Για την οικογένεια, οι ποινές των μπάτσων-δολοφόνων αποτελούν την εξιλέωση. Γι' αυτό και όσο αυστηρές και να είναι ποτέ δε θα υπάρξουν αρκετές, διότι ο δεκαπεντάχρονος γιος θα βρίσκεται για πάντα θαμμένος στο χώμα. Για αυτή την οικογένεια η κατάχρηση της αυστηρότητας ποτέ δε θα είναι και κατάχρηση της εξουσίας. Για τους μπάτσους-δολοφόνους, οι ποινές ίσως να αποτελέσουν "πεπρωμένο καλύτερο και από εκείνο των εργατών" -όπως θα έγραφε ο Φουκώ. Ως ένοχοι δε θα μπορούν να βλάψουν πια και -τι χαρά!- γλυτώνουν με ανακούφιση αυτό που ως μπάτσοι επέβαλαν με το θεσμοθετημένο τους ρόλο: το σφετερισμό του σώματος και την εγγραφή των αποτυπωμάτων της εξουσίας πάνω σε αυτό (όπως πάλι θα έγραφε ο Φουκώ). Για τη κοινωνία όμως, τι διάολο σημαίνουν αυτές οι ποινές; (και βέβαια, τι θα έγραφε εδώ ο Φουκώ;)
πίνακας: λεπτομέρειες από "τον τιμωρημένο γιο" του Jean Baptiste Greuze (μουσείο Λούβρου, 1778)
