Διαβάζοντας τις σημερινές αγγλικές εφημερίδες καταλαβαίνω πως θα ξυπνήσω ένα από τα επόμενα πρωινά και ένας ακόμα διεθνής πόλεμος θα έχει ξεκινήσει. Αυτός του ΝΑΤΟ απέναντι.... άραγε σε ποιον;
Διαβάζω εδώ για την ενθουσιώδη ανταπόκριση του εξεγερμένου λιβυκού λαού στο προοπτική της νατοϊκής επέμβασης κατά του παράφρονα δικτάτορά του. Η κοινή λογική προφανώς δε χρειάζεται περισσότερα για να πειστεί για την αξία της ζωής χωρίς τον Καντάφι. Γι΄αυτό ίσως και στη προοπτική του ΝΑΤΟ διστάζει να εξεγερθεί με την ίδια αποφασιστικότητα. Το γιατί "όχι Καντάφι" το ξέρουμε. Το γιατί "όχι ΝΑΤΟ" μπορούμε να το καλοσκεφτούμε:
- άρση της εθνικής κυριαρχίας της Λιβύης
- βέβαιη κλιμάκωση της σύρραξης και πιθανή εκκίνηση κανονικότατου εμφυλίου
- ισχυροποίηση των φιλοαμερικανικών δικτατοριών του αραβικού κόσμου
- οι γείτονες Τυνήσιοι και Αιγύπτιοι πρέπει να έχουν το μπάτσο δίπλα τους για να μην φυτρώσουν ξαφνικά εκεί που δεν τους έχουν σπείρει
- η υποκρισία ξεχειλίζει: θα γίνει το ίδιο στο Μπαχρέιν, την Υεμένη, το Κονγκό; έγινε τίποτα για τη Παλαιστίνη;
- το φιλμ έχει άλλωστε ξαναπαιχτεί: Αφγανιστάν, Ιράκ, Κόσοβο, Βοσνία
- και ναι, για το πετρέλαιο πρόκειται
Μα το δίλημμα δυστυχώς τίθεται ξανά απ' τους κυρίαρχους, που απευθύνονται στους ανίσχυρους και απελπισμένους που ούτως ή άλλως η φωνή τους είναι σιγανή για να διατρανώσουν την απάντησή τους -ειδικά άλλωστε όταν είναι δυνατό αν χρειαστεί και να τους τη κατασκευάσουν.
Ή ΝΑΤΟ ή Καντάφι λοιπόν, για μια ακόμη φορά. Όπως παλιά "ή ΝΑΤΟ ή Σαντάμ". Όπως πιο παλιά "ή ΝΑΤΟ ή ταλιμπάν". Και σαφώς όπως λίγο πρόσφατα: ή ΔΝΤ ή χρεωκοπία. Οι αλληλέγγυοι της άλλη λύσης -ούτε ΝΑΤΟ ούτε Ταλιμπάν/Σαντάμ/Καντάφι/χρεωκοπία- είναι ακόμα λίγοι και δυστυχώς καθόλου μα καθόλου εξοπλισμένοι.
