21.3.11

για το κοχλία που ριζώνει όλο και πιο βαθιά




για τη παγκόσμια μέρα της ποίησης 
ένα από τα ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη που με συνταράσσει κάθε φορά που το διαβάζω ή το ακούω

περισσότερη στάχτη και ποίηση εδώ

4 σχόλια:

  1. Πατρίδα είσαι γεννημένη απ'τους πεθαμένους. Οι αναμνήσεις μας πηγαίνουν πιο μακριά απ'αυτά που ζήσαμε,η συμπόνια είναι το μόνο ελαφρυντικό στο έγκλημα να υπάρχουμε. Ζήσαμε με χαμένα όνειρα και σκοτωμένη μουσική...τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ... Τάσος Λειβαδίτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Λειβαδίτης, αν και κεφαλλονίτης, κάτι δε μου κάνει φίλε μου, αν και παραδέχομαι ότι το παραπάνω είναι και ο λόγος που δεν τον έχω διαβάσει όσο θα έπρεπε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τί σημασία έχει αν είναι έτσι ή αλλιώς? Άλλωστε έχω τόσα πολλά ποιητικά αριστουργήματα που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου! Σ'ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis