Οι 300 μετανάστες, στον αυτοκαταστροφικό τους αγώνα που ίσως τους στερήσει αυτό που η κοινωνία χρειάζεται περισσότερο, την εργατική τους δύναμη, κέρδισαν το ελάχιστο. Μια προσωρινή παραμονή σε αυτή τη χώρα που παράνομα και επανειλημμένα καταστρατηγούσε τα δικαιώματά τους. Κέρδισαν αυτό που δικαιούνταν από τη πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στα χώματα της Ελλάδας. Το δικαίωμα να ακουστούν, να λογαριαστούν ως άνθρωποι και όχι ως ζώα, με βάση τις υποχρεώσεις κάθε χώρας με στοιχειώδη πολιτισμό ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να ξεκινήσουν δηλαδή από το μηδέν.
Αντ' αυτού η ελληνική πολιτεία τους "υποδέχτηκε" στο μείον δέκα. Και ξεκινώντας απ' το μείον δέκα, αυτοί οι άνθρωποι προσέφεραν στη κοινωνία τη μοναδική ευκαιρία να αναζωπυρώσουν την ανάπτυξη και την οικονομία με τη φτηνή, ανταγωνιστική τους εργασία σε τομείς εγκαταλελειμμένους από την αυτόχθονο νεοπλουτίστικη ματαιοδοξία, έχτισαν (στη κυριολεξία) το ολυμπιακό όνειρο των Ελλήνων, στήριξαν με τη δουλειά τους τα χωριά τους, ζωντάνεψαν το δημόσιο χώρο. Η δουλειά τους θα όφειλε να τους φέρει στο συν δέκα. Αντίθετα, παρέμειναν το αντικείμενο εκδούλευσης, εκμετάλλευσης, εκπόρνευσης, συκοφάντησης, παράνομου πλουτισμού για εκατοντάδες νομιμόφρονες πατριώτες, και τα τελευταία χρόνια μεταμορφώθηκαν στους αποδιοπομπαίους τράγους πάνω στους οποίους το συλλογικό ελληνικό ασυνείδητο ξεπλένει τα άρρητα ανομήματα του και το άρμα πάνω στο οποίο η παραπαίουσα ελληνική μεσαία τάξη κατευθύνεται προς τον εκφασισμό της.
Με τη τραγική απεργία πείνας και τον συμβιβασμό που την ολοκλήρωσε, οι 300 από το μείον δέκα πλησίασαν το μείον ένα, ούτε καν το μηδέν, ούτε καν τη στοιχειώδη αφετηρία. Και όμως, όσοι ακόμα δεν έχουμε αποκτηνωθεί ζώντας στις τωρινές συνθήκες αποκτήνωσης, ανακουφιστήκαμε, νιώσαμε πως ήταν μια μικρή νίκη αυτή η τραγική πορεία προς το μηδέν, προς το αυτονόητο.
Δεν αντιπαρέρχομαι τον συμβιβασμό τους, τον επικροτώ με πυγμή και θαυμασμό, γιατί ακόμα νιώθω πως όταν από το μείον δέκα αγωνίζεσαι για το μηδέν, η ζωή εξακολουθεί η μία και μοναδική αξία.
Δεν αντιπαρέρχομαι τον συμβιβασμό τους, τον επικροτώ με πυγμή και θαυμασμό, γιατί ακόμα νιώθω πως όταν από το μείον δέκα αγωνίζεσαι για το μηδέν, η ζωή εξακολουθεί η μία και μοναδική αξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;