Για την οικογένεια, οι ποινές των μπάτσων-δολοφόνων αποτελούν την εξιλέωση. Γι' αυτό και όσο αυστηρές και να είναι ποτέ δε θα υπάρξουν αρκετές, διότι ο δεκαπεντάχρονος γιος θα βρίσκεται για πάντα θαμμένος στο χώμα. Για αυτή την οικογένεια η κατάχρηση της αυστηρότητας ποτέ δε θα είναι και κατάχρηση της εξουσίας. Για τους μπάτσους-δολοφόνους, οι ποινές ίσως να αποτελέσουν "πεπρωμένο καλύτερο και από εκείνο των εργατών" -όπως θα έγραφε ο Φουκώ. Ως ένοχοι δε θα μπορούν να βλάψουν πια και -τι χαρά!- γλυτώνουν με ανακούφιση αυτό που ως μπάτσοι επέβαλαν με το θεσμοθετημένο τους ρόλο: το σφετερισμό του σώματος και την εγγραφή των αποτυπωμάτων της εξουσίας πάνω σε αυτό (όπως πάλι θα έγραφε ο Φουκώ). Για τη κοινωνία όμως, τι διάολο σημαίνουν αυτές οι ποινές; (και βέβαια, τι θα έγραφε εδώ ο Φουκώ;)
πίνακας: λεπτομέρειες από "τον τιμωρημένο γιο" του Jean Baptiste Greuze (μουσείο Λούβρου, 1778)
Μια τέτοια καταδίκη ίσως σηκώνει λίγο το βάρος της συνενοχής μας γι'αυτή την κοινωνία που σκοτώνει τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, τον Χαμιντουλάν Νατζαφί, τον Άλεξ Μεσχισβίλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και μέγας φαν του Φουκώ, αυτό το "πεπρωμένο καλύτερο και από εκείνο των εργατών" δεν το πιάνω. Ούτε τη συνέχεια. Με βοηθάς λίγο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο, πραγματικά αναρωτιέμαι για τη σύνδεση της δίκης αυτής με το αίσθημα της κοινωνικής συνενοχής που σχολιάζεις. Δυσκολεύομαι να το καταλάβω. Γι' αυτό και η ερώτηση στο τέλος της ανάρτησης
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρείς ότι η δικαιοσύνη μιλά πράγματι εξ' ονόματος όλων μας και έπραξε καταπραϋντικά στις (αυτοπροκαλούμενες) πληγές της κοινωνίας;
σάιλεντ, το "πεπρωμένο καλύτερο και από αυτό των εργατών" είναι μια φράση του Φουκώ από την "κοινωνία τιμωρό" όπου ενδεχομένως να μην εννοεί τίποτα περισσότερο από αυτό που ο μέσος Έλληνας συνήθως λέει όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα χρέη του: "στη φυλακή θα με ταϊζουν, θα με ποτίζουν και θα έχω κάπου να κοιμάμαι χωρίς σκοτούρες"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν αφήναμε το συλλογικό ασυνείδητο (και ειδικά το νεανικό) να αποδώσει δικαιοσύνη με βάση το κοινωνικό αίσθημα, ενδεχομένως στους δυο μπάτσους δολοφόνους να επιφυλασσόταν ό,τι και σε ενόχους άλλων νομικών πολιτισμών, πχ ιράν, αραβία, πακιστάν, όπου η φυσική τιμωρία (πρόκληση πόνου, ακρωτηριασμός, σημάδεμα, πρόκληση διακριτικού σημαδιού στο σώμα κτλ)ακόμα χρησιμοποιείται ως ποινή. Στη χώρα μας το ίδιο πράγμα ο σοφός λαός το αποκαλεί "κρέμασμα στο Σύνταγμα".
Ο τρόπος που οι δυο αυτοί μπάτσοι δολοφόνοι (αλλά και οι έλληνες μπάτσοι γενικώς) αντιλαμβάνονται τη δικαιοσύνη (αυτόκλητη απονομή της από τους ίδιους, βασανιστήρια και ξυλοδαρμοί, ασταμάτητο μπούλινγκ, στιγματισμός και διακρίσεις, άσκηση και υπέρβαση εξουσίας) δε διαφέρει από αυτό που ένα κομμάτι της κοινωνίας θα προτιμούσε και για τους ίδιους. Και από το οποίο βέβαια, χάρη στη φυλακή, θα γλυτώσουν.