιών που ενώνουν τα δυο κράτη. 

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis