Μου πήρε καιρό για να πεισθώ πως μεγάλωσα σε μια αυταρχική δημοκρατία που καταπίεζε τους πολίτες της: Ο ένδο- και εξοκοινοβουλετικός χουλιγκανισμός, η ελληνορθόδοξη σαπίλα, η σαρωτική επέλαση τον ακροδεξιών ελληνεμπόρων, ο δημοσιογραφικός φασισμός, η ωμή καταστρατήγηση του συντάγματος στο όνομα του μνημονίου, η ατέρμονη παραμύθα της εξουσίας και ο εξευτελισμός της νοημοσύνης. Έτσι τώρα μπορώ πια να δεχτώ πιο ώριμα την αγαθή συμπόρευση μας με αδερφά αυταρχικά καθεστώτα: του κράτους-κορκονέα-Ισραήλ και του κόκκινου γίγαντα της Κίνας. Δε θα δυσκολευτώ, θαρρώ, να καταλάβω πως το να αγνοούμε τη γραμμή μεταξύ του δικαίου και του αδίκου δεν είναι η αναπόφευκτη συνέπεια του να είσαι μικρός και υπανάπτυκτος στον καπιταλιστικό μας μεγάκοσμο αλλά μια ακόμα ιδιότητα της τρικοσκομικής μας δημοκρατίας.
