θα έχουμε πάντα το Παρίσι

Το ιδιαίτερο με τις μαζικές, γενικές απεργίες των Γάλλων είναι ότι ως λαός, μέσα σε κλίμα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, καταφέρνουν και επαναπροσδιορίζουν και πάλι το νόημα της "εθνικής αξιοπρέπειας", με το τρόπο που οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα ίσως από κάθε άλλο λαό της Ευρώπης. Μια αξιοπρέπεια που -με λαμπρή εξαίρεση την απόρριψη του ευρωσυντάγματος το '05- οι ίδιοι δέχονταν να κακοποιείται επί χρόνια: Θυμάμαι εκείνες τις διαβόητες επαναληπτικές προεδρικές εκλογές του 2003 όπου, προδομένοι και κατά συρροήν, οι αριστεροί Γάλλοι αναγκάστηκαν να ψηφίσουν Σιράκ ώστε να μη βγει η λεπενική ακροδεξιά, τους "αλήτες" των παρισινών προαστίων του 2005 που συνέτριψε η "μηδενική ανοχή" του Σαρκοζί, και τις πρόσφατες ρατσιστικές απελάσεις των Ρομά πασπαλισμένες εντέχνως με το κοσμικό μακιγιάζ της πρώτης κυρίας του. 

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις και με μια δόση ανεπιτήδευτης εξιδανίκευσης δε κατάφερα να αντισταθώ στο συνειρμό: ο Ρικ (Humphrey Bogart) και ο Βίκτορ (Paul Henreid), λίγο πριν λογομαχήσουν για το χρήμα και μια γυναίκα, ακούνε τους Γερμανούς αξιωματικούς που πίνουν στο μπαρ να τραγουδούν το ναζιστικό ύμνο "Horst Wessel Lied". Αμέσως ο Βίκτορ πηγαίνει στην ορχήστρα του μπαρ διατάσσοντάς τους να παίξουν τη Μασσαλιώτιδα, το γαλλικό εθνικό ύμνο. Ο  Ρικ αλληλέγγυα γνέφει τη συγκατάθεση. Ακολουθούν 60 δεύτερα διαδοχικών κινηματογραφικών κατ που εξηγούν με την απλότητά τους τι ακριβώς θα έπρεπε να σημαίνει "πατριωτισμός" αν η λέξη κατάφερνε ποτέ να δικαιολογήσει το νόημά της και πώς η αξιοπρέπεια θα μπορούσε να είναι μόνο το αποτέλεσμα της οργανωμένης έκφρασης της επιθυμίας.