Το διακαναλικό τίποτα της Δευτέρας εύχομαι να το ξεκαθάρισε πλήρως: Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπρος τον γκρεμό του. Πίσω του...δεν υπάρχει πλέον τίποτα πίσω. Η αγωνία του δεν είναι αν θα πέσει, αλλά πότε θα πέσει. Χέρι να τον τραβήξει μακριά δεν υπάρχει, ο ελληνικός λαός είναι μόνος, αντιμέτωπος με την συλλογική υπαρξιακή του μοναξιά και τη μόνη επιλογή που του έχει απομείνει. Το χέρι του μνημονίου δε ήρθε για βοήθεια, ήρθε να του δώσει τη τελική ώθηση προς το χάος αφού πρώτα τον στραγγαλίσει. Προτείνω να πέσουμε μόνοι μας. Τώρα. Για να είμαστε σίγουροι πως δε θα μείνει τίποτα που να θυμίζει ποιοι έχουμε υπάρξει: μπάτσοι του εαυτού μας, υπήκοοι των βασιλιάδων που διώχναμε, εραστές του ελληνορθόδοξου σκότους μας. Η πτώση δε θα 'ναι απελευθερωτική, θα την τσακίζει η αγωνία της σύγκρουσης, η συντριβή όμως μπορεί να γίνει.
